Tom Clancy - Gotowość bojowa.pdf - e-books - różni autorzy - danamat1

Tom Clancy

generał Tony Zinni, Tony Koltz

GOTOWOŚĆ BOJOWA

Tytuł oryginału BATTLE READY

Tłumaczenie: KRZYSZTOF BEDNAREK,

PRZEMYSŁAW BIELIŃSKI,

KRZYSZTOF KUREK,

PAWEŁ MARTIN

Żołnierzom Armii Amerykańskie.

To nasze dzieci.

Największy skarb naszego narodu.

Nasi prawdziwi bohaterowie.

Dzięki nim cenię każdą sekundę czterdziestu lat mojej służby. Obdarzyli mnie

największym zaszczytem, jakiego w życiu dostąpiłem - przywilejem dowodzenia nimi.

Tony Zinni

Sp i i s s t t r r e e ś ś c c i i

1. „Pustynny Lis” 4

2. 12 000 mil od Filadelfii 23

3. Ostrze włóczni 103

4. Nowy nieporządek świata 152

5. Somalia 218

6. Centralne Dowództwo - CENTCOM 292

7. Wojownik niosący pokój 337

8. Powołanie 398

Wykaz skrótów 421

Podziękowania 423

1. „Pustynny Lis”

Tomahawki namierzały cel. Był 12 listopada 1998 roku. Generał amerykańskich

marines Tony Zinni, wódz naczelny Centralnego Dowództwa Sił Zbrojnych USA

(CENTCOM*[* objaśnienia skrótów na końcu książki]), stał w pokoju operacyjnym, patrząc

na centrum dowodzenia w kwaterze głównej CENTCOM-u w Tampie na Florydzie. Kierował

przygotowaniami do ataku na Irak, który mógł się okazać najbardziej miażdżący od czasu

wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku.

Rozległe centrum dowodzenia wyposażono w biurka, telefony, komputery, mapy oraz

duże i małe ekrany, ukazujące najnowsze doniesienia oraz aktualne pozycje samolotów i

okrętów. Poza zwykłym sprzętem biurowym w oszklonym pomieszczeniu znajdowały się

zabezpieczone linie telefoniczne i wideo, służące do komunikacji z przełożonymi Zinniego i

podległymi mu komandorami. To tu znajdował się mostek kapitański Zinniego.

Z końcem pierwszej wojny w Zatoce Perskiej Irak zgodził się zniszczyć pod nadzorem

ONZ posiadaną broń masowego rażenia i wycofać się z programów jej projektowania i

tworzenia. Porozumienie to było kłamstwem. Reżim Saddama Husajna nigdy nie miał

zamiaru zrezygnować z programu budowy broni masowego rażenia. Przez kolejnych siedem

lat prowadził wojnę podjazdową z Komisją Specjalną ONZ (UNSCOM) - misją inspektorów

ONZ w Iraku - starając się na wszelkie możliwe sposoby program ten chronić, kryjąc broń,

przemieszczając ją, łżąc, grając na zwłokę i odmawiając współpracy.

Mandat ONZ obejmował dwie zasadnicze kwestie: przestrzeganie porozumienia i

rozliczanie się z tego. Oznaczało to, że inspektorzy musieli uzyskać wyczerpujące odpowiedzi

na dwa proste pytania: „Czy Irakijczycy spełniają wymagania ONZ w zakresie zniszczenia

broni masowego rażenia i zaprzestania jej budowy?” oraz „Czy w zadowalający sposób zdają

relację z tych czynności?” Brak współpracy w obu tych kwestiach doprowadził UNSCOM do

oczywistego wniosku, iż Irakijczycy coś ukrywają - albo broń nadal istnieje, albo Irak chce

przynajmniej zachować zdolność do jej produkcji. Inspektorzy ONZ musieli zakładać

najgorsze[* W 2003 roku, w trakcie i po inwazji Stanów Zjednoczonych na Irak, stało się

jasne, że w owym czasie Irakijczycy w rzeczywistości posiadali niewielką ilość broni

masowego rażenia - o ile w ogóle jakaś tam istniała. Wydaje się, że celem ich wieloletniej

rozgrywki było ukrycie możliwości podjęcia budowy takiej broni.].

Kiedy UNSCOM nastawał na realizację mandatu ONZ, Irakijczycy podnieśli stawkę,

jeszcze bardziej utrudniając inspektorom wykonanie ich zadania. Coraz więcej było gróźb,

kłamstw, utrudnień i wrogości. Towarzyszyły im starania dyplomatyczne, których celem było

skłócenie przyjaźnie nastawionych mocarstw (przede wszystkim Francji, Rosji i Chin) z

resztą Rady Bezpieczeństwa ONZ i wykorzystanie ich wsparcia do sabotowania programu

rozbrojeniowego.

W odpowiedzi na każdą eskalację niesubordynacji ze strony Iraku ONZ groziła

atakiem Stanów Zjednoczonych, gdyby inspektorzy opuścili Irak, nie ukończywszy swojej

pracy. Groźby nie uchodziły uwadze Irakijczyków. Kiedy eskalacja napięcia sięgała szczytu i

inspektorzy zaczynali wycofywać się z kraju, Saddam naraz ustępował i pozwalał im

powrócić, za każdym razem jednak osłabiając ich pozycję.

Tym razem wydawało się jednak, iż Irakijczycy nie ustąpią. Dzień wcześniej, 11

listopada, inspektorzy ONZ znów wyjechali - najwyraźniej na dobre. Kiedy opuścili Irak,

prezydent Clinton dał Zinniemu sygnał do działania. Rozpoczęło się 24-godzinne odliczanie.

Generał wiedział, że zbliża się moment odpalenia pocisków - chwila prawdy.

Tomahawki to nie samoloty. Kiedy już znajdą się w powietrzu, nie będzie odwrotu.

Bezpośrednia linia łączyła go z Białym Domem, gdzie zasiadał wiceprzewodniczący

Komitetu Szefów Połączonych Sztabów (ICS), generał lotnictwa Joe Ralston. Ten z kolei

miał bezpośrednie połączenie z dowódcą floty, wiceadmirałem Willym Moore’em,

stacjonującym w Bahrajnie. Moore utrzymywał stałą łączność z ośmioma okrętami, które

miały odpalić pierwsze pociski balistyczne. Zegar wciąż tykał.

Upłynęły 24 godziny. Zinni wcześniej poinformował prezydenta, że atak można

wstrzymać w dowolnym momencie, do sześciu godzin przed planowanym uderzeniem

pocisków w cel. Był to ostateczny termin podjęcia decyzji o odwołaniu ataku. Zinni

potajemnie zostawił sobie jeszcze 15 minut marginesu bezpieczeństwa...

Jednak ostateczny moment na odwołanie decyzji minął. A potem 15 minut, które

Zinni zostawił sobie w zapasie.

Generał wziął głęboki oddech... i zapaliła się kontrolka połączenia z Białym Domem.

Irak znóW Się Ugiął. Zgodził się na Żądania inspektorów ONZ-tu.

W słuchawce zabrzmiał głos generała RaJstona.

- Atak odwołany. Nie strzelaj - oznajmił Zinniemu. - Zostało nam jeszcze trochę

czasu?

Sam Zinni nie znał odpowiedzi na to pytanie. Mógł tylko chwycić za słuchawkę i

zadzwonić do Willy’ego Moore’a...

Dla Zinniego cała ta historia miała początek 15 miesięcy wcześniej, 13 sierpnia 1997

roku, kiedy został mianowany szóstym z kolei CINC - naczelnym dowódcą CENTCOM-

u*[*Do jego poprzedników należeli generał Norman Schwarzkopf, dowódca wojsk koalicji

Tom Clancy - Gotowość bojowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: