Carter Lin - Czarnoksiężnik z Lemurii.pdf - Carter Lin - ssaaggaa

LIN CARTER

CZARNOKSIĘŻNIK Z LEMURII

TYTUŁ ORYGINAŁU: THE WIZARD OF LEMURIA

PRZEŁOŻYŁA: MAGDALENA GOHLING

WSTĘP

Pięćset tysięcy lat temu, na Lemurii, Zaginionym Kontynencie na

Pacyfiku, z krwawych mroków barbarzyństwa wyłoniła się pierwsza

ludzka cywilizacja. Przez tysiąc lat pierwsi ludzie zmagali się z

panowaniem Dragon Kings, okrutnej rasy inteligentnych gadów, która

władała Ziemią podczas Wieku Gadów. W końcu, po Wojnie Tysiącletniej,

zostały one pokonane i wybite w pień.

Takie były początki Nemedii, Pierwszego Królestwa. W ciągu stuleci

potomkowie Nemedian powoli zasiedlali rozlegle równiny i góry

prehistorycznej Lemurii, tworząc… niszcząc… i znów tworząc inne

królestwa. Pomimo tych walk wolno lecz nieustannie powstawała i rosła

cywilizacja. Wkrótce pierwsze Imperium zajmie się zjednoczeniem

zwaśnionych królestw i księstw w jedno potężne już państwo.

Była to epoka wojowników, odważnych mężczyzn i pięknych kobiet,

dzikusów i mędrców, bohaterów i magów w trudzie wyrębujących drogę

wiodącą do Tronu Świata. Była to także epoka legend i bohaterskich

sag.

Oto jedna z nich…

ZAKRWAWIONY MIECZ

Dzień cały w

krwi tonęły miecze

Jak wino mocniej

i czerwieniej

W piekielnych

głębiach mając pieczę

Nad przyjaciół

jak i wrogów zgonem!

Pieśń wojowników

z Valkarth

Thongor z Valkarth uchylił się przed czarą z winem, która

gwizdnęła mu koło ucha, odbiła się z brzękiem od ściany i opryskała

swą zawartością jego twarz i piersi. Zamrugał gwałtownie by pozbyć

się piekącego płynu z oczu, ale poza tym ani jeden mięsień nie drgnął

na jego twarzy.

— Tak szlachetnie urodzony Thurdis traktuje najemnego psa —

roześmiał się złośliwie Jeled Malkh do swych kompanów.

— Szkoda dobrego wina! — zawtórował mu jeden z nich. — On jest

bardziej przyzwyczajony do taniego piwa z Northlandu.

— Trzeba przyznać, że jest bezczelny — Jeled wzruszył ramionami.

— Żądać zapłaty za przegrany zakład i to od Otara, swej własnej

seciny.

Zimne sarn spływało po potężnej piersi Thongora, który ani na

chwilę nie spuścił wzroku z twarzy oficera. Jego śniada twarz

pozbawiona była jakiegokolwiek wyrazu, lecz ci, którzy go dobrze

znali, mogli dostrzec lodowaty błysk dziwnych, złocistych źrenic

cichego barbarzyńcy z północy Lemurii. Otarł wino z twarzy,

odrzucając przy okazji na plecy długie, czarne włosy i spytał cicho:

— Więc odmawiasz zapłaty zakładu?

— Tak! Zamph w czerwonej uprzęży wygrałby z łatwością, gdyby nie

ten dureń Var Tajas, który chyba pierwszy raz siedział w siodle.

Zostałem oszukany i nie zapłacę!

— Doskonale. W takim razie cofam swe żądanie — skinął głową

Thongor. — Co więcej, zapłacę ci za kielich tego wina, które

zmarnowałeś na najemnego psa, a który faktycznie, jak zauważył twój

przyjaciel, woli piwo z Northlandu niż szczyny, które wy, z Thurdis,

nazywacie sarn.

Ruszył, nim zaskoczone audytorium oficerów zrozumiało sens jego

słów. Jednym skokiem znalazł się przed Otarem, złapał go wpół i

wsadził głową w dół do wielkiej, brązowej wazy z winem. Potrzymał go

tam dłuższą chwilę, ignorując wściekłe szarpanie i podrygi Malkka, po

czym wyciągnął na wpół utopionego i cisnął twarzą w dół.

— Naprawdę jesteśmy kwita — roześmiał się, przerywając pełną

osłupienia cisze. — Poczęstowałem cię nawet hojniej niż ty mnie.

Prawie nieprzytomny z wściekłości Jeled odzyskał oddech i

gwałtownym ruchem wyszarpnął miecz z pochwy. Ociekając winem rzucił

się przez stół, kierując ostrze w nagą pierś barbarzyńcy, który z

gracją odskoczył, wyciągając jednocześnie swój własny miecz. Reszta

zgromadzonych wycofała się czym prędzej pod ściany słysząc pierwsze

dźwięki walki. Obaj przeciwnicy krążyli wokół stołu, ostrożnie

sprawdzając umiejętności adwersarza.

Choć z ust nie zniknął mu uśmiech, w duchu Thongor klął na czym

świat stoi swój temperament. Po trzykroć przeklęty dureń — nie miał

nic ciekawszego do roboty tylko wszczynać burdę z własnym kapitanem!

Jak głupi by jednak nie był, pojedynek rozpoczął się na serio i nie

łatwo było by się zeń wycofać.

Dźwięczała stal, gdy długi, prosty miecz barbarzyńcy stykał się z

kunsztownie zdobionym ostrzem jednego z największych domów

szlacheckich w Thurdis. Jeled Malkh był groźnym przeciwnikiem — jako

jedyny potomek Domu Malkh odebrał stosowne wykształcenie u

najsłynniejszych fechmistrzów kraju. Z drugiej strony Thongor był

urodzonym szermierzem, a lata, które spędził jako włóczęga, najemny

zabójca czy żołnierz nauczyły go posługiwania się każdym rodzajem

broni i to w najdziwniejszy, acz zawsze skuteczny sposób. Bawił się

więc przez chwilę z przeciwnikiem, tyle, ile potrzeba, by nie urazić

dumy Otara natychmiastowym rozbrojeniem, po czym błyskawicznym ruchem

nadgarstka posłał rapier przeciwnika w kąt kamiennego baraku.

Obaj skoczyli ku niemu, ale stopa Thongora szybciej niż dłoń Otara

opadła na rękojeść.

— Czy nie powinniśmy na tym zakończyć i ochłodzić temperamenty

winem? Przyznaję, Otarze, że poniosły mnie nerwy. Bądźmy z powrotem

przyjaciółmi.

— Synu suki z Northlandu, za taką obelgę rzucę twe serce memu

zampho’owi! — warknął nieprzytomny z wściekłości Malakh, plując mu w

twarz i jednocześnie kopiąc w krocze.

Skulony z bólu barbarzyńca zatoczył się na stół, a Otar porwał

rapier i rzucił się na niego. Pod ich ciężarem stół z trzaskiem

wylądował na posadzce, a brązowa waza z winem potoczyła się w kąt,

oblewając wszystkich swą zawartością.

Teraz Thongor się wściekł — znajoma, krwawa mgła przesłoniła mu

wszystko poza przeciwnikiem, a białe zęby błysnęły w uśmiechu. Dwa

złożenia i jego miecz dotykał szyi przeciwnika, odbiwszy uprzednio

jego zasłonę.

— Powiedziałem: dość! Albo kończymy, albo jesteś martwy — warknął.

Dziedzic Malkh zbladł i oblizał nagle suche wargi, czując lekki

nacisk ostrza, które przebiło skórę, znacząc szkarłatem jego pierś.

— P… pokój więc — wyjąkał.

— Przysięgasz?

— Przysięgam!

Thongor cofnął miecz, wyciągając w zamian otwartą dłoń. Nie wziął

pod uwagę dumy szlachetnie urodzonego, który nigdy nie przełknąłby

porażki z rąk jednego ze swych ludzi. Złapał dłoń Thongora, podstawił

stopę za jego nogą i pchnął gwałtownie, posyłając go na podłogę.

Ostrze Jeleda błysnęło ku krtani leżącego, ale ten odtrącił je ręką,

ignorując ból rozcinanych mięśni i jednym skokiem stanął na nogi.

Zanim Malkh zrozumiał co się dzieje, ostrze miecza zatonęło w jego

sercu.

Jeled Malkh zatoczył się otwierając usta i wytrzeszczając oczy na

wystającą z jego piersi stal. Jedną ręką usiłował ją wyciągnąć, ale

ugięły się pod nim kolana, a z ust popłynęła krew i zwalił się martwy

na posadzkę. Thongor przytrzymał trupa nogą i wyszarpnął miecz, po

czym otarł go o płaszcz zabitego i rozejrzał się po reszcie obecnych,

z których żaden nie odważył się wyrzec słowa. Wzruszył ramionami i

wsunął miecz do pochwy.

Za jego plecami sandał szurnął o kamienie posadzki, ale zanim

zdążył zareagować coś ciężkiego trafiło go w tył głowy i runął twarzą

naprzód w bezdenne morze ciemności.

* * *

Odzyskał przytomność wraz z tępym bólem w głowie. Był przykuty do

mokrej ściany w lochach rozciągających się pod cytadelą Thurdis.

Przez szparę w sklepieniu przedostawał się samotny promień słońca, a

sądząc z kąta jego padania, był nieprzytomny około godziny — mniej

więcej była godzina do zapadnięcia zmroku. Obejrzał łańcuchy i

stwierdził, że są zbyt silne, nawet dla jego potężnych mięśni, wobec

czego wzruszył ramionami. Zgodnie z fatalizmem Północy nie należało

marnować czasu zastanawianiem się nad czymś, na co i tak nie było

rady. Prawdę mówiąc był trochę zaskoczony tym, że jeszcze żyje —

przyjaciele zabitego i inni oficerowie mogli z nim skończyć, gdy

leżał nieprzytomny jednym pchnięciem. Najwyraźniej jednak bardziej

pociągała ich perspektywa oglądania go przykutego do wiosła na

którejś z galer, albo służenia za pokarm wampirowatym kwiatom w

prywatnym ogrodzie Sarka. Naturalnie zabrano mu broń, co i tak

niewiele zmieniało, natomiast co go zdenerwowało, to brak pożywienia

— mniej więcej o tej porze zwykle się posilał. Najczęściej był to

kufel piwa i pieczony udziec, które spożywał wraz z Aldem Turmisem i

resztą kompanii w tawernie „Pod Dobytym Mieczem”. Tymczasem tutaj nic

nie zapowiadało posiłku, toteż ryknął ile sił w płucach i ryczał

dopóki w drzwiach nie pojawił się gruby i rozsiewający wokół siebie

zapach nasennego lotusa klucznik.

— Czego?

— Jeść! — odwarknął zwięźle więzień, powodując wpierw opadnięcie

szczęki, a potem atak serdecznego śmiechu dozorcy.

— Za godzinę staniesz przed Daotarem za zabicie swego dowódcy —

wysapał tenże po dłuższej chwili — a wszystko, czym potrafisz się

martwić, to twój pusty brzuch. Może liczysz na frykasy z prywatnej

kuchni Sarka?

— Dlaczego nie — uśmiechnął się Thongor. — Zrobiłem miastu

przysługę, pozbywając się tchórza, oszusta i złego oficera. Daotar i

Phal Thurid, Sark tego miasta, powinni mnie za to wynagrodzić.

— Pewnie — parsknął klucznik. — Mają nawet dla ciebie nagrodę.

Będziesz żywił Slith. Nie wiesz bałwanie, że Daotar Gwardii,

szlachetny Barand Thon, jest najstarszym przyjacielem ojca tego,

którego zabiłeś? Będziesz miał swoją nagrodę i to publicznie. Te miłe

kwiatki najpierw wyssą z ciebie krew, a potem zjedzą resztę.

— Może. Co nie zmienia faktu, że jestem głodny, a nikt tu nic nie

mówił o śmierci głodowej! Jeść!

Dozorca parsknął z pogardą i zamknął drzwi, ale po chwili wrócił z

dzbanem cienkiego wina i kawałem pieczeni. Postawił to niedaleko

drzwi i czym prędzej wyszedł oświadczając:

— Łańcuch jest wystarczająco długi, żeby sięgnąć. Pośpiesz się

lepiej z jedzeniem zanim gwardziści nie przyjdą. Nie dość, że się nie

najesz, to jeszcze ja będę miał awanturę za trochę życzliwości.

Łańcuchy faktycznie były wystarczająco długie, toteż parę

najbliższych chwil zajął mu posiłek — zawsze mógł lepiej myśleć przy

pełnym brzuchu. Teraz też zaczął już spokojniej analizować swoje

położenie. Wychodził już z wielu różnych więzień, leżących w

rozmaitych miastach i to najczęściej nie korzystając z niczyjej

łaski. Pierwszym i najprostszym sposobem było udać sen, a gdy dozorca

przyjdzie po naczynia, złapać go nieskrępowanymi nogami i zmusić do

oddania kluczy. Odrzucił jednak ten pomysł po dogłębnym rozpatrzeniu

na korzyść innego: łańcuchy były na tyle długie, że mógł posłużyć się

ich częścią jako bronią i uderzyć nimi dozorcę, co powinno dać

pożądane efekty. Służył już raz na galerach sadystycznego Sarka

Shemkis i nie miał najmniejszej ochoty ponawiać swej obecności na

czyichkolwiek innych. Zdecydowany ryknął na dozorcę, zbierając

jednocześnie w dłoni solidny kawał żelaznego łańcucha — promień

słońca prawie zniknął, toteż należało się śpieszyć. Cela pogrążyła

się z wolna w mroku i tłusty dozorca nie powinien dostrzec

niespodzianki jaka nań czekała. Krzyknął ponownie… i jego wyćwiczony

słuch wychwycił lekkie kroki zbliżające się korytarzem. To z

pewnością nie był klucznik…

W zamku zgrzytnął klucz, ale było zbyt ciemno, by mógł dostrzec

twarz przybyłego. Obserwował ciemną postać gotów do skoku, gdy

usłyszał:

— Thongor? Obudź się, do cholery! Tu Aid Turmis.

— Na Gorma! Co ty tu robisz? — sapnął zaskoczony.

— A co? Myślałeś, że będę stał i patrzył jak posyłają najlepszego

druha na galery? — roześmiał się cicho Aid. — Daj ręce. Mam klucze i

twój miecz, ale trzeba się śpieszyć.

Thongor uśmiechnął się w mroku — Turmis, choć półkrwi thrudyjczyk

z domieszką południowej krwi, żądnej wygód i spokoju, był wojownikiem

w każdym calu i jedynym prawdziwym przyjacielem, jakiego miał w całym

tym mieście. I w dodatku w podzięce omal nie dostał łańcuchem po

łbie!

— Skąd masz klucz? — spytał, gdy tamten przychylił się, by

otworzyć skuwający go w pasie łańcuch.

— Dozorcy w jego obecnym stanie nie są na nic przydatne, więc je

wziąłem.

— Mam nadzieję, że nie musiałeś go przy okazji zabić? Nakarmił

mnie uczciwie.

— Zawsze najpierw myślisz o swoim brzuchu — roześmiał się Aid. —

Nie bój się, twój gruby znajomek uciął sobie tylko drzemkę. O,

gotowe!

Łańcuchy opadły z brzękiem, a Thongor z uznaniem skinął głową —

jedną z rzeczy, których naprawdę nie lubił, to dłuższe zamknięcie, o

przykuciu do czegoś już nie wspominając. Turmis wręczył mu miecz i

płaszcz ze słowami:

— Narzuć go na swój północny łeb, bo cię wszyscy poznają. Teraz

jazda, ludzie Thona będą tu za chwilę po ciebie i lepiej znikać czym

prędzej!

Wymknęli się z celi, pośpieszyli mrocznym korytarzem, minęli

wartownię z nieprzytomnym dozorcą na podłodze, a na koniec przebyli

krótki labirynt, na szczęście pustych korytarzy, nim Aid stanął przed

niskimi, masywnymi drzwiami.

— To jest boczne wyjście — powiedział.

— Serdeczne dzięki, Aid, nigdy nie zapomnę twej przyjaźni.

— Ja też nie. Będzie mi cię brak, ale musisz się śpieszyć. Ze

stajen więziennych z łatwością ukradniesz zampha, a zanim ogłoszą

alarm, powinieneś wyjechać przez Bramę Karawan. Dokąd się udasz?

— Tam, gdzie będą potrzebowali silnego ramienia i dobrego miecza.

Może do Zangabal, może do Cadorny… Dobry wojownik długo nie szuka

zajęcia.

— Wobec tego żegnaj. Wątpię, byśmy się jeszcze kiedyś spotkali

Thongorze z Valkarth.

CZARNE SKRZYDŁA NAD CHUSH

Dziewice wojny

niebem gnają

O, bracia,

walczcie lub zginiecie

U skrzydeł

ludzie umierają

Dusze kołaczą

się w zaświecie.

Pieśń wojowników

z Valkarth

Gdy wyszedł na zewnątrz stwierdził, że jest w wąskiej alejce

między murem cytadeli a ścianą dużego magazynu, na której końcu

znajdują się stajnie, gdzie trzymane są smokopodobne zamphy. Przy jej

wylocie stało dwóch znudzonych strażników, obserwując leniwie

zwierzęta. Stali do niego plecami i wystarczyłby jeden dobry cios…

Nadzieje pierzchły wraz z metalicznym dźwiękiem rogu, ogłaszającym

alarm i Thongor stłumił przekleństwo — najwidoczniej ludzie Daotara

byli szybsi niż sądził. Alarm ogłoszono o sekundę za wcześnie —

jeszcze tylko parę kroków dzieliło go od wartowników, którzy teraz

stali się czujni i z dobytą bronią uważali na to właśnie wyjście,

którym on musiałby się wydostać. W dodatku z tylnej bramy cytadeli

wysypali się nowi, wzmacniając ochronę stajen — ktoś musiał pomyśleć

i nakazał odciąć najbardziej oczywistą drogę ucieczki.

Klnąc pod nosem zatrzymał się na moment. W mroku alejki nie mogli

go dostrzec, ale co z tego? I tak musiał stąd wyjść, gdyż lada chwila

zaczną przeszukiwać okolicę. Rozejrzał się wokół i przypadkiem

spojrzał w górę — jego wzrok napotkał smukły, metalowy kształt,

pobłyskujący w świetle zatkniętych na dachu pochodni. Dzika radość

błysnęła na ten widok w jego oczach — na dachu cytadeli zamocowany

był projekt nowego statku. Latający okręt — pierwszy z serii okrętów,

przy pomocy których Phal Thurid planował podbić całą Lemurię. Jego

alchemik, Odim Phon, wykonał statek z urilium, metalu lżejszego od

powietrza, a napęd stanowiły zwykłe wirniki i choć on nie miał

zielonego pojęcia jak pilotuje się to cudo, nic nie stało na

przeszkodzie, by wykonać błyskawiczny, choć wymuszony kurs. Poza tym

pomysł podobał mu się coraz bardziej — uciec, zabierając jedyną

latającą łódź Sarka! Łatwiej i szybciej dotrze do celu niż na

najlepszym wyścigowym wierzchowcu władcy.

Starannie obejrzał ścianę fortecy — zbudowano ją z bloków szarego

kamienia, wysokich na pół chłopa i łączonych na styk. Były między

nimi szpary grubości cala. Od najmłodszych lat wspinał się po

śliskich skałach wielkich lodowców swej mroźnej ojczyzny, polując na

małpy śnieżne dla ich cennych futer. Mógł wspiąć się na tę ścianę,

choć wątpił, czy ktokolwiek inny dokonałby tej sztuki. Ponieważ od

dawna krystalizacja planu była dlań równoważna z próbą wprowadzenia

go w życie, toteż skończył oglądać mur, zdejmując jednocześnie buty.

Związał razem rzemienie i przerzucił obuwie przez ramię, po czym

wymacał pierwszą nad głową szczelinę i ruszył ręka za ręką w górę,

wyszukując palcami stóp uchwyty między uskokami. Na podobieństwo

wielkiego, czarnego pająka piął się po szarej ścianie, nie zwalniając

i nie spoglądając w dół. Na szczęście noc była chłodna, a złocisty

księżyc skryty za chmurami — na górze byli wartownicy, a on niezbyt

trudny do zauważenia, co przy braku możliwości obrony byłoby po

prostu egzekucją. Ulice miasta leżały już dość daleko w dole i gdyby

odpadł przestałby mieć problemy przynajmniej w tym życiu — jego mózg

rozprysnąłby się na płytkach alejki. Zignorował tę miłą perspektywę i

oddychając równo i głęboko wspinał się kamień po kamieniu.

Luźny okruch skały wymknął się spod jego stóp, upadając ze

stukotem na płyty drogi i przez niekończącą się sekundę zwisał

trzymając się tylko na rękach. Zacisnął zęby i powoli, cal po calu,

zdołał podciągnąć nogi i ponownie uchwycić się muru w czterech

miejscach. Przez chwilę znieruchomiał łapiąc oddech i dając

odpoczynek ramionom.

W górze dwóch strażników opartych o parapet spoglądało na miasto —

wystarczyło, by któryś spojrzał w dół… nie mógłby nie zauważyć

czarnej sylwetki na tle szarej ściany. Wstrzymał oddech słuchając ich

pogawędki i starając się zignorować ból przemęczonych mięśni. Uczucie

było takie, jakby ktoś wbijał mu rozpalone igły w ramiona, a tamci

dwaj nie drgnęli ani o cal. Słyszał ich rozmowę i jedynym, co mógł

zrobić, było czekanie. Gawędzili naturalnie na jego temat, co mu

Carter Lin - Czarnoksiężnik z Lemurii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: