Bova Ben - Droga przez Układ Słoneczny 09 - Merkury.pdf - Droga przez Układ Słoneczny - ged14

Ben Bova - Merkury

Ben Bova

Merkury

( Mercury)

Droga przez Układ Słoneczny 08 – Planety 04

Przełożyła Jolanta Pers

Pamięci mojego przyjaciela i kolegi, poszukiwacza gwiazd oraz oczywiście dla A.D., ale przede wszystkim dla mojej

cudownej Barbary.

Historia wspomni ludzi dwudziestowiecznych jako tych, którzy pokonali drogę od Kitty Hawk na Księżyc w ciągu

sześćdziesięciu sześciu lat, tylko po to, żeby przez następne trzydzieści lat marnować swoje możliwości na niskiej orbicie

okołoziemskiej. Niechętne do podejmowania ryzyka społeczeństwo opiera się na wygodnictwie, z czym wiąże się utrata

odwagi.

Buzz Aldrin, astronauta, Apollo 11

Gatunek, którzy trzyma wszystkie swoje jajka w jednym koszyku planetarnym, ryzykuje, że zmieni się w omlet.

Stephen Webb, „Where Is Everybody” (Copernicus Books, 2002)

PROLOG:

DŁUGIE POSZUKIWANIA

Gdy los i ludzie częstują mnie wzgardą,

Chcę miłosierdzie wzbudzić w głuchym niebie;

Płaczę i Żalę się na dolę twardą...

Jak co noc od ponad dwunastu lat, Saito Yamagata niepewnym krokiem wspinał się krętymi kamiennymi schodami

na szczyt najwyższej wieży klasztoru Chota. Czuł napór chłodnego wiatru wiejącego od niskiego wejścia na platformę na

szczycie. To będzie długa, przejmująco zimna noc. Bez znaczenia. Yamagata szukał pokuty, nie komfortu. Pokuty –

i czegoś jeszcze.

Kiedyś był szefem światowego koncernu. Yamagata Corporation prowadziła nawet działalność poza Ziemią –

budowała pierwsze energetyczne satelity słoneczne. Ludzie drżeli na widok najmniejszego jego grymasu; gdy się

uśmiechnął, rodziły się fortuny. Potem zachorował na nieuleczalnego raka mózgu i umarł.

Takie było pierwsze życie Yamagaty. Jego jedyny syn utrzymywał kontakt ze światem zewnętrznym dzięki

najnowszym systemom łączności, także satelitarnemu przekaźnikowi umieszczonemu na orbicie specjalnie dla niego. Ku

rozpaczy głównego lamy, który szczerze pragnął prowadzić Yamagatę ścieżką do oświecenia, Saito sprowadził nawet

własnego kucharza i zdołał przybrać na wadze. I zaczął pisać pamiętniki.

Być może dlatego, że nadal żył swoim poprzednim życiem, Yamagata odkrył, że całkowite trzymanie się z dala od

korporacji, którą stworzył, jest niemożliwe. W swojej celi często rozmawiał ze swoim synem, korzystając z systemu

połączeń wideofonicznych. Zaczął podsuwać Nobu rady. Opracował wielki plan dla Yamagata Corporation, plan, który

sięgał daleko poza Ziemię. Poprowadził korporację na wojnę o asteroidy.

Dopiero szok spowodowany masakrą habitatu Poczwarka sprawił, że Yamagata uświadomił sobie, co zrobił. Na

Poczwarce bezsensownie i okrutnie zamordowano ponad tysiąc bezbronnych mężczyzn, kobiet i dzieci.

Przecież to nie ja wydałem rozkaz ataku, powtarzał sobie. Ale z powodu tej tragedii nie mógł spać. Najlepsze

potrawy przygotowane przez kucharza wydawały się nie mieć smaku, nie miał na nie ochoty. W duszy prześladował go

obraz przerażonych niewinnych ludzi, krzyczących bezradnie w rozpaczy, gdy ich kosmiczny habitat rozrywano na strzępy.

Wiele tygodni zajęło Yamagacie zrozumienie, że to, co odczuwa, to coś więcej niż poczucie winy. Po raz pierwszy

w życiu odczuwał wstyd. Wstydził się tego, co zapoczątkował. Nie wydałem rozkazu ataku, powtarzał sobie. Atak był

jednak nieuniknioną konsekwencją wojny, którą zapoczątkował.

Po raz pierwszy w życiu utraciwszy pewność siebie, targany wstydem, jakiego nigdy dotąd nie zaznał, Yamagata

uprosił wielkiego lamę o prywatną audiencję, mając nadzieję, że stary człowiek pomoże mu ukoić te rozterki.

– Wydarzyła się tragedia – zaczął niepewnie.

Wielki lama milczał i czekał cierpliwie na ciąg dalszy, siedząc na niskiej kanapie w swojej komnacie, z ogoloną

głową, z ascetyczną kościstą twarzą i zapadniętymi policzkami, a jego oczy barwy mahoniu wpatrywały się uważnie

w Yamagatę.

– W kosmosie rozgrywa się wojna – mówił dalej Yamagata. – Daleko stąd. W Pasie Asteroid.

– Tutaj także docierają pogłoski – odparł wielki lama, a jego głos był niewiele głośniejszy od cichego pomruku.

– Kilka dni temu zginęło ponad tysiąc ludzi – zająknął się Yamagata. – Zostali zamordowani. W kosmicznym

habitacie.

Twarz wielkiego lamy poszarzała.

Czując, jak serce łomocze mu w piersi, Yamagata wreszcie wyrzucił z siebie:

– To mogła być moja wina! To ja mogłem być przyczyną ich śmierci!

Wielki lama chwycił obiema rękami swoją szatę barwy szafranu. Yamagata pomyślał, że stary człowiek doznał

ataku serca. Stał przed wielkim lamą, złamany wstydem i winą, milczący, gdyż nie znajdywał słów na wyrażenie tego, co

1 / 105

Ben Bova - Merkury

czuł.

Kiedy w końcu wielki lama odzyskał panowanie nad sobą, spojrzał w oczy Yamagaty, spojrzeniem, które

przeszywało aż do głębin duszy.

– Czy przyjmujesz na siebie odpowiedzialność za te śmierci? – spytał głosem twardym jak stal.

Dla dumnego, potężnego Yamagaty, nie było łatwo stać przed niemłodym, odzianym w skromną szatę lamą, i prosić

go o przebaczenie. Bał się, że stary człowiek wypędzi go z klasztoru, upokorzy go, oskarży o to, że zanieczyszcza

powietrze, którym oddychają.

– Przyjmuję – wyszeptał.

– Od czterech lat żyjesz wśród nas – oświadczył wielki lama – ale nie jako jeden z nas. Wykorzystywałeś nasze

sanktuarium i naszą drogę życia dla osobistej wygody.

Yamagata milczał. To była prawda.

Powoli, w słowach twardych jak kamienie górskiego orlego gniazda, wielki lama oznajmił Yamagacie, że musi

szukać prawdziwej pokuty, w przeciwnym razie będzie już zawsze uginał się pod ciężarem win.

– Jak mam to zrobić? – spytał Yamagata.

Lama milczał przez długą chwilę, po czym rzekł:

– Stań się jednym z nas. Przyjmij naszą drogę. Szukaj swojej ścieżki do odkupienia. Szukaj oświecenia.

Yamagata skinął głową na zgodę.

Targany wyrzutami sumienia, Yamagata wkroczył na ścieżkę pokuty. Odesłał swojego kucharza do Japonii, pozbył

się wygodnych mebli i sprzętu elektronicznego, przeprowadził się do prostej celi i próbował żyć jak lamowie. Pościł

z nimi, modlił się, spał na prostym drewnianym podeście. I co noc, w zimie czy w lecie, wspinał się na szczyt wieży, by

spędzać w samotności godziny na kontemplacji, próbując medytować, próbując znaleźć prawdziwe odkupienie dla swojej

duszy.

Wielki lama zmarł, gdyż ten odłam nie akceptował kuracji odmładzających, i został zastąpiony przez młodszego.

A jednak co noc Yamagata wspinał się niepewnym krokiem na wieżę i siadał w pozycji lotosu na zimnej kamiennej

posadzce wieży, czekając – na co? Wybaczenie? Zrozumienie?

Nie. Po wielu latach Yamagata uświadomił sobie, że tak naprawdę poszukuje oświecenia, satori, ścieżki

samorealizacji, którą chce podążać.

Nic. Moc po nocy, rok po roku, ani śladu. Yamagata modlił się do milczącego nieba i nie otrzymywał odpowiedzi.

Zastanawiał się, gdzie popełnił błąd, czy nie zasłużył na jakiś znak ze strony bezgranicznego wszechświata. Głęboko

w duszy uważał jednak, że całe te medytacje i umartwienia nie były niczym więcej poza starannie ukrytym nonsensem. I to

go martwiło, uświadomił sobie, że dopóki dopuszcza takie myśli, nigdy nie znajdzie ścieżki, której tak rozpaczliwie szuka.

Owiał go chłodny wiatr, przykucnął więc przy kamiennej barierze, szczękając zębami, mimo ciepłego płaszcza,

którym się owinął i futrzanej czapy naciągniętej na uszy. Przycisnął podbródek do piersi, a jakiś głos wewnętrzny mówił

mu, że jest głupcem, godząc się na to cierpienie i poniżenie. Z uporem jednak tkwił w miejscu, czekając, trwając w nadziei,

modląc się o oświecenie.

Noc była mroźna. Dmący wicher przeszywał go lodowymi igłami. Yamagata siedział sam, w opuszczeniu, próbując

nie zwracać uwagi na mroźny wiatr, próbując odnaleźć swoją ścieżkę do odkupienia. Nic. Tylko ciemność i błyszczące

punkciki tysięcy gwiazd patrzących na niego z czarnego sklepienia nieba.

Odwzajemnił ich spojrzenie. Dostrzegł Wielką Niedźwiedzicę i znalazł Gwiazdę Polarną. Gwiazda Biegunowa była

oddalona o tysiące lat świetlnych, przypomniał to sobie z wykładu z astronomii, wiele lat temu.

Najbliższą gwiazdą była Alfa Centauri, ale znajdowała się za daleko na południu, by dostrzec ją zza tych

lodowatych gór.

Nagle Yamagata odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się, serdecznym, głębokim śmiechem zachwytu, zapominając

o kąsających zębach lamentującego nocnego wiatru. Oczywiście, powiedział sobie w duchu. Odpowiedź była przy mnie

przez te wszystkie lata, a ja byłem zbyt ślepy, żeby ją dostrzec. Gwiazdy! Moja droga musi prowadzić do gwiazd.

KSIĘGA I

KRÓLESTWO OGNIA

Nie chełp się, Czasie, że ujrzysz mą zmianę!

Swe piramidy wznosisz z nową siłą,

Lecz mnie nie dziwią, nie są mi nieznane,

Są powtórzeniem tego, co już było.

PRZYBYCIE

Saito Yamagata musiał zmrużyć oczy od potężnego blasku Słońca, mimo przyciemnionej szybki hełmu.

– To prawdziwe królestwo ognia – szepnął do siebie. – Nic dziwnego, że nasi przodkowie cię czcili, gwiazdo

dzienna.

Mimo nieokreślonego niepokoju, w solidnie izolowanym skafandrze Yamagata czuł się dość wygodnie. System

chłodzenia i radiatory wystające z pleców jak para ciemnych, podłużnych skrzydeł, najwyraźniej działały znakomicie.

A mimo to bliskość Słońca, wszechogarniający blask, sam rozmiar tej kipieli, kotłująca się kula skłębionych gazów

przyprawiały jego nerwy o drżenie. Wypełniało sobą niebo. Yamagata widział koronę słoneczną sięgającą od

zakrzywionego ramienia Słońca w czarną pustkę kosmosu, potężne mosty plazmy o temperaturze milionów stopni,

wypiętrzające się i znikające w płonącej, rozżarzonej fotosferze.

Zadrżał w ciasnej przestrzeni skafandra. Dość tego zwiedzania, powiedział sobie. Już udowodniłeś gościom

i załodze, że jesteś zuchwały i odważny, zobaczyli i zapamiętają. Wracaj do statku. Wracaj do pracy. Najwyższy czas

rozpocząć trzecie życie.

2 / 105

Ben Bova - Merkury

Yamagata przyleciał na Merkurego w poszukiwaniu zbawienia. Dziwna droga do stanu łaski, pomyślał. Najpierw

muszę przejść przez to ogniste piekło, jak katolik przebywający w czyśćcu przed wstąpieniem do nieba. Próbował stoicko

wzruszyć ramionami, ale odkrył, że w skafandrze jest to niemożliwe, więc uniósł lewe ramię za pomocą

zminiaturyzowanych serwomotorów skafandra i przyglądał się klawiaturze owiniętej wokół nadgarstka, aż doszedł do

wniosku, że wie, które klawisze powinien nacisnąć, by uruchomić moduł napędowy skafandra. Mógłby poprosić o pomoc,

ale nie chciał ryzykować utraty twarzy. Mimo wytężonych wysiłków łamów, którzy próbowali nauczyć go pokory,

Yamagata nadal był dumnym człowiekiem. Jeśli odlecę w przestrzeń, powiedział sobie, wtedy poproszę o pomoc. I będę

twierdził, że to jakiś błąd w funkcjonowaniu skafandra, dodał z szelmowskim uśmiechem.

Odczuł coś na kształt przyjemności, gdy udało mu się odwrócić twarzą do Himawari, wielkiego, obracającego się

powoli statku, który przywiózł na Merkurego jego i dwoje jego gości. Zaczął lecieć w jego stronę w umiarkowanym

tempie. Yamagata o mało nie doznał szoku, gdy uświadomił sobie, że oto po raz pierwszy jest w przestrzeni kosmicznej.

Przez wszystkie te lata, kiedy budował satelity energetyczne i zgarniał fortunę, nie opuścił Ziemi. Potem zmarł na raka,

został zamrożony, a następnie przywrócony do życia: Większość swego drugiego życia spędził w klasztorze w Himalajach.

Nigdy nie poleciał w kosmos. Aż do teraz.

Czas zacząć moje trzecie życie, powiedział sobie, gdy zbliżał się do Himawari. Czas odpokutować za dwa pierwsze.

Czas na gwiazdy.

LĄDOWANIE

Nawet przy pomocy dwóch podwładnych, zdjęcie pękatego, solidnie izolowanego kombinezonu zajęło Yamagacie

prawie godzinę. Stał i ociekał potem, pewnie też paskudnie cuchnął, ale nikt z asystentów nie ośmielił się odezwać ani

słowem czy choć skrzywić się z niesmakiem. Kiedy pomagali mu włożyć skafander, Yamagacie przyszedł do głowy

hiszpański torreador, wkładający swój „kostium ze światła” przed walką z bykiem. A teraz czuł się jak średniowieczny

rycerz zdejmujący poobijaną zbroję po ciężkim pojedynku.

Yamagata doskonale wiedział, że wyjście na zewnątrz statku w skafandrze było zwykłą zachcianką, ale człowiek

z jego majątkiem i władzą mógł sobie na nie pozwolić. Poza tym chciał zrobić wrażenie na podwładnych i gościach. Choć

od lat Yamagata Corporation faktycznie zarządzał jego syn Nobu, Yamagata-senior był wszędzie traktowany z szacunkiem.

Mimo wielu lat pracy, jakie włożyli w niego lamowie, Yamagata nadal uwielbiał, kiedy mu schlebiano.

Rozumiał, że duży majątek daje władzę. Chciał jednak czegoś więcej. Pragnął szacunku i prestiżu. Chciał, by

zapamiętano go nie tylko jako bogatego czy potężnego człowieka; chciał przejść do historii dzięki swojej wizji, szczodrości

i dążeniom. Chciał być tym, który podaruje ludzkiej rasie gwiazdy.

Satelity słoneczne Yamagata Corporation dostarczały tak bardzo potrzebnej energii elektrycznej Ziemi zniszczonej

powodziami wywołanymi przez efekt cieplarniany i gwałtownymi zmianami klimatu. Pod wodzą Nobuhiko korporacja

pomagała skierować Japonię i inne kraje, które ucierpiały z powodu globalnego ocieplenia, z powrotem na drogę do

dobrobytu.

I wolności. Yamagata wiedział, że jedno nie może istnieć bez drugiego. Kiedy przełom cieplarniany uderzył z taką

gwałtownością, zatapiając nabrzeżne miasta, niszcząc globalną sieć elektryczną, podkopując światową gospodarkę,

ziemskie rządy obrały represyjny, autorytarny kierunek. Ludzie, którzy są głodni, bezdomni i pozbawieni nadziei, będą

zawsze skłonni zamienić swoją wolność osobistą na porządek, żywność i bezpieczeństwo. Do władzy doszły

ultrakonserwatywne ugrupowania religijne w Azji, na Bliskim Wschodzie, nawet w Europie i Ameryce. Rządziły

z absolutną wiarą w swoje przekonania i zerową tolerancją dla kogokolwiek innego.

Teraz, gdy klimat ustabilizował się i w pewnym stopniu powrócił dobrobyt, wiele narodów świata znów podjęło

walkę o prawa jednostki, walcząc o to samo, o co walczyli ich przodkowie z władcami i tyranami, całe wieki wcześniej.

Wszystko dąży ku dobremu, powiedział sobie Yamagata. Ale to nie wystarczy. Ludzka rasa musi przekraczać

granice, poszerzać horyzonty. Prędzej czy później ludzkość musi sięgnąć gwiazd. I to będzie mój dar dla ludzkości.

Czy potrafię tego dokonać? Często zadawał sobie takie pytania. Czy mam dość siły i woli, by to zrealizować?

W poprzednich żywotach był twardzielem, bezwzględnym gigantem w biznesie, zanim powalił go rak. Ale to robiłem dla

siebie, pomyślał, dla mojej korporacji i dziedzictwa mojego syna. A teraz walczę o to, żeby osiągnąć coś wielkiego dla

ludzkości, nie tylko dla moich samolubnych celów. Znów uśmiechnął się gorzko. Ty głupcze, ostrzegł się w duchu. To, co

teraz robisz, także wykorzystasz do własnych celów. Nie próbuj się oszukiwać. Nie próbuj ukrywać własnych ambicji pod

płaszczem szlachetności.

Pytanie to nie przestawało go jednak nurtować: czy będę miał dość determinacji, dość siły i uporu, by wprowadzić

ten szalony plan w życie?

Wreszcie uwolnił się ze wszystkich części skafandra, odzieży spodniej i butów, i stał w pokrytym plamami potu

błękitnym kombinezonie, z wyszytym na piersi emblematem rodziny i korporacji, białym żurawiem w locie. Odprawił

podwładnych szorstkim gestem. Skłonili się i mruknęli coś z szacunkiem, gdy Yamagata odwrócił się i ruszył korytarzem

prowadzącym do jego prywatnej kajuty z gorącym prysznicem.

Yamagata był potężnie zbudowanym mężczyzną, mierzył ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i nie wyglądał na

więcej niż pięćdziesiąt lat, dzięki terapii odmładzającej. W młodości był smukły jak samurajski miecz, ale lata dobrobytu

w pierwszym życiu zmiękczyły jego rysy i zaokrągliły ciało oraz twarz. Rak wyżarł większość z tego, a lata spędzone

w klasztorze zapewniły mu szczupłą sylwetkę. Kiedy jednak opuścił Himalaje, by rozpocząć swoje trzecie życie, szybko

znów zaczął odnajdywać przyjemność w jedzeniu i piciu. Teraz ponownie miał lekko pulchne kształty, a jego

przemoknięty, poplamiony kombinezon już zaczynał uwypuklać te krągłości. Miał okrągłą twarz pociętą licznymi

zmarszczkami od częstego uśmiechania się. W swoim pierwszym życiu Yamagata śmiał się wiele, choć w latach, które

spędził na pokucie i wyrzeczeniach, w kamiennej fortecy łamów, wysoko w Himalajach, śmiech był rzeczą cenną i rzadką.

Odświeżony po wyjściu spod prysznica, odziany w idealnie czystą koszulkę i modne ciemne spodnie, Yamagata

ruszył na mostek statku. Pomyślał o odwiedzeniu swoich gości, ale uznał, że zobaczy ich później, przy obiedzie. Gdy tylko

wkroczył na mostek przez otwartą klapę, japońska załoga stanęła na baczność z szacunkiem.

3 / 105

Ben Bova - Merkury

Yamagata machnął ręką, by wrócili do swoich obowiązków, i zwrócił się do kapitana.

– Czy jesteśmy gotowi do wysłania lądownika na powierzchnię planety?

Kapitan usiłował przybrać obojętny wyraz twarzy, ale dla Yamagaty było oczywiste, że ten pomysł mu się nie

podoba.

– Sir, nie ma potrzeby, by schodził pan na powierzchnię – rzekł, prawie szeptem. – Mamy na statku wszystkie

niezbędne urządzenia automatyczne...

– Rozumiem – rzekł Yamagata, uśmiechając się, by dać kapitanowi do zrozumienia, że nie poczuł się urażony

z powodu jego niechęci. – Mimo to chciałbym zobaczyć instalację na własne oczy. Znajduje się koło bieguna północnego,

jak rozumiem.

– Tak jest, sir. Borealis Planitia.

– Koło krateru Goethego – rzekł Yamagata.

Kapitan wysunął podbródek w geście oznaczającym uznanie dla znajomości geografii u Yamagaty, ale mruknął:

– Na dole jest dość nieprzyjemnie, sir.

– Tak słyszałem. Ale wygoda osobista to nie wszystko, wie pan. Mój syn, Nobuhiko, uwielbia jazdę na nartach.

W życiu nie będę w stanie zrozumieć, po co ktoś miałby ryzykować życiem i kośćmi dla przyjemności zsuwania się z góry

po śniegu, w zimnie i wilgoci, ale on to kocha.

Kapitan pochylił głowę, po czym dodał ostrzegawczym tonem:

– Hm... to, co się dzieje na dole, określa się jako Piekło Dantego, sir.

BAZA DANYCH

Najbliższa Słońcu planeta, Merkury, to mały, jałowy, gęsty, pozbawiony powietrza, trawiony żarem glob.

Przez całe stulecia astronomowie uważali, że w swoim ruchu wokół Słońca Merkury nie obraca się wokół własnej

osi i jest zwrócony do niego cały czas tą samą stroną, zaś druga zawsze pogrążona jest w ciemnościach. Sądzili, że strona

zwrócona do Słońca musi być najgorętszą powierzchnią planetarną w Układzie Słonecznym, zaś ciemna strona musiała

zamarznąć do temperatury bliskiej zera absolutnego.

Tak jednak nie jest. Merkury obraca się powoli wokół własnej osi, a wykonanie jednego obrotu zajmuje mu 58,6

dnia. Jego rok – czas obiegu wokół Słońca – to 87,97 ziemskiego dnia.

Powoduje to dziwną sytuację. Prędkość obrotowa Merkurego to prawie pięćdziesiąt dziewięć ziemskich dni, czyli

dokładnie dwie trzecie planetarnego roku. Osoba stojąca na powierzchni planety widziałaby, jak wielkie Słońce

przemieszcza się ze wschodu na zachód po ciemnym, pozbawionym powietrza niebie, ale znacząco zwalnia, po czym

zmienia bieg i rusza znów na wschód, by ponownie rozpocząć wędrówkę na zachód. W niektórych miejscach na Merkurym

Słońce wschodzi na krótko, po czym znów znika za horyzontem, by ponownie wzejść na całą resztę merkuriańskiego dnia.

Po zachodzie Słońce znów wyziera na chwilę zza horyzontu, po czym chowa się na resztę nocy.

Licząc merkuriański dzień od chwili, gdy Słońce pojawi się w zenicie (lokalne południe) do chwili, gdy następnym

razem osiągnie ten sam punkt, otrzymamy wartość sto siedemdziesiąt sześć ziemskich dni. Mierząc dzień od południa do

południa, dochodzimy do wniosku, że merkuriański dzień jest dwa razy dłuższy niż jego rok!

Słońce na merkuriańskim niebie jest ogromne. Wygląda na dwa razy większe niż widziane z Ziemi, i to

z najbardziej oddalonego punktu zakrzywionej orbity, a trzy razy większe – z położonego najbliżej Słońca.

I jest tam gorąco. Temperatury dzienne przekraczają 400°C, osiągają czterokrotną wartość temperatury wrzenia

wody, a to temperatura wystarczająca do stopienia cynku. W nocy temperatura spada do 135°C poniżej zera, gdyż nie ma

tam atmosfery, która zatrzymywałaby ciepło dnia; wypromieniowuje ono w kosmos.

Ze średnicą jedynie 4879 kilometrów, Merkury jest najmniejszą planetą w Układzie Słonecznym, nie licząc

odległego Plutona. Jowisz i Saturn mają księżyce większe od Merkurego. Planeta jest większa od Księżyca Ziemi o trochę

więcej niż jedną trzecią.

Merkury jest jednak gęstą planetą, z dużym żelaznym jądrem i stosunkowo cienką skorupą planetarną zbudowaną ze

skały opartej na krzemie. Przyczyną tego jest prawdopodobnie fakt, że planeta powstała blisko Słońca i większość

krzemianów osiągnęła zbyt wysoką temperaturę, by ulec zagęszczeniu i przejściu w stan stały; pozostały w stanie

gazowym i zostały wywiane z wiatrem słonecznym, przez co na budowę planety nie zostało już wiele materiału, poza

żelazem i innymi metalami.

Inna możliwość to taka, że większa część skalistej skorupy Merkurego została zdmuchnięta w przestrzeń kosmiczną

przez uderzenie wielkiej asteroidy, u zarania historii Układu Słonecznego. Zniszczona, pozbawiona powietrza

powierzchnia Merkurego przypomina w dużym stopniu powierzchnię Księżyca, dając świadectwo bezlitosnego

bombardowania asteroidami i większymi planetezymalami, które pędziły przez Układ Słoneczny ponad miliard lat temu.

Basen Caloris to wielka niecka otoczona okrągłym pierścieniem łańcuchów górskich, o średnicy jakichś 1300 kilometrów.

Ten gigantyczny krater, pozostały po zderzeniu, stanowi punkt zbiegu linii uskoków przecinających skalistą powierzchnię

planety na długości setek kilometrów.

W Merkurego uderzyła asteroida o średnicy jakichś stu kilometrów, prawie cztery miliardy lat temu, żłobiąc Basen

Caloris i wysyłając w przestrzeń większość skalistej skorupy planety.

Mimo straszliwego żaru od pobliskiego Słońca, w regionach polarnych planety istnieje woda. Komety lodowe, które

uderzyły w planetę, utkwiły w kraterach w pobliżu biegunów, gdzie światło słoneczne nigdy nie dociera. Podobnie jak na

Księżycu, lód jest dla ludzi i ich maszyn bezcennym bogactwem.

PIEKŁO DANTEGO

Yamagata poleciał małym wahadłowcem na pozbawioną powietrza powierzchnię planety, w samej koszulce,

przypięty do ergonomicznie wyściełanego fotela, znajdującego się tuż za fotelami pierwszego i drugiego pilota. Ludzie byli

w gruncie rzeczy zbędni jako piloci; wahadłowiec mógł lecieć sterowany wyłącznie przez automatycznego pilota, ale

4 / 105

Ben Bova - Merkury

kapitan Himawari uparł się, by jego znakomitemu pracodawcy towarzyszył nie jeden człowiek, ale aż dwóch.

Sam wahadłowiec był właściwie skorupą metalu powlekanego stopem ceramicznym, z silnikiem rakietowym

i silniczkami manewrowymi, oraz trzema pajęczymi nogami podwozia. Yamagata prawie nie czuł przyspieszenia.

Oddzielenie się od Himawari przebiegło łagodnie, a lądowanie w niskiej grawitacji Merkurego było dziecinnie łatwe.

Kiedy tylko podpory dotknęły gruntu i układ napędowy automatycznie się wyłączył, pilot obrócił fotel i zwrócił się

do Yamagaty:

– Tutejsza grawitacja wynosi tylko jedną trzecią ziemskiej, sir.

Drugi pilot, ładna Europejka o wydatnych wargach, dodała:

– Podobnie jak na Marsie.

Yamagata uśmiechnął się do nich uprzejmie.

– Nigdy nie byłem na Marsie. Mój syn kiedyś myślał o przewiezieniu mnie na Księżyc, ale wtedy byłem martwy.

Para pilotów patrzyła, jak rozpina pasy i wstaje, prawie sięgając głową metalowego sufitu kabiny. Ich ostrzeżenie

o niskiej grawitacji było oczywiście czystą formalnością. Yamagata polecił kapitanowi Himawari ustawić grawitację na

jedną trzecią ziemskiej po osiągnięciu orbity Merkurego, po czterodniowym locie z Ziemi, więc przy jednej trzeciej g czuł

się dość komfortowo.

Pochylając się nad fotelami pilotów Yamagata wyjrzał przez okno kokpitu. Choć było przyciemnione, widać było,

że na zewnątrz panuje żar i upał. Bezlitosny. Słoneczny żar. Kamienista powierzchnia Merkurego była pusta, jałowa,

upstrzona kraterami, pełna wijących się pęknięć. Dostrzegł długi cień rzucany przez ich wahadłowiec na nagim

kamienistym gruncie, wydłużony owal.

– Słońce jest więc za nami – mruknął Yamagata.

– Tak, sir – odparł pilot. – Zajdzie za cztery godziny.

Drugi pilot, która jeszcze nie nauczyła się, że powinna się podporządkować pierwszemu, dodała:

– A potem wzejdzie znów na siedemdziesiąt trzy minuty, zanim znów zajdzie i zapadnie główna noc.

Yamagata dostrzegł na tworzy pilota niezadowolenie. Mężczyzna nie odezwał się jednak. Wskazał w kierunku

zaokrąglonego kamiennego kopca.

– Tam jest baza – poinformował Yamagatę. – Piekło Dantego.

– Właśnie rozkładają rękaw dostępu – zauważył Yamagata.

Po nierównym gruncie na metalowych kołach toczyła się składana rura, która przypominała Yamagacie gąsienice

o licznych nóżkach pełzającą po łodydze rośliny. Poczuł lekki wstrząs, gdy czoło rękawa uderzyło o śluzę powietrzną.

Pilot obserwował dane na panelu sterowania, migotały tam jakieś światełka, a na ekranie przesuwały się jakieś

cyfry. Dotknął palcem rogu ekranu i pojawił się obraz, jeszcze więcej liczb i trzy mrugające zielone światełka.

– Rękaw połączony ze śluzą powietrzną – ogłosił, przechodząc na skrótowy profesjonalny żargon i zwrócił się do

drugiego pilota: – Sprawdź go i potwierdź szczelność.

Bez słowa wstała z fotela, minęła Yamagatę i ruszyła w stronę śluzy. Krótka bliskość jej ciała i delikatny zapach

kwiatowych perfum sprawiły mu przyjemność. Co by zrobiła, gdybym poprosił ją o zostanie ze mną w bazie, pomyślał

Yamagata. Europejka. I sądząc z zachowania, bardzo niezależna. Ale ja umówiłem się na obiad z moimi gośćmi,

przypomniał sobie. Myśl jednak gdzieś pozostała.

Po chwili spędzonej w milczeniu pilot wstał z fotela i wykonał trzy duże kroki w stronę wewnętrznej klapy śluzy.

Drugi pilot podeszła z drugiej strony, z lekkim uśmiechem na wydatnych ustach.

– Potwierdzam szczelność – oświadczyła, prawie beztroskim tonem. – Rękaw jest szczelny, a układ chłodzenia

sprawny.

Yamagata dostrzegł, że zewnętrzna klapa śluzy jest otwarta, a za nią rozpościera się rękaw dostępu. Uprzejmie

podziękował obu pilotom i wkroczył do rękawa. Mimo niefrasobliwości, drugi pilot miała na tyle wyczucia, żeby

poprawnie się ukłonić. Rękaw był duży, mógł w nim stać bez pochylania się. Podłoga lekko sprężynowała pod jego

stopami. Rękaw zakręcał lekko w lewo; po pokonaniu kilku kroków nie widział już pary pilotów stojących przy klapie

wahadłowca.

Potem zobaczył wejście do bazy, zamknięte. Nad zakrzywioną górną częścią klapy ktoś nabazgrał czymś

krwistoczerwonym: „To jest piekło i ja jestem w nim”.

Yamagata skrzywił się. Sięgnął do elektronicznej klawiatury sterującej klapą, ale zanim jej dotknął, klapa sama

stanęła otworem.

Szczupły blady mężczyzna o ciemnych włosach kręcących się nad uszami stał po drugiej stronie klapy; nie miał na

sobie kombinezonu, w którym spodziewał się go zobaczyć Yamagata, ale luźną białą koszulę z długimi rękawami, ciasno

zapiętymi przy nadgarstkach, i ciemne porozciągane spodnie o nogawkach upchniętych do cholewek wypolerowanych

butów sięgających połowy łydki. W talii miał szeroki skórzany pas.

Uśmiechnął się uprzejmie i wyciągnął rękę do Yamagaty.

– Witam w bazie Goethe, panie Yamagata. Jest mi bardzo przyjemnie, że mogę pana powitać. Jestem Dante Alexios.

Yamagata odwzajemnił uścisk. Uścisk gospodarza był silny, uśmiech sympatyczny. Jednak z jego twarzą było coś

nie tak. Dwie połówki twarzy robiły wrażenie niedopasowanych, jakby nieudolny chirurg zszył ze sobą dwie zupełnie

różne twarze. Nawet jego uśmiech był jakiś krzywy; nadawał mu kpiący, a nie przyjacielski wyraz.

I te oczy. W ciemnobrązowych oczach Dantego Alexiosa czaiła się jakaś wewnętrzna furia. Yamagata to dostrzegł.

Rzeczywiście, piekło Dantego, pomyślał.

FUNDACJA „ENERGIA SŁONECZNA”

Alexios wprowadził Yamagatę do ciasnej, dusznej bazy. Była mała, zbudowana z myślą o wydajności, a nie ludzkim

komforcie. Był to właściwie duży bąbel z metalu o strukturze plastra miodu, pokryty gruzem skalnym z powierzchni

Merkurego, mającym chronić bazę przed żarem i promieniowaniem, w środku podzielony na pomieszczenia sypialne

i większe przestrzenie. W bazie Goethe pracowały zaledwie dwa tuziny inżynierów i techników, ale odnosiło się wrażenie,

5 / 105

Bova Ben - Droga przez Układ Słoneczny 09 - Merkury.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: