smierc.doc

WWW.RatownictwoMedyczne.Friko.p1                                                                                                                                         

Stany Zagrożenia Życia - Śmierć

ŚMIERĆ – ustanie podstawowych czynności życiowych; proces umierania jest rozciągnięty w czasie, wyróżniamy śmierć:

·          kliniczną – do 3-4 minut w zależności od temperatury otoczenia;

·          obywatelską – śmierć kory mózgowej;

·          osobniczą – śmierć pnia mózgu (mogą być dawcami);

·          biologiczną – zmiany w tkankach spowodowane niedotlenieniem;

Prawidłowe funkcjonowanie układów:

Þ      ODDECHOWEGO - zapewniają życie, warunkują prawidłowe funkcjonowanie

Þ      KRĄŻENIA organizmu; są to układy podstawowe; triada;

Þ      NERWOWEGO

– zastosowanie skutecznych zabiegów reanimacyjnych w początkowym okresie śmierci klinicznej daje duże szanse na reanimację; uszkodzenia tkanek są bowiem odwracalne; szanse powrotu do życia gwałtownie maleją w miarę upływu czasu;

REANIMACJA – ożywianie, postępowanie lecznicze, które ma na celu przywracanie do życia chorego będącego w stanie śmierci klinicznej, kiedy nie nastąpiły jeszcze nieodwracalne zmiany w mózgu; polega na wykonaniu działań pobudzających czynności układu krążenia krwi i oddychania;

– główną metodą reanimacji jest masaż serca, czyli rytmiczne uciskanie mostka z jednoczesnym stosowaniem sztucznego oddychania oraz leków pobudzających krążenie i oddychanie;

– reanimacja jest skuteczna, jeżeli po przywróceniu choremu czynności serca i oddychania następuje powrót świadomości; brak świadomości po przywróceniu funkcji krążenia i oddychania świadczy o ciężkim uszkodzeniu mózgu (resuscytacja);

REANIMACJI nie podejmujemy:

à      przy nowotworach i u ludzi terminalnie chorych;

à      u dzieci urodzonych z wadami, przez które nie mają szans na przeżycie;

RESUSCYTACJA - przywrócenie, u osób znajdujących się w stanie śmierci klinicznej, funkcji układu krążenia i oddychania przy braku powrotu świadomości chorego; świadczy o uszkodzeniu funkcji mózgu na skutek jego niedotlenienia; osoba skutecznie resuscytowana może powrócić do przytomności, a u osoby reanimowanej może ponownie dojść do jej utraty wskutek nasilenia się zaburzeń – dlatego też powszechne znaczenie terminów resuscytacja i reanimacja jest utożsamiane;

·          procesem bezpośrednio poprzedzającym śmierć jest – AGONIA – która polega na powolnym i stopniowym lub też szybkim zanikaniu istotnych dla życia czynności;

-          w pierwszym stadium agonii – dochodzi do upośledzenia czynności układów podstawowych: oddechowego, krążenia, centralnego układu nerwowego;

-          w drugiej fazie – zanikają już wszystkie przejawy życia, a czynności triady są na tak niskim poziomie, że często lekarze zwykłymi badaniami nie potrafią stwierdzić czy serce pacjenta jeszcze bije – tzw. OKRES ŻYCIA MINIMALNEGO;

·          w okresie agonalnym długo trwającym zachodzą zmiany biochemiczne w organizmie:

-          wzrasta poziom glukozy w wyniku glikogenolizy (rozkładu);

-          wzrasta ilość kwasu mlekowego w wyniku beztlenowej przemiany glukozy;

-          wzrost fosfolipidów i katecholamin (adrenalina, noradrenalina), acetylocholiny, serotoniny i histaminy;

·          stan AGONII kończy się, jeżeli nie uratowano chorego, śmiercią kliniczną, która charakteryzuje się całkowitym ustaniem czynności oddychania, krążenia i utratą świadomości; najbardziej wrażliwe na niedotlenienie są komórki CUN;

·          nieodwracalne ustanie czynności kory mózgowej – ODKOROWANIE – jest równoznaczne ze ŚMIERCIĄ OBYWATELSKĄ; ŚMIERĆ KLINICZNA – jest kilkuminutowym dramatycznym okresem, w którym istnieją szanse przywrócenia człowieka do życia, czyli przywrócenia czynności i funkcji podstawowym, ważnym układom; jeśli to się uda, mówimy, że pacjent został ZREANIMOWANY – skuteczna reanimacja ma miejsce wówczas, gdy po upływie pewnego czasu mózg podejmuje samodzielnie pracę;

OBJAWY ŚMIERCI OSOBNICZEJ (przyżyciowa śmierć mózgu):

Þ      szerokie, sztywne źrenice - wczesne rozpoznanie śmierci osobniczej ma

Þ      brak czynności życiowych; znaczenie dla TRANSPLANTOLOGII;

Þ      brak zmian w zapisie EKG;

Þ      brak zapisu EEG po stosowaniu silnych bodźców;

Þ      arteriografia mózgowa – nie wykaże przepływu krwi przez mózg;

OKRES INTERLETALNY (MIĘDZYŚMIERTELNY) – okres między śmiercią kliniczną a ostateczną śmiercią organizmu, jest różnie długi i zależy od :

-          temperatury i wilgotności środowiska;

-          przyczyny zgonu;

W ZALEŻNOŚCI OD PRZYCZYNY ŚMIERĆ DZIELIMY NA :

·          NATURALNĄ – całkowite wyeksploatowanie organizmu;

·          Z PRZYCZYN CHOROBOWYCH:

-          w toku długotrwałej choroby np. nowotwór – wybitnie zaznaczony okres agonalny;

-          nagła np. zawał – RESUSCYTACJA:

·          Z PRZYCZYN URAZU: śmierć gwałtowna;

ZNAMIONA ŚMIERCI BIOLOGICZNEJ – objawy wykształcają się w pierwszych 12 godzinach:

Þ      plamy opadowe – powstają w wyniku ustania czynności krążenia i spływania krwi pod wpływem siły ciężkości; znajdują się w miejscach zetknięcia się ciała z podłożem, mogą mieć różny kolor:

-          zatrucie tlenkiem węgla: malinowo – czerwony;

-          zatrucie cyjankami: różowo – brunatny;

-          azotany, azotyny: czekoladowo – brunatny;

Plamy te mogą też być różnie zaznaczone (u osób starszych są mniej zaznaczone).

Þ      stężenie pośmiertne – pojawia się szybciej w wyższej temperaturze, a także wtedy gdy śmierć poprzedzona została wysiłkiem; bardziej intensywne jest przy dużej masie mięśniowej; po 30 – 60 minutach następuje stężenie mięśnia sercowego (serce przybiera obraz skurczu);

Þ      oziębienie pośmiertne - 1ºC / 1 h; zależy od temperatury otoczenia, wilgotności środowiska, grubości tkanki tłuszczowej i rodzaju ubrania;

Þ      bladość powłok skórnych – tzw. „trupia bladość”, ma odcień szarożółty;

Þ      wysychanie pośmiertne – najszybciej (2h) wysycha rogówka; wysychają wszystkie te części ciała, które są cienkie i pozbawione zrogowaciałego naskórka (opuszki palców, czerwień ust, skrzydełka nosa);

2