Canham Marsha - W jaskini lwa.pdf - Canham Marsha - ssaaggaa

MARSHA CANHAM

W JASKINI LWA

THE PRIDE OF LIONS

tłumaczyła: Bogumiła Nawrot

2002

Derby, lipiec 1745

Na szczycie zalesionego pagórka Catherine ściągnęła wodze i zamarła w

oczekiwaniu. Oczy jej błyszczały, a serce waliło jak młotem. W gęsto zarośniętym

zagajniku nie dostrzegła żadnych oznak pościgu, ale dla pewności pogalopowała ku

dolinie za gęstą kępę jodeł. Dyszała ciężko, z trudem chwytając powietrze. Policzki

zaróżowiły jej się z podniecenia. Nie od razu dotarła do niej ironia sytuacji, kryjąca

się w tym polowaniu o rześkim poranku, gdzie tylko na pozór zdobyczą był lis.

Roześmiała się na myśl o nieudolnych wysiłkach dwunożnych chartów

próbujących dopaść jaw w lesie, który znała jak własną kieszeń, i z błyskiem

zadowolenia w fiołkowoniebieskich oczach pochyliła się do przodu, aby poklepać po

szyi dereszowatą klacz.

- Wyśmienicie, moja śliczna; zdaje się, że zostawiłyśmy ich daleko w tyle.

Chyba zasłużyłyśmy na nagrodę.

Rozejrzawszy się dookoła, przypomniała sobie, że kilkaset metrów dalej

znajduje się samotna polana, którą przecina strumień pełen zimnej i czystej wody o

lekkim posmaku zielonego mchu i żyznej czarnej ziemi.

- Rade byśmy ugasić pragnienie, prawda? A myśliwi i psy niech się błąkają

dookoła, jeśli taka ich wola.

W odpowiedzi klacz pieszczotliwe skubnęła dłoń swej pani. Catherine ujęła

wodze i ruszyła w głąb lasu. Z oddali dochodziło słabe poszczekiwanie psów i echo

trąbki wzywającej jeźdźców do powrotu na pozycje.

Zignorowała ten sygnał. Ześlizgnęła się z siodła i idąc przy koniu, wpatrywała

się w gęste zarośla czepiające sie jej spódnicy, nasłuchiwała tajemniczych szeptów

wiatru goniącego wśród listowia. Była szczęśliwa, że jest w domu, w Derby. Po

długiej serii balów i maskarad spokój wsi był uderzający, jednak trzy miesiące

tańców aż po świt i spania do popołudnia sprawiły, że z zadowoleniem przywitała

koniec sezonu w Londynie.

Tutaj, w Rosewood Hall, wśród krajobrazu nasyconego niebiesko - zieloną

barwą bujnej roślinności, dni toczyły się leniwie, noce zaś srebrzyło światło gwiazd,

przepojone aromatem róż i wiciokrzewów. Bez obawy, że wywoła skandal, mogła

zdjąć broszę z kameą, spinającą ciasno przy szyi kołnierz jej białej jedwabnej bluzki.

Mogła zsunąć rękawiczki, rozpiąć guziki błękitnej aksamitnej amazonki, a nawet

rozluźnić perłowe zapięcia dopasowanej atłasowej kamizelki i podrapać się w miej-

scu, gdzie fiszbiny gorsetu ściśle przylegały do ciała.

Nikt jej nie towarzyszył i ufała, że tak pozostanie. Pozbyła się zatem

wysokiego kapelusza z woalką i szerokich grzebieni z kości słoniowej,

przytrzymujących włosy zwinięte w ciasny węzeł na karku. Potrząsnąwszy głową,

uwolniła gęstą kaskadę złocistych loków i nie zmieniając kroku przeczesała je

palcami. Zajęta włosami, zadumała się na moment i niepostrzeżenie znalazła się w

plątaninie niskich krzewów jeżyn. Poczuła nagłe szarpnięcie, rąbkiem spódnicy

zahaczyła o kolczasty pęd. Gdy się pochylała, aby odczepić spódnicę, ogarnął ją

niewytłumaczalny lęk. Ciarki przebiegły jej po plecach.

W pierwszej chwili pomyślała, że ją znaleziono, więc odwróciła się

raptownie, sądząc, że zobaczy szeroko uśmiechniętą twarz myśliwego w szkarłatnym

uniformie, lecz jej strwożone spojrzenie napotkało tylko drzewa, zielone i

połyskujące w promieniach słońca, które przesączały się przez gęstwinę. Czekając, aż

serce znowu zacznie bić miarowo, wsłuchiwała się w odgłosy ptaków wadzących się

pośród gałęzi i wiewiórek krzątających się w gęstym podszyciu. Uśmiechnęła się do

siebie. Miała wrażenie, że zaraz usłyszy skrzypliwy, karcący głos dawnej guwernant-

ki. „Nie powinna panienka nigdy sama wychodzić na spacer. Mogą być z tego wielkie

kłopoty. W lasach roi się od myśliwych polujących na dziki, którzy bez wahania

potrafiliby skrzywdzić niewinne dziewczę”.

Catherine szła dalej z trochę smutnym uśmiechem. Biedna panna Phoebe dwa

lata temu zmarła na szkarlatynę. Choć była uparta i sroga, przynajmniej szczerze

dbała o swoją podopieczną. Czego nie można było powiedzieć o matce Catherine,

lady Caroline Ashbrooke, ani o ojcu, sir Alfredzie, który niedawno został członkiem

parlamentu. Rodzinie nie poświęcał zbyt wiele uwagi, a zwłaszcza upartej i krnąbrnej

córce, która swym zachowaniem przysporzyła mu przedwcześnie wielu siwych wło-

sów. Prawdę mówiąc, Catherine miała tylko brata, Damiena, u którego mogła szukać

rady czy pocieszenia, a teraz nawet i on coraz bardziej się oddalał. Otworzył praktykę

prawniczą w Londynie, więc rzadko znajdował czas, by jeździć do Derby. Przybył tu

na dwa dni, z powodu jej urodzin. Zagroziła, że go zastrzeli, jeśli nie przyjedzie.

Nie co dzień dziewczyna kończy osiemnaście lat i nie każda może się

pochwalić sześcioma propozycjami małżeństwa w ciągu ostatnich dwudziestu

czterech miesięcy - było ich w istocie tak wiele, że twarze pretendentów do ręki

zaczęły się Catherine zlewać. Nie miała serca powiedzieć konkurentom, że ich

wysiłki są daremne. Już wybrała, a jej wybranek stacjonował tu, w Derby.

Porucznik Hamilton Garner był wysoki i tak urodziwy, że na jego widok

damom zapierało dech w piersiach. Miał szczupłe, muskularne ciało szermierza i

rzeczywiście był fechmistrzem w pułku Dragonów Królewskich. Liczył sobie

dwadzieścia osiem lat, był synem londyńskiego bankiera i od chwili, gdy Catherine

ujrzała go po raz pierwszy, wiedziała, że to mężczyzna wart jej miłości. Nie zrażał jej

fakt, że nigdy nie brakowało mu powabnych i chętnych towarzyszek, ani też

reputacja, z jaką wrócił z Europy. Plotki o jego popędliwości, o pojedynkach i wielu

gorszących romansach sprawiły tylko, że Catherine pałała jeszcze większą chęcią

dania mu nauczki. Natura kazała mu szukać dla siebie cieszącej się największym

wzięciem, najbardziej pożądanej dziedziczki w Derby, podobnie jak jej natura

domagała się równie doniosłego podboju. Ponieważ spędził ostatnie trzy miesiące

ćwicząc musztrę i formowanie szyków na pastwiskach, ona zaś bawiła w samym

centrum bujnego życia londyńskiej socjety... zapewne z wielkim zapałem będzie się

ubiegać o rękę damy.

Mając przed sobą taki właśnie cel, Catherine poczyniła wielkie plany na

moment, gdy wybije północ. Na samą myśl o tym mrowiła ją skóra, a serce biło jak

szalone. Okrążając kępę wysokich jałowców stąpała lekko i prędko. Zatrzymała się

tak raptownie, że spódnica i halki skłębiły jej się przy kostkach jak woda za płynącym

statkiem.

Wprost przed nią rozpościerała się szeroka polana. Nad znajdującym się

pośrodku stawem unosiła się lekka mgła. Smugi światła słonecznego uwydatniały

olśniewającą zieleń liści i paproci, srebrzyły powierzchnię wody i migotały

bezwstydnie na kroplach pokrywających nagi tors mężczyzny klęczącego na gęstym

mchu, porastającym groblę.

Poruszona niespodziewanym widokiem, Catherine zastygła w bezruchu.

Mężczyzna, odwrócony do niej plecami, mył się. Widziała, jak falują jego mięśnie,

gdy pochylił się, by opłukać twarz. Nie miała pojęcia, kim jest. Może to kłusownik?

Nie był ani obdarty, ani wynędzniały, nie wyglądał na złodzieja. Jego długie, mocne i

kształtne nogi ciasno opinały czyste, świetnie skrojone bryczesy. Buty, uszyte z

drogiej skóry i wyglansowane, błyszczały jak lustro. Nieopodal na mchu leżała

koszula z cienkiego białego płótna i surdut z najlepszej wełny w kolorze czerwonego

wina.

Na karku mężczyzny wiły się czarne włosy. Woda kapała na szerokie

ramiona, błyszczące jak świeżo odlane z brązu. Mężczyzna przeczesał włosy palcami,

by usunąć nadmiar lśniących kropelek i odchylił się do tyłu z głębokim

westchnieniem. Widać, poczuł się odświeżony.

Nie ulegało wątpliwości, dlaczego się tu zatrzymał; na pytanie, jak się tutaj

dostał, niebawem odpowiedziało przenikliwe rżenie dochodzące z drugiej strony

stawu. Stał tam ogromny czarny ogier, niespokojnie strzygąc uszami. Kiedy poczuł

zapach klaczy, jego nozdrza rozszerzyły się. Przez zamglone smugi światła

słonecznego Catherine zrazu nie dostrzegła zwierzęcia, ale koń najwyraźniej ją

zobaczył. Mężczyzna, usłyszawszy ostrzegawcze parsknięcie ogiera, odwrócił się tak

raptownie, że obraz jego ręki wyciągniętej w stronę pistoletu schowanego pod

fałdami surduta aż się rozmył w oczach zalęknionej dziewczyny. Widok broni i

szybkość, z jaką nieznajomy odwiódł kurek i wycelował, wyrwały z ust Catherine

okrzyk trwogi. Upuściła kapelusz i rękawiczki, i zakryła dłonią usta.

Przez chwilę oboje stali bez ruchu i wpatrywali się w siebie w milczeniu.

Uwagę Catherine zwróciły przede wszystkim oczy mężczyzny. Były tak samo czarne

jak jego hebanowa czupryna i równie niebezpieczne jak lufa pistoletu, który bez

wahania wymierzył w jej pierś. Zamrugał oczami, jakby chciał się upewnić, że to, co

widzi, jest prawdą, po czym szybko opuścił broń.

 Młoda damo, czy nigdy nie ostrzegano pani przed skradaniem się chyłkiem

do człowieka odwróconego tyłem? - Jego głos brzmiał szorstko, gniewnie.

 A łaskawemu panu nikt nie powiedział, że to wyjątkowo niebezpiecznie

wdzierać się na teren prywatny? - odparła, oddając pięknym za nadobne.

Mężczyzna znowu zamrugał oczami i jego spojrzenie nieco złagodniało.

 Słucham?

 To własność prywatna - powtórzyła zwięźle. - A pan ośmielił się na nią

wtargnąć. Gdybym była gajowym lub posiadała broń, miałabym prawo zastrzelić

pana na miejscu.

 Powinienem zatem uważać się za szczęściarza, nie zachodzi bowiem żadna

z tych ewentualności. - Jego ciemne oczy zwęziły się. - Jeśli wolno spytać, co pani

robi w tej głuszy?

 Nie wolno. Wszystko, co panu przystoi, to pozbierać swoje rzeczy i

natychmiast się stąd oddalić. Ta ziemia należy do sir Alfreda Ashbrooke'a, człowieka,

który nie jest życzliwie usposobiony do osób naruszających jego własność... ani do

kłusowników.

Nieznajomy przypatrywał j ej się przez dłuższą chwilę, po czym wstał, z

wolna prostując swoją imponującą postać. Miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt

wzrostu.

- Już dawno nie spotkałem kogoś, kto by oskarżył mnie o kłusownictwo -

odparł, uśmiechając się nieznacznie - i przeżył.

Catherine ogarnęła wściekłość. Pod wpływem śmiałego spojrzenia mężczyzny

po skórze wciąż chodziły jej ciarki, lecz bez wahania odpowiedziała na jego

zuchwałość.

 W pobliżu jest czterdziestu ludzi na koniach. Wystarczy jeden krzyki...

 Przynajmniej ma pani dość rozsądku, by się lękać - przerwał, uśmiechając

się szerzej. - Sądzę, że w swoim czasie powinna pani uważniej słuchać bony, gdy

ostrzegała przed samotnymi spacerami po lesie.

Oczy Catherine rozszerzyły się ze zdumienia.

 Skąd pan wie...

 Przecież nawet pokojówki ostrzegają swoje panie przed niebez-

Canham Marsha - W jaskini lwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: