Świadectwa ludzi umierających.pdf

S PIS T TREŚCI

ŚWIADECTWO ATEISTY PROF. HOWARDA STORMA .......................3

ŚWIADECTWO MATKI UMIERAJĄCEJ PRZY PORODZIE

DZIECKA .............................................................................................................9

ŚWIADECTWO SUSAN PODCZAS UMIERANIA W

WSZECHOGARNIAJĄCYM BOSKIM ŚWIETLE ...................................13

ŚWIADECTWO UMIERAJĄCEGO DAWIDA .........................................16

ŚWIADECTWO ATEISTY PROF. HOWARDA STORMA

„Gdy umierają ateiści”

”ZOBACZCIE CO SIĘ DZIEJE Z CZ Ł ŁOWIEKIEM ATEISTĄ, GDY UMIERA. TEN

MIA Ł Ł SZCZĘŚCIE ŻE ZACZĄ Ł Ł SIĘ MODLIĆ I ZAUFA Ł Ł JEZUSOWI CHRYSTUSOWI

MI Ł ŁOSIERNEMU BOGU”.

[Bogu dz i i ę ękuj ę ę za to ś św i iadectwo i i temu cz ł ł łow i iekow i i ż że s i i ę ę n i ie bo i i o tym mów i i ć ć.]

OPIS PRZYPADKU:

Howard Storm urodził się w 1946 r. w stanie Massachusetts.

Przez 20 lat był profesorem sztuki na Uniwersytecie Northern

Kentucky. Jako ateista był przekonany, ze śmierć jest

definitywnym końcem istnienia człowieka. Jego ateizm prysł jak

bańka mydlana po doświadczeniu ciężkiej choroby i śmierci

klinicznej podczas wakacyjnego pobytu w Paryżu w 1985 r.

Największa telewizja katolicka na świecie EWTN wiosną 2003 r.

wielokrotnie powtarzała wywiad z prof. Howardem Stormem.

Latem 1985 r. prof. Howard Storm razem ze swoją żoną i grupą

studentów przebywał w Europie, zwiedzając najważniejsze centra

sztuki. Ostatnim etapem ich podróży był Paryż. W przeddzień

odlotu do USA zwiedzali wystawę sztuki współczesnej w centrum

Georges'a Pompidou. Było to dla nich jedno z najważniejszych

wydarzeń podczas europejskiej podróży. Następnego dnia rano

Howard Storm poczuł przeszywający ból żołądka, jakby został

ugodzony pociskiem. Było to tak wielkie cierpienie, że nie mógł

powstrzymać się i dosłownie wył z bólu. Wezwany lekarz

stwierdził przebicie dwunastnicy, dał zastrzyk morfiny w celu

uśmierzenia bólu i skierował na natychmiastową operację.

Po przewiezieniu do szpitala prześwietlenie wykazało, że w

dwunastnicy jest duży otwór spowodowany najprawdopodobniej

przez wrzody. Aby zapobiec śmierci, konieczna była

natychmiastowa operacja. W miarę upływu czasu morfina

przestawała działać. Oczekując na operację, prof. Storm

intuicyjnie czuł, że są to ostatnie chwile jego życia. Rozpaczliwie

prosił o pomoc personel szpitala. Ponieważ był to czas wakacji i

wielu lekarzy przebywało na urlopach, Storm musiał czekać na

operację kilkanaście godzin. W doświadczeniu porażającego bólu

minuty wydawały mu się tak długie jak godziny. Był zrozpaczony

brakiem zainteresowania i obojętnością personelu. Stawiał sobie

pytania, co stanie się z jego żoną i dwójką dzieci, z jego obrazami,

domem, ogrodem i wszystkimi drogimi mu rzeczami, jeżeli umrze.

Myśl o śmierci przerażała go, miał dopiero 38 lat i był dobrze

zapowiadającym się artystą. Za wszelką cenę chciał żyć, ale

gwałtownie tracił siły, z wielkim trudem mógł oddychać, podnieść

głowę i coś powiedzieć. Po 10 godzinach pobytu w szpitalu

pielęgniarka powiadomiła go, że chirurg poszedł do domu i

operacja może się odbyć dopiero następnego dnia rano. Ta

informacja była dla Storma jak wyrok śmierci. Wiedział, że do tego

czasu nie przeżyje. Ze łzami w oczach pożegnał się ze swoją żoną,

mówiąc, że bardzo ją kocha. Objęła go swoimi ramionami i

szlochając, całowała. Storm był pewny, że śmierć jest końcem

świadomości i istnienia człowieka. Nie wierzył w istnienie Boga, a

tym bardziej w niebo, czyściec i piekło.

Zmiażdżony ogromem cierpienia, Storm zamknął oczy i powoli

zaczęła ogarniać go przerażająca ciemność; czuł, że zapada się w

otchłań unicestwienia. W pewnym momencie ze zdziwieniem

stwierdził, że jednak dalej żyje i posiada wyjątkowo klarowną

samoświadomość oraz percepcję otaczającej go rzeczywistości.

Był świadomy swoich problemów z żołądkiem, jednak nie

odczuwał już bólu, miał tylko żywą o nim pamięć. Ze zdziwieniem

zorientował się, że stoi obok swojego łóżka w sali szpitalnej i

widzi leżące nieruchomo własne ciało. Obok siedziała z pochyloną

głową jego żona, Beverly. Pragnął za wszelką cenę skomunikować

się z nią, jednak bezskutecznie, gdyż w ogóle nie reagowała, tylko

siedziała nieruchomo, wpatrując się w podłogę. Sala szpitalna

wydawała mu się jaskrawo oświetlona, wszystko widział w

najdrobniejszych szczegółach i jak nigdy dotąd, niezwykle ostro i

jasno. Był bardzo zirytowany, że nie mógł nawiązać kontaktu ze

swoją żoną.

W pewnym momencie usłyszał głosy: Wyjdź stąd natychmiast.

Pospiesz się. Czekamy tu na ciebie od dawna, aby ci pomóc. Czuł,

że jeśli opuści ten pokój, to nigdy już do niego nie wróci.

Tajemnicze głosy nalegały: Nie będziemy w stanie ci pomóc, jeżeli

stąd nie wyjdziesz. Postanowił ich posłuchać. Miał wrażenie, że

znalazł się w czymś na podobieństwo ogromnego zamglonego

holu, który podświadomie budził lęk. Nie widział szczegółów, ale

wydawało mu się, że przemierza jakąś tajemniczą przestrzeń.

Zobaczył w dużej odległości niewyraźne postacie przypominające

ludzi. Byli bladzi, a ich ubrania miały szary kolor. Pragnął zbliżyć

się do nich, ale okazało to się niemożliwe, gdyż nieustannie

oddalali się od niego. Zdawał sobie sprawę, że natychmiast musi

się poddać operacji i że ci ludzie są dla niego jedyną nadzieją.

Nieustannie powtarzali oni, że jeżeli pójdzie z nimi, to wtedy

znikną wszystkie jego problemy. W miarę upływu czasu ciemności

pogłębiały się, a liczba krążących wokół niego złowrogich postaci

była coraz większa. Ich obecność napełniała go rosnącym

przerażeniem, gdyż emanowały nienawiścią, podstępem i

kłamstwem.

Storm, oglądając się za siebie, widział w odległości jakby kilku mil

swoje ciało leżące na łóżku szpitalnym i siedzącą obok żonę.

Odniósł dziwne wrażenie, że dla niego czas się skończył, a to,

czego doświadcza, nie jest jakimś koszmarnym snem, lecz pełną

grozy rzeczywistością. Tajemnicze postacie, które go otaczały i

prowadziły do nieznanego mu celu, zaczęły wypowiadać straszne

przekleństwa i obelgi pod jego adresem. Mówiły z szyderczym

uśmiechem, że już niedługo dotrą na miejsce. Howard zorientował

się, że przebywa w przerażającym, pełnym grozy otoczeniu.

Uświadomił sobie beznadziejność sytuacji, w jakiej się znalazł.

Postacie z bliska miały straszny wygląd. Stawały się coraz bardziej

agresywne, wśród bluźnierstw i przekleństw poddawały go

najrozmaitszym torturom. Istoty te były całkowicie pozbawione

współczucia, opanowane żądzą nienawiści i nieokiełznanego

okrucieństwa. Storm zrozumiał, że to są ludzie potępieni, którzy w

czasie życia na ziemi odrzucili i znienawidzili Boga, stając się

stuprocentowymi egoistami. Bezskutecznie próbował przed nimi

się bronić, ale wywoływało to z ich strony jeszcze większą agresję

i szyderstwa. Dla Storma była to sytuacja makabrycznego wprost

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: