Działanie żołnierza i drużyny w walce.pdf

SZKOLENIE

Dru¿yna organizuje gniazdo oporu

w pomieszczeniu (na piêtrze) lub w ró¿nych

budynkach. Wa¿ne jest, aby nawzajem

wspieraæ siê ogniem, nawet jeœli gniazda

oporu s¹ rozdzielone budynkami i œcianami.

Stanowiska ogniowe powinny znajdowaæ

siê g³êbiej w pomieszczeniu, tak aby wylot lu-

fy nie wystawa³ poza mur i by nie demasko-

waæ siê b³yskiem strza³u (rys.2, 3).

Przygotowanie stanowisk ogniowych

polega na:

S wzmocnieniu i os³onie otworów strzelni-

czych (w tym organizowaniu zapasowych);

S zabarykadowaniu nieu¿ywanych okien,

drzwi i klatek schodowych;

S wyniesieniu z pomieszczeñ materia³ów

³atwopalnych;

S posypaniu pod³ogi piaskiem lub polaniu

wod¹;

S zgromadzeniu zapasów wody, piasku

i mokrych koców;

S przygotowaniu drogi ewakuacji (na zewn¹trz lub na inn¹

kondygnacjê).

Przygotowane w ten sposób stanowiska ogniowe

i gniazda oporu dru¿yn tworz¹ skuteczny system ognia

pozwalaj¹cy niwelowaæ pola zakryte i martwe, uniemo¿li-

wiaj¹c tym samym zaskakuj¹cy szturm przeciwnikowi.

Czynnoœci zmierzaj¹ce do zorganizowania punktów opo-

ru wymagaj¹ czasu, dlatego te¿ do obrony miejscowoœci

nale¿y wykorzystywaæ si³y obrony terytorialnej i cywilnej.

DZIA£ANIE ¯O£NIERZA

I DRU¯YNY W

DRU¯YNY W W ALCE

ALCE

Podstaw¹ ka¿dego dzia³ania we wszystkich armiach œwia-

ta jest dobrze wyszkolony oraz przygotowany do samo-

dzielnego wykonywania zadañ podoficer i jego ¿o³nierze.

W si³ach zbrojnych œwiadomy swojej roli szeregowy jest

potrzebny na równi z myœl¹cym podoficerem i oficerem.

Por. in¿.

ROBERT

BASA£YGA

16 B ATALION

P OWIETRZNODESANTOWY

i zmiennoœæ – wymaga zdecentralizowanego dzia-

³ania. Dlatego te¿ nale¿y wykszta³ciæ w podleg³ych dowód-

cach dru¿yn i ich ¿o³nierzach nawyki do takiego zachowa-

nia siê w walce, aby straty by³y jak najmniejsze.

Niezale¿nie od rodzaju walki i form jej prowadzenia za-

wsze stosuje siê ogieñ i manewr – zarówno w momencie

podejœcia i niszczenia przeciwnika, jak i podczas wycofy-

wania siê poza zasiêg ra¿enia jego œrodków.

Zadaniem ¿o³nierza w starciu z przeciwnikiem jest

przedostaæ siê do niego i zniszczyæ go albo wycofaæ siê

i zerwaæ z nim kontakt. Aby to zrobiæ, ¿o³nierz musi poko-

naæ okreœlony odcinek terenu. W trakcie jego pokonywa-

nia przeciwnik mo¿e go bez ¿adnych przeszkód ostrzelaæ.

Ktoœ inny powinien wiêc prowadziæ ogieñ, aby zmusiæ

przeciwnika do ci¹g³ego ukrywania siê, pozbawiaj¹c go

w ten sposób mo¿liwoœci prowadzenia skutecznego

Obecnie dzia³anie ¿o³nierza na polu walki polega na

zmuszeniu przeciwnika do ograniczenia jego aktywnoœci.

Osi¹ga siê to przez ogieñ i manewr ( fire and maneuver ) –

technikê dzia³ania polegaj¹c¹ na prowadzeniu ostrza³u

przez jeden element (jednego ¿o³nierza), podczas gdy

drugi pokonuje teren. Jest ona tak niezbêdna do przetrwa-

nia w walce, jak oddychanie na co dzieñ.

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

Rys. 3. Przygotowanie stanowiska ogniowego dla karabinu maszynowego

ród³o: Regulamin walki pododdzia³ów w terenie zurbanizowanym. Sygn. FM-90-10-1,

s. 185.

DZIA£ANIE ¯O£NIERZA

K a¿da walka – ze wzglêdu na swoj¹ dynamikê

SZKOLENIE

Rys. 1. Atak na przemian w parach

manewru (skoku do miejsca wybranego na stanowisko

ogniowe), dopóki element ogniowy nie zapewni mu os³o-

ny. W zale¿noœci od sytuacji i terenu element manewruj¹-

cy porusza siê biegiem lub czo³gaj¹c.

W trakcie walki (opanowania obiektu ataku) oba ele-

menty wymieniaj¹ siê rolami w celu zapewnienia postêpu

w dzia³aniach. W niektórych sytuacjach, na przyk³ad

w niewielkiej odleg³oœci od przeciwnika, elementy ognio-

wy i manewruj¹cy nie musz¹ siê wymieniaæ rolami. Ogieñ

i manewr opiera siê na indywidualnym pokonywaniu tere-

nu przez ¿o³nierzy zespo³u. Dzia³aj¹c w zespole, ¿o³nierz

ocenia sytuacjê i teren na kierunku dzia³ania, a nastêpnie

decyduje, jak i kiedy wykonaæ skok w celu zajêcia nowe-

go stanowiska ogniowego.

Po wykonaniu skoku przez element manewruj¹cy i za-

jêciu stanowiska ogniowego staje siê on elementem

ogniowym, natomiast dotychczasowy element ogniowy –

elementem manewruj¹cym.

Zespó³ porusza siê, utrzymuj¹c ustalony kierunek

dzia³ania. ¯aden z ¿o³nierzy nie mo¿e wejœæ w pas dzia³a-

nia innego zespo³u, dziêki czemu jest mo¿liwe jednocze-

sne dzia³anie kilku zespo³ów.

¯o³nierz os³aniaj¹cy ogniem (element ogniowy) jest

odpowiedzialny za niszczenie przeciwnika na kierunku

dzia³ania. Prowadzi ogieñ równolegle do kierunku poru-

szania siê swojego partnera, ubezpieczaj¹c go w ten

sposób.

Poruszaj¹cy siê ¿o³nierz (element manewruj¹cy) po-

konuje teren biegiem lub czo³gaj¹c siê – zawsze od jednej

os³ony do drugiej. Nale¿y unikaæ poruszania siê odcinka-

mi, które nie zapewniaj¹ ¿adnej os³ony.

Je¿eli skok do kolejnej os³ony nie jest mo¿liwy, omija

siê taki teren, pod¹¿aj¹c za zespo³em s¹siednim, po czym

w dogodnym miejscu powraca na swój kierunek dzia³ania.

Dru¿yna atakuj¹c obiekt, mo¿e opanowywaæ go, poru-

szaj¹c siê na przemian w parach (rys. 1) na przemian pa-

rami (rys. 2) lub na przemian po³ow¹ dru¿yny (rys. 3).

Podstawowym sposobem jest poruszanie siê na przemian

w parach. Dru¿yna nie atakuje w tyralierze.

W czasie walki dowódca dru¿yny kieruje dzia³aniem

dru¿yny i koordynuje je. W wielu wypadkach typowe do-

wodzenie dowódcy dru¿yny w walce polega jedynie na

podaniu podw³adnym komendy, po której dru¿yna dosto-

sowuje siê do kierunku i rodzaju dzia³ania okreœlonego

przez dowódcê.

Zasada „Pod¹¿aj za mn¹ i rób to, co ja” umo¿liwia do-

wódcom najni¿szego szczebla dowodzenie bez straty cza-

su na komendy i rozkazy s³owne. Wyszkolony w ten spo-

sób ¿o³nierz wie, ¿e gdy jego dowódca biegnie, musi biec

za nim, kiedy pada, pada i on. Na szczeblu dru¿yny jej do-

ognia, podczas gdy ¿o³nierz zajmuje kolejne stanowisko

ogniowe. Polega to na tym, ¿e jeden ¿o³nierz strzela, pod-

czas gdy drugi w tym czasie przemieszcza siê. Podobna

zasada obowi¹zuje równie¿ wówczas, gdy atakuje lub wy-

cofuje siê pluton – dru¿yny na przemian zapewniaj¹ sobie

wsparcie i os³onê.

Wykonanie manewru wymaga odpowiedniej kondycji

fizycznej. Im bli¿ej przeciwnika znajduje siê ¿o³nierz, tym

bardziej zwiêksza siê prawdopodobieñstwo jego trafienia.

Ogieñ – mimo narastaj¹cego zmêczenia – musi byæ wiêc

realizowany na stanowiska przeciwnika, a manewr, czyli

pokonanie terenu, realizowany energicznie i jak najszyb-

ciej. Wyposa¿enie indywidualne musi byæ zatem dok³a-

dnie dopasowane i przygotowane do b³yskawicznego u¿y-

cia. W bezpoœredniej walce obowi¹zuje bowiem zasada,

¿e ten ¿yje d³u¿ej, kto strzela pierwszy.

Przedstawione w niniejszym artykule sposoby zacho-

wania siê w walce dotycz¹ wszystkich ¿o³nierzy. Jednak

pamiêtaæ o nich powinni przede wszystkim ¿o³nierze

pododdzia³ów zmechanizowanych podczas ataku w ugru-

powaniu pieszym (po opuszczeniu bojowych wozów pie-

choty), jak te¿ pododdzia³ów desantowo-szturmowych

wykonuj¹cych zadania w g³êbi ugrupowania przeciwnika.

Zasady prowadzenia ognia i manewru

Ogieñ i manewr maj¹ miejsce w jednym czasie. S¹

wykonywane przez element ogniowy oraz element ma-

newruj¹cy. Tymi elementami mog¹ byæ ¿o³nierze, dwuo-

sobowe zespo³y (pary ¿o³nierzy), czêœæ lub ca³e dru¿yny.

Element ogniowy os³ania manewr elementu manew-

ruj¹cego, ostrzeliwuj¹c stanowiska ogniowe przeciwnika.

Utrudnia on prowadzenie celnego ognia przez przeciwni-

ka. Element ogniowy ostrzeliwuje go dopóty, dopóki ele-

ment manewruj¹cy nie zakoñczy manewru i zajmie kolej-

ne stanowisko ogniowe. (rys. 1)

Element manewruj¹cy porusza siê wtedy, gdy element

ogniowy prowadzi ogieñ. Nie powinien on wykonywaæ

LISTOPAD 2002

SZKOLENIE

wódca nie tylko kieruje i koordynuje, ale jest jednym

z walcz¹cych, a dowodzenie przez przyk³ad pozwala po³¹-

czyæ obie funkcje.

Przygotowanie ¿o³nierzy i dru¿yny

do walki

Przed rozpoczêciem dzia³ania obowi¹zkiem ka¿dego

¿o³nierza jest zamaskowanie siê. Maskowanie – niestety,

jest ci¹gle w naszej armii traktowane przez niektórych ¿o³-

nierzy jako filmowa ekstrawagancja – nie zapewnia co

prawda os³ony, ale w ogromnym stopniu j¹ wspomaga.

¯aden mundur œwiata nie maskuje w wystarczaj¹cym

stopniu. Niezamaskowane zarysy sylwetki, he³mu i cha-

rakterystycznych elementów wyposa¿enia oraz jasny ko-

lor skóry to czynniki, które mog¹ spowodowaæ, ¿e wielu

¿o³nierzy mo¿e nie wróciæ z pola walki.

Atak nie zawsze rozpoczyna siê przygotowaniem

ogniowym. Czêsto pododdzia³y podchodz¹ do pozycji

przeciwnika skrycie w pe³nej gotowoœci do reakcji na jego

dzia³anie. Jest to tzw. d¹¿enie do kontaktu, 1 które stosuje

siê w sytuacjach, gdy pozycje przeciwnika nie s¹ szcze-

gó³owo rozpoznane.

W sytuacjach, w których kontakt z przeciwnikiem jest

bardzo prawdopodobny, ¿o³nierze poruszaj¹ siê, trzyma-

j¹c broñ obur¹cz z kolb¹ opart¹ na ramieniu. Indywidual-

nej broni strzeleckiej nie powinno nosiæ siê zawieszonej

na pasie noœnym.

Podchodz¹c do rejonu, w którym mog¹ byæ rozmie-

szczone pozycje ogniowe przeciwnika, ¿o³nierz obserwu-

je wyznaczony mu sektor zgodnie z zasad¹ „oczy – lufa –

cel”, czyli kieruj¹c broñ tam, gdzie patrzy. Pozwala to na

otwarcie ognia natychmiast po zauwa¿eniu przeciwnika,

bez straty czasu na przyjmowanie postawy strzeleckiej.

W normalnej sytuacji ¿o³nierzowi nie wolno k³aœæ pal-

ca na jêzyku spustowym. Kiedy jednak przeszukuje on lub

zbli¿a siê do podejrzanego miejsca, palec wskazuj¹cy

opiera na spuœcie.

Ka¿dy ¿o³nierz w zespole musi byæ ca³y czas œwiado-

my, gdzie jest skierowana jego broñ. Chaotyczne kierowa-

nie lufy we wszystkich kierunkach z broni¹ odbezpieczo-

n¹ i palcem na jêzyku spustowym to recepta na œmieræ

kolegi lub nawet postrzelenie samego siebie. ¯o³nierz mu-

si bez przerwy upewniaæ siê, ¿e nie mierzy w stronê kole-

gi z dru¿yny, a palec wskazuj¹cy powinien trzymaæ na

os³onie jêzyka spustowego.

Podczas podejœcia ¿o³nierze ca³y czas wyszukuj¹

wzrokiem miejsca, które mog¹ zapewniæ im os³onê na

wypadek otwarcia ognia przez przeciwnika. Powinni tak¿e

zwracaæ uwagê na miejsca dogodne do urz¹dzenia stano-

wisk przez niego. Mo¿e siê bowiem okazaæ, ¿e w takich

Rys. 2. Atak na przemian parami

miejscach rzeczywiœcie kryje siê zagro¿enie. Ka¿dy ¿o³-

nierz powinien staraæ siê myœleæ tak, jakby sam by³ prze-

ciwnikiem.

Nigdy nie powinno siê wychodziæ na nieos³oniête

odcinki terenu. Wskazane jest wykorzystywanie miejsc

zapewniaj¹cych os³onê przed ostrza³em i ukrycie przed

obserwacj¹. Nale¿y utrzymywaæ taki kierunek podcho-

dzenia do obiektu, aby mieæ przed sob¹ krzaki, pnie

drzew lub inne przedmioty terenowe mog¹ce s³u¿yæ ja-

ko os³ona i ukrycie.

Ka¿dy ¿o³nierz w parze musi upewniaæ siê, ¿e wraz ze

swoim partnerem zachowuj¹ wystarczaj¹ce odstêpy miê-

dzy sob¹ oraz, ¿e obaj mog¹ jednoczeœnie otworzyæ ogieñ

bez wzajemnego wchodzenia sobie na liniê celowania.

Podczas poszukiwania kontaktu z przeciwnikiem do-

wódca dru¿yny dzieli teren przed sob¹ na odcinki od jed-

nej os³ony do nastêpnej. Po kilkudziesiêciu metrach poru-

szania siê takimi odcinkami dru¿yna zatrzymuje siê i do-

wódca dokonuje kolejnego podzia³u terenu na odcinki, za-

chowuj¹c przy tym nakazany kierunek dzia³ania.

Dowódca dru¿yny organizuje tzw. postoje orientacyj-

ne, podczas których ka¿dy ¿o³nierz klêczy na jednym ko-

lanie oraz w ciszy i bez ruchu prowadzi nas³uchiwanie

i obserwacjê terenu wokó³ siebie. Im bli¿ej pozycji prze-

ciwnika, tym czêstsze powinny byæ postoje orientacyjne.

Je¿eli dru¿yna nie za³o¿y³a bagnetów na broñ, do-

wódca powinien zarz¹dziæ to przed opuszczeniem po-

stoju orientacyjnego. Mimo nowoczesnych œrodków

walki bagnet jest i nadal bêdzie powszechnie stosowa-

ny, poniewa¿ w krytycznej sytuacji mo¿e staæ siê dla

1 W terminologii brytyjskiej oraz w NATO d¹¿enie do kontaktu – jako jed-

na z form dzia³añ zaczepnych – jest okreœlane mianem „advance to con-

tact”, natomiast w terminologii amerykañskiej jako „movement to con-

tact”. Dzieli siê ono na nieistniej¹c¹ w naszych regulaminach technikê

„search and attack” (szukaj i atakuj) oraz „approach march” (marsz spo-

tkaniowy), który jest stosowany powszechnie jako marsz ubezpieczony.

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

SZKOLENIE

Rys. 3. Atak na przemian po³ow¹ dru¿yny

tychczasowego dzia³ania), ewentualnie mniej precyzyjne

wskazania ogólne (z przodu, z prawej itd.).

W wypadku braku kontaktu z dowódc¹ ¿o³nierz

przekazuje informacjê o przeciwniku innym cz³onkom

dru¿yny znajduj¹cym siê na s¹siednich stanowiskach

ogniowych, tak aby dotar³a jak najszybciej do dowódcy

dru¿yny.

Ogieñ prowadzony do przeciwnika powinien byæ sku-

teczny. Nigdy nie nale¿y strzelaæ chaotycznie, bo w ten

sposób jedynie marnuje siê amunicjê. Je¿eli nie mo¿na

zlokalizowaæ przeciwnika, lepiej nie strzelaæ. Dziêki temu

jest przynajmniej szansa na unikniêcie zdemaskowania

swojej pozycji.

¿o³nierza ostatecznym œrodkiem decyduj¹cym o sukce-

sie w starciu. 2

Zachowanie siê ¿o³nierzy

podczas ataku

Im mniejsza odleg³oœæ do pozycji przeciwnika, tym

atakuj¹cy ¿o³nierz jest bardziej nara¿ony na ra¿enie przez

niego. Z doœwiadczeñ wynika, ¿e w odleg³oœci 300 m od

stanowiska ogniowego przeciwnika ¿o³nierz mo¿e

w miarê bezpiecznie pokonaæ oko³o 5 m w pozycji wy-

prostowanej. 200 m od przeciwnika mo¿e wykonaæ

tylko 3–5 kroków. Poni¿ej 100 m od niego mo¿na poru-

szaæ siê tylko od ukrycia do ukrycia, a w terenie otwar-

tym – jedynie siê czo³gaæ. Poruszanie siê w terenie nie-

zapewniaj¹cym ¿adnej os³ony mo¿liwe jest jedynie przez

czo³ganie siê – nawet w odleg³oœci kilkuset metrów od

przeciwnika.

¯o³nierz biegnie tylko wtedy, je¿eli jest w stanie do-

trzeæ do najbli¿szej os³ony w ci¹gu oko³o 3–5 s, w prze-

ciwnym wypadku musi siê czo³gaæ. Aby kontrolowaæ

czas, w którym przeciwnik mo¿e prowadziæ ogieñ, w cza-

sie biegu nale¿y odliczaæ czas tak, jak to siê robi, skacz¹c

ze spadochronem: 121, 122, 123... itd.

Najkrótsz¹ drog¹ od jednego ukrycia do drugiego jest,

oczywiœcie, odcinek linii prostej. Jednak w czasie biegu

nale¿y wykorzystywaæ rzeŸbê terenu i przedmioty tereno-

we aby zapewniæ sobie dodatkow¹ os³onê. Zasada ta do-

tyczy ka¿dej innej os³ony – zarówno naturalnej, jak

i sztucznej.

Je¿eli ¿o³nierz Ÿle oceni³ teren i swoje mo¿liwoœci, po

3 s pada na ziemiê i resztê dystansu do wybranego ukry-

cia pokonuje, czo³gaj¹c siê.

Reakcja na ogieñ broni strzeleckiej

Indywidualna reakcja ¿o³nierza w chwili kontaktu

ogniowego z przeciwnikiem obejmuje cztery etapy:

Y zajêcie stanowiska za os³on¹;

Y zlokalizowanie przeciwnika;

Y otwarcie ognia;

Y meldunek o przeciwniku: sk¹d prowadzi ogieñ i jaki

œrodek ogniowy, a tak¿e charakterystyczny przedmiot te-

renowy, obok którego siê znajduje.

Jest to jedna z podstawowych, standardowych tech-

nik dzia³ania ¿o³nierza (ang. Battle Drills ).

Po otwarciu ognia przez przeciwnika ka¿dy ¿o³nierz dru-

¿yny jak najszybciej zajmuje stanowisko za najbli¿sz¹ os³o-

n¹. Je¿eli przeciwnik znajduje siê bardzo blisko, ¿o³nierze

bêd¹cy w bezpoœrednim kontakcie z nim ostrzeliwuj¹ go

krótk¹ seri¹ bez zajmowania stanowiska, aby uniemo¿liwiæ

mu swobodne celowanie do kolegów z dru¿yny.

Po dobiegniêciu w pobli¿e wybranej os³ony ¿o³nierz

pada na ziemiê, dociera do niej, czo³gaj¹c siê, lokalizuje

stanowisko ogniowe przeciwnika i otwiera ogieñ. Lokali-

zuj¹c przeciwnika, nie wolno strzelaæ nad os³on¹ oraz

z boku, aby nie zostaæ wyeliminowanym. Je¿eli w pobli¿u

nie ma dogodnej os³ony, pada siê i z miejsca rozpoczyna

wymianê ognia z przeciwnikiem.

Zajmuj¹c stanowisko ogniowe, nie nale¿y wykorzysty-

waæ charakterystycznych obiektów terenowych. Zazwy-

czaj zwyk³e zag³êbienie w ziemi jest lepsze ni¿ samotne

drzewo lub g³az czy mur.

Po wykryciu przeciwnika ¿o³nierz g³osem wskazuje je-

go stanowisko dowódcy dru¿yny, podaj¹c kierunek. Okre-

œlaj¹c pozycje przeciwnika, wykorzystuje siê najczêœciej

uk³ad godzin zegarowych (np. na dziesi¹tej, na trzeciej,

przy czym zawsze godzina 12.00 to kierunek naszego do-

2 Podczas wojny o Falklandy (1982 r.) Brytyjczycy stosowali w³aœnie wal-

kê na bagnety. Bagnet na broni jest nieod³¹cznym elementem ataku pie-

choty, co potwierdzi³a operacja „Pustynna burza”.

LISTOPAD 2002

SZKOLENIE

Ka¿dy ¿o³nierz musi braæ pod uwagê mo¿liwoœæ na-

g³ego otwarcia ognia ze stanowisk przeciwnika, które do-

tychczas nie zosta³y wykryte. Nie wolno siê koncentro-

waæ tylko i wy³¹cznie na stanowiskach ogniowych prze-

ciwnika, z którymi jest prowadzony pojedynek ogniowy,

bo mo¿e dostaæ siê pod ogieñ lepiej zamaskowanych.

Je¿eli dru¿yna dysponuje granatami dymnymi, przed

rozpoczêciem dalszego pokonywania terenu nale¿y je wy-

korzystaæ do zadymienia odkrytych jego odcinków.

W zespo³ach ¿o³nierze nie mog¹ zajmowaæ stanowi-

ska na jednej linii przed lub za swoim partnerem. W cza-

sie przemieszczania siê nale¿y utrzymywaæ dystans

3–5 m jeden od drugiego, tak aby nie znaleŸæ siê na linii

celowania partnera. W trakcie biegu nale¿y ca³y czas

utrzymywaæ nakazany przez dowódcê dru¿yny kierunek.

¯o³nierz nie rozpoczyna kolejnego skoku do wybrane-

go ukrycia, je¿eli nie jest pewien, czy jego partner mo¿e

ju¿ go os³aniaæ ogniem.

¯o³nierz (element ogniowy) powinien obserwowaæ

i zapamiêtywaæ aktualn¹ pozycjê swego partnera, kieru-

nek, z którego strzela przeciwnik, oraz kolejn¹ dogodn¹

os³onê dla siebie.

Przed opuszczeniem zajmowanego stanowiska

ogniowego ¿o³nierz czo³ga siê do ty³u i w bok. Dziêki

temu nie podnosi siê w tym samym miejscu, w którym

strzela³ i w które byæ mo¿e w³aœnie celuje przeciwnik,

czekaj¹c na jego b³¹d. Z miejsca, w które siê odczo³ga³,

rozpoczyna skok do wybranego przez siebie ukrycia.

Dzia³anie ¿o³nierzy w terenie odkrytym powinno pole-

gaæ na uniemo¿liwieniu przeciwnikowi prowadzenia

ognia metod¹ ci¹g³ego ostrzeliwania go przez element

ogniowy. Dlatego te¿ kolejny skok mo¿e byæ wykony-

wany wtedy i tylko wtedy, gdy element ogniowy prowa-

dzi celny ogieñ do przeciwnika.

Zmieniaj¹c stanowisko, nale¿y energicznie podnieœæ

siê i jak najszybciej przebiec niewielkimi zakosami w kie-

runku kolejnej os³ony. Nale¿y pamiêtaæ, ¿e obszerne za-

kosy spowoduj¹ jedynie utratê si³, a mimo to biegn¹cy

wci¹¿ bêdzie daleko od przeciwnika. Lepiej jest biec w li-

nii prostej przez 3–5 s, ni¿ przesadziæ z zakosami.

¯o³nierz, który zmienia stanowisko, nie prowadzi

ognia – robi to za niego os³aniaj¹cy go partner z pary. Je-

dynym zadaniem w czasie zmiany pozycji jest jak najszyb-

ciej dostaæ siê do kolejnej os³ony.

Podczas walki nie wolno poruszaæ siê w pozycji zupe³-

nie wyprostowanej i z broni¹ w jednej rêce. Nale¿y biec,

utrzymuj¹c nisk¹ sylwetkê i z broni¹ w obu rêkach. Dziê-

ki temu utrzymywana jest gotowoœæ do b³yskawicznego

otwarcia ognia w wypadku nag³ego zagro¿enia.

Nie nale¿y za wszelk¹ cenê dobiegaæ do samej os³ony.

¯o³nierz powinien upaœæ na ziemiê kilka metrów przed

i doczo³gaæ siê do niej. W ten sposób jest krócej wysta-

wiony na ogieñ przeciwnika i jednoczeœnie nie daje mu

wskazówki, gdzie dok³adnie bêdzie siê znajdowaæ jego ko-

lejne stanowisko ogniowe.

W terenie p³askim i odkrytym po zajêciu stanowiska

nie nale¿y odczo³giwaæ siê. W takim terenie wa¿niejsze od

odczo³gania jest jak najszybsze otwarcie i nieprzerwane

prowadzenie ognia.

Zajmuj¹c lub opuszczaj¹c stanowisko, nie powinno

siê przetaczaæ po ziemi z jednego miejsca w drugie. Jest

to zupe³nie bezcelowe, a nawet szkodliwe. Mo¿na bowiem

³atwo zdradziæ pozycjê atakuj¹cego (a przynajmniej kieru-

nek, w którym j¹ zmienia) oraz naraziæ go na straty indy-

widualnego wyposa¿enia.

Po przyjêciu postawy strzeleckiej i wycelowaniu ¿o³-

nierz daje kilka strza³ów do przeciwnika, które s¹ sygna-

³em dla jego partnera do zmiany stanowiska.

Strzelaj¹c, nale¿y obserwowaæ, czy partner nie wcho-

dzi na liniê celowania. Zawsze po kilku strza³ach ¿o³nierz

powinien odrywaæ wzrok od przyrz¹dów celowniczych

i lustrowaæ przedpole, aby zorientowaæ siê w sytuacji.

Im bli¿ej przeciwnika znajduje siê dru¿yna, tym wiê-

cej amunicji musi wystrzeliæ ka¿dy ¿o³nierz, aby zapew-

niæ skuteczn¹ os³onê partnerowi. Wówczas najlepiej na-

stawiæ prze³¹cznik rodzaju ognia na krótkie serie. W ta-

kiej sytuacji ogieñ staje siê czynnikiem decyduj¹cym

o powodzeniu – kosztem manewru. W praktyce oznacza

to, ¿e w niewielkiej odleg³oœci od przeciwnika mo¿e po-

ruszaæ siê w jednym czasie np. tylko jedna para ¿o³nie-

rzy, podczas gdy reszta dru¿yny os³ania j¹ swoim

ogniem.

Ogieñ ci¹g³y wykorzystuje siê w walce w bardzo ma-

³ych odleg³oœciach, strzelaj¹c „z biodra”. Jeœli jest czas na

z³o¿enie siê do strza³u i wycelowanie, to jest tak¿e czas na

strzelanie ogniem pojedynczym, który jest znacznie cel-

niejszy ni¿ ci¹g³y.

Nie nale¿y sygnalizowaæ partnerowi, aby zaczyna³

biec, dopóki rzeczywiœcie nie jesteœmy w stanie rozpocz¹æ

ostrza³u przeciwnika. Nie podaje siê ¿adnych sygna³ów

g³osem ani gestami – po zajêciu stanowiska po prostu

otwiera siê ogieñ.

Unika siê prowadzenia ognia poza w³asny pas dzia³a-

nia, poniewa¿ nigdy nie mo¿na mieæ pe³nego rozeznania

w aktualnym po³o¿eniu innych ¿o³nierzy dru¿yny.

¯o³nierz powinien siê orientowaæ w liczbie wystrzela-

nych naboi. Dziêki temu wie, ile amunicji mu pozosta³o

oraz w którym momencie musi zmieniæ magazynek.

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: