Informator 216 (marzec i 1 kwietnia 2007).pdf

nr 216

marzec

i 1 kwietnia 2007

2 INFORMATOR

WIELKA FANTASTYCZNOŚĆ W WIELKIM REALIZMIE

Gdy od połowy lat 20. minionego stulecia świat zaczął zaczytywać się

„Czarodziejską górą” Tomasza Manna – nikt nie nazwał jej „kultową”, gdyż takich

określeń wtedy nie używano. A pasowałoby ono do tej powieści tak samo, jak chociażby

do późniejszych „Stu lat samotności” Gabriela Garcii Marqueza…

Jest to bowiem opowieść niezwykła. Pozornie, gdyby ją tylko streścić pobieżnie –

nic się w niej nie dzieje. Ot, opis siedmiu lat pobytu sympatycznego (acz nieco nijakiego)

młodzieńca w szwajcarskim sanatorium gruźliczym. Jednak – jakąż treścią wypełnione

jest owo pozorne „nic”!

Mięsiście treściwe jest w niej po prostu wszystko: namacalny wręcz opis dnia

codziennego, istne panoptikum barwnych postaci zamieszkujących uzdrowisko, straszne

i śmieszne epizody związane z rozmaitymi postaciami, wydarzeniami, sytuacjami;

a przede wszystkim – wewnętrzne przemyślenia głównego bohatera oraz inspirujące je

dysputy.

Hans Castorp, świeżo upieczony inżynier z Hamburga, przyjeżdża w pierwszych

latach XX wieku do Davos, by odwiedzić tam swego kuzyna, którego dobrze się

zapowiadającą karierę wojskową przerwały, trudno wtedy uleczalne, problemy

z płucami. Wizyta owa miała trwać trzy tygodnie – jednak stwierdzenie również

i u gościa początków gruźlicy przedłużyło ją na lata. I wyrwało, zarówno fizycznie jak też

mentalnie, młodego „technokratę” (dziś byśmy go tak określili) z jego uporząd-

kowanego a prostego świata.

Zobaczył on bowiem inną rzeczywistość: senną, ograniczoną przez ułomność

ludzkiego organizmu, egzystującą w innej mierze czasu – i żyjącą problemami

niezauważalnymi „na dole”. Doszła do tego nieodwzajemniona namiętność do

fascynującej Rosjanki o francuskim nazwisku oraz swoista walka o „duszę” młodego

Niemca – toczona między włoskim humanistą i rewolucjonistą a neofickim jezuitą

z Galicji (do której później dołączył skutecznie jeszcze Holender-sybaryta).

Dużo w tej powieści przepysznych typów ludzkich: obok wspomnianych tu –

wymienić by można właściwie wszystkie postacie związane z sanatorium (zarówno

pacjentów, jak też personel); że wspomnę zwariowane towarzystwo z „zaazotowanym”

płucem. Dużo sytuacji przejmujących, jak chociażby zejścia kolejnych pensjonariuszy.

Dużo sytuacji komicznych, jak np. wizyta wujka głównego bohatera, który chciał

przywrócić Castorpa światu – a sam ledwie umknął przed pokusą pozostania w sana-

torium „Berghof” na dłużej. Dużo refleksji o życiu, wolności, religii, muzyce, biologii,

czasie etc.; ciekawe, jak Mann pociągnąłby je dalej, po doświadczeniach nazizmu

i komunizmu oraz po wielkich odkryciach naukowych, jakie niewiele później odmieniły

oblicze świata i nasze widzenie wielu, z pozoru szlachetnych, idei (np. rewolucji czy

postępu technicznego).

Powieść ta jest zresztą, przy całej swej nowoczesności i „dwudziestowieczności”,

chwilami zaskakującą staroświecka (odautorska narracja etc.) – co w niczym bynajmniej

nie psuje pasjonującej lektury; powiem więcej: to chyba jedyna znana mi arcypowieść,

która z rozdziału na rozdział staje się coraz lepsza (zwykle – bywa już wtedy raczej

„constans”).

Gorąco polecam tę lekturę nawet najbardziej zatwardziałym fanom „czystej”

fantastyki!

JPP

ps. Młody inżynier parokrotnie wspominał Gdańsk (m.in. tam studiował). I wielki

pasjonat Gdańska, Paweł Huelle, napisał niedawno powieść „Castorp” – o owym

gdańskim epizodzie. Cenię naszego współczesnego pisarza, zwłaszcza za jego

debiutanckiego „Weisera Dawidka”, jednak jakoś dotąd nie odważyłem się sięgnąć po

ów „prequel”. Ciekawszym zresztą, ale nieporównanie trudniejszym zamysłem, byłoby

napisanie parafrazy Manna z punktu widzenia Kławdii Chauchat (i jako kobiety, i jako

Rosjanki); ale takiemu wyzwaniu sprostałby chyba tylko jakiś literacki geniusz…

GKF # 216 3

Drodzy majowi Jubilaci!

Nie zapomnijcie złożyć swych

oświadczeń lustracyjnych

przed Świętem Pracy!

Redakcja

1 Piotr Bortkun 18 Jarosław Słoń

2 Katarzyna Arczewska Jacek Wronkowski

4 Marcin Markowski 20 Janusz Bogucki

7 Maciej Wiktor Marcin Szklarski

12 Wojciech Borkowski Michał Szklarski

14 Michał Narczewski 25 Paweł Nowak

15 Maciej Chudoba

28 Krzysztof Stefański

18 Jacek Rzeszotnik

Patryk Wierzbanowski

4 INFORMATOR

Wstępne oświadczenia lustracyjne

redakcji „Informatora GKF”

Ja, PiPiDżej,

oświadczam, że nigdy nie współpracowałem z żadnymi

służbami specjalnymi. Dodam, że tą insynuacją jestem

oburzony – podobnie jak mój oficer prowadzący!

Ja, Papier,

oświadczam, że w okresie od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990

r. współpracowałem z następującymi służbami specjalnymi (w

kolejności alfabetycznej): ABIN. ADIV, BND, CESID, CIA, DGI,

DGSE, DVD, EYP, FE, GRW, HSR, KGB, MAD, Mossad, NKWD,

Opus Dei, OSS, PLAYVAK, SAVAK, SB, Securitate, SIS/MI6,

Smiersz, SOVA, Stasi, Supo, Szin Bet, UB, WSW, VSD i VZ.

W wyż. wym. służbach pełniłem funkcje: TW, rezydenta,

kuriera, agenta wpływu, martwej skrzynki kontaktowej i likwi-

datora.

Ja, MaSz,

oświadczam, iż nie dość, że nie współpracowałem ze służbami

specjalnymi, to mój ojciec z narażeniem życia przewoził w ba-

gażniku świnię w stanie wojennym.

(specjalna komisja śledcza powinna przeprowadzić dochodzenie, czy

świnia była również w stanie exitus letalis . Bo jeśli była żywa, to sprawą

powinny się zająć organizacje ochrony zwierząt – przypis redakcji).

Ja, MiSz,

oświadczam, iż nie miałem możliwości współpracować ze

służbami specjalnymi – i strasznie tego żałuję (mimo komba-

tanckiej przeszłości mego ojca).

Wzywamy wszystkie Osoby, które kiedykolwiek opublikowały

cokolwiek w „Informatorze GKF”, do jak najszybszego

dopełnienia obywatelskiego obowiązku. Dla ułatwienia

załączamy obok wzory stosownych oświadczeń.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: