Martin Kat - Nocny Jeździec(1).pdf - martin kat - casia99

Kat Martin

Nocny jeździec

Co mówią dzwony w San Juan

Tym, którzy je mijają?

Nie więcej niż liściom wiatr

Lub wody prąd kamieniom

Na strumienia dnie.

Kaplica dzwonów w gruzach już

A one mchem porosły

Lecz echo ich słyszymy wciąż,

mijającego czasu ton.

wiersz hiszpański

autor nieznany

Rozdział 1

Kalifornia, 1855

Srebrne concho . Caralee McConnell zatrzymała wzrok na rzędzie ornamentów

połyskujących w świetle latarni. Błyszczące kółka, niczym odznaki za waleczność, lśniły

wzdłuż długiej, szczupłej nogi Hiszpana.

Na szerokich ramionach nosił dopasowany, krótki czarny kabat, wyszywany srebrną

nicią, zaś w dolnej części dopasowanych spodni połyskiwała czerwona satyna, wyłożona na

wypolerowane cholewy czarnych butów z najwyższej jakości skóry rodem z Cordoby.

Carly patrzyła na wysokiego Hiszpana, który stał w cieniu na skraju patio, zajęty

rozmową z jej wujem, Fletcherem Austinem, oraz kilkoma innymi mężczyznami. Nawet w

mroku panującym pod masywnymi dębowymi okapami wielkiego ceglanego domu dobrze

widziała jego przystojny profil, wyraziste rysy pięknie rzeźbionej twarzy, podkreślone

kontrastami światła i głębokiego cienia.

Oczywiście Carly wiedziała, kim on jest. Powiedziała jej Oopesh - jedna z indiańskich

służących. Zaś Candelaria, jej mała pokojówka, niemalże mdlała, gdy ktoś wymienił jego

imię. Don Ramon de la Guerra posiadał niewielką parcelę ziemską, przylegającą do Rancho

del Robles, hacjendy jej wuja, a obecnie także domu Carly. Nigdy wcześniej nie znała

prawdziwego hiszpańskiego dona, a poza tym ten tutaj był w końcu jej sąsiadem.

Wyprostowała ciemnozieloną satynową szarfę na szyi i wygładziła przód nisko

wyciętej, szmaragdowej sukni o pełnej, uszytej zgodnie z najnowszą modą spódnicy. Była

prezentem od wuja, który powiedział, że wybrał taki właśnie kolor, aby pasował do zielonych

oczu i kasztanowego połysku włosów Carly.

Nigdy nie miała piękniejszej sukni. Rzędy koronkowych falban ślicznie uwydatniały

jej zgrabną talię, a także - o czym pomyślała z niejakim zażenowaniem - odsłaniały ponad

miarę jędrne, pełne piersi. Jednakże dzięki temu zyskiwała potrzebną jej pewność siebie,

zapominała, że jest tylko córką górnika z Pensylwanii.

Ruszyła w kierunku stojących mężczyzn.

Właśnie mówił niejaki Hollingworth, właściciel gospodarstwa oddalonego o kilka mil

na północ.

- Nie wiem jak panowie, lecz ja już wystarczająco długo znosiłem bezczelność tego

człowieka. To banita. Nie lepszy niż Muerita, Jack Garcia Trzy Palce, czy którykolwiek inny

bandzior, buszujący pośród wzgórz. Powinni powiesić drania.

- I tak się stanie - usłyszała obietnicę z ust wuja. -Tego może pan być pewien. -

Fletcher Austin był wyższy od pozostałych mężczyzn, lecz niższy od dona. Miał na sobie

drogi, ciemnobrązowy frak o szerokim kołnierzu z aksamitu, a także nieskazitelnie białą

koszulę z falbanami na piersi.

- A pan co o tym myśli, don Ramon? - spytał Royston Wardell, bankier z San

Francisco, prowadzący finanse jej wuja. - Obok stał bogaty przedsiębiorca o nazwisku

William Bannister i jego trzydziestoletni syn, Vincent. - Jest pan wykształconym

człowiekiem, kulturalnym i dystyngowanym. Z pewnością nie akceptuje pan zachowania tego

bandyty, nawet jeśli jest on... - Wardell urwał. Ujrzała, jak jego szyja czerwieni się mocno

ponad wykrochmalonym, białym kołnierzykiem.

Zatrzymała się w pół kroku, słysząc odpowiedź dona. Wiedziała, że rozmawiają o

banicie zwanym El Dragon. Słyszała to imię wypowiadane szeptem przez służbę. Jednakże jej

wuj znacznie bardziej potępiał tego człowieka.

-Nawet jeśli jest on kim, señor Wardell? - spytał uprzejmie don, lecz w jego głosie

wyczuwalna była ostra nuta. - Jeśli jest moim krajanem? A może nawet w jego żyłach

płynie hiszpańska krew? - Pokręcił głową, a w jego hebanowych, falujących, nieco

zbyt długich włosach zalśniły odbite płomienie ognia. - To że jest kalifornijskim

Latynosem w niczym nie umniejsza jego winy... chociaż zapewne uważa, że działa w

słusznej sprawie.

-W słusznej sprawie? - powtórzył wuj. - Czy słuszne jest grabić coś, co inny człowiek

zarobił ciężką pracą? Niewolić niewinnych i mordować niczego nie-spodziewających

się ludzi? Ten człowiek to przestępca, morderca i złodziej. Już trzy razy dokonał

najazdu na del Robles. Następnym razem, gdy to uczyni, zostanie zabity. Przysięgam.

Dopilnuję tego.

Carly bardzo chciała usłyszeć odpowiedź dona, lecz w tej właśnie chwili została

dostrzeżona przez wuja.

- Ach, Caralee, moja droga. - Z uśmiechem zakończył poprzednią rozmowę, chociaż

dostrzegła, jak wymienił z donem ostre spojrzenie. – Właśnie myślałem, gdzie się podziałaś.

Stanęła obok wuja, przyjmując jego grube ramię.

- Przepraszam, wujku. Chyba nie jestem przyzwyczajona do tak późnej pory. I chyba

jestem jeszcze trochę zmęczona po podróży. - Starała się nie patrzyć na Hiszpana, na

połyskujące srebrem, ozdobne blachy jego paska, na długie, smukłe nogi, na ramiona tak

szerokie jak trzonek siekiery, którym pasterze vaqueros poruszali polana w ogniu pod

pieczonym na rożnie wołem.

-Doskonale cię rozumiem, moja droga. Pięć miesięcy na pokładzie statku, rejs wokół

przylądka Horn. Dobrze pamiętam, jaka to koszmarna podróż. - Był

pięćdziesięciokilkuletnim mężczyzną, lekko siwiejącym, ale poza tym wyglądał

młodziej niż na swój wiek. Miał silnie zarysowaną szczękę i jędrny brzuch. Był

twardy jak ziemia, po której stąpał, imponujący niczym jeden z wielkich dębów

górujących nad ranczem, od których przyjęło swoją nazwę. - Może powinniśmy byli

zaczekać z tą fiestą, ale bardzo chciałem, abyś poznała paru moich przyjaciół.

Uśmiechnęła się. Sama też pragnęła ich poznać, szczególnie tego wysokiego,

przystojnego dona.

- Już czuję się dobrze. Musiałam tylko trochę odpocząć.

Nie powiedziała nic więcej, czekając, aż wuj przedstawi ją jedynemu mężczyźnie z

obecnych, którego nie znała. Wahał się dłużej, niż powinien, w końcu się zarumienił i

mruknął coś pod nosem.

-Przepraszam cię, moja droga. Przez chwilę zapomniałem, że nie poznałaś jeszcze

naszego gościa. Don Ramon de la Guerra, czy mogę panu przedstawić moją

siostrzenicę, Caralee McConnell?

-Carly - poprawiła go z uśmiechem, wyciągając dłoń w białej rękawiczce. Wuj uniósł

brwi, lecz uśmiech, jakim obdarzył ją don, był zaiste oślepiający, gdyż połyskujące

bielą zęby na tle ciemnej skóry tworzyły obraz tak silnej męskości i podziałały na nią

tak niesamowicie, że poczuła wzmożone bicie serca.

- Jestem zaszczycony, señorita McConnell. -Uniósł jej dłoń i musnął ją ustami,

jednakże ciemnymi oczami wciąż wpatrywał się w twarz Carly. Poczuła, jak wzdłuż jej

ramienia rozchodzi się żar, ogarniając powoli całe ciało. Z trudem opanowała głos.

- El gusto es mio, señor de la Guerra . - Cała przyjemność po mojej stronie,

powiedziała. Przez ostatnie cztery lata uczyła się hiszpańskiego, od czasu gdy po śmierci

matki wuj został jej prawnym opiekunem. Wuj Fletcher załatwił siostrzenicy szkołę dla

dziewcząt u pani Stuart w Nowym Jorku. Modliła się, aby któregoś dnia wezwał ją do siebie,

chciała przyjechać na Zachód i zamieszkać z nim. To marzenie spełniło siew dniu jej

osiemnastych urodzin.

Don wygiął brwi w idealny łuk, słysząc jej perfekcyjną wymowę.

- Jestem pod wrażeniem, señorita . Se halba Español ?

Martin Kat - Nocny Jeździec(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: