Christie Agatha - Dlaczego nie Evans.pdf - Christie Agatha - ssaaggaa

Agatha Christie

Dlaczego nie Evans?

Przełożył Michał Madaliński

Tytuł oryginału angielskiego: „Why Didn’t They Ask Evans?”

Wypadek

Bobby Jones umieścił piłkę na podstawce, przymierzył się, zrobił staranny

zamach i uderzył z mocą i szybkością błyskawicy.

Piłka - zamiast pofrunąć prosto nad torem, wznieść się, poszybować nad

zdradliwym zagłębieniem i upaść nie opodal czternastego dołka, w odległości łatwej

dobitki - uderzona z góry, potoczyła się po ziemi i wylądowała w samym środku

fatalnego zagłębienia.

Jęk zawodu nie podniósł się z trybun. Jedyny świadek tej porażki nie wydawał

się zaskoczony. I nic dziwnego - autorem nieudanego strzału był nie amerykański

mistrz golfa, lecz tylko czwarty syn anglikańskiego pastora z Marchbolt, miasteczka

na wybrzeżu Walii.

Bobby zmełł w ustach przekleństwo.

Był dwudziestoośmioletnim mężczyzną o miłej powierzchowności. Co

prawda, nawet najbliższy przyjaciel nie nazwałby go przystojnym, ale miał

sympatyczną twarz, a szczere spojrzenie jego brązowych oczu przywodziło na myśl

wiernego psa.

- Z dnia na dzień gram coraz gorzej - mruknął z niesmakiem.

- Twój strzał - rzekł jego towarzysz.

Doktor Thomas był mężczyzną w średnim wieku o szpakowatych włosach i

rumianym, wesołym obliczu. Sam nigdy nie próbował dalekich strzałów. Grał

krótkie, proste piłki, środkiem toru - i zwykle wygrywał z błyskotliwszymi, ale

nierównymi graczami.

Bobby z furią zaatakował piłkę kijem. Udało mu się za trzecim podejściem.

Piłka spadła niedaleko pola, które doktor Thomas osiągnął dwoma precyzyjnymi,

choć niewyszukanymi strzałami.

- Dołek jest twój - powiedział Bobby.

Przeszli do następnej podstawki. Doktor uderzył pierwszy. Ładny, prosty

strzał, ale nie za daleki. Bobby ustawił piłkę, poprawił, zamierzał się dłuższą chwilę,

sztywno odchylił się do tyłu, zamknął oczy, uniósł głowę, opuścił prawą rękę,

przestrzegając jak nigdy wszystkich zasad prawidłowego uderzenia - i piłka pofrunęła

daleko, lądując pewnie w środku toru.

Odetchnął z satysfakcją. Chmura na jego obliczu ustąpiła miejsca radości

zwycięstwa.

- Teraz już wiem, na czym polegał mój błąd - stwierdził (zresztą

bezpodstawnie).

Jeszcze jeden pewny strzał, potem mała dobitka i czwarty punkt dla

Bobby’ego. Przewaga doktora Thomasa zmniejszyła się do jednego.

Podniesiony na duchu Bobby przystąpił do szesnastej podstawki. Znów udało

mu się zrobić wszystko poprawnie, lecz tym razem cud się nie zdarzył. Wspaniały,

rewelacyjny, prawie nadludzki strzał. Tyle że... piłka poleciała pod kątem prostym do

zamierzonego kierunku.

- Gdyby poleciała tak jak trzeba, to ho, ho! - powiedział doktor Thomas.

- Gdyby... - odrzekł Bobby gorzko. - Zaraz, zdaje mi się, że słyszałem krzyk!

Mam nadzieję, że nie trafiłem nikogo.

Popatrzył bacznie w prawo. Raziło go światło. Musiał patrzeć pod słońce,

które właśnie chyliło się ku zachodowi. Na dodatek znad morza podnosiła się mgła.

Krawędź klifu była odległa o kilkaset jardów.

- Wzdłuż urwiska idzie ścieżka spacerowa. Ale chyba piłka aż tam nie

doleciała? Tak czy owak, wydawało mi się, że słyszałem krzyk. A pan?

Doktor zaprzeczył. Bobby ruszył na poszukiwanie piłki. Musiał się trochę

potrudzić, ale dopadł jej wreszcie. Nie nadawała się do wybicia, beznadziejnie

uwięziona w kępie krzaków jałowca. Próbował ją podejść parę razy specjalnym kijem

przeznaczonym do użycia w takich sytuacjach, ale w końcu dał za wygraną. Zawołał,

że rezygnuje z tego dołka. Doktor zbliżył się, jako że kolejna podstawka znajdowała

się tuż przy krawędzi urwiska.

Siedemnasty dołek był przekleństwem Bobby’ego. Przerzucenie piłki nad

krawędzią klifu zawsze sprawiało mu kłopot. Odległość może nie za wielka, ale

urwisko tuż obok dodawało dreszczyku emocji. Przecięli szlak spacerowy, odbijający

tutaj na lewo w głąb lądu i omijający niebezpieczne osuwisko.

Doktor uderzył i piłka wylądowała bezpiecznie po drugiej stronie. Teraz

Bobby wziął głęboki wdech, uderzył... i jego piłka smętnie potoczyła się po ziemi i

znikła w otchłani.

- Za każdym cholernym razem robię ten sam cholerny, idiotyczny błąd -

skomentował smętnie. Okrążył wyrwę wypatrując zguby. W dole połyskiwało morze,

jednak nieraz dawało się którąś z piłek odzyskać. Stromizna poniżej łagodniała,

tworząc półki skalne.

Szedł powoli wzdłuż krawędzi. Z jednego miejsca dość łatwo można było

zejść na dół. Robili to często chłopcy noszący kije: znikali za krawędzią i triumfalnie,

choć zadyszani, pojawiali się z odnalezioną piłką.

Nagle Bobby zesztywniał i zawołał:

- Doktorze, niech pan tu pozwoli. Co to może być?

Jakieś czterdzieści stóp niżej leżało coś, co wyglądało na kupkę starych ubrań.

Doktorowi dech zaparło.

- Na Boga, ktoś spadł z urwiska! Musimy się tam dostać.

Zaczęli się wspólnie zsuwać ze skały. Bobby, młodszy i silniejszy, pomagał

doktorowi. W końcu dotarli do złowróżbnego ciemnego tobołu. Leżał tam

mężczyzna, około czterdziestoletni. Oddychał jeszcze, ale był nieprzytomny.

Doktor zbadał go naprędce, obmacał kończyny, sprawdził tętno, odsunął

powieki. Ukląkł przy leżącym i kontynuował badanie. Wreszcie podniósł wzrok na

zielonego z wrażenia Bobby’ego.

- Nic się nie da zrobić. Już po nim. Biedak. Ma złamany kręgosłup. Taak.

Pewnie nie znał tej ścieżki, mgła się podniosła, nie zauważył przepaści i spadł. A

mówiłem władzom gminnym tyle razy, żeby ustawili tu barierkę.

Wstał.

- Pójdę po pomoc. Trzeba będzie wciągnąć ciało na górę. Ściemni się, zanim

się z tym uporamy. Poczekasz tu?

Bobby przytaknął.

- Na pewno nic się nie da dla niego zrobić? - upewniał się. Doktor pokręcił

przecząco głową.

- Nic. To kwestia najwyżej dwudziestu minut, tętno słabnie szybko. Przed

śmiercią może odzyskać przytomność, choć nie sądzę, żeby tak się stało.

- Dobrze, zostanę. Niech pan idzie - Bobby zawahał się. - A jeśli się ocknie?

Przecież nie mam nic przeciwbólowego, nic...

- Nie będzie czuł żadnego bólu. Ani trochę.

Doktor odwrócił się i zaczął się energicznie wspinać z powrotem na górę.

Zamachał jeszcze ręką na pożegnanie, zanim zniknął za krawędzią urwiska. Bobby

spoglądał za nim, a potem zrobił parę kroków wzdłuż wąskiej półki na zboczu, usiadł

na występie skały i zapalił. Był wstrząśnięty. Nigdy dotąd nie zetknął się ze śmiercią.

Co za pech! Pasmo mgiełki pięknym popołudniem, fałszywy krok i... - nie

żyjesz. Mocny, zdrowy mężczyzna - pewnie nigdy w życiu nie chorował. Bladość

nadchodzącej śmierci nie zdołała jeszcze zniweczyć zdrowej opalenizny jego skóry.

Człowiek, który przebywał dużo w tropikach. Bobby zaczął się mu przypatrywać

dokładniej: sztywne, kręcone, kasztanowate włosy, które na skroniach lekko tknęła

siwizna, wydatny nos, mocne szczęki, białe zęby widoczne zza rozchylonych warg.

Szerokie ramiona i mocne, męskie dłonie. Nogi rozrzucone pod nienaturalnym kątem.

Bobby wzdrygnął się i wrócił spojrzeniem do twarzy leżącego. Była to twarz o

regularnych rysach, wyrażająca zdecydowanie i zaradność. Oczy, pomyślał, miał

pewnie niebieskie...

W tym momencie powieki mężczyzny uniosły się. Oczy były, rzeczywiście,

niebieskie: czystym, głębokim błękitem. Patrzył wprost na Bobby’ego, bez śladu

niepewności czy oszołomienia, z uwagą, lecz pytająco.

Bobby poderwał się i ruszył w jego stronę. Zanim dotarł, tamten odezwał się,

a jego głos brzmiał zaskakująco czysto i donośnie:

- Dlaczego nie Evans?

Nagle zadygotał, jego powieki się zamknęły, szczęka opadła... Był martwy.

Christie Agatha - Dlaczego nie Evans.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: