BN Tetmajer, poezje(1).doc

Kazimierz Tetmajer, Poezje wybrane, oprac. Julian Krzyżanowski, wyd. 2 zmien., Ossolineum, Wrocław 1968.

I. Człowiek i pisarz

·    ur. 1865, Podhale

·    zaczął wydawać w 1886, znany od 1889, od 1890 tułaczka, w Wawie utrzymuje się z pisarstwa dziennikowego

·    rodzinna tradycja literacka; syn Adolfa (przyjaciela Goszczyńskiego; stereotyp: „wysadzony z siodła” = ziemianin-bankrut na miejskim bruku), brat Włodzimierza (malarz, właściciel dworku z Wesela), kuzyn Boya (przez matkę, Julię z Grabowskich, siostrę Wandy)

·    typowe stany chorobowe artysty: nerwica, bóle serca (nie pozwalają pisać), kompleks niższości (zdeklasowanie), zaniżanie własnej pozycji i wagi twórczości (+ megalomania, gdy zdarzy się jakiś złośliwy krytyk)

·    od początku dobrze się zapowiadał jako pisarz wierszy

·    dwie słabości: podróże na Zachód i kobiety (romantycznie: miłość jako obowiązek artysty, wielka i nieszczęśliwa); erotyki – wyznania miłosne

·    bujne życie erotyczne, powodzenie wśród kobiet (lew salonowy); narzeczeństwo z Laurą Rakowską (utracona, zmarnowana miłość)

·    od 1912 choroba nerwowa, mania prześladowcza (+ znienawidził brata i kuzyna za umieszczenie go w sanatorium), ale w rok mu się poprawiło

·    sam sobie wywróżył los kosmopolitycznego utracjusza, który umrze samotnie (Pour passer le temps); dogorywał w Wawie jako obdartus

·    zm. 18.01.1940

II. Kultura literacka modnego poety

·    pierwszy tomik w 1891, drugi w 1894; duże zmiany przy powtórnym wydaniu tych 2 serii

·    tradycja rodzima (Mickiewicz, Słowacki, Asnyk, Konopnicka), wiersze tatrzańskie

·    tradycja europejska (Biblia, Iliada, Byron, Shelley, Goethe, Heine)

·    kierunki: 1 parnasizm, 2 symbolizm

·    symboliczne = wg niego nastrojowe, mistyczne, impresje

·    opozycja symbolu do alegorii

·    symbol – efekciarstwo, moda z Francji

III. Katastrofista – piewca przeżytych – herold wolności

·    rozkwit liryki w latach 90. (czas kryzysu kultury eur.; ukrywane antagonizmy polityczne, kocioł bałkański; konflikty społeczne, rozwój klasy robotniczej; rozwój cywilizacji, „wiek pary i elektryczności”; socjalizmy; Romanowowie w Rosji i rewolucja)

·    artyści czuli zbliżającą się burzę à katastrofizm

·    dostrzeganie ruchów robotniczych i chłopskich, zapowiedź rewolucji społ. (rozrachunek z arystokracją)

·    wiersze o Polsce pod zaborami, wymowa uniwersalna (europejska)

·    W Nowy Rok (1892) – apokaliptyczna wizja rewolucji światowej, rumak zniszczenia (àApokalipsa), optymistyczny akcent (odrodzenie świata), symbol: szalony rumak = żywioł społecznorewolucyjny, zapowiedź walk na ulicach miast; noworoczne proroctwo; relacja z wydarzeń pierwszomajowych

·    pierwszy katastrofista, realne warunki doprowadzą do katastrofy

·    wieszczył rewolucję (nierozumiany, odczytywany jak jej zwolennik)

·    tragiczny schyłek wieku i ludzkości

·    literatura dekadencka/schyłkowa, fin de siecle

·    w tym czasie błędnie interpretowano zjawiska społeczne jako psychologiczne (tragiczne przeżycia pokolenia schyłku, przygody „na drogach duszy” jednostek wybranych, wrażliwych)

·    programowy schyłkowiec, poza na Leona Płoszowskiego (ale nie mógł go skopiować w pełni: biedny, ale pracowity i utalentowany); cechy typowe: introwertyk, wrażliwy (nadużywanie wyrazu: „dusza”)

·    za młodu narzekanie na nudę, brak woli, skłonność do ironii i nihilizmu

·    Hymn do Nirwany, Credo, Koniec wieku, Zwątpienie – Schopenhauer, Nietzsche (znał ogólniki) ser. I

·    ser. II: pesymizm zderzony z wartościami życiowymi (panerotyzm/panseksualizm, potęga miłości), kultem sztuki (zmarnowany artysta, cyganeria, biedujący malarze, którym współczuł; opozycja: przemijalność autora – trwałość dzieła), stosunkiem do przyrody (poeta Tatr, wszechprzyroda jako wartość)

·    pesymizm = cecha kultury schyłku

·    cenił Wyspiańskiego (przeciwnika dekadentyzmu i schyłkowości; Tetmajer o sobie w szkicu o Wyspiańskim: Wielki, smutny, żałobny ojciec tej całej bezsilnej, bezpłodnej, egotycznej, osłabłej, nadwrażliwej a nietwórczej poezji, która u nas rozwielmożniła się, aż póki nie przyszedł Wyspiański.)

·    do tej pory pogarda dla życia i człowieka

·    po 1900 r., od IV serii poezji, zmiana programu, wydał Hasła (patriotyczne, politycznospołeczne); pogląd o nietrwałości dzieła, wytworu artystycznego

·    próbował opisać rewolucję (1905 r.) – ponad siły

IV. Liryk-symbolista i parnasista-epik

·    przez 20 lat w 8 seriach ok. 800 wierszy

·    utwory refleksyjne (Cyt… to gra śmierć), psychosocjologiczne (autoanaliza, osobiste wyznania)

·    symbolizm, nastrojowość na modłę francuską (Nad polem pustem, szerokiem, głuchem… - obrazek jałowego pustkowia, dusząca się w mieście gromada, tęsknota do słońca, do przestrzeni; Życie – makabryczna, gnijąca zjawa, budząca odrazę i nekrofilskie pożądanie, symbol życia, naturalizm; częsty motyw pustkowia)

·    sen (Do nieznajomej – nudyzm, realizm, typowy erotyk, niesymbolizm, nienastrojowość => parnasizm: mitologia, erudycja, ujęcie w duchu epiki klasycystycznej, renesansowej)

·    poezja prozatorska – epizacja i realizm (ew. plastyczna konkretyzacja obrazowa uczuć i marzeń)

·    parnasizm: mudyzm, opis dzieł, architektury, przyrody, kultura helleńska, malarstwo włoskie (W oliwnym gaju, Ogród lesbijski), zmysłowe poematy, antyczny kult pięknego ciała

·    pejzaże południa Włoch

·    motywy biblijne: Salomon i Sulamitka, Przebudzenie Jehowy, Kolumna Samsona, Magdalena i Chrystus, Zmartwychwstały, Nowina

·    utwory satyryczne (Z tematów „mitologicznych”)

V. Rzeczy góralskie [tytuł cyklu wierszy]

·    od samego początku pisania

·    patriotyzm lokalny; Pozdrowienie (główne motywy; Podhale, taternik, pobyty w Zakopanem)

·    natura, żywioły, przeczucie Boskiego Ducha, groza, cisza / słoneczne piękno, zaduma, radość, upojenie, zatopienie w przyrodzie, oddalenie od świata [filozofia przyrody]

·    ponad 50 wierszy, bogactwo tematyczne:

1 stosunek do gór, krajoznawstwo i topografia: Patrząc ku Tatrom – kraj młodości, tęsknota, osobiste znaczenie; obcowanie z przyrodą jak religia, kontakt z innym światem, niezniszczonym cywilizacją, panteizm; nurt społeczny – tęsknota z perspektywy mieszkania w mieście; liryki pejzażowe, poetycki przewodnik po górach; malarskość, plastyczność, opis światła, ciszy, przestrzeni: wschody, mgła, burze, halny; Z Kasprowskiego wierchu jesienią, Pierwszego czerwca w górach, Z przełęczy „Miechy”; Melodia mgieł nocnych (rusałczaność); groza Tatr (zimą lodowa pustynia, zagrożenie nawet dla tubylców; Na polowaniu w górach); skala kosmiczna (kosmogonia; zmaterializowana wieczność, religia wewnętrzna, własna jednostki)

2 opis mieszkańców: Wieczorem (świat górali), Czardasz, List Hanusi (smutna sielanka o miłości prostej dziewczyny i pańskiego syna)

3 bdb znany folklor podhalański: Pieśń o Jaśku zbójniku, inkrustacja utworów oryginalnymi śpiewkami (krótkimi), znajomość ustnej tradycji (młody parobek Jasiek buntuje się, żądny sławy rusza „na zbój”, organizuje kompanię w górach, napada, rabuje, dostaje się do niewoli i zostaje powieszony), cykl Janosik (3 poematy: o turnieju – motyw Jaśka zbójnika, który rabuje i zabija ciupagą; o „Szalamonównie Jadwidze” – tragiczna miłość kasztelanki do zbója, pochowanej przez ojca żywcem; ballada o śmierci – folklor tatrzański, też słowacki, tło obyczajowe, topografia, zdradzana Hanka wydaje Janosika władzom, Hanka popada w obłęd i rzuca się do stawu)

VI. Artysta słowa

·    zestawienia synonimów, pleonazmy à barwne opisy

·    neologizmy ...