Język indi.docx

Bharata - Języki Indii

Badania statystyczne przeprowadzone w 1971 wyodrębniły na terytorium Indii ogółem 1625 języków. Głównym współczesnym językiem używanym w Indii jest HINDI, którym razem z jego dialektami używa jakieś 600 milionów ludzi, z czego dla ponad 400 milionów jest to język ojczysty. Hindi z całym przyległym hindustani (urdu) i licznymi dialektami to czwarty z największych języków ludzkości po chińskim, hiszpańskim i angielskim. Wybierając się do Indii warto wiedzieć trochę o bogactwie tamtejszych języków, a także znać podstawowe zwroty grzecznościowe obszaru językowego do którego się udajemy. Szczególnie w celach biznesowych w Indii wskazana jest chociaż mierna znajomość Hindi. Języki Indii można podzielić na pięć głównych rodzin:

1. Rodzina indoeuropejska

Jest to największa z rodzin językowych, dzieląca się na dwie podgrupy - języki indoaryjskie i języki dardyjskie. W pierwszej z tych grup odnajdujemy m.in. języki staroindoaryjskie (język wedyjski oraz sanskryt), języki średnioindoaryjskie (wśród nich różnorodne prakryty) oraz ogromną grupę języków nowoindoaryjskich (do nich należy m.in. hindi, urdu, bengalski, pendżabski etc.).

2. Rodzina drawidyjska

W tej rodzinie wyróżnia się grupę południową (tamilski, kannada, malajalam, toda), południowo-zachodnią (tulu), południowo-wschodnią (telugu), centralną (kolami), gondwańską (gondi), północno-wschodnią (kurukh, oraon) oraz grupę północno-zachodnią (brahui).

3. Rodzina austroazjatycka

Wyróżnia się w jej obrębie grupę języków mundajskich (munda) oraz mon-khmer. Część języków z tej rodziny nie posiada własnego pisma.

4. Rodzina tybeto-birmańska

W Indiach dzieli się na trzy gałęzie: tybetańsko-himalajską (m.in. balti, ladakhi, newari, język tybetański), północno-asamską oraz asamsko-birmańską (m.in. bodo, garo, manipuri, mizo). Językami tymi posługują się przede wszystkim mieszkańcy Indii północno-zachodnich oraz północno-wschodnich, Sikkimu, Bhutanu, Nepalu.

5. Języki izolowane

Stanowią relikty języków istniejących niegdyś na subkontynencie indyjskim. Do tej grupy zaliczamy język nahali (używany przez nieliczne grupy w centralnych Indiach), języki andamańskie oraz język kusunda.


Bharata - Języki Urzędowe Indii

Indie, mające ponad jeden miliard mieszkańców, zamieszkiwane są przez różne ludy, które posługują się w sumie 30-toma głównymi językami i około 2.000 dialektów. Indyjska konstytucja przyznała specjalny status dwóm językom: hindi i angielskiemu jako oficjalnym językom komunikacji w rządzie centralnym Indii. Ponadto wyróżniono 21 języków dodatkowych, które mogą być przyjmowane przez poszczególne stany federacji jako regionalne języki urzędowe. Języki te należą do różnych rodzin i grup językowych: indoeuropejskich, drawidyjskich, munda i innych. Od 1965 rząd indyjski przymierzał się do stopniowego wycofania języka angielskiego i zastępowania go przez hindi. Angielski miał być jedynie językiem pomocniczym administracji (np. w sądownictwie), i to tylko do momentu, gdy będzie można wprowadzić hindi w całej administracji. Wywołało to jednak protesty pozostałych grup językowych nie posługujących się hindi, gdyż urzędowym czystym hindi posługuje się tylko 400 mln spośród ponad miliarda mieszkańców subkontynentu. Jednocześnie na skutek postępującej modernizacji i industrializacji kraju, angielski jest coraz częściej używany, zwłaszcza przez kręgi biznesowe.

Języki urzędowe (administracja centralna)

1. hindi

2. angielski (pomocniczy)

Pozostałe języki urzędowe

(wyznaczone do stanowego użytku urzędowego)

1. assamski, assami (język urzędowy w stanie Assam)
2. bengalski, bengali (język urzędowy w stanach Tripura i Bengal Zachodni)
3. bodo (język urzędowy w stanie Assam)
4. dogri (język urzędowy w stanie Dżammu i Kaszmir)
5. gudźarati (język urzędowy w stanach i terytoriach Dadra i Nagarhaweli, Daman i Diu oraz Gujarat)
6. hindi, hinduski (język urzędowy w stanach i terytoriach Andamany i Nikobary, Bihar, Czandig, arh, Chhattisgarh, Delhi, Haryana, Himachal Pradesh, Jharkhand, Madhya Pradesh, Radżastan, Uttar Pradesh i Uttarakhand)
7. kannada (język urzędowy w stanie Karnataka)
8. kaszmirski, kaszmiri (język urzędowy w stanie Dżammu i Kaszmir)
9. konkani (język urzędowy w stanie Goa)
10. maithili (język urzędowy w stanie Bihar)
11. malajalam (język urzędowy w stanach Kerala i na Lakszadiwach)
12. manipuri (język urzędowy w stanie Manipur)
13. marathi (język urzędowy w stanie Maharashtra)
14. nepali (język urzędowy w stanie Sikkim)
15. orija (język urzędowy w stanie Orisa)
16. pendżabski (język urzędowy w stanie Pendżab)
17. sanskryt (język literacki starożytnych, średniowiecznych i wczesnonowożytnych Indii, używany w ceremoniach religijnych oraz przez niewielkie grupy ludności rozproszone po całym kraju)
18. santali (właściwy dla grupy plemion zamieszkującej płaskowyż Chota Nagpur na terenie stanów: Bihar, Chhattisgarh, Jharkhand i Orisa)
19. sindhi (zachodnie pogranicze stanów Gujarat i Radżastan)
20. tamilski (język urzędowy w stanach i terytoriach Puducherry i Tamil Nadu)
21. telugu (język urzędowy w stanie Andhra Pradesh)
22. urdu (język urzędowy w stanie Andhra Pradesh, Dżammu i Kaszmir)

Inne popularne języki Indii

Bez oficjalnego statusu, ale którymi posługuje się powyżej 5 milionów osób:

1. awadhi
2. bhodżpuri (w stanie Bihar)
3. bundeli
4. chhattisgarhi (w stanie Chhattisgarh)
5. haryanvi (w stanie Hariana)
6. kanauji (w stanie Uttar Pradeś)
7. magahi (w południowej części stanu Bihar)
8. marwari (w Radżastanie)


PRAKRTA - JĘZYKI POTOCZNE

Prakryty (sanskryt प्राकृत prākṛta = 'naturalny, zwykły, potoczny') - grupa języków indyjskich, obejmująca potoczne i literackie języki Indii z okresu od V wieku p.e.ch. do X wieku e.ch. Znane są głównie z inskrypcji, tekstów literackich oraz pism religijnych buddystów i dżinistów. Najważniejsze odmiany literackie to: pali, ardhamagadhi, maharasztri, śauraseni, magadhi.

BRAHMI - PIERWOTNE PISMO INDII

Alfabet BRAHMI jest przodkiem dla więcej niż 40-tu współczesnych alfabetów dla języków w Indii oraz dla alfabetów innych języków takich jak khmerski (Angkor), jawajski, filipiński czy tybetański. Uważa się, że pismo Brahmi było podstawą dla powstania alfabetu aramejskiego oraz fenickiego. Pismo Brahmi było znane dobrze i używane w Indii już w połowie I tysiąclecia p.e.ch. Pismo to prawdopodobnie pochodzi z kultury doliny Indusu i Harappy, mając w takim razie 5-6 tysięcy lat historii, jako że Harappa to 3.500 lat p.e.ch., a w dolinie Indusu używano tego pisma już ponad 2 tysiące lat p.e.ch. Znane są inskrypcje w piśmie Brahmi z okresu panowania Cesarza Aśoka (około 270-232 p.e.ch.), trzeciego monarchy z dynastii Mauryan. Pismo Brahmi było używane do zapisu wielu języków, w tym sanskrytu i prakrytu. Struktura większości indyjskich alfabetów sylabicznych pochodzi jak się uważa z pisma Brahmi. Pismo wywodzi nazwę od Bogini Brahmi, inaczej Sarasvati, patronki kasty braminów, indyjskich kapłanów. Posiada znaczenie wróżebne oraz działa jako system numerologiczny podobnie jak stare celtyckie runy, które być może także wywodzą się ze skrypu Brahmi. Wiele liter ma więcej niż jedną formę zapisu, a litery pogrupowane są naukowo wedle sposobu ich wymowy. Każda sylaba kończy się na samogłoskę "a" krótkie, a zmiany samogłoski dodawane są przez znaki diakrytyczne do sylaby głównej jak to widać na przykładzie sylaby "KA" pod samogłoskami. Alfabet Brahmi posiada 9 samogłosek, w tym długie oraz krótkie a, i, u oraz głoski e, ai, o. Pierwsze trzy cyfry w liczebnikach widoczne są dzisiaj nawet w zapisie cyfr pisma japońskiego.

Samogłoski w starożytnym piśmie Brahmi

Spółgłoski w starożytnym piśmie Brahmi:

Liczebniki w piśmie Brahmi:

SIDDHAM - PRZODEK DEVANAGARI

Allfabet SIDDHAM jest wedle badaczy zachodnich potomkiem pisma Brahmi, a przodkiem alfabetu Devanagari który jest podstawą dla sanskrytu i wielu innych języków indyjskich. Nazwa pisma pochodzi z sanskrytu i oznacza pismo doskonałych czy spełnionych, pismo używane przez siddhów do zapisu ich nauk i praktyk. Aktualnie pismo to szerzej jest używane przez buddyjskich mnichów zakonu Shingon w Japonii dla zapisywania mantramów i sutr w sanskrycie. Pismo to zostało sprowadzone do Japonii przez mistrza Kukai w 806 roku e.ch. po odbyciu przez niego studiów sanskrytu i buddyjskiej mantrajany w Chinach. W Japonii pismo Siddham znane jest pod nazwą Bonji (Bondźi). Pisze się od strony lewej do prawej w poziomych liniach, czyli tak jak w Devanagari. Alfabet posiada 14 samogłosek, w tym krótkie i długie a, i, u oraz samogłoskowe krótkie i długie "r" oraz "lr", a także "e", "ai', "o" oraz "au". Znane są zapisy fraz mantrycznych wtrącane w tym piśmie w japońskich tekstach, także dotyczących Usui Reiki. W rzeczywistości może to być jednak niezależny od Brahmi styl pisania w sanskrycie używany przez stare ezoteryczne zakony indyjskich siddhów - cudotwórców, przejęty przez uczniów Buddy. Znaki tego pisma ciągle są używane w zapisie mantramów w rozmaitych systemach tantry i jogi w Indii, spacjalnie, aby nawet osoby znające sanskryt miały problemy z odczytaniem tajemnego tekstu.

Samogłoski w pismie Siddham:

Znaki diakrytyczne samogłosek w piśmie Siddham na przykładzie głoski "Ka":

Spółgłoski w sylabicznym alfabecie Siddham:

GUPTA - PISMO GUPTYJSKIE

Pismo GUPTA wywodzi się z systemu zapisu Brahmi i przynależy do grupy północno- indyjskich systemów pisma. Jego pojawienie się jest zbieżne z powstaniem dynastii Guptów w początkach IV wieku e.ch. Pismo Gupta przetrwało inwazję Hunów w VI wieku i po jej zakończeniu rozpoczęło swoje dalsze rozprzestrzenianie aż do VIII wieku e.ch. Pismo Gupta rozwinęło kilka swoich odmiennych wariantów takich jak Nagari czy Sarada, które pojawiły się w północnych Indiach u podnóży Himalajów. Rozmaite warianty pisma Gupta stały się podstawą dla rozwoju współczesnych alfabetów północnej Indii. Pismo Gupta znane jest w całej północnej i centralnej Indii od wschodniej części dzisiejszego Pakistanu aż po Bangladesz i wschodnią część Indii. Na wschodzie Indii rozwinęło się z Gupta pismo Nagari, a na zachodzie Indii, także w dzisiejszym Pakistanie powstało pismo Sarada. Wiele tekstów śiwaizmu kaszmirskiego oraz śaktyzmu spisanych jest w tym rodzaju pisma.

Podstawowe znaki pisma Gupta:

DEVANAGARI

ANIELSKA MOWA MIASTA BOGÓW

Dewanagari (देवनागरी, z sanskr. devanagari; deva "bóg" + nagari "miasto") - pismo alfabetyczno- sylabiczne, używane w północnych, zachodnich i środkowych Indiach do zapisu kilkunastu języków z grupy języków indyjskich, m.in. sanskrytu, hindi, marathi, nepali. Rozwinęło się wedle badaczy zachodnich z pisma Brahmi, starszej formy pisma indyjskiego, którego najwcześniejsza postać znana jest szerzej z napisów cesarza Aśoki (poł. III w. p.e.ch.). Według kasty brahmanów jednak Devanagari jest bardzo dawnym pismem, które istniało już w czasach Kryszny, ale było używane wyłącznie przez kastę braminów, wtajemniczonych w Wedę i dlatego było nieznane. Pismo Brahmi miało być rodzajem pisma ludowego, w odróżnieniu od zarezerwowanego dla spraw boskich Devanagari. Składa się z 50-ciu znaków, w tym 16-tu samogłosek oraz ponad 300 ligatur, zbitek dwóch lub więcej syalab. Zapis znaków dewanagari jest poziomy, od strony lewej do prawej. Charakterystyczna dla niego jest pozioma linia (matra) nad każdą literą i ligaturą oprócz znaków dha i bha, których linia jest niepełna. Pismo Dewanagari posiada także kilka znaków interpunkcyjnych oraz znaków o znaczeniu fonetycznym. Najstarsze znane  jak dotąd inskrypcje pochodzą z VII wieku, a cyfry arabskie i łacińskie pochodzą właśnie z dewanagari, czyli szerzej z kultury sanskrytu. Devanagari to pismo w zasadzie symboliczne, jego znaki są przedmiotem kontemplacji i mistycznej filozofii. Jest do dziś używane w Indiach dla języków: sanskrytu (Sanskrit), hindi, marathi, nepalskiego (Nepali), nevari i innych jak: awadhi, bagheli, bhatneri, bhili, bihari, braj bhasha, chhattisgarhi, garhwali, gondi, harauti, ho, jaipuri, kachchhi, kanauji, konkani, kului, kumaoni, kurku, kurukh, marwari, mundari, palpa, i santali. W tablicach z transliteracją pisma Devanagari i podobnych na literki łacińskie użyta jest międzynarodowa transliteracja naukowa używana od 1899 roku, chociaż w internecie z powodu problemów z klawiaturą i tablicą znaków często używa się Itrans lub HK (w tabeli na końcu artykułu).

* ā, ī, ū są to długie, 2-3 razy dłuższe warianty głosek 'a', 'i', oraz 'u'.
* ṛ, ḷ zwane są "ciekłymi sylabami", podobnymi do /r/ and /l/ ale używanymi jak samogłoski. Kreseczka nad tymi samogłoskami oznacza długą wersję literki.
* ṁ (aṁ) unosowione /a/, w rzeczywistości m z kropeczką jest unosowionym dźwiękiem m, który unosawia poprzedzają go samogłoskę.
* ḥ (aḥ) (:) wymawia się jak /a/ poprzedzone przydechem, często przedłuża końcową samogłoskę, w języku hindi często czytany jako wygłosowe "ha".
* ṅ jest naprawdę głęboko nosowe, jak zakończenia angielskich słów na "-ing" np. "sing".
* ñ jest takie samo jak w hiszpańskim: palatalnie nosowe, jak polska zbitka "nja, nia", w słowach 'niania', 'niagara'.
* ṭ, ṭh, ḍ, ḍh to słabsze, delikatniej wymawiane wersje "t, th, d, dh".
* ṇ odbite od nosa, unosowione, podobne do polskiego "ń".
* W rzeczywistośći, oprócz /r/ and /l/, każda głoska z kropką u dołu jest tzw. retrofleksem, głoską "połkniętą", wymawianą jakby w czasie przełykania.
* h po innej spółgłosce oznacza przydech. Tak jak ang. /th/ jest /t/ z wydmuchem.
* v jedynie czasem jak angielskie [w], w słowie "war", ale normalnie bliższe [v], jak polskie w.
* ś jest palatalnym 's', podobnie jak "sh" w angielskim słowie 'share', dokładniej jak polskie ś.
* ṣ jest podobnie jak /s/ jednak z językiem podwiniętym jak przy wymowie /r/, co daje dźwięk polskie "sz" w słowach "szwadron", "szwoleżer".
* c wymawia się jak polskie "ć" i nawet tak zapisuje najlepiej w spolszczeniach.
* ch wymawia się jak polskie "cz".

Podstawowe znaki pisma Devanagari:

JĘZYKI - OPIS I CHARAKTERYSTYKA


ASSAMI - JĘZYK ASSAMSKI

Język assamski (asami) - język z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ponad 12 mln mówiących. Zamieszkują oni głównie w Stanie Assam (Indie), gdzie ma status języka urzędowego, a także w Bhutanie i Bangladeszu. Do jego zapisu używa się pisma bengalskiego.


BENGALI - JĘZYK BENGALSKI

Język bengalski (bengalski: bangla, ang.: bengali) - język z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ponad 211 mln mówiących, głównie w Bangladeszu (120 mln) i Indiach (65 mln). Jest on jednocześnie językiem urzędowym w tych dwóch państwach (w Indiach w stanach Bengal Zachodni i Tripura). Diaspory używające bengalskiego są m.in. w takich państwach jak: Malawi, Nepal, Arabia Saudyjska, Singapur, Australia, UAE (Emiraty), UK and USA. Do jego zapisu używa się pisma bengalskiego. Poza standardowym bengalskim używa się dwóch odmian tego języka: sylheti w północno-wschodnim Bangladeszu (ok. 5 mln) oraz czakma w okolicach miasta Ćottogram (250 tys.). Alfabet bengalskie jest sylabiczny i zawiera 11 samogłosek. Nazywany bywa także Wschodnim Nagari lub Wschodnim Neo-bramińskim. Pisma bengalskiego używają też osoby mówiące w takich językach jak: Assamski (15 mln) w stanie Assam, Manipuri (1,1 mln) w stanie Manipura, Garo (500 tyś) w stanie Assam, Mundari (Munda, 850 tyś.) głównie w stanie Bihar.

Liczebniki w Bengalskim

0 - śuunya
1 - ek
2 - dui
3 - tin
4 - ćaar
5 - pńaać
6 - chay (spolsz. czaj)
7 - saat
8 - aat
9 - nay
10 - daś


BHODŹPURI - JĘZYK BIHARSKI

Język bhodźpuri, bhojpuri (भोजपुरी bhōjapurī) - język z grupy indoirańskiej, używany przez około 100 mln ludzi zwłaszcza w indyjskim stanie Bihar, przyległych rejonach stanu Uttar Pradesh i Nepalu oraz w Surinamie, Mauritiusie, na Trynidadzie i Tobago. Język występuje  na obszarze południowego Nepalu, w stanach Bihar, Uttar Pradesh, Jharkhand, Assam, Delhi, Madhya Pradesh i w Zachodnim Bengalu. Ze względu na znaczne podobieństo do hindi często uważany raczej za jeden ze wschodnich dialektów hindi, zwłaszcza że większość użytkowników zna również hindi, dlatego też wszelkie dane liczbowe dotyczące liczby rodzimych użytkowników są jedynie szacunkowe. Bhodźpuri dzieli słownictwo z takimi językami jak sanskryt, hindi, urdu, a także z innymi z grupy indo-aryjskich języków północnej Indii. Bhojpuri i kilka innych blisko związanych języków włączając w to Maithili i Magadhi są znane razem jako języki biharskie czy biharyjskie, to jest pochodzące ze stanu Bihar w Indii. Stanowią one razem wschodnią grupę języków indo-aryjskich razem z bengali i oriya. Istnieją liczne lokalne dialekty bhodźpuri włącznie z 3-4 w samym stanie Uttar Pradesh. Parę znakomitych osobowości posługujących się językiem Bhodźpuri to m.in. pierwszy prezydent Indii, Rajendra Prasad, Manoj Bajpai czy jeden z uprzednich premierów Chandra Shekhar. W stanie Bihar jakieś 50 mln ludzi używa bhojpuri jako swego języka, w stanie Uttar Pradesh około 70 mln, a ponad 6 mln w takich krajach jak Nepal, Mauritius, Fidżi, Surinam, Gujana, Uganda, Singapur, Trinidad i Tobago oraz USA. Maksymalnie szacuje się liczbę osób znających i używających ten język na 140 mln osób, ale tylko dla około 100 mln ludzi jest to pierwszy, ojczysty język. Do zapisywania języka używa się alfabetu Devanagari oraz Kaithi. Region Bhodźpuri jest ziemią Awatara Raama i jego Raamajany. Jest to także ziemia Awatara Wisznu znanego jako Bhagawan Mahatma Buddha oraz Bhagawan Mahawiira, którzy zrodzili się w tym obszarze zanim język hindi/bhodźri wyewoluował i rozprzesztrzenili orędzie Pokoju, Niestosowania przemocy oraz Miłości dla rodzaju ludzkiego dając podwaliny dla odpowiednio dwóch wielkich religii, buddyzmu i dżinizmu, które zrodzone są jako odrośla z kultury hinduistycznej.


BODO - JĘZYK BODYJSKI

Bodo, boro (बोड़ो) – język z grupy bodo-naga-kachin chińsko-tybetańskiej rodziny językowej, używany przez lud Bodo w północno-wschodniej części Indii, w Nepalu i  szczególnie w północnej części doliny Brahmaputry. Zgodnie z konstytucją indyjską posiada status języka urzędowego w stanie Assam. Obecnie zapisywany zazwyczaj w dewanagari, w przeszłości w alfabecie bengalskim bądź łacińskim. Jest blisko spokrewniony z językami dimasa w Assamie, garo w Meghalaya oraz kokborok w Tripurze. Język bodo dzieli się z grubsza na trzy grupy dialektalne, dialekt zachodni służy jako standard. Język ten znany też jako Boro posiada trzy główne dialekty zachodni dialekt Boro  czyli Swnabari (WBD), wschodni dialekt  Boro, czyli Sanzari (EBD) oraz południowy dialekt czyli Hazari (SBD). Językiem bodo wedle spisu w 1991 roku posługuje się 11.840.569, czyli około 12 mln ludzi. Cała kultura oparta na języku bodo skupia ludność uznającą tańczącego taniec tandava Śiva za najwyższego Boga, który w ich języku zwany jest "Shi-Brai", a Parvati, małżonka Boga to "Shi-Brui".


DOGRI - JĘZYK DOGRYJSKI

Dogri (डोगरी) także czytany jako rogri - język indo-aryjski, używany przez około 2 mln osób w Indiach, głównie w regionie Jammu (Dźammu) indyjskiego stanu Jammu i Kaszmir, poza tym w stanach Pendżab, Himaćal Pradeś oraz w Pakistanie. Dogri jest klasyfikowany jako należący do grupy językowej zachodnie pahari. Język ten jest określany jako "pahari" w Pakistanie. Co stanowi rzadkość wśród języków indoeuropejskich, dogri jest językiem tonalnym, cecha którą dzieli z innymi językami zachodniego pahari oraz językiem pandźabi. Zapisywany jest obecnie najczęściej w indyjskim alfabecie sylabicznym dewanagari lub w alfabecie arabskim (nastali'q), ale dawniej zapisywany był w alfabetem Takri, który jest bliski pismu Sharada.


GUDŻARATI - JĘZYK GUDŹARACKI

Gudźarati, gudżarati, gudżaracki (ang. Gujarati) - język z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się na 1991 rok ponad 46 mln mówiących - głównie mieszkańców Indii, gdzie w stanie Gudźarat oraz sąsiednich terytoriach Daman i Diu oraz Dadra i Nagar Haweli jest językiem urzędowym – jednym z 23 języków konstytucyjnych Indii. Posiada odrębny system pisma, tzw. alfabet sylabiczny gudżarati, wywodżący się ze starożytnego pisma Brahmi. Poza Indiami, użytkownicy tego języka mieszkają w Tanzanii (ok. 250 tys.), Ugandzie (ok. 150 tys.), Pakistanie (ok. 100 tys.), w Kenii (ok. 50 tys.) oraz w mniejszych społecznościach w Wielkiej Brytanii (głównie Leicester i Wembley) i Stanach Zjednoczonych (szczególnie w stanach New Jersey, Nowy Jork, Kalifornia i Teksas). Gudźarati był ojczystym językiem Mahatma Gandhi, "ojca Indii" oraz Quaid-e Azama Muhammada Alego Jinnaha, "ojca Pakistanu". Historia języka sięga do XII w. p.e.ch. Gramatyka formalna poprzednika tego języka została spisana przez mnicha dźinijskiego i uczonego o imieniu Hemachandra-charya (Hemaćandra Aćarya). Najstarsze zachowane utwory literackie pochodzą z XVI wieku e.ch., dokładniej z 1592 roku. Pismo Gudźarati jest lepiej znane jako śarāphi (bankierskie), vāṇiāśāi (kupieckie) lub mahājani (handlowe) pismo, co pokazuje czym się trudniła ludność tego stanu. Gudźarati to pismo sylabiczne z dopisywanymi w postaci znaków diakrytycznych samogłoskami. Język używa 12-cie samogłosek, a jego pismo obsługuje także indoaryjski język Kachchi (Kaćći) mający około 900 tysięcy osób które się nim posługują, porozrzucane w kilkunastu stanach Indii.

Liczebniki w Gudźarati

0 - suuńa (śuuńya)
1 - ek
2 - be
3 - trań
4 - ćar
5 - pańć
6 - cha (ća)
7 - saat
8 - aath
9 - nav
10 - das


HINDUSTANI - JĘZYK HINDI

HINDUSTANI - Ludowy Sanskryt - Język hindustani - forma języka potocznego uż...