Sewell Kitty - Lodowa pułapka.pdf - Harlequin 2 - Bardot

Kitty Sewell

Lodowa pułapka

SCAN

dalous

PROLOG

Wybrzeże Zatoki Coronation,

Morze Arktyczne, marzec 2006

Nie wziął skutera śnieżnego, jak doradzali starsi.

Podobnie jak innych chłopców, ekscytował go ryk

hałaśliwego silnika, ale ostatnio coraz bardziej

doceniał wewnętrzny głos własnych myśli. Lubił huk

nacierających na siebie tafli kry na morzu, porywy

wiatru, szelest mukluks w trakcie wędrówki po śniegu.

W miarę robienia postępów, wymagających

olbrzymiego wysiłku, czuł się coraz pewniej, coraz

bardziej panował nad sobą.

Załadował do plecaka parę niezbędnych rzeczy,

wystarczających na jednodniową wyprawę, przypiął

długą linkę do obroży psa. Husky należał kiedyś do

jego sąsiada, ale z czasem, dzięki odrobinie sprytu,

chłopiec sprawił, że teraz on był jego panem. Była to

potężna suka, futrzana diablica – agresywna w razie

prowokacji i nadzwyczaj lojalna wobec właściciela, ale

nielubiąca się łasić.

Przewiesił strzelbę przez ramię i do zewnętrznej

kieszeni kurtki wsunął rakietę świetlną. Nie spodziewał

się, że użyje jej do obrony, bo był pewien, że husky

odpędzi wszelkie niepożądane towarzystwo. Sprawdził

swój osprzęt, jak mu to wielokrotnie nakazywano, i

ruszył w drogę z osady nad brzeg morza.

Najpierw musiał przedrzeć się przez nabrzeże.

Zatrzymał się na chwilę, żeby ocenić dystans, który

trzeba będzie pokonać. Gigantyczne ściany lodu były

zmiażdżone przez morze. Potężne odłamy ześlizgnęły

się na siebie albo złożyły w harmonijkę, niczym kartka

papieru. Niektóre lśniące wierzchołki sięgały nieba,

inne spadły i rozbiły się na kawałki. Tak sobie

wyobrażał pradawny las. Był silnym chłopcem,

wysokim i mocno zbudowanym na swój wiek,

jednakże gdy wspinał się po ostrym lodzie,

wykrzykując słowa zachęty do psa, a niekiedy mrucząc

coś niecierpliwie w języku swojego ludu – jego głos

zdradzał niedorosłość. Mimo to ciągnęło go na te

dzikie, bezkresne przestrzenie. Chciał zostać

mężczyzną.

Dysząc z wysiłku, chłopiec i pies dotarli na płaski

lód. Mając na sobie gogle chroniące przed blaskiem,

samotny podróżnik przeczesał wzrokiem horyzont.

Wielka płaszczyzna była widoczna jak na dłoni, ale

skrywała zasadzki, których należało się strzec.

Rzucając krótką komendę psu, chłopiec ruszył przed

siebie. Po godzinie skręcił na zachód, posuwając się

równolegle do odległego teraz brzegu. Idąc szybkim

marszem, żeby nie za bardzo przemarznąć, rozglądał

się wokół i wypatrywał tropów. Wiedział, że ma małe

szanse napotkania lisa. Lisy rzadko wędrują bez celu

na takim odludziu. Te sprytne zwierzęta kryją się na

ogół za niedźwiedziami polarnymi, by żywić się

resztkami upolowanych przez nie fok i szybko się

ulatniać w przypadku jakiegoś zagrożenia. Na cienkiej

warstwie śniegu widać było nakładające się na siebie

odciski łap niedźwiedzia i lisa – pierwsze z nich duże i

ciężkie, a drugie – małe i lekkie. Większość śladów

pochodziła jednak sprzed paru dni, jeśli nie tygodni.

Pełen wdzięku lis jest o wiele ładniejszy żywy niż

martwy, a ciemna krew na jego śnieżnobiałym futrze

zawsze wywoływała u chłopca zawroty głowy. Toteż

powiedział sobie, że celem tej wyprawy nie będzie

upolowanie czegoś, ale ćwiczenie w samotności i

niezależności.

Zdawał sobie jednak sprawę, że zahartowanie

wymaga sporo praktyki. Mężczyźni, by przeżyć, muszą

polować. Muszą zabijać.

Marsz w milczeniu sprawił, że stracił poczucie

czasu. Dwukrotnie się zatrzymał, siadł w kucki i napił

się gorącej, słodkiej herbaty z manierki, podzielił się z

psem paroma paskami suszonego mięsa. Pozostawanie

bez ruchu zbudziło w nim niepokój. Panował straszny

mróz, najlepiej więc było iść. Gdy słońce zniżało się na

niebie, ruszył na północ, a następnie na wschód,

kierując się do domu. Pies zachowywał się spokojnie,

sprawiał wrażenie znudzonego i szedł niekiedy z

przymkniętymi oczami. Mimo ochronnych gogli

chłopiec też zaczął odczuwać ból oczu. Jemu i psu

towarzyszyły tylko własne cienie.

Jednakże coś w końcu dojrzał. Serce zaczęło mu

walić w piersi na widok świeżych śladów, ciągnących

się na skos od jego ścieżki. To niedźwiedź, który

przechodził tędy pół godziny, może nawet kilkanaście

minut temu. Ślady były doprawdy wielkie, więc

chłopiec z lękiem przeczesał wzrokiem horyzont. Trop

znikał w gęstniejącej szarości. Chłopiec poczuł w

krzyżu lekkie drżenie. Miejscowy lud miał

Sewell Kitty - Lodowa pułapka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: