metodologia-licencjat.pdf

(59 KB) Pobierz
metodologia-licencjat
1. POJĘCIE DEFINICJI KLASYCZNEJ
Kryteria podziału definicji:
1. Budowa definicji
I. Równościowe
A. Wyraźne
B. Kontekstowe
a. Zwykłe
b. Przez abstrakcję
c. Indukcyjne (rekurencyjne)
II. Uwikłane
2. Supozycja definiendum
I. Nominalne
A. Słownikowe
B. Semantyczne
II. Realne
A. Klasyczne
B. Nieklasyczne
3. Pochodzenie (geneza) znaczenia definiendum
I. Sprawozdawcze (analityczne)
II. Projektujące (syntetyczne)
A. Konstruktywne
B. Regulujące
4. Zakres stosowalności definicji
I. Warunkowe
A. Warunkowe w naukach formalnych
a. Redukcyjne
b. Operacyjne
c. Dejktyczne (ostensywne)
B. Warunkowe w naukach realnych
II. Bezwarunkowe
Definicje realne dzielimy na:
a) klasyczne
b) nieklasyczne
ad. a): - warunki definicji klasycznej :
Û funktor definicyjny brzmi: „jest to”,
Û musi to być definicja wyraźna (w definiendum tylko 1 wyraz),
Û definiens ma być zbudowany z 2 cz ęś ci :
część I – reprezentuje najbliŜszy (w stosunku do definiowanego gatunku)
rodzaj,
część II – współoznacza tzw. róŜnicę gatunkową.
JeŜeli zbiór S jest podrzędny względem zbioru P, to zbiór S nazywamy gatunkiem, a P – rodzajem.
RóŜnica gatunkowa – cecha, która z rodzaju wyróŜnia tylko te elementy, które naleŜą do gatunku.
Człowiek jest to ssak rozumny ” – rozumny to właściwość
Murzyn jest to człowiek czarnoskóry ” – czarnoskóry to właściwość.
Z definicją klasyczną jest problem filozoficzny. Arystoteles akcentował i zwracał uwagę na to, Ŝe
dobrze zbudowana definicja klasyczna musi zawsze brać pod uwagę rodzaj najbliŜszy.
(człowiek
ssak
Î
organizm
Î
byt materialny
Î
byt)
3. RODZAJE UZASADNIANIA ZDAŃ
Î
CZYNNO Ś CI WIEDZOTWÓRCZE
Wstępne właściwe budowanie teorii
systemów
podział logiczna porządkow. definicje
logiczny analiza i szeregowanie
i klasyfik. Pytań dedukcyjne empiryczne
uzasadnianie zdań
bezpośrednie pośrednie
1.doświadczenie (teoria rozumowań)
2.konwencja
terminologiczna prosta złoŜona
3.intuicja | 1.wyciąg. konsekwencji
intelektualna wnioskowanie dobór zdań 2.dowodzenie
4.autorytet dedukcyjne 3.wyjaśnianie
i redukcyjne (tłumaczenie)
4.sprawdzanie
5. PYTANIA ROZSTRZYGNIĘCIA I PYTANIA DOPEŁNIENIA
Pytamy ilekroć dąŜymy do uzyskania pewnej wiadomości określonej z góry, do pewnego stopnia, ale nie
całkowicie.
,,Kto jest premierem RP?”- na to pytanie nie oczekujemy jakiejkolwiek odpowiedzi tylko w konkretnej postaci.
Odp.: ,,X jest premierem RP”
Wiadomość, która pytający pragnie otrzymać jest więc sądem (zdaniem) z góry określonym. Jest to jeden spośród
wielu sądów dających się wypowiedzieć za pomocą jednego za zdań o postaci ,,X jest premierem RP”. WyraŜenia
słuŜące przy pewnym swym znaczeniu do wypowiadania pytań nazywa się przy tym ich znaczeniu zdaniami
pytajnymi.
Ad1. Pytania rozstrzygni ę cia (decyzyjne) - to takie, które składają się z 3 części: a. partykuły pytajnej ,,CZY”
b. całego zdania oznajmującego objętego tą partykułą
c. znaku pytania
np.: Czy sło ń ce jest gwiazda ?
Ad2. Pytania dopełnienia składają się z:
a. partykuły pytajnej (partykuł pytajnych róŜnych od ,,czy”!)
b. znaku pytania
c. fragmentu zdania oznajmującego
np.: Kto skonstruował teorię względności?
Podział pyta ń ze wzgl ę du na struktur ę pyta ń , na rodzaj pytajnika- partykuły pytajnej:
1. pytania rozstrzygni ę cia (decyzyjne) ,,CZY”
2. pytania dopełnienia:
2.1 . pytania problemowe
2.1.1 .pyt kauzalne (przyczynowe) ,,DLACZEGO”, ,,JAK TO SI Ę STAŁO”
2.1.2 .pyt. telliczne (celowe) ,,PO CO”, ,,W JAKIM CELU”
2.2 . pytania kompletywne ,,KTO”, ,,KOMU”, ,,KIEDY”, ,,JAK”, ,,GDZIE”
142032889.001.png
Istnieją teŜ pytania dopełnienia, w których występuje całe zdanie oznajmujące.
Jak się zakończył mecz piłkarski Polski z Austrią?
Jak poruszają się drzewa na wietrze?
Kto skonstruował teorie względności? Odp.: X skonstruował teorie względności. (to schemat odpowiedzi.
Podstawiając za X róŜne nazwy ludzi mamy zdania)
Wśród odpowiedzi trafiają się obok zdań prawdziwych teŜ zdania fałszywe. Wszystkie zdania, które są
odpowiedziami na pytanie ,,kto skonstruował teorie względności?”- mają ten sam schemat, a którego dadzą się
wyprowadzić przez podstawienia odpowiednich nazw za zmienną X. Schemat odpowiedzi na pytanie jest
wskazany jednoznacznie przez samo zdanie pytajne. Schemat ten wyznaczony jest częściowo przez fragment zdania
oznajmującego (zawarty w zdaniu pytajnym) po części zaś przez partykułę pytajną, która wskazuje w którym
miejscu ma być ten fragment zdania uzupełniony przez zmienną aby powstał schemat odpowiedzi na to pytanie. `
Np.: ,,kogo zabił Brutus?”, odp.: ,,Brutus zabił X”
Wyznaczony w ten sposób przez zdanie pytajne schemat odpowiedzi na to pytanie nazywa się datum
questionis ( z łac. dana pytania). Zawartą w datum questionis zmienną nazywamy niewiadomą pytania (tych
zmiennych moŜe być kilka w zaleŜności od tego ile w pytaniu jest partykuł pytajnych, np. „kogo, kiedy, gdzie i za
ile zabił Brutus?”). Zdania otrzymane z datum questionis jakiegoś zdania pytajnego przez podstawienie
odpowiedniej stałej za zmienną pytania nazywamy odpowiedziami właściwymi na dane pytanie. [odpowiedź
właściwa nie musi być odpowiedzią prawdziwą!]
Partykuła pytajna (wraz ze swoimi ewentualnymi bliŜszymi określeniami) spełnia podwójną funkcję: 1.
wskazuje miejsce składowe na którym naleŜy niewiadomą pytania postawić w datum questionis. 2. spośród
wszystkich wartości, które wstawione za niewiadomą pytania przekształcają datum questionis w zdanie prawdziwe
lub fałszywe wyróŜnia zazwyczaj tylko niektóre, np. zaimek osobowy ,,kto” uŜyty w zdaniu pytajnym- ,,kto
skonstruował…?”- wyróŜnia spośród wszystkich nazw jedynie nazwy osób. Te nazwy osób wstawione w miejsce X
przekształcają ten schemat w zdanie prawdziwe lub fałszywe.
W pytaniu ,,kto z Polaków walczył pod Monte Casino?” zaimek pytajny wraz ze swoim bliŜszym
określeniem wyróŜnia nazwy polaków. Zbiór tych wartości wyróŜnionych dla niewiadomej pytania przez zaimek lub
przysłówek pytajny nazywamy zakresem niewiadomej pytania . To samo co powiedziano odnośnie datum
questionis zdań dopełnienia zawierających tylko fragment zdania oznajmującego moŜna utrzymać o zdaniach
pytajnych dopełnienia składających się z całego zdania oznajmującego. Np. ,,jak poruszają się drzewa?”- datum
questionis będzie- ,,drzewa poruszają się X”. zakresem niewiadomej pytania są przysłówki tj. łagodnie, gwałtownie,
tanecznie itp.
Osnowa pytania- fragment pytania bez partykuły ,,Czy słońce jest gwiazdą?”.
Niekiedy trudno nam odróŜnić pytania kauzalne od telicznych. Kauzalne- ,,dlaczego, meliczne- ,,po co?”. K:
,,dlaczego doszło do konfliktu między Irakiem a Stanami Zjednoczonymi?” T: ,,po co Karol poszedł do
sekretariatu?”
Pewną pomoc podsuwa struktura odpowiedzi właściwych na pytania. Odpowiedź właściwa na pytanie kauzalne ma
postać: ,,p, bo q” . trudność polega na tym, Ŝe odpowiedź schematu telicznego zawsze moŜna przekształcić w
odpowiedzi kauzalne o kształcie ,,p, bo kto ś chce aby q”.
Pytania rozstrzygni ę cia ,,czy…” - charakterystyczną cechą tych pytań jest to, Ŝe kaŜde z nich ma tylko 2
odpowiedzi właściwe będące odpowiednio nawzajem odpowiedziami sprzecznymi. Odpowiedzią właściwą na
pytanie ,,czy pada deszcz?” są 2 zdania: ,,tak, deszcz pada:, ,,nie, deszcz nie pada” lub ,,nieprawda, Ŝe pada
deszcz”. Datum questionis dla tego zdania pytajnego musi być schematem zdaniowym, którego podstawieniami są
powyŜsze 2 zdania, lub ich równowaŜniki. Dla takich pytań istnieje datum questionis, chociaŜ z punktu
praktycznego nie ma on wielkiego znaczenia.
Kiedy pytanie jest postawione jasno? – gdy od zdania pytajnego wymaga się aby było postawione jasno to obok
innych warunków jasności, które nakładamy na wszystkie wypowiedzi przy zdaniach pytajnych domagamy się
przede wszystkim aby wskazywały wyraźnie datum questionis oraz zakres niewiadomej pytania. Gdy te 2 warunki
nie są wskazane, wówczas odbiorca pytanie nie wie o co się go pyta- wtedy mamy pytanie niejasno postawione.
Zało Ŝ enia pyta ń . Nie zawsze jako odzew na pytanie otrzymujemy odpowiedź właściwą. ZałoŜenie pytania moŜe
być pozytywne i negatywne.
Przez pozytywne rozumie się stwierdzenie, Ŝe przynajmniej jedna odpowiedź na to pytanie jest prawdą. To
twierdzenie jest równowaŜne z alternatywą wszystkich odpowiedzi właściwych na to pytanie.
Przez negatywne załoŜenie pytań rozumie się stwierdzenie, Ŝe przynajmniej jedna z odpowiedzi
właściwych na to pytanie nie jest prawdziwa. To jest równowaŜne alternatywie zaprzeczeń wszystkich odpowiedzi
142032889.002.png
właściwych. Mówimy tu o załoŜeniach gdyŜ wydaje się, Ŝe ktokolwiek na serio stawia jakieś pytanie to wierzy iŜ
jakaś właściwa odpowiedź na nie jest prawdziwa, ale nie wierzy aby wszystkie były prawdziwe.
Pytanie, którego pozytywne lub negatywne załoŜenie nie jest prawdziwe nazywamy pytaniem niewła ś ciwie
postawionym. Np. pytania rozstrzygnięcia są zawsze właściwie postawione, mają one bowiem tylko 2 odpowiedzi
właściwe będące zdaniami nawzajem sprzecznymi. Z tych zdań zawsze jedno jest prawdziwe a drugie fałszywe.
Presupozycje pyta ń : od załoŜenia pytania naleŜy odróŜnić presupozycje. Są to zdania róŜne od załoŜeń, ale z tych
samych załoŜeń wynikające (treściowo, merytorycznie). ,,kto skosił wreszcie tą łąkę?” – załoŜeniem jest to, Ŝe ktoś
ją skosił… to pytanie ma m.in. 6 presupozycji:
1. koszący nie był niemowlęciem czy dzieckiem
2. koszący nie był niedołęŜnym starcem
3. koszący umiał posługiwać się sprawnie kosą
4. łąka istnieje
5. trawa na łące nadawała się do koszenia
6. na koszenie łąki przez pewien czas oczekiwano
Fałszywość dowolnej presupozycji pociąga za sobą fałszywość odpowiedniego załoŜenia. MoŜna więc
powiedzieć, Ŝe niewłaściwie postawione pytanie, to pytanie z co najmniej jedną presupozycją fałszywą. ZałoŜenia
pytań wraz z presupozycjami tworzą tzw. zawarto ść poznawcz ą pytania. Zawartość ta zaleŜy od zakresu zmienności
niewiadomej- im większy jest ten zakres, tym mniejsza jest zawartość poznawcza danego pytania.
1. kto odkrył Amerykę?
2. kto z europejczyków odkrył Amerykę?
3. kto z Włochów odkrył Amerykę?
Najmniejszą zawartość poznawczą ma pytanie 1. najmniejszy zakres niewiadomej jest w pytaniu 3.
Zgłoś jeśli naruszono regulamin