Era mezozoiczna w dziejach Ziemi była okresem wielkich zmian w świecie organicznym. Pod koniec ery zaznaczyły się ruchy  górotwórcze, które nasiliły się w następnej erze kenozoicznej jako fałdowania alpejskie.

              W erze mezozoicznej miały miejsce kilkakrotne, wielkie zalewy morskie, szczególnie w jurze i kredzie. Z kredy pochodzą grube pokłady osadów morskich pochodzenia organicznego, zbudowane głównie z wapiennych skorupek otwornic – pierwotniaków morskich. na Niżu polskim miążność tych osadów dochodzi miejscami do 3 km.

              Zmieniały się granice lądów. Wielki prakontynent na półkuli północnej rozpadł się na Europę i Amerykę Północną, a miedzy nimi powstał Ocean Atlantycki. Na półkuli południowej podzielił się na Afrykę, Amerykę południową, Indie i Australię, które również oddalały się od siebie.

              W mezozoiku, szczególnie w jurze do szczytowego rozwoju doszły gady, żyjące na lądzie, w wodzie i powietrzu. Z końcem kredy , z przyczyn nie wyjaśnionych , nastąpiło gwałtowne wymarcie gadów. Zasadniczo też zmienił się świat roślinny, przewagę uzyskały rośliny okrytozalążkowe.

              najważniejszymi mezozoicznymi surowcami mineralnymi w Polsce są: triasowe dolomity, rudy żelaza, kreda pisząca, wapienie i margle.