Michael Crichton - Wschodzące Słońce.pdf - michael crichton wschodzące słońce - noczesc

Crichton Michael

WSCHODZĄCE SŁOŃCE

Przekład Andrzej Leszczyński i Jacek Manicki

Przesłuchanie zarejestrowane na taśmie wideo: Det. P.J.Smith 13.03-15.03

Sprawa: „Morderstwo Nakamoto”

Opis przesłuchania: Zeznający (por. Smith) przesłuchiwany był w sumie przez 22

godziny w ciągu 3 dni, od poniedziałku 13 marca do środy 15 marca. Przebieg przesłuchania

zarejestrowano na taśmie wideo w systemie SVHS/SD.

Opis kadru: Zeznający (Smith) siedzi przy biurku w Sali Wideo nr 4 gmachu

Departamentu Policji miasta Los Angeles. Na ścianie za zeznającym widoczny zegar. W

kadrze mieści się blat biurka, filiżanka kawy i zeznający, od pasa w górę. Zeznający jest w

kurtce i w krawacie (dzień 1); w koszuli z krawatem (dzień 2); i w samej koszuli (dzień 3).

Data i godzina rejestracji wideo widoczna w dolnym prawym rogu kadru.

Cel przesłuchania: Wyjaśnienie roli zeznającego w sprawie „Morderstwo Nakamoto”

(A8895-404). Funkcjonariuszami prowadzącymi przesłuchanie byli det. T. Conway oraz det.

P. Hammond. Zeznający zrezygnował z prawa do adwokata.

Klasyfikacja sprawy: Przekazana do archiwum jako „sprawa nie rozwiązana”.

Zapis z 13 marca (1)

PRZESŁUCHUJĄCY: W porządku. Taśma już chodzi. Proszę podać swoje imiona i

nazwisko dla celów archiwalnych.

ZEZNAJĄCY: Peter James Smith.

PRZESŁUCHUJĄCY: Proszę podać wiek i stopień.

ZEZNAJĄCY: Mam trzydzieści cztery lata. Jestem porucznikiem w Wydziale Służb

Specjalnych. Departament Policji miasta Los Angeles.

PRZESŁUCHUJĄCY: Poruczniku Smith, jak panu zapewne wiadomo, nie występuje

pan tutaj w charakterze podejrzanego.

ZEZNAJĄCY: Wiem.

PRZESŁUCHUJĄCY:

Niemniej

pan

prawo

być

podczas

tej

rozmowy

reprezentowany przez adwokata.

ZEZNAJĄCY: Rezygnuję z tego prawa.

PRZESŁUCHUJĄCY: Dobrze. Czy został pan w jakikolwiek sposób zmuszony do

stawienia się na to przesłuchanie?

ZEZNAJĄCY: (długa chwila milczenia) Nie. Nie zmuszano mnie do tego w żaden

sposób.

PRZESŁUCHUJĄCY: W porządku. Chcielibyśmy porozmawiać teraz z panem o

„Morderstwie Nakamoto”. Kiedy po raz pierwszy zetknął się pan z tą sprawą?

ZEZNAJĄCY: We czwartek, 9 lutego wieczorem, około dwudziestej pierwszej.

PRZESŁUCHUJĄCY: W jakich okolicznościach do tego doszło?

ZEZNAJĄCY: Byłem w domu. Zadzwonił telefon.

PRZESŁUCHUJĄCY: A co pan robił w chwili, kiedy zadzwonił telefon?

WIECZÓR PIERWSZY

Jeśli chodzi o ścisłość, siedziałem właśnie na łóżku w swoim mieszkaniu w Culver

City i oglądając transmisję meczu, Lakersów w telewizorze z wyłączoną fonią, usiłowałem

jednocześnie studiować podręcznik kursu języka japońskiego dla początkujących.

Wieczór był spokojny; córeczkę wyprawiłem spać około dwudziestej. Teraz na łóżku

obok mnie leżał magnetofon kasetowy, a czarujący kobiecy głos sypał tekstami w rodzaju:

„Moje uszanowanie, jestem oficerem policji. W czym mogę pomóc?” albo „Proszę o kartę

dań”. Po każdym zdaniu lektorka robiła pauzę, dając mi czas na powtórzenie tego, co

powiedziała, po japońsku. Dukałem najlepiej, jak potrafiłem. Potem ona zaczynała znowu:

„Sklep z warzywami jest zamknięty. Jak dojdę do urzędu pocztowego?” Takie tam banały.

Czasem trudno mi się było skupić, ale się starałem. „Pan Hayashi ma dwoje dzieci”.

Spróbowałem odpowiedzieć. Hayashi-san wa kodomo ga fur... futur... Zakląłem. Ale

kobieta z taśmy ciągnęła już dalej. „Ten drink nie jest wcale schłodzony”.

Na łóżku, obok Głowy Pana Kartofla, którą usiłowałem poskładać do kupy dla swojej

córeczki, leżał otwarty podręcznik. A obok niego album ze zdjęciami i luźne fotografie z

przyjęcia z okazji drugich urodzin. Od przyjęcia Michelle upłynęło już cztery miesiące, a ja

wciąż jeszcze nie wkleiłem tych zdjęć do albumu. Musiałem to w końcu zrobić.

„O czternastej mam ważne spotkanie”.

Fotografie rozsypane po moim łóżku nie oddawały już rzeczywistości. Od ich

wykonania upłynęły cztery miesiące i Michelle wyglądała teraz zupełnie inaczej. Przede

wszystkim była wyższa; wyrosła z drogiej urodzinowej sukieneczki, którą kupiła jej moja

była żona: czarny aksamit z białym koronkowym kołnierzykiem.

Moja była żona gra na fotografiach pierwszoplanową rolę - trzyma tort ze świeczkami,

które zdmuchuje Michelle, pomaga małej odpakowywać prezenty. Wygląda na kochającą

mamusię. A prawda jest taka, że nasza córeczka mieszka ze mną, a moja była żona rzadko

kiedy do niej zagląda. Nie przychodzi na połowę spotkań w weekendy i zalega z alimentami.

Ale gdybyście oglądali te fotografie, przez myśl by wam to nawet nie przeszło.

„Gdzie jest toaleta?”

„Mam samochód. Mogę pana podrzucić”.

Otrząsnąłem się z tych refleksji i powróciłem do nauki. Oficjalnie tego wieczora

byłem, ma się rozumieć, na służbie: siedziałem w domu pod telefonem w charakterze

dyżurnego oficera łącznikowego służb specjalnych, gotów odpowiedzieć na każde wezwanie

Michael Crichton - Wschodzące Słońce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: