Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 02 - Lodowa pułapka.pdf - Cussler Clive - ssaaggaa

CLIVE CUSSLER

Lodowa Pułapka

Prolog

Sen wywołany narkotykiem przeniósł ją w nicość; dziewczyna podjęła

śmiertelne zmaganie o powrót do świadomości. Gdy z wolna otwierane oczy

przywitało przyćmione światło, jakby za mgłą, w nozdrza wdarł się obrzydliwy

zgniły zapach. Była naga; gołe plecy ściśle przywierały do wilgotnej, pokrytej żółtym

szlamem ściany. Przed przebudzeniem próbowała sobie wmówić, że to niemożliwe,

nierealne. To musiał być senny koszmar. Zanim jednak miała szansę pokonania

wzbierającej w niej paniki, nagle z podłoża zaczął podnosić się żółty szlam,

oblepiając jej bezbronne uda. Przerażona do ostateczności zaczęła wołać krzykiem

szaleństwa, gdy paskudztwo pełzło po jej nagim spoconym ciele coraz wyżej i wyżej.

Desperacko walczyła o życie, aż oczy wyszły jej z orbit. Wszystko na nic; kostki i

nadgarstki były ciasno przykute łańcuchami do ściany. Powoli ohydna maź

wślimaczyła się na jej piersi. Gdy usta dziewczyny wykrzywił grymas niesamowitego

przerażenia, nagle w mrocznym pomieszczeniu niewidzialny głos zabrzmiał jak

wibrujący ryk.

- Panie poruczniku, przepraszam, że przeszkadzam w studiach, ale obowiązki

wzywają.

Porucznik Sam Neth zamknął z trzaskiem książkę.

- Szlag by cię trafił, Rapp - zwrócił się do mężczyzny o zgorzkniałej twarzy,

siedzącego obok niego w kabinie warkoczącego samolotu - ilekroć dojdę do

ciekawego momentu, zawsze musisz mi przerwać.

Chorąży James Rapp skinął w kierunku książki. Na jej okładce dziewczyna

zapadająca się w żółtą breję, która wypełniała basen, mimo wszystko zdołała

utrzymać się na powierzchni, co wydedukował po olbrzymich nie tonących piersiach.

- Jak pan może czytać taki chłam? - zapytał.

- Chłam? - Neth boleśnie wykrzywił twarz. - Nie dość, że zakłóca mi pan

spokój, to na dodatek bawi się pan w mego osobistego krytyka literackiego! - Uniósł

wielkie dłonie w geście udawanej rozpaczy. - Dlaczego zawsze przydzielają mi

drugiego pilota, którego umysł nie jest w stanie pojąć osiągnięć współczesnej sztuki?

- Neth wyciągnął się i odłożył książkę na byle jak zrobioną półkę, wiszącą z boku

szafki na ubrania. Spoczywało tam kilka pism o zagiętych rogach, pokazujących

nagie kobiece ciała w wielu uwodzicielskich pozach. Było jasne, że literackie

upodobania porucznika niekoniecznie dotyczyły klasyki.

Neth westchnął, przeciągnął się w fotelu, po czym z uwagą spojrzał przez

szybę w dół na morze.

Samolot patrolowy Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych już od czterech

godzin i dwudziestu minut przeprowadzał nużącą, ośmiogodzinną kontrolę gór

lodowych i odbywał służbę kartograficzną. Bezchmurne niebo zapewniało

kryształową widoczność, a wiatr ledwo poruszał wodną kipiel; na północnym

Atlantyku w połowie marca taka pogoda była nadzwyczajnym zjawiskiem. Neth wraz

z czterema ludźmi siedział w kabinie; pilotował i nawigował olbrzymi

czterosilnikowy boeing, podczas gdy sześciu pozostałych członków załogi wypełniało

obowiązki w przedziale transportowym, bacznie wpatrując się w ekrany radarów i

innych urządzeń kontrolnych. Neth spojrzał na zegarek, a następnie wychylając

samolot na skrzydło, naprowadził jego dziób na prosty kurs ku wybrzeżu Nowej

Fundlandii.

- No, to obowiązki z głowy. - Neth odprężył się i sięgnął po horror. - Rapp,

wykaż trochę własnej inicjatywy. I nie waż się mi przeszkadzać, aż będziemy w St.

John's.

- Postaram się - odparł Rapp lodowato. - Jeśli ta książka jest tak zajmująca, to

może by pan mi ją pożyczył?

Neth ziewnął.

- Nic z tego. Mam zasadę nie pożyczać książek z mojej prywatnej biblioteki.

Nagle słuchawka zatrzeszczała mu przy uchu, Neth podniósł mikrofon.

- Dobra, Headley, mów, co tam masz?

Z tyłu, w skąpo oświetlonym brzuchu samolotu, starszy marynarz Buzz

Headley intensywnie wpatrywał się w radar, na jego twarzy odbijała się zielona,

nieziemska poświata ekranu.

- Panie poruczniku, mam dziwne wskazanie. Osiemnaście mil stąd, namiar

trzy-cztery-siedem.

Neth pstryknął włącznikiem mikrofonu.

- Mów dalej, Headley. Co to znaczy: dziwne? Oglądasz górę lodową, czy

przestroiłeś radar na stary film z Drakulą?

- Może podłączył się pod pana seksowny horror? - mruknął Rapp.

- Sądząc po konfiguracji i rozmiarach - znów mówił Headley to jest góra, ale

mam zbyt silny sygnał jak na zwykły lód.

- Bardzo dobrze. - Neth westchnął. - Będziemy musieli to sobie obejrzeć. -

Dał znak Rappowi. - Bądź grzecznym chłopcem i daj nas na kurs trzy-cztery-siedem.

Rapp kiwnął głową i skręcił stery, zmieniając kierunek. Przy

akompaniamencie jednostajnego ryku czterech tłokowych silników typu Pratt-

Whitney i towarzyszącej mu nieustannej wibracji samolot w łagodnym przechyle

skierował się ku nowemu horyzontowi.

Neth wziął lornetkę i zwrócił ją ku bezmiarowi niebieskiej wody.

Wyregulował pokrętłami ostrość i zmagając się z drżeniem maszyny, trzymał szkła

najbardziej nieruchomo, jak mógł. Wkrótce ją dostrzegł: biała, nie poruszająca się

plamka, która jaśniała na lśniącym szafirowym morzu. Wraz z pokonywanym

dystansem lodowa góra powoli rosła w dwóch okrągło ściennych tunelach lornetki.

Neth podniósł mikrofon.

- Co to będzie, Sloan?

Główny obserwator lodu na pokładzie Boeinga, porucznik Jonis Sloan, już od

jakiegoś czasu przypatrywał się górze przez wpółotwarte drzwi towarowe

usytuowane z tyłu kabiny pilotów.

- Normalka, bułka z masłem - głosem robota zabrzmiał Sloan w słuchawkach

Netha. - Warstwowa góra z płaskim wierzchołkiem. Około sześćdziesięciu metrów

wysokości i jakieś milion ton.

- Normalka? - Neth niemal się zdziwił. - Bułka z masłem? Raczej niechętnie

wybrałbym się tam z wizytą. - Zwrócił się do Rappa: - Jaki mamy pułap?

Rapp wpatrywał się przed siebie.

- Trzysta metrów. Cały dzień mamy ten sam pułap... tak jak wczoraj i

przedwczoraj...

- Dziękuję, sprawdzam tylko - przerwał Neth tonem zwierzchnika. - Nawet nie

wiesz, Rapp, że dzięki twym dużym zdolnościom panowania nad sterami na starość

czuję się coraz bezpieczniej.

Założył mocno sfatygowane lotnicze gogle, zapiął się na myśl o wiejącym

zimnie i otworzył boczne okno, aby lepiej widzieć.

- Jest - skinął na Rappa. - Zrób parę nalotów i zobaczymy, co zobaczymy.

Wystarczyło zaledwie kilka sekund, by twarz Netha okrzepła jak zaprawiona

w bojach poduszka na szpilki; lodowate powietrze szorowało mu skórę, aż

szczęśliwie zdrętwiała. Zacisnął zęby z wzrokiem utkwionym w lodzie.

Wdzięcznie płynąca w dole ogromna lodowa masa wyglądała jak kliper

widmo pod pełnymi żaglami. Rapp przymknął przepustnice i delikatnie skręcił stery,

wprowadzając samolot patrolowy w przechył umożliwiający zakręt po szerokim łuku

w lewo. Ignorując wychylenie i wskazania przyrządów, ocenił kąt nalotu, obserwując

uważnie ponad ramieniem Netha migoczącą bryłę lodu. Trzykrotnie ją okrążał,

czekając na znak Netha, by wyrównać lot. Wreszcie Neth kiwnął głową i sięgnął po

mikrofon.

- Headley! Ta góra jest golutka jak pupa niemowlaka.

- Tam na dole coś jest - włączył się Headley. - Mam śliczną kropkę na...

- Szefie, widzę ciemny obiekt - przerwał mu Sloan. - Nisko, przy linii wodnej,

na zachodniej ścianie.

Neth zwrócił się do Rappa:

- Zejdź na sześćdziesiąt metrów.

Zaledwie kilka minut zajęło Rappowi wykonanie polecenia. Minęły następne

minuty, a on wciąż krążył wokół góry, prowadząc samolot z prędkością tylko o

trzydzieści kilometrów na godzinę większą od krytycznej.

- Niżej - mruknął pochłonięty obserwacją Neth - jeszcze o trzydzieści metrów.

- Dlaczego po prostu nie wylądujemy na tym świństwie? - Rapp zachęcał do

rozmowy. Nie widać było po nim nadmiernej koncentracji. Jego twarz przybrała

wyraz senności. Jedynie kropelki potu na brwiach zdradzały wielkie emocje

wywołane ryzykownym pilotażem. Niebieskie fale wydawały się tak blisko, że aby je

dotknąć, wystarczyło wyciągnąć rękę nad ramieniem Netha. A napięcie stale rosło;

ściany góry lodowej strzelały teraz tak wysoko, że jej szczyt pozostawał niewidoczny

z okien kabiny. Jeden zbędny ruch - pomyślał - jedno zdradliwe zawirowanie

powietrza i czubek lewego skrzydła zawadzi o grzbiet fali, nieodwołalnie zmieniając

ogromny samolot w samoniszczący się młynek.

Nagle Neth uświadomił sobie istnienie czegoś bardzo niezrozumiałego,

czegoś, co przekraczało niewidzialne granice wyobraźni i rzeczywistości. To coś

pomału przeistaczało się w konkret, kształt stworzony przez człowieka. Po

oczekiwaniu, które dla Rappa trwało wieczność, Neth wreszcie wciągnął głowę do

kabiny, zamknął okno i nacisnął przełącznik mikrofonu.

- Sloan? Widziałeś to? - Słowa były niewyraźne i ciche, jakby Neth mówił

przez poduszkę. Rapp początkowo myślał, że tak jest z powodu zlodowaciałych ust

Netha. Ale później, gdy przelotnie spojrzał na niego, zdumiał się, widząc zdrętwiałą

twarz nie z zimna, lecz wskutek nieopisanego strachu.

- Widziałem - dochodzący z interkomu głos Sloana brzmiał jak mechaniczne

Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 02 - Lodowa pułapka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: