Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 12 - Zloto Inkow.pdf - Cussler Clive - ssaaggaa

CLIVE CUSSLER

ZŁOTO INKÓW

(Przełożył: Ziemowit Andrzejewski)

AMBER 1999

Pełnomorski statek Inków A.D. 1533 Zapomniane morze

Nadciągnęli z południa wraz z porannym słońcem, a kiedy sunęli po roziskrzonej

wodzie, sprawiali wrażenie migotliwych zjaw w pustynnym mirażu. Kwadratowe

bawełniane żagle flotylli tratew zwisały bezwładnie pod łagodnym lazurem nieba,

wiosła rytmicznie pogrążały się w wodzie, chociaż ani jeden okrzyk komendy nie

zburzył niesamowitej ciszy. Wysoko w górze sokół to wznosił się, to opadał, jak

gdyby wiodąc sterników ku jałowej wysepce, sterczącej w samym środku

śródlądowego morza. Tratwy były skonstruowane z powiązanych i podgiętych na obu

końcach wiązek sitowia; sześć takich wiązek składało się na jeden kadłub,

wzmocniony więźbą i kilem z bambusa. Wygięte dzioby i rufy miały kształt węży o

psich pyskach, które szczerzyły kły ku niebu, przez co mogło się zdawać, że wyją do

księżyca. Na zaostrzonym dziobie tratwy płynącej przodem, w fotelu

przypominającym tron siedział dostojnik dowodzący flotyllą. Nosił bawełnianą

tunikę, zdobną turkusowymi cekinami, i wełniany płaszcz, haftowany w

wielobarwny wzór. Głowę okrywał mu pióropusz, twarz zaś - złota maska; żółtawo

migotały w słońcu także jego kolczyki, masywny naszyjnik i naramienne bransolety,

ba, nawet trzewiki wielmoży wykonano ze złota. Członkowie załogi, i to czyniło

widok jeszcze bardziej zdumiewającym, byli wystrojeni z nie mniejszym

przepychem. Z trwogą i podziwem przyglądali się tubylcy intruzom, którzy wtargnęli

na ich wody. Nie podejmowali prób obrony swych terytoriów, byli bowiem prostymi

myśliwymi i zbieraczami, którzy chwytali w paści króliki, łowili ryby i wypełniali

kosze zerwanymi lub wygrzebanymi z ziemi darami natury. Prymitywni, w

zastanawiającym kontraście do tworzących rozległe imperia sąsiadów z południa i

wschodu, żyli i umierali ani myśląc o wznoszeniu olbrzymich świątyń. Teraz jak

zahipnotyzowani przyglądali się sunącemu po wodzie niewiarygodnemu bóstwu,

jednomyślnie postrzegając wydarzenie jako cudowne przybycie z zaświatów

wojowniczych bogów. Zagadkowi przybysze, całkowicie ignorując lud okupujący

brzegi, nieznużenie wiosłowali ku celowi swej podróży; spełniali uświęconą misję,

nie zwracali zatem uwagi na sprawy mało istotne - w stronę tubylców nie padło ani

jedno spojrzenie. Zmierzali wprost ku stromym skalistym zboczom góry, której

szczyt, wznoszący się na dwieście metrów ponad powierzchnię morza, tworzył nie

zamieszkaną i prawie pozbawioną roślinności wysepkę, zwaną przez tuziemców

Martwą Olbrzymką, długi bowiem i niski grzbiet wzniesienia przypominał ciało

kobiety pogrążonej w kamiennym śnie.

Złudzenie to zwiększała jeszcze nieziemska aureola, skrzesana ze skał przez

słoneczne promienie. Wnet świetliście wystrojeni żeglarze osadzili tratwy na usianej

kamykami niewielkiej plaży, przechodzącej w wąski kanion; spuścili z masztów

bawełniane płachty, zdobne - co skutecznie potęgowało lęk i szacunek tubylczych

gapiów - wielkimi haftami wyobrażającymi fantastyczne zwierzęta, i przystąpili do

wyładunku ogromnych trzcinowych koszy oraz ceramicznych dzbanów. Przez cały

dzień układali ładunek w stos potężny wprawdzie, lecz uładzony, wieczorem

natomiast, kiedy słońce skrywało się za zachodnim horyzontem, utonęli w mroku,

przewiercanym tylko migotliwymi płomykami. Gdy zaczął wstawać nowy dzień,

okazało się, że tratwy wciąż spoczywają na brzegu jak martwe ryby, ładunek zaś leży

na poprzednim miejscu. Tymczasem kamieniarze, nie szczędząc potu, z pasją

zaatakowali skalisty szczyt góry mosiężnymi dłutami i łomami, i przez sześć

najbliższych dni tak uporczywie kuli i obłupywali kamień, że przybrał wreszcie

przeraźliwą postać skrzydlatego jaguara o wężowym łbie. Kiedy dobiegły końca

ostatnie prace rzeźbiarskie i polerownicze, odnosiło się wrażenie, iż groteskowa

bestia gotuje się, by dać susa ze skały, w której ją wykuto. Przez cały ten czas kosze

i dzbany stopniowo znikały z plaży, aż wreszcie ani jeden nie pozostał.

Potem, gdy pewnego ranka starym już zwyczajem miejscowi ponad wodą sięgnęli

wzrokiem ku wyspie, znaleźli ją pustą. Tajemniczy lud, przybyły tu z południa na

tratwach, rozwiał się jak sen, a o tym, że nie był ułudą, zaświadczał potężny jaguar z

wężowym łbem, który obnażał kły i szczelinami oczu omiatał wzgórza, ciągnące się

aż po horyzont na brzegu śródlądowego morza.

Ciekawość rychło przemogła strach i już nazajutrz po południu czterech śmiałków z

największej wsi, dodawszy sobie odwagi krzepkim miejscowym piwem, zepchnęło na

wodę czółno wydłubane z jednego pnia drzewa i machając wiosłami popłynęło na

wyspę. Widziano z lądu, jak dobijają do brzegu i znikają w wąskim kanionie

prowadzącym w głąb góry. Do późnej nocy i przez cały następny dzień krewni i

sąsiedzi oczekiwali ich powrotu - daremnie. Zaginął po nich wszelki ślad i zniknęła

nawet dłubanka. Pierwotny lęk tubylców zwielokrotnił się jeszcze, kiedy nagle na

małe morze spadł straszliwy sztorm, zmieniając je we wrzący kocioł. Słońce

raptownie zgasło, niebo okryło się czernią, jakiej nie pamiętali najstarsi ludzie;

owym przejmującym zgrozą ciemnościom towarzyszył świszczący wiatr, co spienił

fale i dokonał spustoszeń w nabrzeżnych wioskach. Mogło się zdawać, iż żywioły

toczą ze sobą wojnę, smagając przy okazji ląd, bądź też - i w tej kwestii mieszkańcy

tamtejszych okolic żywili zupełną pewność - że wiedzeni przez jaguara o wężowym

łbie bogowie nieba i ciemności wywierają zemstę na pobratymcach zuchwalców,

którzy poważyli się wtargnąć w ich domenę. Poszeptywano o klątwie rzuconej na

intruzów.

A potem sztorm zniknął za horyzontem równie nagle, jak zza niego napłynął, wiatr

zamarł zupełnie, pogrążając świat w ciszy, która wydawała się aż nienaturalna,

słońce roziskrzyło powierzchnię morza równie spokojnego jak dawniej. Nadleciały

mewy i jęły zataczać kręgi nad czymś, co podczas burzy fale cisnęły na wschodni

brzeg. Zaciekawieni ludzie ostrożnie ruszyli w tę stronę, przystanęli niepewnie,

podeszli bliżej - i wtedy zbiorowe sapnięcie wyrwało się z ich ust, pojęli bowiem, że

na piasku plaży spoczywają zwłoki jednego z cudzoziemców przybyłych z południa.

Miał na sobie tylko ozdobną, haftowaną tunikę; po złotej masce, pióropuszu i

bransoletach nie było śladu. W przeciwieństwie do ciemnoskórych i kruczowłosych

tuziemców, topielec miał jasne włosy i białą skórę, jego niewidzące oczy były

błękitne. Stojąc, byłby o dobre pół głowy wyższy od najroślejszego z ludzi, którzy

przyglądali mu się teraz w bezbrzeżnym zdumieniu. Dygocąc ze strachu, ostrożnie

zanieśli go i złożyli do czółna, wytypowali ze swego grona dwóch najśmielszych, ci

zaś dowieźli zwłoki na wyspę, spiesznie położyli je na plaży i wściekle machając

wiosłami, wrócili na ląd. Długo jeszcze po śmierci najstarszych świadków

niezwykłego zdarzenia grzęznący w piasku szkielet słał swe złowróżbne ostrzeżenie,

by trzymać się od wyspy z daleka...

Krążyły słuchy, że skrzydlaty strażnik złotych wojowników, jaguar z wężowym

łbem, pożarł wścibskich intruzów; nikt zatem nigdy nie podjął ryzyka, by stawiając

nogę na wyspie narazić się na jego gniew. Wyspa zresztą roztaczała aurę tak

niesamowitą, a nawet upiorną, że stała się niebawem miejscem świętym, o którym

zwyczajowo mówiło się przyciszonym głosem. Kim byli odziani w złoto wojownicy

i skąd przypłynęli? Dlaczego skierowali swe tratwy w głąb śródlądowego morza i co

tu robili? Świadkowie pogodzili się z faktem, że nie znajdą żadnego wyjaśnienia dla

tego, co ujrzeli; z niewiedzy rodzą się mity - urodziły się zatem, a nawet zdążyły

okrzepnąć, zanim okolicę nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, obracając w perzynę

wszystkie pobliskie wioski. Kiedy po pięciu dniach wstrząsy wreszcie ustały,

śródlądowe morze zniknęło, a jedynym po nim śladem był szeroki pas muszel

wzdłuż dawnej linii brzegowej. Z legend wnet przeniknęli tajemniczy intruzi do

wierzeń religijnych, zyskując status bogów. Zrazu gadki o ich cudownym

objawieniu i zniknięciu krążyły szeroko, potem, coraz uboższe w fakty, wracały

rzadziej, aż wreszcie stały się przekazywaną z pokolenia na pokolenie cząstką

folkloru ludu zamieszkującego prześladowaną przez duchy krainę, nad którą

niepojęte rozumem fenomeny wiszą jak dym nad obozowym ogniskiem.

KATAKLIZM

l marca 1578

U zachodnich wybrzeży Peru

Kapitan Juan de Anton, posępny Kastylijczyk o starannie przystrzyżonej czarnej

brodzie i zielonych oczach, raz jeszcze spojrzał na podążający za nim zagadkowy

statek i w zadumie zmarszczył czoło. "Przypadek - zapytał sam siebie - czy też

zaplanowane przechwycenie?".

Na ostatnim odcinku trasy z Callao de Lima nie spodziewał się spotkań z innymi

galeonami zdążającymi w stronę Panamy, gdzie ich ładunek - przeznaczone dla króla

skarby - miał trafić na grzbiety mułów, które przeniosą go przez międzymorze do

atlantyckich portów, skąd na pokładach innych statków wyruszy w swą docelową

podróż ku składom i kufrom Sewilli.

De Anton miał wrażenie, iż w takielunku i kształcie kadłuba statku odległego jeszcze

o półtorej mili dostrzega cechy właściwe jednostkom floty francuskiej... Żeglując po

Morzu Karaibskim, byłby się zapewne wystrzegał podobnych spotkań, tu jednak czuł

się zdecydowanie pewniej; jego podejrzliwość zmalała jeszcze bardziej, gdy

dostrzegł ogromną flagę, powiewającą na rufie tamtego galeonu, dokładnie taką

samą jak jego własna bandera - z czerwonym krzyżem na białym tle. Wciąż jednak

odrobinę zbity z pantałyku zapytał swego zastępcę i pierwszego nawigatora, Luisa

Torresa:

- No i co o nim sądzisz, Luis?

Torres, gładko wygolony Galicyjczyk, wzruszył ramionami.

- Za mały jak na galeon ze złotem. Handlarz winem, na moje oko, co z Valparaiso

płynie, jak i my, ku Panamie.

- Tedy nie sądzisz, że jakimś cudem jest wrogiej bandery?

- Rzecz wykluczona. Żaden nieprzyjacielski okręt nie odważył się dotąd opłynąć

Ameryki Południowej zdradzieckim labiryntem Cieśniny Magellana.

Uspokojony de Anton skinął głową.

- Skoro zatem nie obawiamy się, iż to Anglicy albo Francuzi, zróbmy zwrot i

przekażmy im pozdrowienia. Torres wydał rozkaz sternikowi, który z pokładu

skrzyniowego, spoglądając nad działowym, pilnował kursu i korygował go ruchami

pionowego drążka połączonego długim trzonem z piórem steru. "Nuestra Seńora de

la Concepción", największy i najpyszniejszy z galeonów tworzących pacyficzną

armadę, przechylił się na bakburtę, a kiedy zatoczywszy krąg wszedł na przeciwny

do tymczasowego kurs południowo-wschodni, rześka bryza od brzegu wypełniła

jego dziewięć żagli i pchnęła pięćsetsiedemdziesięciotonową masę z przyzwoitą

prędkością pięciu węzłów.

Mimo majestatycznej sylwetki i delikatnej snycerki oraz kunsztownej polichromii,

zdobiącej wysoki kasztel i dziobówkę, stanowił twardy orzech do zgryzienia.

Niezwykle solidnie skonstruowany i łatwy w nawigacji, był pośród jednostek

oceanicznych owych czasów prawdziwym koniem pociągowym, a w razie potrzeby

potrafił obnażyć zęby, aby przed najwaleczniejszymi nawet korsarzami, jakimi

mogłoby go poszczuć łupieżcze państwo morskie, obronić skarby w swojej ładowni.

Na pierwszy rzut oka "Concepción" sprawiała wrażenie uzbrojonego po zęby okrętu

wojennego, bliższy jednak ogląd zdradzał jej naturę statku handlowego. Wprawdzie

na pokładach działowych było niemal pięćdziesiąt furt dla czterofuntowych armatek,

skoro jednak Hiszpanie żywili wiarę, iż Morza Południowe są czymś w rodzaju ich

prywatnej ogrodowej sadzawki, a ponadto nie zdarzyło się dotychczas, by któraś z

ich jednostek została napadnięta i zdobyta przez wraży okręt, uzbrojenie galeonu

"Nuestra Seńora de la Concepción" sprowadzało się do dwóch zaledwie dział, co

ograniczyło tonaż i pozwoliło przewozić cięższe ładunki. Kapitan de Anton zatem,

przekonany, że jego statkowi nie grozi niebezpieczeństwo, przysiadł na niewielkim

taborecie, obserwując przez lunetę gwałtownie przybliżającą się jednostkę. Nawet

przez myśl mu nie przeszło, aby - chociaż ot tak, na wszelki wypadek - postawić

załogę w stan gotowości.

Skąd mógł wiedzieć, skąd mógł mieć choćby niejasne przeczucie, że wykonał zwrot

tylko po to, aby ruszyć na spotkanie "Złotej Łani", dowodzonej przez niestrudzonego

"psa morskiego" Anglii, kapitana Francisa Drake'a, który teraz, stojąc na pokładzie

rufowym, również przyglądał się przez lunetę de Antonowi zimnym wzrokiem rekina

zdążającego śladem świeżej krwi.

- Diablo to uprzejmie z jego strony, że nam wyszedł na spotkanie - mruknął Drake.

Był kędzierzawym rudzielcem o posturze kogucika bojowego, miał maleńkie oczka i

ostrą brodę poniżej płowego wąsika.

- A miał jakieś inne wyjście, skorośmy od dwóch tygodni deptali mu po piętach? -

zapytał retorycznie Thomas Cuttill, nawigator "Złotej Łani".

- Tak jest, pryz wszelako wart tego, żeby się za nim pouganiać - odparł Drake.

"Złota Łania", wyładowana po burty sztabami srebra, kosztownymi płótnami i

jedwabiami, a nadto szkatułą pełną kamieni szlachetnych - łupem zdobytym, odkąd

jako pierwszy angielski statek wpłynęła na Ocean Spokojny, na co najmniej tuzinie

hiszpańskich galeonów - cięła fale z nieustępliwością ogara, który ściga lisa. Zwana

uprzednio "Pelikanem", była dzielnym i krzepkim okręcikiem, długim na trzydzieści

jeden metrów i liczącym sto czterdzieści ton wyporności. Dobrze ciągnęła z wiatrem

i znakomicie reagowała na ster, a chociaż jej kadłub i maszty miały już swoje lata,

długotrwały remont w Plymouth uczynił ją zdolną sprostać rejsowi, który - jak się w

końcu okazało - potrwał trzydzieści pięć miesięcy i po przebyciu pięćdziesięciu

tysięcy kilometrów doprowadził do opłynięcia kuli ziemskiej.

- Mamy przeciąć jej kurs i przy okazji przetrzepać trochę te hiszpańskie hieny? -

zapytał Cuttill.

Drakę opuścił drugą lunetę, pokręcił głową i uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Zachowamy się bardziej szarmancko, jeśli strymujemy żagle i pozdrowimy ich, jak

Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 12 - Zloto Inkow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: