Campbell Colin - Krolewskie Malzenstwa.pdf - Cambell Colin - ssaaggaa

Campbell Colin Królewskie Małżeństwa

Przełożyła Monika Kiełtyka

Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie

DOM WYDAWNICZY BELLONA

Warszawa 1998

Tytuł oryginału: The Royal Marriages

Projekt graficzny serii Paweł Osiński

Okładkę wykonała Maria Janiga

Redaktor prowadzący Anna Szymanowska

Redaktor Irena Zarukiewicz

Spis treści

Puste naczynia

Książę królewskiej krwi

Wieża z kości słoniowej

Stosowna wymówka

Szansa zabłyśnięcia

Umarł król, niech żyje królowa

Namiętny związek

Szczęśliwe dni

Śmierć romansu

Płaszczyzna tolerancji

Królewskie antidotum

Niechętny Lothario

Szansa puka do drzwi

Łoże usłane różami

Zdana na łaskę losu

Małżeńska wojna księżnej i księcia Walii

Kontradmirał

Narodziny gwiazdy

Wzloty i upadki

Rozpad małżeństwa

Książę Filip w spódnicy

Żar i lód

Nowy związek

Puste naczynia

Cały świat fascynuje intymne życie czołowych osobistości brytyjskiej rodziny

królewskiej. Każdego dnia dziesiątki tysięcy kolumn poświęca się tej maleńkiej

grupce ludzi, tworzących najsławniejszą rodzinę świata.

Kiedyś ciągle snuto domysły na temat małżeństwa królowej, lecz z powodu

braku dostatecznych informacji, a także w miarę dorastania jej dzieci

zainteresowanie tą sprawą zmalało. Teraz wszyscy z zapartym tchem śledzą koleje

losu księcia Walii, księcia Yorku i Princess Royal *, lecz nawet dobrze

poinformowani dziennikarze rzadko znają choćby cząstkę tego, co naprawdę się

dzieje. Tych, którzy mogą być kopalnią wiadomości, należy szukać wśród wyższych

warstw społeczeństwa brytyjskiego. To oni otaczają rodzinę królewską. W ich

przesiąkniętym kazirodztwem świecie, gdzie wszyscy wydają się powiązani ze sobą,

utrzymanie czegokolwiek w tajemnicy przez dłuższy czas jest niemożliwe.

* Princess Royal — tytuł najstarszej córki króla angielskiego. (Przypisy redakcja).

Sposób funkcjonowania tego systemu jest bardzo prosty. Jeśli spotykasz się z

przyjaciółmi, którzy tydzień wcześniej gościli u siebie któregoś z członków rodziny

królewskiej, a ta osoba została podsłuchana w trakcie namiętnego i hałaśliwego

współżycia z kimś, kto nie jest jej małżonkiem, to z pewnością usłyszysz obfitujący w

detale opis wszystkich ochów, achów, pisków i skrzypienia. Niewiele jest ludzi tak

dyskretnych, żeby nie podzielili się ze swoimi przyjaciółmi „dobrą” wieścią,

zwłaszcza gdy dotyczy ona sławnego człowieka z klasą.

Więc jeśli ty, twoi przyjaciele albo krewni należycie do któregokolwiek z

kręgów otaczających rodzinę królewską, błyskawicznie, nawet wbrew własnej woli,

dowiecie się o tym, co dzieje się na dworze. Nie chodzi tu o pogoń za plotkami czy

też pogłoskami, ale o ogromną masę informacji, która zalewa nas z tak wielu

różnych źródeł, pod tak wieloma postaciami, że w końcu nie można uniknąć

usłyszenia prawdy, o której ćwierkają wszystkie wróble.

Większość nurtuje jedno, najważniejsze dla nich pytanie: kto z kim śpi.

Wszystkie drogi nieubłaganie prowadzą do królewskiej sypialni albo z niej. Czy

książę Edynburga jest wiemy? Czy królowa kiedykolwiek miała innego mężczyznę?

Czy księcia Walii i Kamilę wciąż łączy przyjaźń? Czy interesuje się on innymi

kobietami, a jeśli tak, to kim? Co z Dianą? Czy tylko przesyłała pocałunki przez

telefon? Jaka jest prawdziwa historią jej, Andrzeja, Fergie i Anny?

Królewskie małżeństwa nie są zwykłymi małżeństwami. Łączą w sobie

zarówno związek między dwojgiem ludzi, jak i sprawy państwowe, co zwłaszcza w

ostatnich latach wywołało mnóstwo nieporozumień, które raczej nie przyczyniły się

do uszczęśliwienia tych par.

Nie powinno to nikogo dziwić. Jeśli uzmysłowimy sobie, że teraz, gdy

rodzina królewska, jeśli chodzi o kandydatów do małżeństwa, nie polega już

wyłącznie na innych rodzinach królewskich i rozwinęły się przed nią rozliczne

możliwości, została otwarta puszka Pandory. Obecnie każda ambitna osoba,

posiadająca zdolność szczebiotania i doskonale opanowaną technikę uwodzenia, ma

szansę wślizgnąć się do łoża królewskiego, a później poślubić królewskiego

potomka. Od razu przychodzą na myśl przynajmniej dwie kobiety, które

wykorzystały tę metodę, żeby zdobyć koronę.

W obu przypadkach, po zawarciu związków małżeńskich, nie zaznały one

szczęścia osobistego. Lecz nie powinno to być dla żadnej z nich zaskoczeniem.

Przecież nierozsądne jest poślubienie mężczyzny, którego nigdy byś nie zechciała,

gdyby nie był księciem, a potem oczekiwanie jego przeistoczenia się w twój

wymarzony męski ideał. Książęta są przede wszystkim mężczyznami. Zdarzało się

od stuleci, że niejedna kobieta wyszła za księcia, a potem czuła niechęć do

mężczyzny, który znajdował spełnienie w życiu intymnym, podczas gdy ona nie

czerpała z tego radości. Nic więc dziwnego, że później żałowała podjętej decyzji.

Do 21 marca 1871 roku, kiedy to córka królowej Wiktorii, księżniczka Luiza

poślubiła markiza Lome (późniejszego dziewiątego księcia Argyll), tego rodzaju

sprawy układały się inaczej. Małżeństwa kojarzono wyłącznie w obrębie rodzin

królewskich, przynajmniej w Wielkiej Brytanii, gdzie ostatnie małżeństwo z osobą

pochodzącą spoza tych sfer zostało zawarte w siedemnastym wieku pomiędzy

księciem Yorku, późniejszym królem Jakubem II, a córką hrabiego Clarendona, lady

Anną Hyde.

Z pomijania osób, które nie pochodziły z rodów królewskich, dla

zawieranych małżeństw płynęły dwie korzyści. Pierwsza, i najbardziej oczywista,

dotyczyła dobierania kandydatów z tej samej warstwy społecznej. Dzięki temu

małżonkom towarzyszyła świadomość, że nadrzędnym celem małżeństwa jest

zagwarantowanie przyszłych następców tronu oraz spełnienie oczekiwań

społeczeństwa co do ich wysokiej pozycji. Nikt nie liczył na zaspokojenie

romantycznych uczuć. To prawda, że w czasach, gdy świat wyimaginowany przez

film, telewizję i prasę nie zdołał jeszcze skazić ludzkich nadziei nieosiągalnymi

mrzonkami, wszystkie klasy, łącznie z rodziną królewską, nie miały tak

wygórowanych wymagań jak obecnie. Już namiastka szczęścia wystarczyła, żeby

uważali się za wybrańców losu, którzy przypadkowo natrafili na rzadki skarb.

Małżeństwo, dzieci i życie rodzinne, niekoniecznie szczęśliwe we współczesnym

rozumieniu tego słowa, były natomiast udziałem większości. W czasach gdy pozycja

społeczna kobiety zależała od mężczyzny, wszystkie kobiety zamężne, szczęśliwie i

nieszczęśliwie, uważały się za wyróżnione, ponieważ uniknęły upokarzającego

staropanieństwa.

Drugą korzyścią wynikającą z wyboru małżonka, ograniczonego do tej samej

warstwy społecznej, było poskromienie wybujałych ambicji, których niebezpieczne i

szkodliwe skutki niedawno dały znać o sobie. Nie oznacza to, że nie miano ambicji i

nie próbowano jej zaspokoić. Wiele książąt i księżniczek snuło plany, które miały

doprowadzić ich do małżeństw z potomkami zamożnych rodów. Jednak

przynajmniej w czasach, kiedy świat był stabilniejszy, a władcy przeświadczeni o

otrzymaniu władzy z łaski Wszechmogącego, bardziej niż obecnie doceniano wagę

wysokiej pozycji społecznej. Z tego względu aspiracji niżej postawionych w

hierarchii członków rodziny królewskiej do wejścia w wyższe sfery nie postrzegano

jako wady, traktowano to jako postawę godną szacunku.

Odrębną kwestią była błędnie pojmowana ambicja osób spoza rodziny

królewskiej, które chciały dostać się do elitarnych sfer królewskich.

Spotykało się to z ogólną dezaprobatą do czasu, gdy pozbawiona uprzedzeń

królowa Wiktoria wstąpiła na tron i przyjmowała wszystkich z otwartymi

ramionami. Tak boleśnie przeżyła stratę swoich córek, które poślubiły obcych książąt

i opuściły kraj, że postanowiła zmienić zasady zawierania małżeństw królewskich.

Usilnie poszukiwała mężów dla młodszych córek wśród dwóch poprzednio nie

akceptowanych warstw społecznych: synów z morganatycznych związków i

arystokratycznych domów.

Trudno jest po tak długim czasie właściwie ocenić znaczenie rewolucyjnych

zmian zapoczątkowanych przez królową Wiktorię, dzięki którym poszerzył się krąg

potencjalnych królewskich małżonków. Do 1870 roku, kiedy zerwała z tradycją i

zdecydowała, że mężem księżniczki Luizy może zostać mężczyzna spoza rodu

królewskiego, jako odpowiednie partie traktowano jedynie członków rodzin

królewskich. Przysporzyło to wiele kłopotów tym osobom z rodzin królewskich,

które się nieodpowiednio zakochały. W Europie, dzięki istnieniu instytucji

małżeństwa morganatycznego, sprawy te załatwiano bardziej pragmatycznie niż w

Wielkiej Brytanii. Był to związek, w którym królewski mąż utrzymywał pozycję,

tytuł i przywileje, podczas gdy jego żonie nadal nie przysługiwał tytuł królowej.

Królowa Maria i matka księcia Edynburga, Alicja księżniczka Battenberg, pochodziły

właśnie z domów morganatycznych. Zanim królowa Wiktoria objęła tron i

zaakceptowała małżeństwa morganatyczne, uważano, że potomkowie tych

małżeństw nie są odpowiednimi kandydatami do poślubienia członków rodziny

królewskiej. Jednocześnie mieli oni o sobie tak wysokie mniemanie, że nie chcieli

wchodzić w związki małżeńskie ze zwykłymi arystokratami.

Królowa Wiktoria była jednak damą o praktycznym sposobie myślenia.

Namiętna, nie wstydząca się przyjemności cielesnych, choć nosiła jedną z dwóch

najwspanialszych koron tamtych czasów (drugą była korona rosyjska), nie widziała

powodu, dla którego uprzedzenia co do czystości krwi miałyby pozbawić

królewskie kobiety poznania rozkoszy małżeńskiego łoża lub skazać je na

staropanieństwo. Jeszcze przed wyborem mężów dla młodszych córek miała kłopoty

ze swoją kuzynką, Marią Adelajdą księżniczką Cambridge.

Maria Adelajda była kobietą piękną, czarującą i wykształconą, lecz wręcz

groteskowo otyłą. Kiedy zainteresował się nią morganatyczny książę Teck,

poruszyła niebo i ziemię, żeby go poślubić. Kuzynka Wiktoria postanowiła jej w tym

pomóc, i to bardziej z litości niż z obawy, że zostanie stratowana przez ten walec

parowy w ludzkiej postaci. Nagrodą dla królowej był ślub bardzo poważnej i

dostojnej córki Tecków, Marii, z wnukiem Jerzego, księcia Yorku, późniejszego króla

Jerzego V.

Od tamtego czasu aż do dziś zakres tolerancji poszerza się coraz bardziej.

Wszyscy z rodów morganatycznych, arystokratycznych, a także nieszlacheckich są

serdecznie witani w brytyjskiej rodzinie królewskiej. Zazwyczaj nowicjusz zostaje

przygarnięty do owczarni, nie pozbawiając królewskiego partnera pozycji i

Campbell Colin - Krolewskie Malzenstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: