Diaczenko Marina i Siergiej - Kaźń.pdf - Diaczenko Marina i Siergiej - ssaaggaa

Książka ściągnięta z

serwisu

Www.Eksiazki.Org

Marina i Siergiej Diaczenko

Kaźń

(Kazn')

Przełożył Piotr Ogorzałek

Rozdział 1

Za zakrętem, gdzie szosa zataczała pętlę nad samą przepaścią,

Irena się zatrzymała. Wysiadła z samochodu, by popatrzeć na mgłę.

Urwisko zaczynało się zaraz za pasiastymi słupkami

oznakowania drogowego. Na jego dnie zalegała najprawdziwsza

chmura – nawet z wyglądu gęsta, ścieląca się, powoli przelewająca

w samą siebie. Wznosząc się nad skrajem przepaści, szare

nibynóżki tajały w promieniach wschodzącego słońca – przez

rozpływające się strzępy prześwitywały góry, daleki las i czerwony

dach maleńkiej kafejki, do której zostało jeszcze dziesięć minut

jazdy.

Zza zakrętu ostrożnie – a w tych górach wszyscy jeżdżą

ostrożnie – wyłonił się mały, niebieski samochód. Na widok

zapatrzonej Ireny zahamował i zatrzymał się; zza kierownicy

wygramolił się łysiejący mężczyzna – Irena gdzieś go już spotkała.

Zresztą w tej okolicy wszyscy się kiedyś spotkali, nie mieszka tu

zbyt wielu ludzi.

– Jakieś problemy z samochodem? Pomóc pani?

Nad opadającymi strzępami mgły leciał, miarowo machając

skrzydłami, biały ptak. Las prześwitywał jaśniej, ciągnąc się z góry

na górę niczym niedbale narzucony szal.

– Mm... Proszę wybaczyć, że panią niepokoję...

Ocknęła się.

– Nie, nie... dziękuję. Z samochodem wszystko w porządku.

Mężczyzna z niezdecydowaniem dreptał w miejscu.

Najwyraźniej beształ się za niestosowną gorliwość. I bał się, że

wyjdzie na durnia.

Mgła rzedła. Wkrótce widoczne będą głazy na dnie przepaści i

płynący wśród nich potok.

– Dziękuję – powtórzyła, zagłębiona we własnych myślach.

– Powiadają – rzekł nieoczekiwanie mężczyzna, podążając za jej

wzrokiem – powiadają... Zna pani tę wróżbę?

Na czerwony dach kafejki padło słońce, przez co dachówki

zabłysły jak mak.

– Powiadają – mężczyzna odkaszlnął – że jeśli ktoś w

bezludnym miejscu długo wpatruje się we mgłę, może zobaczyć

Stwórcę. Chodzi On we mgle niczym w chmurach. To nie Jego pani

przypadkiem wypatruje?

Irenie zachciało napić się kawy. Wyobraziła sobie maleńką,

porcelanową filiżankę z wygiętym uszkiem, tak maciupkim, że

można go było ująć tylko dwoma palcami.

A do kafejki zostało jeszcze dziesięć minut!

– Proszę wybaczyć – znów rzekł mężczyzna i po chwili za

plecami Ireny zawarczał silnik jego niebieskiego samochodu.

– Nie, ja po prostu lubię to miejsce – rzekła Irena w pustkę. –

Pięknie tu, prawda?

Niebieski samochód oddalał się, merdając ogonem spalin.

Najwyraźniej się z nią zgadzając.

* * *

Katedra filologii mieściła się w głównym gmachu – największym

i najbardziej okazałym; z biurami administracji i kamiennymi

harpiami strzegącymi wejścia. Irena nie znosiła zarówno

administracji, jak i harpii.

Spóźniła się dziesięć minut. Kierowniczka katedry

demonstracyjnie spojrzała na zegarek.

– Kiedy pani Chmiel zdąży na czas, uwierzę w rychły koniec

świata.

Irena nie odpowiedziała. Usiadła w kącie za stołem, wyjęła

zeszyt i zaczęła wodzić długopisem po pustych kratkach.

– ...wyniki dzisiejszej sesji pozwalają wyciągnąć wnioski na

temat...

Kierowniczka katedry, młodo wyglądająca blondynka,

przypominająca dużego, kędzierzawego anioła, miała przyjemny,

głęboki głos, intelekt zaś trzeźwy i w pełni męski; pokolenia

studentów przekazywały sobie jej niezmienne przezwisko:

Pacyfikatorka. Irena wiedziała, że student, będąc nawet na skraju

śmierci – jeśli nie ma nadziei wyzionąć ducha przed początkiem

kolejnej sesji – przypełznie do niej na wykład, bojąc się

nieuniknionych i niewiarygodnych w swym okrucieństwie sankcji.

Połowa nieudaczników, którzy wylecieli z uniwersytetu już po

pierwszym trymestrze, miała pełne podstawy, by winić za to

Pacyfikatorkę. Natomiast jeśli chodzi o katedrę, to ci, którzy

uchowali się tu przez ostatnie pięć lat, już dawno przyzwyczaili się

do wiecznych nieporozumień podczas spotkań kadry.

Irena wodziła długopisem po pustej kartce. Przez blady wzór

kratek prześwitywał zarys zamku – połowa baszt zawaliła się i nad

dziedzińcem buszował ogień. Wieża oblężnicza, taran u wrót, horda

barbarzyńców wspinających się na mury.

Po burzliwej przemowie pani Pacyfikatorki nastąpiła jadowita

tyrada chudego jak tyczka profesora orientalistyki; konflikt rozpalił

się niczym naoliwiona szmata. Irena skrzywiła się z niesmakiem.

– ...zaś fakt, że dostarczeniem prac na konferencję zajęła się

właśnie pani! I jak zrozumieć to, że ja i moi podopieczni

dowiedzieliśmy się o tym dopiero przed tygodniem, podczas gdy

pani studenci zdążyli już przygotować trzy rozbudowane

sprawozdania?!

Irena oderwała wzrok od zamku płonącego na kartce.

W przestronnym pomieszczeniu wrzało od namiętności. Na

cherlawych gałązkach pokojowego drzewka cytrynowego spokojnie

tkał swoje sieci wątły, chorobliwie wyglądający pajączek – za to

profesorowi orientalistyki trzęsły się wargi i z ust ciekła ślina. Irena

miała wrażenie, że pomiędzy profesorem i Pacyfikatorka przepływa

łuk elektryczny.

– Skończył pan? Pytam, czy pan już skończył? Może by pan

teraz przez jakiś czas pomilczał?!

W porównaniu z kłótnią pracowników katedry nawet płonący

zamek wydawał się blady, pozbawiony życia, nieprawdziwy. Irena

dorysowała w rogu szubienicę z pustą pętlą – tragiczny obrazek

ostatecznie przybrał groteskowy wygląd. Irena ze smutkiem

pokiwała głową i odwróciła kartkę.

– ...Chociażby pani pisarka!

Irena się zachmurzyła. Milczała przez chwilę, przyglądając się

pustej kartce w kratkę, i uniosła wzrok. Wszyscy obecni na zebraniu

nie wiedzieć czemu patrzyli na nią – jedynie profesor, trzymając się

za serce, wyglądał przez okno. Najwidoczniej liczył, że sam widok

świeżego powietrza może go uspokoić.

– Oto komu zazdroszczę – z nutką goryczy oznajmiła

Pacyfikatorka. – To wszystko nerwy, moi państwo. To wszystko

dotyczy nas. A panią Chmiel interesuje zupełnie co innego. I jeśli

pewnego pięknego dnia nasz instytut spłonie na popiół – pani

pisarka najprawdopodobniej nawet nie zwróci na to uwagi.

Irena wyobraziła sobie języki płomieni nad częścią

administracyjną. Wieża oblężnicza na klombie, taran miażdżący

harpie przy wejściu, półnadzy barbarzyńcy, dziesiątkami ginący z

rąk pani Pacyfikatorki...

– Szanowni państwo – pulchna pani docent postukała w

szkiełko zegarka. – Czas się chyba streszczać.

I dopiero gdy członkowie katedry z westchnieniem ulgi wysypali

się do korytarza, Irenie przyszła do głowy ostra i miażdżąca riposta.

* * *

– Pani Ireno, podrzuci mnie pani? – zapytał profesor

orientalistyki. Mieszkał na skraju miasteczka uniwersyteckiego i

nigdy nie przepuścił okazji, by zabrać się z Ireną.

– Nienawidzę ścierw, Ireno. Och, jak ja nienawidzę tych ścierw.

Moja pierwsza żona była ścierwem. Zna pani tę piosenkę: „Skąd się

Diaczenko Marina i Siergiej - Kaźń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: