Naturalne Samoleczenie Wzroku - poradnik leczniczy.pdf - Dokumenty - Pierwszy_113

Naturalne leczenie wzroku bez okularów

Doktor William Horatio Bates był bez najmniejszych wątpliwości geniuszem na

miarę XX wieku. W wieku przyspieszonego postępu naukowo-technicznego wyprzedził

swoją epokę o całe stulecie, co w czasach wcześniejszych oznaczałoby minimum kilkaset

lat. To jeden z aspektów znamionujących cechy geniuszu. Kolejne cechy to tytaniczna

praca i zdolność do wysunięcia całkowicie nowej teorii, której założenia diametralnie

różniły się od współczesnych mu naukowych ustaleń, nota bene niewiele różniących się

od aktualnych poglądów oficjalnie lansowanych przez okulistykę w zakresie ogólnej

fizjologii, mechaniki i optyki funkcjonowania oka. Miarą jego geniuszu i tytanicznej pracy

były dziesiątki tysięcy wyleczonych pacjentów, a niejako skutkiem ubocznym, głęboki

ostracyzm środowiska medycznego. Chociaż teoria Bates'a jest często kwestionowana w

części teoretycznej, jako oparta na błędnych założeniach, to jednak nikt nie kwestionuje

setek tysięcy udokumentowanych przypadków osób, które dzięki jego metodzie odzyskały

prawidłowy wzrok. Warto w tym miejscu dodać, że jak zwykle w takich sytuacjach do

Bates'a trafiały najtrudniejsze przypadki, osoby najbardziej zdesperowane, którym nikt nie

potrafił pomóc. To co jest również znamienne dla genialnych odkryć, to fakt że postać i

sama metoda Bates'a jest stosunkowo mało znana i chociaż dzięki niemu na całym świecie

żyją miliony dobrze widzących osób, to na naszym rodzimym gruncie mało który okulista

w ogóle słyszał o takiej postaci i tej metodzie leczenia wzroku. Dr William H. Bates

urodził się w Newark w Stanie New Jersey w 1860 r. Ukończył Cornell University w

1881, stopień medyczny uzyskał w 1885 w College of Physi-cians and Surgeons.

Rozpoczął praktykę w Nowym Jorku, równocześnie pracując w Manhattan Eye and Ear

Hospital, Bellevue Hospital (1886-1888) i w New York Eye Infirmary (1886-1896).

Otrzymał tytuł profesora w wieku 26 lat, prowadził prace badawcze odkrywając wraz z

zespołem między innymi adrenalinę, wykładał w New York Postgraduate Medical School

and Hospital w latach 1886-1891. W 1886 zrezygnował z pracy w szpitalach zajmując się

przez szereg lat pracami badawczymi. Po powrocie do praktyki pracował w Harlem

Hospital (1907-1922). Książkę “Better Eyesight Without Glasses" opublikował po raz

pierwszy w 1919 r., a więc niemal po trzydziestu latach leczenia pacjentów, pracy

badawczej i naukowej — w wieku 59 lat.

Metoda Bates'a została rozwinięta i udoskonalona (o ile było to w ogóle możliwe)

przez szereg jego następców i obecnie jest powszechnie uznawana, stosowana i nauczana

w instytutach naturoterapii na całym świecie. Bates prezentując wyniki swoich badań i

rewelacyjne rezultaty stosowania swojej metody był w ostrej opozycji do naukowego

establishmentu swoich czasów. Jak można zauważyć, ta książka jest w dużej

mierze'polemiką z powszechnie wówczas akceptowanymi teoriami i praktyką leczenia

wad i chorób oczu. Co więcej ta książka i zawarte w niej treści nie przystają również do

współczesnych nam poglądów okulistów końca XX wieku. Posłużę się tutaj cytatami z

pozycji wydanej w 1993 r. przez wydawnictwo W.A.B. Autorstwa okulisty dr Guy

Lefebvre pt. “Zaburzenia wzroku" (wyd. oryg. 1991 r.). Przedstawione w niej opinie i

poglądy jako żywo przypominają teorie z końca XIX w. cytowane przez Bates'a:

“(...) To pierwsze oznaki starczej nadwzroczności. Nie denerwuj się jednak, bo to

nie żadna choroba. To efekt stwardnienia soczewki, która traci elastyczność i nie może

odpowiednio się przekształcić, by umożliwić widzenie z bliska.

Jedynym lekarstwem są okulary (sic!). Wątpliwe pocieszenie, że nikogo to nie

ominie".(str. 101)

Cóż za defetystyczna i pesymistyczna postawa. Przecież to tak jakby powiedzieć

choremu pacjentowi: “wkrótce pan umrze, nie ma dla pana lekarstwa, możemy dać panu

tylko środki przeciwbólowe. Ale niech się pan nie martwi, przecież każdy umiera".

W zestawieniu z faktami, z tysiącami udokumentowanych przypadków wyleczenia

starczowzroczności, wreszcie po zapoznaniu się z rozdziałem 16 książki Bates'a

traktującym o tej wadzie, czytelnik zyska możliwość wyrobienia sobie poglądu na to, jak

można określić stanowisko francuskiego okulisty.

Inne nie mniej ponuro brzmiące wersy zaczerpnięte z tej aktualnej publikacji

wyrażają opinie o beznadziejnie złych rokowaniach w przypadkach innych wad wzroku:

“(...) krótkowzroczność zwykła często zaczyna się w wieku szkolnym i czasami

rozwija się bardzo gwałtownie. Na Boże Narodzenie dziecko czytało jeszcze 10/10, a

podczas letnich wakacji nie widziało statku w dali i mrużyło oczy. Już przy

krótkowzroczności l dioptria widoczność zmniejsza się o 2/10. Co roku będzie się

zwiększać i nie ma na to rady. (sic!) w końcu sama się ustabilizuje (...). Czy można

powstrzymać jej rozwój? Niestety nie, i nie ma znaczenia, czy nosi się okulary stale czy

nie, czy zaczęło się je nosić wcześnie czy późno. I tak się rozwija. Nawet gdy pozornie się

ustabilizuje, zawsze możliwy jest jej rozwój (...). Jedno jest pewne. Krótkowzroczność nie

maleje z wiekiem", (str. 91)

Po zapoznaniu się z treścią książki Bates'a, czytelnik zdobędzie świadomość tego, że

rzeczywiście jedno jest pewne: czas zmienić ustalone przed z górą stu laty poglądy

dotyczące funkcjonowania i wad wzroku.

O ile same założenia i teoretyczne podstawy metody Bates'a bywały przyczyną

sporów, o tyle nikt nie kwestionował jego rzeczywistych, nieraz graniczących z

cudotwórstwem udokumentowanych w pracach naukowych i archiwach dokonań.

Przypadki wyleczeń pozornie beznadziejnych przypadków, były przedmiotem badań i

dociekań wielu współczesnych Bates'owi okulistów podejrzewających oszustwo naukowe,

a nawet szarlatanerię. Jednakże sam Bates był zarówno lekarzem jak i naukowcem i jego

praca spełniała wszelkie wymogi metodologii jak i weryfikacji przeprowadzonych badań i

eksperymentów. Na koniec sami wyleczeni z przeróżnych chorób i wad wzroku stanowili

naoczne świadectwo skuteczności metody.

Najbardziej chyba znanym przykładem jest historia wybitnego pisarza A. Huxley'a,

który w wyniku długotrwałej i ciągle pogarszającej się wady wzroku, pomimo stosowania

coraz mocniejszych szkieł, doszedł do stanu, gdy jego podstawowe zajęcie — czytanie, w

wieku 46 lat stało się niemożliwe. Jego jedno oko było w stanie rozróżnić jedynie światło i

ciemność, drugie zaś przy pomocy bardzo silnych okularów i ciągłym zakrapianiu

atropiny pozwalało rozróżniać znaki wielkości 25 centymetrów z odległości niecałych

trzech metrów. Przy czym widzenie powodowało bezustanne zmęczenie i napięcie. W

1939 r. Huxley po kilku miesiącach intensywnych ćwiczeń reedukacji wizualnej, mógł

czytać bez okularów, zaś niemal niewidzące uprzednio oko, rozpoznawało na tablicy

Snella literę wielkości 3 centymetrów z odległości 30 cm.

To co wydaje się najbardziej znamienne u Bates'a to podejście do pacjenta i jego

choroby. Bates nie zastanawiał się, tak jak to czynią niemal wszyscy okuliści w jaki

sposób dobrać pacjentowi najlepsze szkła. On myślał o tym jak można naprawdę pomóc

danemu pacjentowi, czyli jak go wyleczyć z dolegliwości tak aby był w stanie zdrowia,

czyli równowagi organizmu, aby mógł normalnie widzieć. Powiedzmy sobie jasno, że

przepisanie okularów przez okulistę pacjentowi z wadą wzroku, absolutnie nie przybliża

go do zdrowia! Często bywa nawet zupełnie odwrotnie. To tak jakby do chirurga

przyszedł pacjent ze złamaną nogą, a ten patrząc na niego, nie składając i nie gipsując mu

nogi obdarowałby pacjenta wózkiem inwalidzkim i proszkami uśmierzającymi ból,

mówiąc: “no o co chodzi, przecież może się pan poruszać."

Bates nie dawał wózka, on jak prawdziwy lekarz po prostu leczył ludzi z ich

dolegliwości.

Ciekawym i jakże nowatorskim wątkiem w pracach Bates'a było odkrycie

wzajemnych powiązań ciała, umysłu, pamięci i wyobraźni. Funkcjonowanie i sposób

działania zastosowanych przez Bates'a technik stało się tak naprawdę zrozumiałe na

gruncie współczesnej psychologii, dopiero w ostatnich dwudziestu latach. Techniki pracy

z wyobraźnią, ruchy i ustawienie pozycji ciała, ogólna koncepcja relaksacji, paradoksalna

technika “gorszego widzenia", nakładanie obrazu wyobrażonego na rzeczywisty, technika

punktu, nacisk na stresogenne podstawy chorób oczu i ich nierozłączny związek z

umysłem, to wszystko są przecież odkrycia psychologii końca lat 70. i 80. naszego

stulecia! Odkrycie efektu sprzężenia zwrotnego, przy którym wyleczenie wady wzroku, a

często samo dojście pacjenta do stanu “centralnej fiksacji" pozwala na uwolnienie chorego

od stresu stricte psychologicznego, to rzecz tak doniosła, że psychologowie i psychiatrzy

powinni chylić czoła, gdyż daje im to narzędzie do obejścia metody i drogi analizy danego

przypadku, na rzecz działania bezpośredniego poprzez skoncentrowanie się na (w tym

przypadku) zmyśle wzroku i ewentualne późniejsze pogłębienie efektu terapeutycznego

tradycyjnymi technikami.

Bates z iście amerykańskim pragmatyzmem, bynajmniej nie pomijając kwestii

etiologii choroby, skoncentrował się głównie na pytaniu jak ją wyleczyć. Stąd też niektóre

z proponowanych przez niego ćwiczeń mogą się wydać paradoksalne i absurdalne, lecz

one głównie i to w skuteczny sposób odpowiadają na pytanie: jak? Pragnę w tym miejscu

zwrócić uwagę na fakt, że jedna z bardzo skutecznych psychologicznych technik

terapeutycznych rozwinięta pod koniec lat osiemdziesiątych naszego stulecia, NLP

(programowanie neurolingwistyczne) jest jakby żywym odbiciem praktycznych idei

Bates'a. Na bazie NLP można wyjaśnić tak wysoką skuteczność metody Bates'a.

Zakładając, że w ciągu naszego życia ukształtowaliśmy w naszej psychice i w naszym

ciele zespół programów odpowiadających na sytuacje powtarzalne i podobne, i że mamy

niemal stuprocentową tendencję do powtarzania i stosowania tych programów (w dosyć

ubogiej i niewielkiej wbrew pozorom wariacji), możemy stwierdzić, że posiadamy (w

przypadku wady wzroku) “program" niewłaściwego używania zmysłu wzroku. Tak, tak,

całego zmysłu, a nie tylko oka. Jedynym możliwym rozwiązaniem jest

“przeprogramowanie" tej niepożądanej tendencji, czy też sytuacji. Te programy na

poziomie fizjologicznym to tendencja do przebiegu informacji w mózgu po stale tych

samych sieciach neuronowych, kodujących metodą ciągłych powtórzeń wciąż ten sam

układ. Czy ten układ jest ogólnie korzystny czy nie z punktu widzenia naszych interesów,

dla naszego superkomputera — mózgu nie ma najmniejszego znaczenia. Zmiana

programu wymaga wytworzenia nowej neuronowej “ścieżki" informacyjnej i nie jest to

takie proste. Otóż w świetle ostatnich odkryć, techniki zaproponowane przez Bates'a

dzięki zastosowaniu paradoksu, wizualizacji, nakładania obrazów wyobrażonych na

faktycznie widziane, lub prawie widziane, poprzez widzenie “gorsze" tam gdzie

dotychczas widziało się lepiej, oraz dzięki rewelacyjnej, niemal mistycznej (o czym za

chwilę) technice czarnej kropki, okazują się być ogromnie skuteczne w owym

“przeprogramo-wywaniu" ścieżek neuronowych, którymi podążały dotychczas impulsy z

bitami informacji.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę psychologów na to, jak niezmiernie ważne i

doniosłe w znaczeniu są implikacje wynikające z odkrytych przez Bates'a korelacji

pomiędzy poprawą stanu zdrowia oczu i zdrowia psychosomatycznego, a co za tym idzie,

zadziwiających postępów w nauce dzieci w klasach (szkołach) specjalnych (rozdz. 22),

jak również na wpływ wielomiesięcznego procesu leczenia wzroku na wyleczenie chorych

na ciężką nerwicę (rozdz. 23). Rzecz, która teraz u progu XXI w zaczyna docierać do

naszej świadomości, została następująco zdiagnozowana przez Bates'a: “napięcia wzroku i

wynikająca z niego wada refrakcji, jest tylko zewnętrznym przejawem napięcia

umysłowego".

Bates oczywiście nie rozpatrywał zagadnień wad wzroku z powyżej

zaprezentowanego punktu widzenia. Z prostotą geniuszu swojego rodaka Edisona doszedł

do wniosku, że jeżeli zaszedł proces powiedzmy niekorzystny, to należy go odwrócić.

Zatem jeżeli przy bliskowzroczności oś gałki ocznej jest zbytnio wydłużona, to dlaczego

nie miałaby z powrotem ulec spłaszczeniu. Jeżeli zaś przy dalekowzroczności uległa

spłaszczeniu, to też nie ma przeszkód, żeby ją wydłużyć. Odpowiedź na pytanie jak, zajęła

mu ponad dwadzieścia lat naukowych badań i dociekań, lecz na szczęście dla nas ta

odpowiedź zawarta jest w tej oto książce.

Niektórzy mogą twierdzić, że Bates nie był tak bardzo odkrywczy i nowatorski, jako

że metody leczenia wzroku podobne w założeniach, a nawet sposobach obecne były we

wschodnich systemach leczniczych i medytacyjnych od tysięcy lat. Technika relaksacji to

pierwszy z licznych przykładów, inny to centralna fłksacja, której dokładny odpowiednik

nazywa się tratak w medycynie ajurwedycznej, a liczne sylaby, mandałe lecznicze, jantry

i specjalne leczące wzrok obrazki z sylabami (zobacz tył okładki) wraz z

odpowiadającymi im technikami patrzenia na nie, mogą stanowić odpowiedniki

dynamicznej relaksacji wzroku osiąganej w Ba-tes'owskich ćwiczeniach przesuwania i

kołysania. Lecz wielkość Bates'a polega na samodzielnym dojściu do tych rozwiązań i

spójności całego systemu, wobec braku jakiegokolwiek odpowiednika w systemie nauki

zachodniej czy wschodniej.

Te nasuwające się zbieżności ze wschodnimi systemami leczenia i medytacji

wskazują na fakt jak wielką ilość wiedzy i informacji czerpał Bates z własnego

doświadczenia i własnej intuicji. Jest coś fascynującego nawet w tak prostym ćwiczeniu

jak palming. Osobiście cierpię na niewielką wadę bliskowzroczności i tłumacząc tę

książkę zacząłem wypróbowywać niektóre spośród podanych ćwiczeń. Doświadczenie z

palmingiem okazało się niespodziewanym przeżyciem. Polegało to po pierwsze na tym, iż

okazało się że zobaczenie czarnego koloru wcale nie jest takie łatwe jak się to na pozór

wydaje! Początkowo wykonując to ćwiczenie od razu zobaczyłem dość intensywny czarny

kolor, ale szybko zorientowałem się, że sam siebie po prostu oszukuję, że przesuwają się

jaśniejsze, a nawet żółtawe plamy, jakieś błyski i że wcale nie jest czarno, ale dość szaro.

Palming okazał się swoistym testem prawdy. Miarą stopnia samooszu-kiwania się.

Wówczas zgodnie z sugestią Bates'a zacząłem przypominać sobie czarne przedmioty,

takie jak fortepian, gumowce, lakierki, kot, studnia, dziura itp. I proszę sobie wyobrazić,

że te przedmioty nie chciały być przed oczyma mojej wyobraźni stuprocentowo czarne,

nie chciały osiągnąć takiej czerni jaką prezentowały w rzeczywistości. Gdy jednak okiem

wyobraźni udałem się w głąb wyimaginowanej studni, zrobiło się coraz ciemniej i po

jakimś czasie prawie całkiem czarno. I wtedy zdarzyła się rzecz niesłychana, mój umysł

zareagował nagłym lękiem i rozjaśnił obraz. Poczułem brak odniesienia i poczucia

bezpieczeństwa w tego rodzaju absolutnej czerni, na zasadzie: lepsze znane piekiełko niż

nieznany raj. Było to dotknięcie nieznanego, stanu pełnej relaksacji wzroku, stanu od

którego mój umysł niechętny zobaczeniu odległych przedmiotów nieświadomie cały czas

Naturalne Samoleczenie Wzroku - poradnik leczniczy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: