Chmielewska_Joanna_-_Wielki_diament_t.2_(SCAN-dal_893).pdf

Joanna Chmielewska

Wielki Diament

t. II

Wszystko zaczęło się akurat w chwili, kiedy moja siostra zakochała się

idiotycznie w homeopacie-fanatyku, w dodatku sama ją z tym fanatykiem

poznałam, nie przewidziawszy skutków, szlag ciężki by to trafił. Diabli wiedzą

zresztą, może on był po prostu przyrodnikiem. Z powołania. Ratunku.

Znacznie później dopiero okazało się, że nie ma tego złego, co by na dobre

nie wyszło, chociaż za to dobre też bym głowy nie dała...

Byłyśmy bliźniaczkami jednojajowymi i podobno własna matka nie mogła

nas rozróżnić. Dopóki żyła, a nie trwało to długo. Przy wstrząsającym podobień-

stwie zewnętrznym, całą resztę miałyśmy już w kratkę, rozbiegały nam się trochę

upodobania, charaktery, zdolności i predyspozycje. Nienawidziłyśmy się

śmiertelnie przez całe lata, co nie przeszkadzało nam w dostrzeganiu płynących z

podobieństwa korzyści.

Nienawiść wylęgła się w momencie, kiedy w wieku lat czterech razem

spojrzałyśmy w lustro. Oczywiście ubierane byłyśmy jednakowo, co nie miało

żadnego sensu, bo przy identyczności wyglądu należało nas zróżnicować bodaj

strojem, ale widocznie nacisk tradycji był silniejszy niż zdrowy rozsądek.

Spojrzałyśmy i dokonałyśmy odkrycia.

- To ja! - powiedziała Krystyna z naciskiem, pełnym oburzenia. - Dlaczego

wyglądasz tak jak ja?

- A to ja! - odparłam, pokazując którąś z nas palcem. - To ty wyglądasz jak

ja! Nie chcę!

- Nie chcę! - zawtórowała mi energicznie.

- Przestań wyglądać!

- To ty przestań! Ja jestem jedna! A ty druga!

- Ty jesteś druga, a ja jedna! Zrób się inna!

- Sama się zrób!

Od słowa do słowa, oderwano nas od siebie, zanim zdążyłyśmy pozbawić się

wzajemnie włosów na głowach. Ona ugryzła mnie w ucho, a ja jej podrapałam nos.

Dławiąc się urazą, rzucałyśmy na siebie wściekłe i dzikie spojrzenia i nie

chciałyśmy ze sobą rozmawiać aż do chwili pójścia do szkoły. Nawet tragiczna

śmierć i pogrzeb rodziców nie miały wpływu na naszą nienawiść.

Szkoła nas w pewnym sensie pogodziła. Ja byłam od stóp do głów

humanistką, a ona miała talent matematyczny oraz namiętność do fizyki i chemii.

Odrabiała za mnie zadania z matematyki i odpowiadała na fizyce, ja zaś pisałam jej

wypracowania z polskiego i referaty z historii. Nikt nigdy w szkole nie wiedział,

która z nas jest która, ponieważ przytomnie na odpowiednich lekcjach

zamieniałyśmy się miejscami i jedyne rozumne słowa na ten temat padły z ust

wychowawczyni.

- Możecie robić, co chcecie - rzekła do nas. - Uczyć się wyłącznie tych

przedmiotów, które się wam podobają i odpowiadać za siebie wzajemnie. Ale

przypominam wam, że na maturze egzamin będziecie zdawały pojedynczo, to po

pierwsze, a po drugie, żywię nadzieję, że obie macie dość rozumu, żeby tych

nieprzyjemnych rzeczy nauczyć się bodaj minimalnie. Przed wami życie i nie

wiadomo, jakie komplikacje mogą się wam przytrafić. Weźcie to pod uwagę i

róbcie, jak uważacie. Obie jesteście inteligentne.

Odwołanie się do naszego rozumu spodobało się nam jednakowo,

aczkolwiek w odniesieniu do inteligencji każda z nas zapragnęła odróżnić się od tej

drugiej choćby tępotą. Pragnienie było nikłe i w rezultacie ja znałam tabliczkę

mnożenia, a ona pamiętała datę bitwy pod Grunwaldem i umiała pisać or-

tograficznie.

Jedyny wspólny nam talent to były zdolności językowe, podobno

odziedziczone po mieszanych przodkach. Tu wyjątkowo nie stosowałyśmy żadnej

wymiany, przeciwnie, raczej rywalizację, nasza rodzina miała nieco oleju w głowie

i widząc zapał, stworzyła nam możliwości. Dzięki temu jednakowo znałyśmy

francuski, angielski i niemiecki i dopiero dalej nas rozdzieliło. Ja się uparłam przy

włoskim, a ona przy hiszpańskim, potem ona uczepiła się szwedzkiego, a ja greki.

Poliglotki, można powiedzieć.

Z biegiem lat nasza wzajemna nienawiść nieco przyschła i w chwili

zdawania matury byłyśmy już zaprzyjaźnione, przy czym w wykorzystywaniu

podobieństwa miałyśmy wprawę olbrzymią. Pierwotnej bezproduktywnej uciesze

dałyśmy spokój, przedkładając nad nią korzyści praktyczne.

Od śmierci rodziców, która nastąpiła tuż przed ukończeniem przez nas

piątego roku życia, wychowywali nas dziadkowie oraz liczni wujowie i ciotki.

Warunki miałyśmy znakomite, wielka willa w ogrodzie na skraju miasta,

wielkopłytowy Ursynów nas nie sięgnął i żaden wysokościowiec nie zaglądał nam

w zęby, a za to miałyśmy świeże powietrze i wodę z własnego ujęcia. W dziesięciu

pokojach willi doskonale mieściły się trzy rodziny, babka z dziadkiem, wuj z ciotką

i jednym dzieckiem, Jureczkiem, młodszym od nas o sześć lat, my obie i Andzia z

wnuczką. Andzia dobiegała osiemdziesiątki, czego nikt by po niej nie poznał,

trzymała się fenomenalnie i była tak zwaną starą sługą rodziny z czasów jeszcze

przedwojennych. Opiekowała się naszą babką w jej okupacyjnym dzieciństwie,

wnuczkę zaś sprowadziła z zaprzyjaźnionej wsi, jako swoją następczynię.

- Nie zostanie panna Ludwika bez nijakiej pomocy - rzekła kiedyś

stanowczo. - Ja przysięgę składałam. Kazia po mnie nastanie, ona tyż ma nie-

ślubne, niech odchowa, a żyć z jakim, jakby co, może na wiarę. Niech sobie ma

dochodzącego.

Interesowało nas nawet przez jakiś czas, czy Kazia ma dochodzącego, ale

stało się to nieistotne, to znaczy owszem, bardzo ważne, bo dochodzący Kazi oka-

zał się tak zwaną złotą rączką i załatwiał nam wszystkie naprawy, od czyszczenia

rynny poczynając, a na telewizji kablowej i przenośnych telefonach kończąc. Przy

telefonach zresztą pilnowała go Krystyna, doskonale zorientowana w temacie,

patrzyła mu na ręce i robiła uwagi, podobno z sensem. Dochodzący Kazi oceniał ją

wysoko. Dochodzenie do Kazi w obliczu tych wszystkich usług nie miało żadnego

znaczenia.

Po maturze odrobinę rozdzieliło nas życie. Krystyna zajęła się elektroniką, a

ja historią sztuki. Rychło po studiach stałam się prawie ekspertem w dziedzinie

starej biżuterii i meblarstwa, ona zaś wdała się w jakieś dyrdymały komputerowe.

Też ją ceniono wysoko.

Byłyśmy bardzo ładne. Może nawet piękne. Nie ośmieliłabym się uważać

siebie za piękną, gdyby nie Krystyna. Patrzyłam na nią i wyraźnie widziałam, że

jest piękna, a w końcu wyglądałam identycznie, zatem również musiałam być

piękna. Kształt głowy, twarz, oczy, rany boskie, jakie ona miała oczy...! A prawda,

ja też... Tęczówki zmiennego koloru od jasnozielonego do prawie czarnego, gęste,

długie, czarne rzęsy, jak sztuczne, śliczny nos, śliczne usta, piękną figurę i piękne

długie nogi. Miała wdzięk, nie odróżniano jej ode mnie, zatem ja chyba też...?

Bardziej wierzyłam we własną urodę patrząc na nią niż widząc siebie w lustrze.

Rychło przyznała mi się, że ma podobne doznania. Innymi słowy stanowiłyśmy dla

siebie wzajemnie wielką pociechę i to nas pogodziło ostatecznie.

Opinia chłopaków nie miała w tej kwestii żadnego znaczenia, bo im

podobały się także rozmaite mazepy. Mogli lecieć na nas, choćbyśmy były obrzyd-

liwe, tak jak lecieli na te różne inne. Własny pogląd był ważniejszy.

Obie wyszłyśmy za mąż bardzo wcześnie. Jeszcze na pierwszym roku

studiów, i obie dokonałyśmy kretyńskiego wyboru. Żaden z naszych mężów nie był

pewien, z którą z nas ma do czynienia, ale same pilnowałyśmy uczciwie własnej

tożsamości, ja nie sypiałam z jej mężem, a ona z moim, zresztą oni nam się nie

podobali. To znaczy jej mąż mnie, a mój mąż jej. Rozwiodłyśmy się bardzo szybko

i równocześnie, nawet o tym nie wiedząc, tu już chyba zadziałał przypadek. Jej

mąż okazał się znerwicowanym impotentem, a mój podstępnym narkomanem, obaj

mało przydatni do życia i nie dało się tego wytrzymać.

Już od ślubów mieszkałyśmy oddzielnie, bo babcia za resztki rodzinnej

fortuny kupiła nam dwupokojowe mieszkania, na wszelki wypadek w pobliżu, na

Ursynowie. W prezencie ślubnym. Mieszkania nam zostały, żaden z tych

niewydarzonych głupków nie zdołał nam ich wyrwać, bo nawet porządne

hochsztaplerstwo nie leżało w ich mocy. Gdyby leżało, w obliczu prezentowanego

przez nich niedołęstwa, może uznałybyśmy je za jakąś zaletę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: