demonologia_demony_czorty_d_iny_asury_i_op_tania-eioba.pdf

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

DEMONOLOGIA: Demony, Czorty, Dżiny, Asury i Opętania

Demony, diabły, dżiny, asury, siły nieczyste - temat ten zajmuje wielu ludzi. Jednych jako fantastyka i baśnie, a innych

jako ezoteryczna wiedza o innych wymiarach bytu i praca.

DEMONY – Jak atakują i jak się obronić!?

Foto1: LUCYFER - Barwna Sceneria ze Snów i Wizji

Demonologia to nauka o demonach asurach i dżinach,

siłach i istotach sfery zła. Część każdej doktryny religijnej

dotycząca istot, mocy i sił, które zajmują pośrednią

pozycję między bogami (Bogiem) a ludźmi, czyli

demonów, jak w religii chrześcijańskiej: diabłów, w

hebrajskiej szedów, a w islamie dżinów (r.ż. dżinai). W

religioznawstwie demonologia to składowa część doktryny

religijnej, podejmująca zagadnienia genezy demonów, ich

charakteru oraz istoty, a także znaczenia w danym

systemie religijnym bądź mitologicznym, zajmująca się

również związanymi z nimi kwestiami eschatologicznymi,

jak również jest to dział etnografii i historii religii

poświęcony badaniu wyobrażeń o demonach, ich

przedstawieniom w kulturze itp. Przez wielu bywa mylona

z nurtami demonolatrii (kultu demonów) i im podobnymi

używającymi demonów do własnych celów, czyli z

szeroko pojętą demonolatrią lub demonomancją .

Demonologii ani demonolatrii nie należy mylić z

okultyzmem ani ezoteryką, które podobnie badają te

sprawy, ale głównie dla osobistej ochrony przed atakami

demonów, sił i istot szeroko pojętego zła. Im bardziej

człowiek zaawansowanym jest w rozwoju duchowym, tym

musi więcej wiedzieć o siłach zła, sposobach w jaki

działają i o metodach ich przezwyciężania. Demonów

takich jak chociażby Asura Rawana czy Wrytra (Vritra) w

kulturze Orientu nie należy mylić ani mieszać z bogami i aniołami w ich groźnym aspekcie, takimi jak

Bogini Kali czy Mahakala, które są Strażnikami przed złem chroniącymi i nic a nic z demonami nie mają

wspólnego.

Określenie demon wyprowadza się od greckiego słowa daimon , oznaczającego złą, nieczystą istotę,

która odpowiada hebrajskiemu szed – diabłu, szatanowi jako rodzajowi złej istoty. Demon to

odpowiednik arabskiego dżina, złego i złośliwego ducha o szkodliwym charakterze. Demony jako klasa

istot pośrednich pomiędzy ludźmi a aniołami (bogami i boginiami) jest uznawana za bardzo władcza i

za wszelką cenę dążąca do władzy nad ludźmi. Stąd politycy, dyktatorzy i ludzie o silnej żądzy władzy

są uważani za opętanych przez demony lub za wcielenia demonów, zwykle poprzez opętanie już w

dzieciństwie. Demony we wszystkich kulturach religijnych i duchowych uważane są za straszliwe byty o

złej mocy, chociaż od ludzi przez same demony opętanych, a kultowi demonów się oddających można

usłyszeć różne teorie usprawiedliwiające jakoby pierwotnie demony, dżiny czy asury były uważane za

jakiś strażników sprawiedliwości czy wykonawców wyroków boskich albo za istoty pierwotnie dobre.

Prawda jest taka, że są to istoty wspominane we wszystkich tradycjach religijnych jako pierwotnie

dobre, ale później upadłe, czyli za klasę istot, która była aniołami, bóstwami, ale na wskutek złej żądzy

uległa deprawacji. I nie jest to tylko doktryna chrześcijańska, ale jest znana we wszystkich wielkich

nurtach religii i duchowości na Ziemi. W swej istocie, demony czyli dżiny czy asury, zawsze chcą w jakiś

sposób powstrzymać i odwrócić człowieka od podążania drogą światła, miłości i mocy Bożej. Niestety,

chrześcijaństwo nawracając tak zwanych pogan na swą wiarę używało kłamliwej strategii wmawiania

ludziom, że ich dawni bogowie (anioły) to diabły i demony, co doprowadziło do pomieszania rodzimych

religii w zakresie rozróżniania bogów od demonów. Jest to fatalna sytuacja w której myli się praktyki

duchowe okultyzmu z demonolatrią, z kultem diabłów.

Wschód starożytny przypisywał swoistą osobowość tysiącom tajemniczych sił i mocy, których

obecności dopatrywano się poza wszelkim złem, jakie nawiedzało człowieka. W religii babilońskiej

istniała bardzo skomplikowana demonologia oraz liczne egzorcyzmy, które miały na celu uwolnienie

ludzi, rzeczy albo miejsc osaczonych przez demony. Te obrzędy, w swej istocie magiczne, stanowiły

bardzo ważną część medycyny, ponieważ każdą 'chorobę' przypisywano działaniu jakiegoś złego

ducha. Stary Testament nigdy nie odrzucał istnienia i działalności tego rodzaju bytów. Posługiwał się

lokalnym folklorem, który zaludnia wszelkie ruiny i miejsca opuszczone przez ludzi obecnością różnych

straszydeł , mieszających się z dzikimi zwierzętami: kosmate satyry (Iz. 13.21; 34.13, LXX), Lilit, czyli

demon nocy (Iz. 34.14). Oddaje się na ich pastwę miejsca przeklęte, jak Babilon (Iz. 13) albo kraina

Edomu (Iz. 34, LXX). Obrzęd ekspiacji poleca wydać demonowi Azazelowi kozła obarczonego

grzechami Izraela (Kpł. 16.10). Wokół człowieka chorego wyczuwano również obecność złych duchów,

które go dręczyły. W Księdze Tobiasza wiadomo już, że to demony nękają człowieka (Tob. 6.8), a misja

aniołów ma na celu zwalczać demony (Tob. 8.3). Aby jednak przedstawić najgorszego spośród nich,

tego, który zabija, autor nadal bez wahania odwołuje się do folkloru perskiego i nadaje temu demonowi

imię Asmodeusza (Tob. 3.8; i 6.14). Widać stąd, że Stary Testament, podtrzymując zdecydowanie

istnienie i działalność zarówno złych duchów, jak i aniołów, przez długi czas przedstawia ideę dość nie

sprecyzowaną, gdy chodzi o ich naturę i stosunek do Boga, Elohim. Oznacza to, że nauka szczegółowa

o demonach, szedim, nie jest wprowadzana na początku Drogi Duchowej człowieka, ale dopiero w

miarę jak człowiek się rozwija, ugruntuje podstawy wiedzy duchowej i się zaawansuje. A swoją drogą,

człowiek musi umieć zaklinać demony, aby się przed nimi chronić lub korzystać z pomocy anielskich

strażników, także tych o straszliwym obliczu, aby moce demoniczne, czartowskie przezwyciężyć.

Faktem jest, że niektóre demony, a nawet całe ich gatunki powzięły sobie za zadanie zwodzić rodzaj

ludzki i doprowadzać człowieka do degeneracji i zwyrodnienia moralnego. Wystrzeganie się uczynków

i zwyczajów demonicznych takich jak picie moczu dla zdrowia czy spożywanie wina czy innego

alkoholu dla liturgii na pewno pomaga człowiekowi być osobiście wolnym od wielu zniewoleń i opętań

demonicznego typu. Religia, jeśli pochodzi od Boga (Loa, Allah, Śiva, Elohim, Brahman, El, Jahvah,

Wisznu, Ahura Mazda etc) zawsze będzie polecać wystrzeganie się pijaństwa, mięsożerstwa

zażywania narkotyków czy środków które degenerują umysł jak i ciało. Demony zwykle wzmacniają złe

żądze u człowieka tak długo, aby człowiek nawykł do złych demonicznych czynności i się od nich

uwarunkował. Tak demony wytwarzają w człowieku wszelkie patologiczne i degradacyjne nałogi jak

pijaństwo, narkomanie czy mięsożerstwo, a także żądzę do hazardu w którym człowiek się ostatecznie

doprowadza do ruiny materialnej i duchowej. Nawet w Biblii był wegetarianizm, a w zasadzie

weganizm (odżywianie roślinami) polecany od początku jako sposób bycia wolnym od demonicznych

wpływów i uzależnień o toksycznym charakterze. Demon, jeśli wyczuwa jakieś złe żądze, trzyma

człowieka przed swym magicznym lustrem, które wzmaga wszelkie nawet zalążki złych myśli,

skłonności czy pożądliwości aby w ten sposób spowodować wzrost demonicznej skłonności u tak

zaatakowanego człowieka. Można powiedzieć, że demony podlewają i pielęgnują wszelkie złe

skłonności, które w jakimkolwiek stopniu mogą doprowadzić do degeneracji ludzkiej istoty.

Stary Izrael dobrze zna wiarę w złe duchy, demony, dżiny czy szedy wyrządzające szkody, które

trawionego gorączką chorego osaczają jak dzikie zwierzęta (por. Ps 22, 13-14) albo jak Bóg

wypuszczający z kołczana strzały, aby zadać mu rany (por. Hi 6, 4). Na źródła informujące o

pochodzeniu fenomenu demonów natrafiamy dopiero w czasach Nowego Testamentu w opowiadaniu

o grzechu i karze aniołów (por. 2 P 2.4; Jud 6 oraz pozabiblijna etiopska Księga Henocha 6-16. Według

tego mitu aniołowie zadający się z ludzkimi kobietami byli karani degradacją i musieli opuścić niebo.

Wyrosła na tym gruncie etiologia demonów mówi, że przedstawiane jako nefilim , giganci, półludzkie

dzieci upadłych aniołów wzajemnie się zabijają, a z ich zwłok wydobywają się demony, które odtąd,

bezcieleśnie, sieją na ziemi spustoszenie. Wykształcenie się wczesno-żydowskiego mitu zainspirował

starszy mityczny przekaz o małżeństwach bogów z Księgi Rodzaju (por. 6, 1-4). Podczas gdy aniołom

obcy jest zwierzęcy popęd seksualny i nie rozmnażają się one tak jak ludzie czy zwierzęta (por. Mk.

12.25; Księga Henocha 15, 3-6; Tb 12.19), upadli aniołowie i demony opanowane są przez bardzo

silny instynkt płciowy. Należy podkreślić, że upadli aniołowie to byli aniołowie i aktualnie nie należy ich

zaliczać do aniołów, a jedynie uważać za demony, duchy złe i nieczyste o dużej mocy, którą

wykorzystują dla egoistycznych celów, dla zdobycia władzy nad światem ludzi. Zaskakujące jest, że w

Nowym Testamencie demony występują jako siły opętujące i podżegające do grzechu, podczas gdy w

tradycji żydowskiej bardziej jawią się jako wspólnicy szatana. Demony z pozoru tylko w Nowym

Testamencie nie zakłócają bezpośrednio stosunku Boga i człowieka. Owszem, są opisywane jako

duchowe siły sprowadzające na człowieka choroby i wyrządzające fizyczne szkody, pomieszanie i

obłęd. W liczbie sięgającej aż po " legion " wdzierają się w człowieka i znów mogą z niego wychodzić.

Ich opis, szczególnie u Synoptyków, sprawia wrażenie, że człowiek zostaje przez nie opętany, tak że

przestaje być sobą. Tego typu zawłaszczenie przez demona nie jest jednak zawsze rozumiane jako

wyłącznie osobista wina człowieka. Opętanie może być też z woli i winy demonów, które się na kogoś z

jakiegoś powodu uwzięły. Wydaje się to być sprzeczne z prawem przyczyny i skutku, kary i nagrody, ale

trzeba pamiętać, że demony to duchy podobne zwierzętom i dzikim bestiom. Mogą mieć różnorakie

pomysły na życie i działalność. Mogą kogoś opętać za to, że mieszka na terenie, który sobie upatrzyły.

Tworzą nową karmę, a nie tylko atakują z powodu dawnej winy człowieka czy jego przestępstwa

(grzechu).

Demon zaczyna szkodzić ludziom szczególnie chętnie, dopiero wtedy, gdy w ich własnych wnętrzach

zastanie wystarczająco wiele zła i nienawiści. Zwielokrotnia i potęguje wszelkie stany złości, zazdrości,

strachu, gniewu, pychy, obrażania się i podobnych, byle zaszkodzić dobrym ludziom lub ich zwieść. Kto

żyje i działa w zgodzie ze swoją pierwotnie czystą naturą duszy nie musi się tak bardzo obawiać

wpływów demonicznych sił zła, chociaż ataki mogą się zdarzać i mają wtedy wyraźny wymiar

pokuszenia. Demony polują najbardziej na hipokrytów i obłudników obojga płci, na wszelkie obłudne,

dwulicowe cechy ludzi. Wtedy atakują z wielką siłą na różne sprytne sposoby, w stosownym do tego

momencie, zasilając i potęgując wtedy wszelki mrok i wszelką ciemność u obłudnego hipokryty czy

hipokrytki. Pobudzają do zdrady małżeńskiej takie osoby, co to ślub brały bardziej dla samochodu i

pieniędzy niż z miłości szczerej, pobudzają do zdrady takich polityków, co to szukają w parlamencie

szybkiego zysku a nie zamierzają dla swej partii czy ideologii pracować w wierny sposób. Tacy dla

zysku są potem zdolni odgryźć rękę, która ich karmiła i obrócić się przeciwko tym, co ich na jakąś

pozycję wywindowała. Potrzeba rauszu zamienia się też w trwały alkoholizm i pijaństwo, a wszelkie

obietnice poprawy są jedynie obłudną grą dla swej wygody.

Demon szybko traci zainteresowanie osobami, które pomimo wzmagania ich złych żądz potrafią sobie

swoje emocje i pragnienia uświadomić oraz kontrolować, opanować siłą woli. Dlatego religia podobnie

jak okultyzm poleca trening siły woli i panowania nad sobą, aby nie dać się uwieść mrocznym siłom

demonów. Demon traci zainteresowanie dwoma kategoriami osób, takimi których łatwo wpuszcza w

maliny i potem już nawykowo sami się wyniszczają dalej i takimi na których zużywa dużo sił na ich

kuszenie, a oni siłą woli nie słuchają ciemniackich impulsów i podszeptów diabełka czy diabliczki,

szykujących zgubę. Dajcie odpór diabłu, demonowi a ucieknie od was, to jest typowa rada aby zaradzić

siłom zła. Kontakt z siłami demonicznymi odsłania mroczne zakamarki duszy, ale też je wzmacnia i

czyni złą żądzę trudniejszą do pokonania, a ludzie spętani siłami diabolicznymi nie wyobrażają sobie

posiłku bez mięsa ani dnia bez alkoholu, aż wsiądą do samochodu pijani i zło ich podkusi do bardzo

szybkiej jazdy na bardzo ostrym zakręcie, tak, że zabiją siebie i własną rodzinę a czasem innych

użytkowników drogi. Pokuszenie wcale nie musi mieć związku jak widać z głęboko ezoterycznym czy

okultystycznym kierunkiem rozwoju. Może na bardzo przyziemnym i prozaicznym poziomie działać, a

widać jego wpływ mocno w politycznej korupcji i działaniach wielu rządzących, którzy zamiast dla

dobra społeczeństwa działają jedynie na szkodę ludzi. Na świetliste wyżyny duchowości może wznieść

się tylko ten, kto nauczył się pokonywać zło próbujące kalać jego duszę i wciągać w demoniczne

nawyki, nałogi czy jakieś szkodliwe acz zyskowne postępowanie.

Demonolatria na tym bazuje, że demony łatwiej jest przywołać i zmusić do służenia sobie na jakiś czas

w zamian za jakieś dary czy obietnicę oddania swej duszy po śmierci niźli istoty boskie, anioły czy

świętych. Demon jednak przez jakiś czas służy człowiekowi, aż któregoś dnia się okazuje, że to

człowiek jest jego niewolnikiem, bo zaczyna pełnić rozmaite, najpierw drobne, a potem już nałogowe

czyny demoniczne. Kurs łączności z jakimś egzotycznym demonem jak Arima (żeńska demonica od

Ariman) może trwać przez jedno popołudnie, kilka godzin i zaczną się pojawiać przekazy rzekomo

boskiej wiedzy, niby za darmo. Tyle, że osoby wciągnięte w tę diaboliczną grę zaczną się udzielać jako

wrogowie prawdziwej pobożności i religijności, będą ciągnąć do bóstw demonicznych, a odrzucać te

czyste i anielskie, aż do swej śmierci, kiedy to ostatecznie zwolennicy takiego demonicznego kultu

pseudowiedzy popadną w totalne zniewolenie i ich przyszłe życia będą życiami manifestującymi

demoniczne żądze i diaboliczny charakter. Kontakt z demonami nie należy do bezpiecznych, gdyż

demony są jak dzikie, drapieżne zwierzęta, które po prostu bardziej świadomie polują na swą zdobycz.

Można sobie wyobrazić bestie prowadzące inteligentne i świadome polowanie, także z nagonką, po to,

aby jak najwięcej ludzi usidlić na mrocznym poziomie świadomości, po to, aby jak najwięcej ludzkich

dusz zatracić. Religie, nie tylko chrześcijańskie powtarzają w jakiś sposób aby bać się nie tego, co

zabija ciało, ale tego, co i ciało i duszę może zatracić w piekle. Demony to chociażby dusze dawnych

dinozaurów i latających smoków, które przez miliony lata ewolucji w zaświecie mają bardziej rozwiniętą

świadomość swoich potrzeb, apetytów i drapieżnych skłonności.

Demony żyją w różnych obszarach i sferach zaświatów, w przestrzeni tak eterycznej jak i

astromentalnej. Nie są to istoty niebiańskie, równe aniołom, są to istoty żyjące w sferach niższych niż te,

które tworzą hierarchie bogów i bogiń czy archaniołów i archanielic. Czasem się powiada, że to istoty z

międzyświata, w tym sensie, że żyją w przestrzeniach i światach zawartych pomiędzy planem

materialnym takim jak nasz wszechświata, a planem duchowym, boskim, gdzie żyją czyste duchy

aniołów i anielic, świętych, bóstw i awatarów. W tym sensie demony są bytami wyższego rodzaju, ale

nie tak wysokiego jak anioły czy dewy albo inaczej bogowie i boginie z religijnych panteonów

wszystkich czystych, objawionych religii. Wiele religii i szkół duchowych zaleca być ostrożnym wobec

istot demonicznych, nie wchodzić z nimi w żadne tam układy ani zależności metafizyczne, ale też

odradza ich drażnienie, potępianie czy wyrzucanie, bo to je zwyczajnie rozdrażnia, tak jak łatwo można

rozdrażnić dzikie zwierzę czy chociażby psa. Powiada się, że demony stają się prawdziwie groźne

dopiero wówczas, gdy chce się je pokonać i ujarzmić siłą, stąd walki z demonami nawet na materialny

plan się przenoszą, kiedy jakiś egzorcysta zaczyna z kogoś lub z jakiegoś miejsca demony po prostu

przepędzać. Religie zwykle zalecają aby na domostwo czy świątynię wybrać miejsce wolne od

demonów, zamieszkane przez dobre siły i anioły, a unikać miejsc, gdzie złe duchy mają swoją

siedzibę, bo wtedy wszelkie nieszczęścia i utrapienia zaczną spadać, albo demony przejmą nad takim

miejscem i jego mieszkańcami swą władzę przez ich wynaturzenie zboczeniami i nałogami. Szamani z

Syberii obrazują sprawy demonów prostym powiedzeniem: Nie drażnij niedźwiedzia w tajdze.

W państwach czy raczej sferach demonów istnieją tak zwykli demoniczni mieszkańcy jak i też są

królowie, książęta, urzędnicy, zwykli mieszkańcy czy posługacze i niewolnicy. Słabsze demony są

zwykle sługami i niewolnikami u silniejszych demonów, a zjawiska takie jak prawo stada i walka o

dominację są bardziej silne niż u ludzi. Takich demonicznych zjawisk jak niewolnictwo i walka o władzę

nie ma w krainach anielskich ani boskich. Ustroje polityczne dopuszczające i sankcjonujące

niewolnictwo na pewno nie mają boskiego pochodzenia. Podstawą świata aniołów, dewów czy bogów

jest Wolność i Prawo do Życia, wzajemne nieszkodzenie sobie jest podstawą moralności, a kult Boga –

Absolutu, Brahmana czy Elohim jest powszechną i jedyną religią na zasadzie życzliwości sprawowaną.

W świecie demonów panuje chaos, ciągła walka o władzę i dominację nad innymi, o zdobycie sobie

jak największej ilości niewolników i utrzymanie swojego małego dominium, niczym klanu wpływów.

Jednak silne demony, których imiona są znane z wielkich religii, potrafią utrzymywać swą niewolniczą

dyktaturę przez nawet miliony lat istnienia. Demony uwielbiają robić złośliwe psikusy ludziom religijnym

i uduchawiającym się, chociażby poprzez udawanie aniołów czy świętych, ukazywanie się we śnie czy

w medytacji i pomylenie w taki sposób, że taka zwiedziona osoba odpada od Duchowej Drogi, porzuca

wegetarianizm, porzuca medytacje, porzuca nauki czy nawet samego Guru i jeszcze potrafi złośliwie

atakować Duchowe Braterstwo czy swoich Mistrzów! To demony wmawiają różnym osobom,

wykorzystując ich pychę i poczucie wyższości, że są już bardziej rozwinięte duchowo niż ich Guru, albo

że są teraz Nauczycielami dla swojego Mistrza takiego jak Sai Baba. Viveka to opiewana zdolność

odróżniania dobra od zła, która u ludzi opętanych lub pomylonych się zaciera, bo demony w swej

strategii dążą do wyłączenia u człowieka zdolności odróżniania dobra od zła, bo wtedy jest najłatwiej

człowieka zwieść i pomylić, a potem opętać. Ludzie, którzy chcą się zajmować duchowością,

okultyzmem czy jakimś tam rozwojem duchowym muszą się dobrze nauczyć Etyki, zasad moralnych,

które są niezbędną podstawą taką jak Dziesięć Yama i Niyamah w systemie Jogi i Tantry.

Inkuby i Sukkuby

Istnieją też całe grupy czy klasy demonów seksualnych, które bazują na wzmaganiu i degenerowaniu u

ludzi popędu seksualnego, co powoduje powstawanie rozmaitych dewiacji i zboczeń. Szczególnie

atakują one ludzi, których popędy seksualne nie są zaspokajane, stąd ich ulubionym miejscem

oddziaływania jest jakiś pobliski klasztor czy inne miejsce siłowego tłumienia popędów seksualnych

jak więzienie. Kultura Europy nawiązująca do chrześcijaństwa męskie demony seksualne nazywała

Inkubami , a żeńskie Sukkubami . Można powiedzieć, że takie demony to niewidzialne siły, a raczej

istoty używające niewidzialnej siły do wzmagania popędów i i ich rzutowania na otoczenie w

najbardziej zboczony sposób. W takim kontekście można współczesną plagę pedofilii w kościołach

chrześcijańskich rozeznać jako atak demonów na osoby, które w sposób chorobliwy i wbrew naturze

tłumią w sobie swój dojrzewający popęd seksualny, podczas gdy do życia w celibacie pojętym jako

seksualna wstrzemięźliwość się zupełnie nie nadają. Takie klasy demonów mogą służyć czasem

magom do spełniania życzeń w zamian za przeżywanie z nimi orgii seksu, ale trzeba wiedzieć, że w

kontakcie z nimi zalecana jest najwyższa ostrożność, gdyż tak sukkuby jak inkuby potrafią wysysać

energię ze swoich seksualnych niewolników czy niewolnic, kiedy ci tracą nad nimi świadomą kontrolę.

Szczególnie demonice, sukkuby potrafią wyniszczyć swych męskich partnerów ludzi, pozbawiając

wszelkich sił życiowych, wpychając w depresję i urojenia lub częściową utratę świadomości, czyli

głuptactwo. Mężczyzna taki jest sparaliżowany przezywaniem seksu z urojoną partnerką, która jest w

rzeczywistości subtelnej Sukkubą, seksualną demonicą o wielkiej żądzy, tutaj chuci. Żądza ta jest

wyłączna, nie pozwala na związki z innymi kobietami, często karci impotencją w realnym zbliżeniu z

kobietą lub opętuje wstrętem do płci pięknej wypaczając ku tej samej płci lub dzieciom bez cech płci.

Pewnym zabezpieczeniem przed takimi opętaniami było w wielu kulturach społeczne wykluczanie

mężczyzn, którzy nie byli zdolni do współżycia płciowego z kobitami lub preferowali mężczyzn czy

dzieci.

Asmodeusz i Lilith

Literatura demonologiczna omawia wiele władców piekieł, wielu demonicznych przywódców. Do takich

par królów i królowych piekieł należy Starotestamentowa para Asmodeusz i Lilith , diabeł mąż i jego

żona, którzy zajmują się akurat pokuszeniami seksualnego typu, zakładaniem sidła zdrady dla rozbicia

związków miłości i wierności, które mają cechy niebiańskiej, wieczystej więzi, jaka bywa wśród aniołów

i anielic kultywowana. Asmodeusz i Lilith to tak zwane w demonologii, pierwotne demony chaosu i

mroku, które też opętują ludzi fałszywą wiedzą co do sztuk tajemnych i ezoterycznych, maksymalnie

wypaczając umysł. Znane są też w kręgu kultury odbiblijnej takie demony jak Szatan (hebr. Satan ,

wódz szedim ), Lucyfer, Lewiatan (demon wód), Belzebub (władca much), Beliar (kłamca), czy Astarot.

Asmodeusz jednak należy do tak zwanych czarnych smoków wężowych, stąd jego popularna nawet w

Biblii nazwa i postać węża czy wężownika, ale po hebrajsku to wąż szczególny Nachasz , określany

słowem, jakie używa się zwykle w odniesieniu do religijnego czy mitologicznego kontekstu. Nachasz to

nie jest jakiś zwykły gatunek węża czy żmii, lecz jakiś szczególny wąż sakralny, mitologiczny. Słowo to

używane jest także w odniesieniu do węży które Mojżesz tworzył z rzucanej przed faraonem laski oraz

do węża miedzianego, który uzdrawiał żydów w czasie ich tułaczki, także przez Mojżesza odlanego

jako idolatryczny wyjątek. Nachasz to raczej jakiś Smok Wężowy czy mityczny Wężownik niźli pierwszy

lepszy wąż w sensie zoologicznym. Wszystkie klasy demonów działają degenerująco na człowieka

wpływając na i poprzez jego mroczne, ciemne strony duszy.

Należy unikać zawiązywania jakichkolwiek umów z demonami, nawet jak się jest już trochę bardziej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: