Heretyk Mocy II - Uchodźca.pdf - Star Wars - Darth-23-Bane

STARWARS

Walter Jon Williams – Szlak przeznaczenia

25...30

Sean Williams, Shane Dix – Heretycy mocy I: Ruiny imperium

25...30

Sean Williams, Shane Dix – Heretycy mocy II: Ruiny imperium

25...30

W ostatniej próbie ratowania galaktyki Luke Skywalker, jego Ŝona Mara oraz Jacen

Solo wypalają nowe granice w nieznanych dotąd obszarach. Wielka epopeja

Gwiezdnych Wojen trwa dalej... PROLOG

Człowiek, który nie był juŜ człowiekiem, stał przed Obcym który nie był tym, czym

się wydawał.

- Wszystko jest przygotowane - rzekł człowiek.

Obcy posmakował językiem powietrze, jakby szukał w nim kłamstw.

Jesteś pewien?

Tak, generale - odparł tamten stanowczo. Bardzo starannie kontrolował swoją

postawę. Obcy, z którymi sądził, Ŝe ma do czynienia, doskonale umieli odczytywać

język ciała. Najdrobniejszy gest czy drgnienie mięśnia twarzy mogło zostać uznane

za niepewność. - Czuj

ność ludności została uśpiona fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, a jeśli nawet

nie bezpieczeństwa, to przynajmniej nadziei na to, Ŝe pewnego dnia będą

bezpieczni. Jeśli nie zajdzie nic nieprzewidziane go, wszystko powinno pójść

zgodnie z planem.

Jestem zadowolony - rzekł Obcy. KrąŜył niespokojnie przed człowiekiem,

stukając szponami o podłogę.

Człowiek odetchnął z ulgą. Spełnienie warunków układu z jego strony było istotnie

sprawą Ŝycia lub śmierci.

Czy to znaczy...

Kiedy powrócisz, a ja będę całkowicie pewien, Ŝe wywiązałeś się ze swojej

części umowy - rzekł Obcy ostro - wtedy, ale tylko wtedy dostaniesz to, czego

poŜądasz.

Ogon obcego uderzył w ziemię. Koniec dyskusji. Nawet słowami nie wyraziłby

tego jaśniej. Człowiek wzruszył ramionami i skinieniem głowy przyjął warunek. Nie

było powodu, aby sądzić, Ŝe coś pójdzie

11inaczej, niŜ oczekiwano. Dostanie to, czego pragnął. PrzecieŜ dopilnował

wszystkiego.

- Zostawię pana zatem, generale - rzekł. - Jeśli pan pozwoli.

Obcy zerknął na niego przelotnie.

- MoŜesz odejść - zgodził się, wydając serię odgłosów zbyt intensywnych, aby

ludzkie ucho mogło ich słuchać bez przykrości, lecz jednocześnie tak subtelnych, Ŝe

tylko niewiele istot mogło je zrozumieć. śadna ludzka istota nigdy nie wydała bodaj

jednego dźwięku w tym języku.

Lecz od tego człowieka oczekiwano, aby posługiwał się nim płynnie.

Spotkamy się tutaj za kilka dni.

MoŜesz być pewien, Ŝe będę czekał - rzekł obcy, wciąŜ krąŜąc po podłodze. - I

pamiętaj: mamy to, czego chcesz.

Człowiek skłonił się, wiedząc, Ŝe nigdy tego nie zapomni. Opuścił statek patrolowy

przez wąski korytarz startowy, z wystudiowaną łatwością przystosowując się do stanu

niewaŜkości. Niecierpliwie czekał, by zgłosić się po to, co mu się słusznie naleŜało -

triumfalny początek nowego Ŝycia. NiewaŜne, ile istnień to będzie kosztować. Stanie

radośnie przed płonącym stosem ciał, jeśli tego będzie trzeba, aby ogrzać się w ogniu

nieśmiertelności.

Z uśmiechem wziął kurs na swoje przeznaczenie.

WYPRAWA Luke Skywalker wspinał się po

kamienistym zboczu. Płuca płonęły mu z kaŜdym cięŜkim oddechem. Z ulgą

stwierdził, Ŝe jego siostrzeniec równieŜ z trudem chwyta powietrze; znaczyło to, Ŝe

jego własne problemy ze wspinaczką nie miały nic wspólnego z wiekiem czy brakiem

kondycji. Atmosfera na Munlali Mafir była po prostu zbyt rzadka, to wszystko.

Za plecami słyszeli przeraŜające wycie Krizlawów. Dźwięk był wysoki i

przenikliwy, nawet w tej rzadkiej atmosferze, i przeszywał ich dreszczem. Luke

wiedział, Ŝe obce istoty o gładkiej róŜowej skórze i wielkich, podobnych do rancora

łbach, pochylonych nisko nad ziemią w poszukiwaniu zapachu, nie mogą być daleko.

ZbliŜały się od strony ruin pałacu, polując na grupę desantową.

Obejrzał się przez ramię, prawie się spodziewając, Ŝe juŜ obgryzają mu pięty. Na

szczęście nie były aŜ tak blisko. Na jego oczach cała siódemka wyłoniła się spod

ozdobnej arkady u stóp najbliŜszego muru, potykając się o siebie i zsuwając po stercie

gruzu, by jak najszybciej dotrzeć do świętego kopca. Z okna wyskoczyły jeszcze trzy i

przetoczyły się poza zasięg wzroku, lądując za jednym z posągów.

Małe czerwone oczka, dwa cienkie ramiona zakończone trzema jadowitymi

szponami, dwie potęŜne nogi, stworzone do skoku, pyski o elastycznych szczękach,

dość rozciągliwych, by jednym kłapnięciem pochłonąć ludzką głowę...

Ta myśl przypomniała Luke'owi, Ŝe powinien się ruszyć z miejsca.

- Jest ich tylko dziesięć - zauwaŜyła doktor Soron Hegerty ze zdziwieniem

słyszalnym nawet mimo cięŜkiego oddechu. Wydawało się,

15Ŝe idzie z większym trudem niŜ pozostali, nie nadąŜając nawet z pomocą Jacena. -

Zawsze... zawsze bywa ich... jedenaście... Myślałam... Ŝe to moŜe mieć... znaczenie.

W sekundę później z okna wyskoczył jeszcze jeden Krizlaw, roztrzaskując resztki

ozdobnej framugi, i ruszył w stroną kopca.

Pani ksenobiolog pokręciła głową, jakby bardzo męczył ją fakt, Ŝe zawsze ma rację.

Jedenaście - potwierdziła.

Chodźmy, pani doktor - przynaglił Jacen. Luke poczuł, Ŝe siostrzeniec z lekka

podbudowuje Mocą jej wytrzymałość. - Musimy iść!

Myślicie, Ŝe to rytualna wataha łowiecka? - zapytał porucznik Stalgis. Krępy

Ŝołnierz Imperium w lekkiej zbroi bojowej obrócił się i strzelił w kierunku

wspinającej się na wzgórze siódemki. Strzał trafił jednego z obcych w ramię,

wywołując rozdzierający wrzask bólu, ale

nie zatrzymał stworzenia.

Coś... w tym stylu - wydyszała Hegerty.

Luke i Jacen wymienili zatroskane spojrzenia. Pani ksenobiolog szybko się

męczyła, a szczyt kopca wciąŜ pozostawał dość daleko. Konstrukcja składała się z

ziemi ubitej na centralnym kamiennym rdzeniu i tworzyła wysoką, stoŜkową

pseudopiramidę o ściętym, płaskim, kamiennym szczycie, doskonale nadającym się

na zaimprowizowane lądowisko. Wahadłowiec czekał na nich z rozgrzanymi

silnikami, gotów od razu wzbić się w powietrze. Jedynym problemem było tempo: ze

słabnącą panią doktor nie mieli szans do niego dotrzeć.

Obaj Jedi obejrzeli się jednocześnie. Krizlawowie pokonywali stok pewnymi,

równymi skokami, wczepiając się w zbocze mocnymi pazurami i odbijając

niewiarygodnie silnymi mięśniami ud. W chwili, gdy stworzenia się zorientowały, Ŝe

Luke i Jacen stoją, przyspieszyły kroku, z kaŜdym skokiem wyjąc coraz głośniej.

Luke widział, jaki skutek to wycie wywierało na niŜszych formach Ŝycia -

obserwował kiedyś poŜywiających się Krizlawów. PotęŜne wibracje wydawanych

dźwięków paraliŜowały ośrodki nerwowe, otumaniały zmysły i wprawiały mięśnie w

konwulsje. Krizlawowie zjadali sparaliŜowaną ofiarę w całości. Doktor Hegerty

twierdziła, Ŝe uwaŜają bijące serce za niezbędne do dobrego trawienia.

Ale tego Jedi nie strawicie, z determinacją pomyślał Luke. Ani w całości, ani w

kawałkach!

Wysłał swoje zmysły głęboko pod powierzchnię kopca. Co z tego, Ŝe grunt był

ubity; w końcu gleba to nie Ŝelbet. Pod powierzchnią kryły się szczeliny, wiele

punktów nacisku, które po jednym solidnym pchnięciu powinny...

16Jest. Dał znak Jacenowi i związał się myślą z siostrzeńcem, wykorzystując

technikę więzi w Mocy, którą długo ćwiczyli w ostatnim okresie. Wspólnie pchnęli

punkt nacisku, który znalazł pod powierzchnią. Ze zbocza poniŜej nich buchnął kurz,

jakby zbudziła się do Ŝycia zakopana maszyna. Deszcz grud ziemi ukrył poruszające

go siły, wyrzucony w górę grunt spadł, poruszając kolejne warstwy i tworząc nie-

wielką lawinę, która nabierała siły, aŜ opadła na Krizlawów, spychając ich z

powrotem do podnóŜa.

Stalgis uniósł brew.

Niezłe - rzekł z aprobatą i wyraźną ulgą. Przerzucił karabin przez ramię i ruszył

w górę nieco spokojniejszym krokiem.

To jeszcze nie koniec - upomniał go Jacen.

Luke zgodził się z nim w milczeniu. Zmuszając się, by iść dalej, uruchomił

komunikator.

Jesteśmy w drodze - zameldował. - Jakieś problemy?

Pilot imperialnego wahadłowca nie tracił czasu na rozmowy.

Czysto. Jesteśmy gotowi do startu.

Ponad głowami słyszeli juŜ wycie silników. Luke z ulgą pomyślał, Ŝe za chwilę

wzbiją się w górę, i pozwolił sobie na moment zastanowienia, co właściwie poszło

źle. Z początku wydawało się, Ŝe wszystko jest w porządku. Munlali Mafir była

miejscem wskazanym przez Hegerty jako jedna z planet, gdzie miejscowa ludność

mówiła o wędrownej planecie, która pojawiła się w ich systemie, pozostała na krótko,

po czym znikła. Nie musiała to być Zonama Sekot, ale wszyscy się zgodzili, Ŝe ślad

wart jest zbadania.

Po przybyciu na miejsce okazało się jednak, Ŝe coś się zmieniło. Jostrańscy tubylcy

Munlali Mafir byli - zgodnie z zapiskami Hegerty - wolno poruszającymi się

stonogami niewiele większymi od ludzkiego ramienia. Na planecie znaleźli jednak

tylko kolonię Krizlawów -wymienionych jako stadne, krwioŜercze bestie o

inteligencji nie wyŜszej od przeciętnego nerfa - i ani śladu Jostran. Coś się zdarzyło;

coś, co wyniosło Krizlawów do pozycji istot inteligentnych, jednocześnie niszcząc

Jostran. MoŜe tak się stało, a moŜe zapisy sond imperialnych były całkowicie mylne.

Krizlawowie uŜywali tego samego języka, który Hegerty wprowadziła do zapisu.

RóŜnica polegała jedynie na tym, Ŝe przypisywano go Jostranom.

Krizlawowie nie byli gatunkiem zainteresowanym gwiazdami. Przybycie

wahadłowca imperialnego spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem. Luke, Jacen,

Heretyk Mocy II - Uchodźca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: