Dick Philip K - Inna ziemia.pdf - Dick Philip K - ssaaggaa

Philip K. Dick

Inna Ziemia

(The Crack In Space)

Przekład Marta Koźbiał

Para młodych ludzi, czarnowłosych, o ciemnej skórze, Meksykanów lub

Portorykańczyków, stanęła zdenerwowana przed ladą Herba Lackmore’a. Chłopak

odezwał się niskim głosem:

– Proszę pana, chcemy zostać uśpieni.

Lackmore wstał od biurka i podszedł do lady. Nie lubił kolorowych. Zdawało się,

że z każdym miesiącem coraz więcej ich schodzi się do jego oaklandzkiego biura, filii

Departamentu Dobra Publicznego. Zdobył się jednak na uprzejmy ton, obliczony na

wzbudzenie zaufania tej dwójki.

– Czy starannie przemyśleliście tę decyzję, moi drodzy? To odważny krok.

Możecie wypaść z gry na jakieś sto lat. Radziliście się profesjonalisty?

Chłopak przełknął ślinę i, patrząc na żonę, mruknął:

– Nie, proszę pana. Sami o tym zdecydowaliśmy. Żadne z nas nie może dostać

pracy i pewnie już niebawem wyrzucą nas z mieszkania. Nie mamy pojazdu, a bez

tego ani rusz, nawet pracy nie ma jak szukać.

Chłopak, mniej więcej osiemnastolatek, wyglądał nieźle, jak zauważył Lackmore.

Ubrany był w płaszcz i wojskowe spodnie. Dziewczyna, dość niska, długowłosa,

miała czarne błyszczące oczy i delikatnie zarysowaną, niemal dziecinną twarzyczkę.

Nie przestawała obserwować swego męża.

– Spodziewam się dziecka – wyrzuciła z siebie niespodziewanie.

– A niech to! – zaklął Lackmore z niesmakiem. – Wynoście się stąd natychmiast!

Schyliwszy głowy w poczuciu winy, chłopak i jego żona odwrócili się

z zamiarem opuszczenia biura w ten wczesny poranek. Za chwilę mieli się znaleźć

z powrotem na ruchliwej ulicy centrum Oakland.

– Idźcie do konsultanta aborcyjnego! – zawołał za nimi zirytowany Lackmore.

Pomagał im z obrzydzeniem. Najwyraźniej jednak ktoś musiał to zrobić z uwagi

na kłopoty, w jakie popadło tych dwoje. Oczywiste było bowiem, że żyją z rządowej

renty wojskowej. Ciąża dziewczyny oznaczałaby automatyczne odebranie renty.

Szarpiąc z zażenowaniem rękaw pomiętego płaszcza, chłopak spytał:

– Jak możemy znaleźć konsultanta aborcyjnego, proszę pana?

Ta ignorancja ciemnoskórych! Nie były jej w stanie zaradzić nawet nieustanne

akcje edukacyjne organizowane przez rząd. Nic dziwnego, że kobiety wszystkich

kolorowych nader często zachodziły w ciążę.

– Zerknijcie do książki telefonicznej – powiedział Lackmore. – Pod „aborcja” lub

„terapia”. Potem poszukajcie podrozdziału „porady”. Rozumiecie?

– Tak, proszę pana, dziękujemy. – Chłopak skwapliwie pokiwał głową.

– Umiecie czytać?

– Tak. Ja chodziłem do szkoły do trzynastego roku życia odparł młodzieniec

z dumą, a jego czarne oczy zabłysły.

Lackmore powrócił do czytania gazety; nie zamierzał poświęcać więcej czasu za

darmo. Nie ulegało wątpliwości, że ta para pragnęła zostać uśpiona. Byłaby

zakonserwowana w rządowym magazynie, niezmiennie rok za rokiem, dopóki... Ale

czy sytuacja rynku pracy kiedykolwiek się poprawi? Lackmore bardzo w to wątpił,

a żył na tym świecie wystarczająco długo, żeby trafnie ocenić rzeczywistość – miał

już dziewięćdziesiąt pięć lat, był członem starej daty. Zdążył uśpić tysiące ludzi,

większość z nich młodych, jak ta para przed chwilą, i... ciemnoskórych. Drzwi biura

zatrzasnęły się. Młoda para zniknęła równie cicho, jak się wcześniej zjawiła.

Westchnąwszy, Lackmore ponownie zabrał się do czytania artykułu na temat

procesu rozwodowego Lurtona D. Sandsa Juniora. Było to obecnie najbardziej

sensacyjne wydarzenie. Jak zwykle pochłaniał tekst chciwie, słowo po słowie.

Dzień zaczął się dla Dariusa Pethela wideotelefonami od zirytowanych klientów

wypytujących, dlaczego ich Jiffi-scuttlery nie zostały jeszcze naprawione. Jak zawsze

Pethel uspokajał rozmówców, mając jedynie nadzieję, że Erickson zgłosił się już do

pracy w dziale naprawczym Pethel Jiffi-scuttler Sprzedaż i Serwis.

Po zakończeniu rozmów telefonicznych Pethel zaczął wertować strony

aktualnego numeru „Kuriera biznesu”. Był zawsze na bieżąco z wszelkimi nowinkami

ekonomicznymi. Oprócz zaawansowanego wieku i dobrej pozycji finansowej to jedno

wynosiło go ponad pracowników.

– Co nowego? – zapytał jego sprzedawca Stu Hadley, stając w drzwiach

z magnetyczną miotłą w ręku.

Pethel cichym głosem odczytał nagłówek:

EFEKTY POLITYKI RASOWEJ

SPOŁECZEŃSTWO CZARNEGO PREZYDENTA

Dalej widniał trójwymiarowy wizerunek Jamesa Briskina. Kiedy Pethel nacisnął

przycisk poniżej, podobizna ożyła. Kandydat Briskin uśmiechnął się. Ocienione

wąsami wargi Murzyna drgnęły, a wtedy nad jego głową pojawił się balon

wypełniony słowami, które wypowiadał:

„Moim pierwszym zadaniem będzie znalezienie rozsądnego rozwiązania kwestii

milionów uśpionych”.

– I rzucenie ich wszystkich, co do jednego, z powrotem na rynek pracy –

zamruczał ze złością Pethel, puszczając przycisk.

Ale to było nieuniknione. Wcześniej czy później musiały nastać czasy czarnego

prezydenta. W końcu od wydarzeń 1993 roku kolorowych zrobiło się więcej niż

polityków.

Pethel w ponurym nastroju przerzucił parę stron gazety, aby poznać najnowsze

szczegóły skandalu Lurtona Sandsa. To mogło być coś, co poprawiłoby mu humor,

zepsuty wiadomościami ze świata polityki. Rzecz dotyczyła sensacyjnego procesu

rozwodowego między sławnym transplantologiem a jego równie słynną żoną Myrą,

konsultantką aborcyjną. Wszelkiego rodzaju pikantne szczegóły zaczynały wychodzić

na jaw, przy czym obie strony oskarżały się nawzajem. Według homeogazety doktor

Sands miał kochankę; dlatego też Myra natychmiast wyniosła się z domu, i słusznie

zrobiła. Pethel pomyślał, że sprawy wyglądają zupełnie inaczej niż za czasów jego

młodości w ostatnich latach dwudziestego wieku. Teraz był rok 2080 i poziom

moralności, zarówno publicznej jak i prywatnej, uległ znacznemu spadkowi.

Jak doktor Sands mógł chcieć kochanki – zastanawiał się Pethel – kiedy każdego

dnia nad jego głową przelatuje satelita Złote Wrota Chwil Rozkoszy? Mówią, że jest

tam do wyboru pięć tysięcy dziewcząt.

Pethel sam nigdy nie odwiedzał satelity Thisbe Olt. Nie popierał takich rzeczy,

zresztą jak wiele osób w jego wieku. To było zbyt radykalne rozwiązanie problemu

przeludnienia. W siedemdziesiątym drugim roku seniorzy poprzez listy i telegramy

wywalczyli przywrócenie tej sprawy pod obrady Kongresu. Ale przedstawiony

projekt ustawy przebrzmiał bez echa... Prawdopodobnie, jak sądził Pethel, stało się

tak dlatego, że większość kongresmenów sama miała ochotę wziąć powietrzną

taksówkę i udać się na satelitę.

– Jeśli my, biali, będziemy się trzymać razem... – zaczął Hadley.

– Posłuchaj – przerwał mu Pethel. – Te czasy już minęły. Jeśli Briskin wie, co

zrobić z uśpionymi, niech zdobędzie władzę. Ja osobiście nie mogę spać po nocach,

myśląc o tych wszystkich ludziach, przeważnie dzieciakach jeszcze, zalegających rok

po roku w rządowych magazynach. Spójrz, jak wiele talentów idzie w ten sposób na

marne. To czysta... biurokracja! Tylko skrajnie socjalistyczny rząd wymyśliłby

podobne rozwiązanie! – Spojrzał surowo na sprzedawcę. – Gdybyś nie dostał pracy

u mnie, też mógłbyś...

Hadley przerwał mu cicho:

– Ale ja jestem biały.

Czytając dalej, Pethel dowiedział się, że w dwa tysiące siedemdziesiątym

dziewiątym roku satelita Thisbe Olt zarobiła w sumie miliard dolarów

amerykańskich.

– Nieźle – zauważył. – To już wielki biznes.

Przed nim widniała podobizna Thisbe; z kadmowobiałymi włosami i drobnym,

wysokim, stożkowatym biustem przedstawiała wspaniały widok, zarówno ze

względów estetycznych jak i erotycznych. Na wizerunku widniejącym w gazecie

Thisbe podawała gościom gorzką tequilę z dodatkiem ziół podniecających, gdyż

serwowanie samej tequili było przez długi czas zabronione na Ziemi.

Pethel wcisnął przycisk pod podobizną i oczy Thisbe natychmiast zaczęły się

skrzyć. Kobieta odwróciła głowę, a jej jędrny biust zafalował powoli. W balonie nad

głową piękności formowały się słowa:

„Kłopotliwe wewnętrzne pragnienia, panie biznesmenie? Zrób to, co poleca wielu

lekarzy: odwiedź moje Złote Wrota!”

To było zwykłe ogłoszenie, jak odkrył Pethel, nie zaś tekst informacyjny.

– Przepraszam.

Jakiś mężczyzna wszedł do sklepu. Hedley ruszył w jego kierunku.

O, Boże!, pomyślał Pethel, rozpoznawszy klienta. Czyżbyśmy jeszcze nie

naprawili jego scuttlera?

Podniósł się z krzesła, wiedząc, że nikt poza nim samym nie zdoła uspokoić tego

człowieka. Był to bowiem doktor Lurton Sands, który z powodu ostatnich domowych

kłopotów stał się niezwykle wymagający i porywczy.

– Słucham, panie doktorze – odezwał się Pethel, podchodząc do klienta. – Co

mogę dla pana dzisiaj zrobić?

Tak jakby nie wiedział. Doktor Sands miał wystarczająco dużo problemów:

walka z Myrą, utrzymywanie kochanki, Cally Vale; Jiffi-scuttler był mu naprawdę

potrzebny. Tego klienta nie dało się, jak każdego innego, po prostu odprawić

z kwitkiem.

Skubiąc w zamyśleniu sumiaste wąsy, kandydat na prezydenta, Jim Briskin,

powiedział ostrożnie:

– Znaleźliśmy się w dołku, Sal. Muszę cię zwolnić. Próbujesz mi wyłożyć rację

kolorowych, chociaż wiesz, że dwadzieścia lat grałem według zasad białych.

Szczerze mówiąc myślę, że więcej szczęścia będziemy mieli szukając poparcia

u białych, nie u ciemnoskórych. To do nich się przyzwyczaiłem; wiem, jak się do nich

odwołać.

– Mylisz się, Jim – powiedział Salisbury Heim, menedżer Briskina do spraw

kampanii. – Posłuchaj mnie uważnie. Tym, do kogo masz się odwoływać, jest

śmiertelnie przerażony kolorowy dzieciak i jego żona. Dla nich jedyną perspektywą

jest uśpienie się i wpakowanie do jednego z rządowych magazynów. Chcą być

„nabici w butelkę”, jak to oni mówią. W tobie ci ludzie widzą...

– Ale ja czuję się winny.

– Dlaczego? – nastawał Sal Heim.

– Bo jestem fałszywką. Nie mogę zamknąć Departamentu Dobra Publicznego,

Dick Philip K - Inna ziemia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: