Cook Glen - Imperium grozy 02 - Pazdziernikowe dziecko.pdf - Cook Glen - ssaaggaa

FPRIVATE "TYPE=PICT;ALT=UUK Quality

UUK Quality Book s

Books"

Background color: black white

Font family: Tahoma Georgia Times

Glen Cook

Październikowe dziecko

Tom drugi cyklu „Imperium grozy”

Jan Karłowski

Data wydania oryginału: 1980

Data wydania polskiego: 1999

Wydanie I

Spis treści

• JEDEN: Lata 994-995 OUI; – Na świat przychodzi dziecko

• DWA: Rok 1002 OUI; – Dom i serce

• TRZY: Rok 1002 OUI; – Długie zbrojne ramię Adepta

• CZTERY: Rok 1002 OUI; – Ścieżka coraz węższa

• PIĘĆ: Lata 995-1001 OUI; – Ich niegodziwość kazi ziemię

• SZEŚĆ: Rok 1002 OUI; – Najemnicy

• SIEDEM: Rok 1002 OUI; – Do Kavelina

• OSIEM: Rok 1002 OUI; – Kampania przeciwko rebelii

• DZIEWIĘĆ: Rok 1002 OUI; – Życie rodzinne

• DZIESIĘĆ: Rok 1002 OUI; – Domykające się kręgi

• JEDENAŚCIE: Rok 1002 OUI; – Coraz bliżej

• DWANAŚCIE: Lata 1002-1003 OUI; – Komplikacje i nowe kierunki rozwoju sytuacji

• TRZYNAŚCIE: Lata 1001-1003; – Ślepi w swej niegodziwości trwają w swym szaleństwie

• CZTERNAŚCIE: Rok 1003 OUI; – Drogi do Baxendali

• PIĘTNAŚCIE: Rok 1003 OUI; – Baxendala

• SZESNAŚCIE: Lata 1003-1004 OUI; – Cienie śmierci

JEDEN: Lata 994-995 OUI;

Na świat przychodzi dziecko [top]

I. Sprawił, że osłoniła go ciemność

Skrzydlaty człowiek niczym szepczący duch opadł z bezksiężycowego nieboskłonu

zimowej nocy — tylko cień na tle gwiazd — a kiedy zatrzymywał się, lądując na

parapecie wysokiego, pozbawionego szyb okna wieży zamku Krief, jego wielkie

skrzydła załopotały, wydając krótki ostry trzask! Złożył je, zwinnym, ledwie do-

strzegalnym ruchem, otulając się w nie niczym w ciemny żywy płaszcz. Kiedy wpa-

trywał się w ciemność wnętrza wieży oczy płonęły mu zimnym szkarłatem. Nasłu-

chując, przekrzywiał z boku na bok głowę podobną do psiego łba. Nie wychwycił

jednak najlżejszego odgłosu, nie wypatrzył nawet drgnienia i wcale mu się to nie

spodobało, oznaczało bowiem, że trzeba będzie podjąć dalsze kroki.

Ostrożnie, pełen obaw — miejsca zamieszkane przez ludzi zawsze budziły w nim

trwogę — opadł na zimną posadzkę. Panujące w środku ciemności, nieprzeniknione

nawet dla jego przystosowanych do widzenia w mroku oczu stanowiły znakomitą po-

żywkę dla lęku przed ludźmi właściwego rasie, do której należał. Jakież człowiecze

zło, otulone płaszczem nocy, może czyhać na niego w środku? A jednak zebrał się na

odwagę i ruszył, drżącymi palcami wciąż muskając kryształowy sztylet u boku, a w

drugiej dłoni ściskając maleńką sakiewkę. Niemy strach nabrzmiewał jękiem w gar-

dle. Nie należał do istot cechujących się szczególną odwagą. Nigdy też nie znalazłby

się w tym przerażającym miejscu, gdyby nie złożone z mieszaniny grozy i miłości

uczucie, jakim darzył swego pana.

Kierując się najlżejszymi echami szeptów, które tylko on był w stanie wychwycić,

odnalazł wreszcie drzwi. Strach zaczął się już powoli rozwiewać, kiedy odkrył, że

wszystko jest tak spokojne, jak obiecał jego pan, lecz nagle powrócił — dalszą drogę

blokowało bowiem zaklęcie ostrzegawcze z gatunku tych, które potrafią podnieść

wielkie larum, sprowadzając natychmiast uzbrojonych w stal ludzi. Jednak nie był zu-

pełnie bezbronny. Wizyta w tym miejscu stanowiła główny manewr operacji, za którą

stały niesamowicie drobiazgowe przygotowania. Z sakiewki wyjął purpurowy klejnot

i cisnął nim w głąb korytarza. Klejnot potoczył się z głośnym stukotem. Wstrzymał

oddech. Jego wyczulony słuch odebrał dźwięk niby łoskot grzmotu. Rozbłysło ja-

skrawe czerwone światło. Zaklęcie ostrzegawcze usunęło się z drogi, przenosząc na

jedną z płaszczyzn przestrzeni, które tworzą kąt prosty z trzema wymiarami wyzna-

czającymi rzeczywistość. Zerknął przez szparę między długimi kościstymi palcami,

za którymi skrył przerażone oczy. Wszystko w porządku. Podszedł do drzwi i bezgło-

śnie je otworzył.

Pomieszczenie oświetlała pojedyncza świeca, właściwie już ogarek. Po przeciwnej

stronie komnaty, w szerokim łożu z czterema słupkami podtrzymującymi jedwabny

baldachim, spał cel jego misji. Była młoda, śliczna i delikatna, jednak wszystkie te

cechy nie miały dlań najmniejszego znaczenia. Należał do stworzeń pozbawionych

płci. Nie dręczyły go żadne ludzkie tęsknoty — przynajmniej te z gatunku cielesnych.

Tęsknił wyłącznie za poczuciem bezpieczeństwa, jakie dawała rodzinna jaskinia i

towarzystwo braci. Leżąca przed nim istota w jego oczach była tylko przedmiotem

poszukiwań wzbudzającym strach i litość, jedynie naczyniem, które może się przy-

dać.

Kobieta (ledwie wyrosła z wieku dziecięcego — jej ciało dopiero zaczynało nabierać

kobiecych krągłości) poruszyła się, wymamrotała coś przez sen. Serce skrzydlatego

człowieka na moment zamarło. Dobrze wiedział, jaka jest moc snów. Pośpiesznie za-

czął gmerać w sakiewce. Wyszperał owinięty w skórę kłębek wilgotnej bawełny i

podsunął jej pod nos. Czekał, póki opary dekoktu znowu nie sprowadziły spokojnego

snu. Zadowolony, ściągnął z niej pościel i rozwiązał tasiemki nocnej koszuli. Z sa-

kiewki wydobył swój ostatni skarb. Magiczny przyrząd pokrywały zaklęcia, których

celem było niedopuszczenie do tego, aby zawartość obumarła, co z kolei stanowiło

gwarancję powodzenia nocnej misji.

Gardził samym sobą za zimną krew, z jaką wykonywał zadanie, jednak doprowadził

całą operację do końca. Przywrócił kobietę i łoże do poprzedniego stanu i cicho wy-

szedł z komnaty.

Odzyskał purpurowy klejnot, rozdeptał go i skruszył na proch, aby ostrzegawcze za-

klęcie mogło powrócić na swoje miejsce. Wszystko powinno wyglądać dokładnie tak

jak przed jego wizytą. Zanim rozłożył skrzydła, delikatnie musnął dłonią rękojeść

kryształowego sztyletu. Poczuł zadowolenie, gdy uświadomił sobie, że nie musiał go

użyć. Nienawidził przemocy.

II. Patrzy oczyma wroga

Dziewięć miesięcy i kilka dni później. Październik — znakomity miesiąc na mroczne

i dziwne czyny, kiedy czerwone i złote liście opadają, łudząc umysł barwnymi cu-

dami. Kiedy chłodny wiatr o sosnowej woni niesie ze sobą z wysokich partii Kapen-

rungu obietnicę zimy, nocami świecą wielkie pomarańczowe księżyce, a na tle tego

wszystkiego nabrzmiewają i dyszą rozmaite strachy. Miesiąc zaczął się wciąż jeszcze

jasnym wspomnieniem wcale nie tak odległego lata, opóźnionym kęsem sierpnia,

spychającym w niepamięć kobiecy, zmienny, wciśnięty pomiędzy dwie odsłony ja-

sności wrzesień. Kolejne dni miesiąca stopniowo nabierały rozpędu, tocząc się ze

wzgórza czasu, póki z końcowym pluskiem nie zatonęły wszystkie w czarnej studni, z

której pozostała część roku wydawać się będzie tylko wysiłkiem mozolnego

wspinania się ku szczytowi góry w pościgu za światłem gwiazd. Na jego koniec przy-

padała noc poświęcona wszystkiemu, co bezbożne — noc bluźnierczych czynów.

Miasto Kriefa — Vorgreberg było niewielkie, co jednak nie było niezwykłe, biorąc

pod uwagę to, że ma się do czynienia ze stolicą jednego z Pomniejszych Królestw.

Jego ulic praktycznie nikt nie sprzątał: bogaci nie mieli zamiaru trwonić swoich zy-

sków na zamiataczy, a biednych nękały inne zmartwienia. Trzy czwarte stanowiły

starożytne slumsy, a resztę — bogate rezydencje albo budowle przekazane na domy

handlowe kupców, którzy przez przełęcz Savernake przybywali do miasta ze

Wschodu. Rezydencje szlachty zaludniały się jedynie na czas trwania sesji Zgroma-

dzenia. Pozostałą część roku ci ponurzy starzy krętacze spędzali w zamkach i posia-

dłościach wiejskich, batogami wydzierając dalsze bogactwa ze swoich niewolników.

Przestępczość w mieście była właściwie niewielka, a podatki wysokie. Każdego dnia

ludzie umierali z głodu albo od jednej z setek grasujących w nim chorób, korupcja w

rządzie była powszechna, mniejszości etniczne zaś nienawidziły się wzajemnie z

zajadłością, mogącą w każdej chwili wybuchnąć orgią gwałtów. A więc było to nor-

malne miasto w sercu niewielkiej krainy zamieszkanej przez ludzi zazwyczaj słabych.

O jego wyjątkowości stanowił tylko fakt, że król utrzymywał tutaj dwór, oraz to, iż

było końcowym etapem karawan przybywających ze Wschodu. Z niego właśnie pły-

nęły na Zachód orientalne bogactwa; a docierały do niego najlepsze towary produko-

wane w państwach wybrzeża. Jednak pewnego dnia w końcu października, kiedy

przebudziło się zło, oto cóż można w nim było zobaczyć:

Niedzielny poranek po deszczu i starego człowieka w obszarpanym grubym płaszczu,

któremu bardzo przydałaby się kąpiel i golenie. Odchodził właśnie od tylnych drzwi

domu bogacza, a na podniebieniu wciąż jeszcze czuł smak bekonu. Lekko zrobiło mu

się na duszy, gdy pomyślał o miedziakach w sakiewce. Zachichotał. Potem jednak do-

bry humor rozwiał się, jakby go nigdy nie było. Przystanął, spojrzał w głąb uliczki i

ruszył w przeciwnym kierunku. Za plecami usłyszał grzechoczące donośnie w ciszy

poranka turkotanie stalowych obręczy po ceglanym bruku. Włóczęga zatrzymał się na

moment, podrapał w kroku, wykonał dłonią znak mający odpędzić zły omen i ruszył

biegiem. W ustach czuł kwaśny teraz smak niedawno spożytego śniadania.

Człowiek z ręcznym wózkiem skręcił właśnie za róg i powoli wędrował w kierunku,

w którym zniknął włóczęga. Drobny stary mężczyzna z posiwiałą postrzępioną brodą.

Ociężały chód sprawiał wrażenie, jakby z najwyższym trudem pchał wózek po mo-

krym bruku. Oczy zaćmione błoną katarakty mrugały, gdy bacznie przyglądał się tyl-

nym wejściom do domów. Po każdym spojrzeniu kręcił głową. Mamrocząc coś pod

nosem, wyszedł z uliczki i ruszył w stronę terenów publicznych otaczających pałac

Kriefa. Bezlistne drzewa posadzone rzędami majaczyły niczym szeregi ponurych

szkieletów w mokrym, zalanym szarą poświatą poranku. Zamek wyglądał, jakby

oblegały go zastępy szarych drewnianych strachów. Właściciel wózka zatrzymał się.

— Pałac królewski.

Wykrzywił się. Zamek Krief mógł przez sześć stuleci opierać się najeźdźcom i ulec

jedynie Ilkazarowi, jednak nie był przecież niezdobyty. Działająca od wewnątrz moc

była w stanie go zniszczyć. Pomyślał o wygodach, o bogactwach kryjących się za

tymi murami i o nędzy własnego życia. Przeklął oczekiwanie. Miał przed sobą pracę

do wykonania. Przykrą pracę. Zamki i królestwa nie upadają od pstryknięcia palcami.

Obszedł cały zamek, przyglądając się śpiącym wartownikom, wiekowemu bluszczowi

na południowej ścianie, wielkim bramom wychodzącym na zachód, na wschód oraz

licznym poternom. Chociaż drobnej szlachty wadzącej się z sobą było w Kavelinie

tyle co pcheł na psie, żaden konflikt nigdy nie zagroził Vorgrebergowi. Wojny były

dla baronów, którzy ścierali się ze sobą na lennych posiadłościach. Koronie z ich

strony raczej nic nie zagrażało, bowiem zarezerwowała sobie pozycję bezinteresow-

nego sędziego w ich sporach. Niekiedy jednak któreś z sąsiednich królestw zazdro-

snych o zyskowny handel ze Wschodem próbowało podboju, co szybko jednoczyło

zwaśnione domy.

Poranek powoli tracił swą świeżość. Przy zachodniej bramie pałacu gromadzili się lu-

dzie. Starzec otworzył wózek, rozpalił węgle i wkrótce sprzedawał już kiełbaski oraz

ciepłe pierożki. Koło południa brama się otworzyła.

Tłum zamilkł. Kompania królewskich wymaszerowała przy wtórze ryczących trąb,

posłańcy na koniach wypadli z bramy z łoskotem kopyt, kierując się ku najdalszym

krańcom Kavelina i cały czas wrzeszcząc: „Król ma syna!”

Tłum zaczął wiwatować: całe lata czekano na tę wiadomość.

Drobny starzec uśmiechnął się do kiełbasek. Królowi urodził się syn, który zapewni

ciągłość dynastii tyrana, a ci idioci wiwatowali, jakby właśnie nastał dzień zbawienia.

Biedne, głupie istoty. Nigdy się nie nauczą. Nadzieje na lepszą przyszłość nigdy nie

zgasną w ich sercach. Dlaczegóż mieliby oczekiwać, że dzieciak będzie mniej

okrutnym królem niż jego przodkowie? Opinia starca na temat własnego gatunku była

raczej kiepska. Niektórzy w innym miejscu i w innym czasie słyszeli, jak powiadał, iż

biorąc pod uwagę wszystkie za i przeciw, wolałby raczej urodzić się kaczką.

Ostatni królewscy wyszli wreszcie z bramy. Tłum ruszył naprzód, chcąc skorzystać z

nastroju świątecznej chwili. Plebs rzadko miał okazję przekraczać te portale. Starzec

ruszył razem z tłuszczą. Pozwolił, by duszę przepełniła mu ich żądza. Jednak nie w

głowie były mu przysmaki z wystawionych na dziedzińcu stołów. Pragnął wiedzy. I

to takiej, która uradowałaby włamywacza. Szedł więc, dokądkolwiek mu pozwolono

wejść, zobaczył wszystko, co wolno było oglądać, i słuchał; szczególną uwagę

zwracając na obrośniętą bluszczem ścianę i wieżę królowej. Wreszcie, usatysfakcjo-

nowany, popróbował nawet królewskiej szczodrości — kilkoma pierożkami przegnał

smak taniego wina — potem wrócił do swego wózka i zniknął z oczu w sieci uliczek.

III. Wraca na miejsce swej zbrodni

I znowu skrzydlaty człowiek opuścił się z nocnego nieba niczym migotliwy cień

mknący na promieniach październikowego księżyca. Przypadała właśnie Noc Al-

lernmas, dziewięć miesięcy po jego pierwszej wizycie. Zanurkował w rozszeptanym

powietrzu, przemknął obok wież, grzebiąc równocześnie w swej niemrawej pamięci.

Znalazł właściwe okno, poszybował w jego stronę i zniknął w ciemnościach. Czerwo-

nooki cień w płaszczu ze skrzydeł patrzył teraz na dziedziniec, który jeszcze nie-

dawno był miejscem świątecznej zabawy. Czekał. Bał się — druga wizyta to już ku-

szenie Losu. Coś może pójść źle.

Czarny kleks na chwilę wypełnił szczelinę w krenelażach blank. Ruszył wzdłuż muru,

potem na dół, na dziedziniec.

Skrzydlaty człowiek odwinął lekką linkę, którą przewiązany był w pasie. Jeden z jej

końców przywiązał do belki ponad głową i w ten sposób wykonał swoje zadanie.

Pierwotnie miał zaraz po tym wznieść się w powietrze, jednak postanowił zaczekać

na przyjaciela. Burla, wyglądający niczym uosobienie wszystkich nieszczęść, karło-

waty stwór z przytroczonym do pleców tobołkiem, wspiął się ku niemu zręcznie ni-

czym małpa, do której w istocie był podobny. Skrzydlaty człowiek odwrócił się bo-

kiem, aby przyjaciel mógł przecisnąć się obok niego.

— Lecisz już? — zapytał Burla.

— Nie. Patrzę. — Delikatnie dotknął jego ramienia, uronił zębaty uśmiech. On rów-

nież się bał, w każdej chwili mogła spaść na nich śmierć. — Zaczynam. — Zakręcił

się, wymamrotał coś i ściągnął plecak z grzbietu.

Ruszyli korytarzem, z którego skrzydlaty człowiek korzystał poprzednim razem.

Burla otrzymanymi instrumentami zlikwidował zaklęcia ochronne, potem sforsował

Cook Glen - Imperium grozy 02 - Pazdziernikowe dziecko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: