Brown Sandra - Szarada.pdf - aaaaaaaaaaaaNamiętność - tilia62

SANDRA BROWN

Szarada

Tytuł oryginału: Charade

Przełożyła EWA CISZKOWSKA

Rozdział pierwszy

10 października 1990

– Cat! Obudź się! Mamy dla ciebie serce!

Naszpikowana lekarstwami Cat Delaney walczyła mozolnie z zamulającym

snem, usiłując odzyskać świadomość. Otworzyła oczy i zdołała skoncentrować

wzrok na Deanie. Jego sylwetka miała nieco rozmazane kontury, ale uśmiech

widziała wyraźnie: szeroki, promienny.

– Mamy dla ciebie serce – powtórzył.

– Ale czy naprawdę? – zapytała słabym, chrapliwie brzmiącym głosem. Kiedy

przyjmowano ją do szpitala, zdawała sobie w pełni sprawę z tego, że albo wyjdzie

stąd po transplantacji, albo wywiezie ją karawan.

– Zaraz je tu przywiozą.

Dean Spicer odwrócił się do towarzyszącego mu szpitalnego personelu. Słyszała,

że coś mówi, ale co? Mniejsza z tym. Może wciąż śni? Nie, przecież Dean

wyraźnie powiedział, że serce dawcy jest w drodze. Nowe serce. Dla niej! Życie!

Niespodziewanie poczuła przypływ energii, jakiego nie doświadczyła od miesięcy.

Usiadła wyprostowana jak struna na łóżku i zaczęła coś bezsensownie trajkotać do

pielęgniarek i lekarzy uzbrojonych w strzykawki i katetery, tłoczących się, by ją

pokłuć, zanalizować, wysondować. Gwałt zadawany jej ciału przez medyków stal

się dla niej chlebem powszednim i na dobrą sprawę prawie tego nie zauważała.

Przez ostatnie miesiące wyciągnęli z niej tyle płynów ustrojowych, że pewnie

można by nimi napełnić basen o rozmiarach olimpijskich. Straciła też na wadze –

zostały z niej niemal skóra i kości.

– Dean, gdzie się podziałeś?

– Tutaj jestem. – Przepchnął się do niej i uścisnął jej rękę. – Przecież mówiłem,

że załatwimy ci serce, kiedy przyjdzie pora, prawda?

– Nie bądź taki czarujący. Wszyscy lekarze są tacy sami. Zadowolone z siebie

bufony.

 To oburzające – powiedział doktor Jeffries, kardiochirurg, który miał dokonać

transplantacji. Wkroczył do pokoju niedbałym krokiem, jakby właśnie udawał się

na zwykłą cowieczorną przechadzkę. Uosobienie stereotypu lekarza, o jakim Cat

przed chwilą wspomniała. Doceniała jego talent, całkowicie ufała jego

zdolnościom i szczerze go nie znosiła.

– A ty co tu robisz? – zapytała. – Nie powinieneś przypadkiem doglądać

sterylizacji narzędzi w operacyjnym?

– To mają być wyrazy szczególnej sympatii?

– Uważają cię za geniusza, więc spróbuj sam to rozszyfrować.

 Milutka, jak zwykle. Co ty sobie wyobrażasz. Że kim jesteś? Gwiazdą z

telewizji?

– Zgadłeś.

– Czy pacjentka gorączkuje? –– zwrócił się chirurg spokojnym, beznamiętnym

głosem do starszej pielęgniarki z OIOM-u.

– Nie.

– Przeziębienie, coś wirusowego, w ogóle jakakolwiek infekcja?

– Co to ma znaczyć? – zaprotestowała Cat z rozdrażnieniem. – Próbujesz się

wykręcić? Chcesz mieć wolny wieczór? Zaplanowałeś na dzisiaj coś lepszego?

– Zwyczajnie się upewniam, czy z tobą wszystko w porządku.

– W porządku. Weź to serce, pokrój mnie, włóż je i zaszyj. Może być bez

narkozy.

Odwrócił się i nie śpiesząc zbytnio, wyszedł.

– Arogancki bufon.

– Radziłbym ci się nie przezywać – roześmiał się Dean – bo będziesz go

potrzebować, i to zaraz.

– Długo to jeszcze potrwa?

– Niekoniecznie.

Usiłowała go zmusić do bardziej precyzyjnej odpowiedzi, lecz bezskutecznie.

Pielęgniarki nakłaniały ją, by odpoczęła, ale tak jej wzrósł poziom adrenaliny, że

mogła tylko spoglądać na zegar , który odmierzał wolno upływające kwadranse.

Była nie tyle zdenerwowana, co podniecona.

Wiadomość o przygotowaniach do transplantacji szybko rozeszła się po szpitalu

pocztą pantoflową. Podobne operacje zdarzały się obecnie dość często, niemniej

wciąż przejmowały ludzi lękiem. Zwłaszcza przeszczepy serca. Toteż bezustannie

ktoś zaglądał do jej pokoju, życząc powodzenia.

Przemyto jej ciało jodyną – kleiła się niemiło i nadała skórze nieprzyjemny

złocisty odcień. Zwymiotowała pierwszą dawkę cyklosporyny, mającej

przeciwdziałać odrzuceniu przeszczepu. Drugą porcję zmieszano z czekoladowym

mlekiem, co wcale nie złagodziło oleistego posmaku lekarstwa. Utyskiwania Cat

przerwał Dean, przynosząc wreszcie wiadomość, na którą czekała.

– Niedługo tutaj dotrą. Jesteś gotowa?

– Nie, skądże znowu. Leżę sobie tylko.

– Idę się szorować. – Pochylił się nad nią i pocałował ją w czoło. – Będę

asystował Jeffriesowi i patrzył mu na ręce... – Przerwał na chwilę. – Będę przy

tobie w każdej sekundzie operacji – dodał.

Złapała go za rękaw.

– Chcę się dowiedzieć natychmiast po przebudzeniu, czy rzeczywiście mam

nowe serce.

– Ależ oczywiście.

Znała historię pacjenta, którego poinformowano, że udało się zdobyć dla niego

serce. Został przygotowany do operacji i poddany narkozie. Doktor Jeffries

obejrzał przywieziony organ, uznał, że nie jest odpowiedni, i odmówił dokonania

transplantacji. Człowiek ów do tej pory trwał w emocjonalnym szoku, co

pogarszało jego i tak nie najlepszy stan.

Ze zdumiewającą jak na nią siłą Cat zacisnęła rękę na rękawie marynarki od

Armaniego.

– W tej samej sekundzie, kiedy obudzę się z narkozy, dowiem się, czy mam

nowe serce. Tak?

Położył dłoń na jej dłoni i kiwnął głową.

– Masz na to moje słowo.

– Doktorze Spicer, proszę – skinęła na niego pielęgniarka.

– Będę czekał na sali operacyjnej, kochanie.

Ledwie wyszedł, wszystko zaczęło się dziać ze zdumiewającą prędkością.

Zacisnęła dłonie na poręczach wózka, gdy wieziono ją pośpiesznie szpitalnymi

korytarzami. Wózek wepchnięto przez podwójne drzwi i Cat zaskoczył widok

oślepiająco jasnej sali operacyjnej, po której poruszali się sprawnie i szybko ubrani

na biało ludzie w maskach, całkowicie pochłonięci swoimi obowiązkami. Mimo

blasku zawieszonych nad stołem operacyjnym lamp, zdołała dostrzec twarze

obserwatorów za szybami galerii.

– Wygląda na to, że przyciągnęłam tu spory tłumek. Czy na pewno wszyscy tam

mają bilety i programy? I co to za ludzie? No, niech ktoś coś wreszcie powie. A

może ja jedna mówię tutaj po angielsku...? Hej, co wy tam robicie?

Któryś z medyków jęknął.

– Gdzie się podział doktor Ashford?

– Jestem  powiedział anestezjolog, wpadając na salę operacyjną.

– Bogu niech będą dzięki. Znieczul ją, żebyśmy mogli trochę popracować,

dobrze?

– Plecie bez przerwy, dokuczliwa jak wrzód na dupie.

Oczywiście nikt nie zamierzał jej obrazić. Oczy ponad maskami śmiały się do

niej. Na sali operacyjnej panował nastrój podniecenia; podobało jej się to.

– Nic dziwnego, że nosicie te maski, skoro bezustannie obrażacie pacjentów.

Chcecie się za nimi ukryć. Tchórze.

 To jasne, że jest pani odrobinę podniecona, pani Delaney, i stąd to hałaśliwe

przedstawienie – powiedział anestezjolog, zajmując swoje miejsce przy stole

operacyjnym.

– To moja wielka scena i zagram ją, jak mi się podoba.

– Na pewno będzie pani doskonała.

– Widział pan moje nowe serce?

– Nie jestem dość dobry dla tego towarzystwa. Ja tu tylko zawiaduję narkozą.

Proszę się odprężyć. – Przetarł grzbiet jej dłoni wacikiem. – Poczuje pani lekkie

ukłucie.

– Przyzwyczaiłam się przy was do lekkich ukłuć.

Wszyscy się roześmieli i w tym momencie pojawił się doktor Jeffries w

towarzystwie doktora Sholdena, kardiologa, którego opiece Dean powierzył Cat,

kiedy stwierdził, że z powodów osobistych nic jest w stanie dłużej się nią

zajmować jako pacjentką.

– No, co porabiamy? – zapytał doktor Jeffries.

 Pańska suflerka się zaniedbuje, doktorze – skwitowała Cat złośliwie. – „Co

porabiamy” to powinna być raczej moja kwestia.

– Właśnie oglądaliśmy serce – odpowiedział lekarz spokojnie.

Wzięła głęboki oddech i spojrzała na niego wyczekująco. A potem stwierdziła:

– Takie nabrzmiałe znaczeniem pauzy stosuje się w operach mydlanych

nagminnie. Budujemy w ten sposób napięcie, ale to tani chwyt. Powiedzcie mi

wreszcie, co z tym sercem.

– Przepiękne – odezwał się doktor Sholden. – Robi wspaniałe wrażenie. Jest na

nim wypisane twoje imię.

Cat dostrzegła kątem oka grupę techników krzątających się wokół pojemnika.

– Będzie biło w twojej piersi, kiedy się przebudzisz – powiedział Dean.

– Gotowa? – spytał Jeffries. Gotowa?

Oczywiście, zlękła się, gdy po raz pierwszy usłyszała o transplantacji, ale

wszelkie jej wątpliwości dawno się rozwiały.

Krótko po tym, jak Dean postawił diagnozę, odczuła wyraźne pogorszenie stanu

zdrowia. Lekarstwa pomagały przezwyciężyć bezustanne zmęczenie i niedostatek

energii, ale tylko do czasu. Nie było takiego specyfiku, który ostatecznie wróciłby

jej zdrowie. A jednak nie przyjęła wtedy do wiadomości, że jest poważnie chora.

Dopiero gdy poczuła się naprawdę źle, gdy wzięcie prysznica przychodziło z

trudem, a zjedzenie pełnego posiłku stało się wyczynem, przyznała sama przed

sobą, że stan jej serca musi być rzeczywiście krytyczny.

– Potrzebne mi nowe serce.

Dopóki nie wygłosiła tego oświadczenia przed ekipą telewizyjną, nikomu nie

przyszło do głowy, że może być poważnie chora. Nikt z kolegów, którzy razem z

nią kręcili codziennie kolejne odcinki opery mydlanej „Przemiany”, nigdy nie

dostrzegł zdradliwej bladości pod makijażem. I wszyscy, także dyrekcja sieci

telewizyjnej, natychmiast dali wyraz swojemu niedowierzaniu, co zresztą

przewidywała. Trudno im było uwierzyć w chorobę Cat Delaney, trzykrotnej

laureatki Nagrody Emmy, gwiazdy telewizyjnej, grającej Laurę Madison, główną

bohaterkę ich serialu. Pracowała więc dalej, przywołując na pomoc doświadczenie,

nadrabiając niedostatek energii wrodzoną żywiołowością i korzystając z pomocy

kolegów.

Wreszcie przyszedł jednak moment, gdy sama determinacja przestała

wystarczać; nie była w stanie dłużej pracować tak ciężko i musiała poprosić o

Brown Sandra - Szarada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: