04.Opowieść o złodzieju ciał t.1.pdf

ANNE RICE

OPOWIEŚĆ O ZŁODZIEJU CIAŁ

TOM 1

Przekład: Anna Martynow

Moim rodzicom

Howardowi i Katherine O'Brienom.

Wasze marzenia i wasza odwaga

będą ze mną do końca życia.

ODJAZD DO BIZANCJUM

W.B. YEATS

To nie jest kraj dla starych ludzi. Między drzewa Młodzi idą w uścisku, ptak leci w zieleni,

Generacje śmiertelne, a każda z nich śpiewa, Skoki łososi, w morzach ławice makreli. Całe lato

wysławiać będą chóry ziemi Wszystko, co jest poczęte, rodzi się, umiera. Nikt nie dba, tą

zmysłową muzyką objęty, O intelekt i trwałe jego monumenty.

Nędzną rzeczą jest człowiek na starość, nie więcej Niż łachmanem wiszącym na kiju, i

chyba Że dusza pieśni składać umie, klaśnie w ręce, A od cielesnych zniszczeń pieśni jej

przybywa. Tej wiedzy w żadnej szkole śpiewu nie nabędzie, W pomnikach własnej chwały tylko ją

odkrywa. Dlatego ja morzami żeglując przybyłem Do świętego miasta Bizancjum.

III

0 mędrcy, gorejący w świętym boskim ogniu Jak na mozaice ścian pełnych złota, Wyjdźcie

z płomienia, co żarem was oblókł, Nauczcie, jak mam śpiewać, podyktujcie słowa. Przepalcie

moje serce. Chore jest, pożąda, I kiedy zwierzę w nim spętane kona, Serce nic nie pojmuje.

Zabierzcie mnie z wami W wieczność, którą kunsztownie zmyśliliście sami.

A kiedy za natury krainą już będę, Nigdy formy z natury wziętej nie przybiorę, Jak u

greckich złotników tak formę wyprzędę Wplatających w emalię liść i złotą korę, Ażeby senny

Cesarz budził się ze dworem, Albo tę, jaką w złotej wykuli gęstwinie, Żeby śpiewała panom i

damom Bizancjum O tym, co już minęło czy mija, czy minie.

1927

CZESŁAW MIŁOSZ

Mówi Wampir Lestat. Chciałbym wam przedstawić pewną historię. Coś, co mi się

przydarzyło naprawdę. Wszystko zaczęło się w Miami, w roku 1990, zatem od tego momentu

rozpocznę. Ważne jest jednak, bym opowiedział o moich snach, które miałem wcześniej, bowiem

stanowią one również bardzo ważną część historii. Mówię o majakach sennych, w których

ukazywało mi się wampirze dziecko z kobiecym umysłem i anielską twarzą, a także o moim

śmiertelnym przyjacielu Davidzie Talbocie.

Są jeszcze sny z czasów, kiedy byłem zwykłym chłopcem żyjącym we Francji - o zimowym

śniegu, o należącym do mojego ojca ponurym i zniszczonym zamku w Auvergne i o tym jak

wyruszyłem zapolować na stado wilków, które wyły w okolicach naszej biednej wioski.

Marzenia senne mogą być równie rzeczywiste jak prawdziwe wydarzenia. Albo tak mi się

potem zdawało.

Byłem w złym stanie psychicznym, kiedy zacząłem miewać te sny, bezdomny wampir

włóczący się po ziemi, czasami tak brudny, że nikt nie zwracał na mnie uwagi. Co za korzyść z

posiadania pięknych, bujnych blond włosów, bystrych błękitnych oczu, eleganckich ubrań,

uśmiechu, któremu trudno się oprzeć, i dobrze zbudowanego, wysokiego na metr dziewięćdziesiąt

ciała, pomimo swoich dwustu lat mogącego uchodzić za dwudziestoletnie. Pozostałem

człowiekiem rozsądnym, dzieckiem osiemnastego wieku, w którym naprawdę żyłem, zanim

Narodziłem się dla Ciemności.

Jednak u schyłku lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku z dziarskiego wampira

żółtodzioba, tak przywiązanego do klasycznej, czarnej peleryny i brukselskiej koronki,

dżentelmena z laseczką i białymi rękawiczkami, tańczącego pod gazowymi lampami, zmieniłem

się nie do poznania.

Przeszedłem transformację w jakiegoś ciemnego boga. Przyczyniły się do tego liczne

cierpienia i tryumfy, a także właściwości krwi naszych wampirzych przodków. Posiadłem moc,

która czasem powodowała moje zmieszanie, a czasem mnie przerażała. Nie zawsze rozumiałem,

dlaczego tak się działo. Mogłem na przykład silą woli wznieść się w górę, przeprawiać z nocnymi

wiatrami na duże odległości łatwo niczym duch. Umysłem potrafiłem wpływać na materię,

doprowadzając ją do zniszczenia. Byłem w stanie rozpalić ogień, myśląc zaledwie, by to uczynić.

Umiałem również porozumiewać się nadprzyrodzonym głosem z innymi nieśmiertelnymi w

odległych krajach, a nawet kontynentach. Mogłem z łatwością czytać w myślach wampirów i

ludzi.

Nieźle, pomyślicie. Jednak ja nienawidziłem tego. Bez wątpienia tęskniłem za dawnym

sobą, za śmiertelnym chłopcem, nowo narodzonym widmem zdeterminowanym postępować

dobrze, będąc złym, jeśli takie zapisano mi przeznaczenie.

Nie jestem pragmatykiem, zrozumcie. Mam wrażliwe i bezlitosne dla mnie sumienie.

Mogłem być miłym facetem. Może czasami nim jestem. Jednak zawsze zaliczałem się do ludzi

czynu. Żal to strata czasu, podobnie jak strach. A tutaj otrzymacie akcję, gdy tylko uporam się ze

wstępem.

Pamiętajcie, początki są zawsze trudne i najczęściej sztuczne. Były to czasy najlepsze, a

zarazem najgorsze - doprawdy? A wszystkie szczęśliwe rodziny nie są do siebie podobne; nawet

Tołstoj musiał sobie z tego zdawać sprawę. Nie mogę obejść się bez zwrotów „Na początku” albo

„Zrzucili mnie z wozu z sianem o północy”, a chętnie bym to zrobił. Staram się dążyć do

perfekcji, uwierzcie. I jak powiedział Nabokov ustami Humberta: ,,Zawsze możesz liczyć na

ekstrawagancki styl prozy mordercy”. Czy ekstrawagancki znaczy eksperymentalny? Wiem już

oczywiście, że jestem zmysłowy, kwiecisty, bujny i wilgotny - wystarczająco wielu krytyków mi to

mówiło.

Niestety muszę robić wszystko po swojemu. I dotrzemy do początku, jeśli to nie jest

sprzeczność sama w sobie - obiecuję wam.

Teraz muszę wyjaśnić, że zanim ta historia się zaczęła, tęskniłem do innych znanych i

kochanych przeze mnie nieśmiertelnych, którzy już dawno temu rozpierzchli się z naszego

ostatniego w dwudziestym wieku miejsca spotkań. Szaleństwem byłoby myśleć, że chcieliśmy

ponownie stworzyć sabat. Zniknę li jeden po drugim w czasie i przestrzeni, to było nieuniknione.

Wampiry nie lubią sobie podobnych, chociaż ich potrzeba posiadania nieśmiertelnych

kompanów jest przemożna.

Dlatego właśnie stworzyłem uczniów - Louisa de Pointę du Lać, który został moim

cierpliwym i kochającym dziewiętnasty wiek towarzyszem, a z jego nieświadomą pomocą, także

piękne {przeklęte wampirze dziecko, Claudię. Podczas samotnych nocnych włóczęg w końcu

dwudziestego wieku Louis był jedynym nieśmiertelnym, jakiego widywałem. Najbardziej ludzki z

nas wszystkich, najbardziej Bogu niepodobny.

Nigdy nie przebywałem długo z dala od jego chatki, na odludnych peryferiach Nowego

Orleanu. Przekonacie się o tym poznając tę historię, której postać Louisa jest ważną częścią.

Chodzi o to, że znajdziecie tu niewiele o innych. Prawie nic.

Z wyjątkiem Claudii. Śniłem o niej coraz częściej. Pozwólcie mi wyjaśnić. Claudia została

unicestwiona ponad wiek temu, a ja nadal, przez cały czas odczuwałem jej obecność, tak jakby

przebywała tuż obok mnie.

Stworzyłem to wampirze dziecko w roku 1794 z umierającej sieroty i minęło sześćdziesiąt

lat, zanim powstała przeciwko mnie. „Wsadzę cię do twojej trumny na zawsze, Ojcze”.

Rzeczywiście sypiałem wtedy w trumnie. Czyn Claudii był stylową, tragiczną próbą

morderstwa. Jako przynęty użyła ludzkich ofiar nasączonych trucizną. Zatruta krew miała zmącić

mi umysł, co pozwoliłoby Claudii rozedrzeć nożem moje białe ciało i ostatecznie porzucić

pozornie pozbawione życia zwłoki w cuchnących wodach bagna za mrocznymi światłami Nowego

Orleanu.

Cóż, nie udało się. Jest niewiele pewnych sposobów na zabicie wampira. Sionce, ogień...

A przede wszystkim należy postawić sobie za cel całkowite unicestwienie. A poza tym mówimy tu

o Wampirze Lestacie.

Claudia zapłaciła za swą zbrodnię. Została zgładzona przez diabelskich krwiopijców,

którzy bawili w samym środku Paryża w cieszącym się złą sławą Teatrze Wampirów. Złamałem

zasady, czyniąc wampirem tak małe dziecko. Dlatego paryskie potwory mogły ją zniszczyć.

Jednak ona także nie dostosowała się do obowiązujących reguł, próbując unicestwić swojego

stwórcę. To był logiczny powód wystawienia Claudii na światło dzienne, gdzie spaliła się na

proch.

Myślę, że wybrali cholernie trudny sposób egzekucji, ponieważ ci, którzy zostawiają

skazanego na zewnątrz, muszą szybko wrócić do swoich trumien, a stamtąd nie mogą

kontrolować, czy słońce wykonuje wyrok. Tak właśnie postąpili z tą wspaniałą i delikatną istotą,

jaką stworzyłem wlewając wampirzą krew w obdarte, porzucone dziecko z obskurnej,

hiszpańskiej kolonii Nowego Świata. Chciałem, aby zostało moim przyjacielem i uczuciem, moją

miłością oraz muzą, a także towarzyszem polowań. Tak, również córką.

Jeśli przeczytacie Wywiad z wampirem, dowiecie się wszystkiego na ten temat. To wersja

Louisa o czasie, który spędziliśmy razem. Opowiada o miłości do naszego dziecka i zemście nad

tymi, którzy je uśmiercili.

Jeśli przejrzycie moje powieści autobiograficzne, Wampir Lestat i Królowa przeklętych,

dowiecie się wszystkiego o mnie, zapoznacie się z historią wampirów - tyle wartą co inne -

mówiącą o tym jak powstaliśmy tysiące lat tomu, jak rozmnażamy się, ostrożnie dając Ciemną

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: