Cook_Robin_-_Inwazja.pdf

ROBIN COOK

INWAZJA

Invasion

Przełożył: Przemysław Bandel

Wydanie oryginalne: 1997

Wydanie polskie: 1998

Z ręką na pulsie najnowszych osiągnięć w technologiach

medycznych Robin Cook z niesamowitym talentem poluje na

nasze najgłębsze obawy. Tym razem, w swym najbardziej

prowokacyjnym thrillerze, bada nagły wybuch epidemii z

dziwnymi nowymi objawami, które opierają się diagnozom.

Przyczyna pozostaje nieznana – i niemożliwa do poznania –

gdyż jest czymś, czego gatunek ludzki nigdy dotąd nie

doświadczył...

Prolog

W lodowatych przestworzach przestrzeni międzygwiezdnej strumień materii-

antymaterii, migocząc, wyrwał się impulsem z próżni z intensywnym błyskiem

promieniowania elektromagnetycznego. Na siatkówce ludzkiego oka zjawisko mogło

zostać wychwycone jako nagłe pojawienie się, eksplozja barw pełnego spektrum

światła widzialnego. Oczywiście, ani promienie gamma, ani promienie X, a nawet

fale podczerwone i radiowe nie mogły być widoczne dla ograniczonego ludzkiego

postrzegania.

Równocześnie z wybuchem kolorów świadkowie na Ziemi mogliby ujrzeć

pojawienie się astronomicznej liczby atomów w kształcie wirujących, czarnych,

dyskopodobnych kamyków. Zjawisko robiło wrażenie puszczonego wstecz filmu

wideo z obiektem wpadającym do krystalicznego płynu, którego falowanie było jak

zakrzywienie czasu i przestrzeni.

Jednak lecąca z prędkością bliską prędkości światła niezliczona liczba

połączonych atomów wpadła w odległe krańce Układu Słonecznego, śmigając obok

orbit nadętych gazami zewnętrznych planet Neptuna, Urana, Saturna i Jowisza. Przed

osiągnięciem orbity Marsa wirowanie i prędkość masy zmniejszyły się znacząco.

Teraz obiekt można było zobaczyć takim, jaki był: międzygalaktyczny pojazd

kosmiczny, którego połyskująca powierzchnia przypominała doskonale wyszlifowany

onyks. Jedyną deformacją kształtu dysku był rząd wybrzuszeń nad zewnętrzną

krawędzią obiektu. Kontury każdego z wybrzuszeń odzwierciedlały masywną

sylwetkę statku-matki. Nie było żadnych innych zniekształceń zewnętrznej

powierzchni: żadnych świetlików, luków, wlotów, wylotów albo anten. Nie było

nawet jakichkolwiek konstrukcyjnych łączeń.

Kiedy statek dotarł do zewnętrznych warstw atmosfery ziemskiej, wzrosła

temperatura jego powłoki. Pojawił się płonący ogon rozświetlający za nim nocne

niebo, kiedy pobudzone tarciem atomy atmosfery w odruchu protestu zaczęły

wydzielać fotony.

Pojazd nadal zmniejszał prędkość i zwalniał wirowanie. Daleko poniżej pojawiło

się migoczące światłami, niczego się nie spodziewające miasto. Wcześniej

zaprogramowany, zignorował światła. Szczęśliwie do upadku doszło w skalistej,

pokrytej otoczakami, wypalonej okolicy. Pomimo względnie małej prędkości było to

bardziej zderzenie niż lądowanie. W powietrze strzelił słup kamieni, piasku i kurzu.

Gdy statek kosmiczny w końcu znieruchomiał, był do połowy zagrzebany w ziemi.

Wyrzucone w niebo rumowisko opadło na wypolerowaną powierzchnię.

Kiedy temperatura powierzchni pojazdu spadła poniżej dwustu stopni Celsjusza,

nad jego krawędzią otworzyła się pionowa szczelina. To nie wyglądało na jakieś

mechaniczne drzwi. Zdawało się, że molekuły współpracują, aby stworzyć wejście

bez uszkodzenia niczym nie zarysowanej dotąd powierzchni spodka.

Z pęknięcia wydobyła się para, dowodząc, że w jednostce panuje kosmiczny

chłód. W środku rzędy komputerów pracowicie przechodziły przez kolejne sekwencje

programów. Do wnętrza wciągnięto próbki ziemskiej atmosfery i gleby i poddano je

analizie. Automatyczne procedury działały zgodnie z planem, włączając w to

izolowanie z pyłu organizmów prokariotycznych (bakterii). Analizy wszystkich

próbek, w tym zawartych w nich kodów DNA, dowiodły, że właściwy cel został

osiągnięty. Uruchomione zostały procedury zbrojne. Ze statku wystrzeliła w niebo

antena dla przygotowania transmisji na częstotliwości równej promieniowaniu

radiowemu kwazarów. Wszystko, by powiadomić, że Magnum przybyło.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: