Hamilton Laurell -Anita Blake - 02 Uśmiechnięty Nieboszczyk.pdf

(991 KB) Pobierz
LAURELL K
1
LAURELL K. HAMILTON
UŚMIECHNIĘTY
NIEBOSZCZYK
(Przełożył: Robert P. Lipski)
Zysk i S-ka
2
2003
3
PODZIĘKOWANIA
Jak zawsze dla mego męża Gary’ego, który po blisko dziewięciu latach wciąż jest moją
najsłodszą kruszyną. Dla Ginjer Buchanan, naszej redaktorki, która od początku uwierzyła w
Anitę i we mnie. Dla Carol Caughey, naszej brytyjskiej redaktorki, która zabiera Anitę i mnie za
ocean. Dla Marcii Woolsey, która przeczytała i pozytywnie zaopiniowała pierwsze opowiadanie
o Anicie. (Marcia, proszę, skontaktuj się z moim wydawcą, tak bardzo chciałabym z tobą
porozmawiać). Dla Richarda A. Knaaka, dobrego przyjaciela i honorowego członka grupy
Alternate Historians. Nareszcie masz okazję siąść i przeczytać, co było dalej.
Dla Janni Lee Simner, Marelli Sands i Roberta K. Sheafa, którzy dopomogli mi przy
pracy nad tą książką. Powodzenia w Arizonie, Janni. Będzie mi ciebie brakowało. Dla Deborah
Millitello za wsparcie, kiedy go szczególnie potrzebowałam. Dla M.C. Sumner, nie ma to jak
sąsiedzka przyjaźń. Członkom grupy Alternate Historians na zawsze. Dziękuję wszystkim, którzy
byli obecni na moich spotkaniach literackich na Windyconie i Capriconie.
4
1
Dom Harolda Gaynora otaczał olbrzymi zadbany trawnik i szpaler smukłych, wysokich
drzew. Budynek lśnił w blasku upalnego sierpniowego słońca. Bert Vaughn, mój szef,
zaparkował wóz na żwirowym podjeździe. Żwir był tak biały, że wyglądał jak bryłki soli. Gdzieś
z oddali dobiegał szum włączonych spryskiwaczy. Trawa wyglądała wręcz idealnie, mimo iż
tego lata panowała najgorętsza od dwóch dekad susza. No, dobra. Nie przyjechałam tu, aby
rozmawiać z Gaynorem o gospodarowaniu zasobami wodnymi. Miałam pomówić z nim o
ożywianiu zmarłych. Nie o wskrzeszaniu. Nie jestem aż tak dobra. Mam na myśli zombi. Żywe
trupy. Gnijące, chodzące zwłoki. Noc żywych trupów. O takich zombi mowa. Choć z pewnością
wyglądało to znacznie mniej dramatycznie, niż to przedstawiali hollywoodzcy scenarzyści.
Jestem animatorką. To zwykły fach, jak sprzedawanie polis ubezpieczeniowych.
Animowanie istnieje na rynku pracy zaledwie od pięciu lat. Wcześniej owa zdolność była
jedynie kłopotliwym przekleństwem, doznaniem religijnym lub atrakcją turystyczną. Wciąż nią
jest w niektórych częściach Nowego Orleanu, ale tu, w St. Louis, to praca jak każda inna.
Przyznam, że zyskowna, co w dużej mierze jest zasługą mojego szefa. Ten facet to pijawka, typ
spod ciemnej gwiazdy, łajdak jakich mało, ale na zarabianiu pieniędzy zna się jak mało kto. To
pożądana cecha u każdego zwierzchnika.
Bert miał sto osiemdziesiąt siedem centymetrów wzrostu, szerokie bary jak zawodowy
futbolista i pierwsze oznaki mięśnia piwnego. W ciemnogranatowym, dobrze skrojonym
garniturze tego ostatniego nie było widać. Garnitur za osiemset dolców powinien zatuszować
nawet stado słoni. Jasnoblond włosy miał przycięte krótko, na jeża. Silna opalenizna stanowiła
porażający kontrast z jego jasnymi włosami oraz oczami.
Bert poprawił krawat w niebiesko-czerwone pasy i starł kropelkę potu z opalonego czoła.
- W wiadomościach mówili, że pojawiła się frakcja pragnąca wykorzystywania zombi do
prac na polach skażonych pestycydami. Dzięki temu ocalono by wiele istnień.
- Zombi gniją, Bert, nie sposób temu zapobiec, a poza tym nie zachowują bystrości
umysłu dostatecznie długo, aby można je było wykorzystać w charakterze siły roboczej.
- Mówiłem tylko to, co słyszałem. A poza tym zmarli nie mają żadnych praw, Anito.
- Jeszcze nie - odparłam.
5
To nie w porządku, że zmarli mieliby być ożywiani, aby stać się naszymi niewolnikami.
To nie było właściwe, ale nikt mnie nie słuchał. Rząd musiał w końcu podjąć decyzję w tej
sprawie. Powołano międzynarodową komisję, złożoną z animatorów oraz innych ekspertów.
Mieliśmy zbadać warunki pracy miejscowych zombi.
Warunki pracy. Oni nic nie rozumieli. Nie można zapewnić nieboszczykowi dobrych
warunków pracy. Zresztą i tak ich nie doceniają. Zombi mogą chodzić, a nawet mówić, ale - tak
czy owak - są martwi.
Bert uśmiechnął się do mnie z pobłażaniem. Miałam ochotę trzasnąć go w ten
uśmiechnięty pysk, ale pohamowałam się.
- Wiem, że ty i Charles pracujecie w tej komisji - ciągnął Bert. - Odwiedzacie te miejsca i
sprawdzacie warunki pracy zombi. To zapewnia naszej firmie doskonałą prasę.
- Nie chodzi mi o dobrą prasę - odparłam.
- Wiem. Wierzysz w to, co robisz.
- Protekcjonalny łajdak - wycedziłam przez zęby, po czym uśmiechnęłam się do niego.
Odpowiedział uśmiechem.
- No jasne.
Pokręciłam głową. Berta nie sposób obrazić. Było mu obojętne, co sądzę na jego temat
dopóty, dopóki dla niego pracuję.
Mój granatowy kostium powinien być lekki i przewiewny, ale wcale taki nie był. Gdy
tylko wysiadłam z auta, po moim krzyżu spłynęła strużka potu. Bert odwrócił się do mnie i
zmierzył wzrokiem. Na jego twarzy pojawił się pytający grymas.
- Wciąż masz przy sobie pistolet - stwierdził.
- Żakiet doskonale go maskuje, Bert. Pan Gaynor nigdy się nie zorientuje. - Pot zaczął mi
się zbierać pod paskami kabury podramiennej. Miałam wrażenie, że moja jedwabna bluzka
zaczyna się roztapiać. Staram się nie nosić równocześnie jedwabiu i kabury podramiennej. W
miejscu, gdzie przecinają się paski, jedwab się marszczy i fałduje. W kaburze tkwił browning hi-
power kaliber dziewięć milimetrów, lubiłam mieć go pod ręką.
- Daj spokój, Anito, nie sądzę, abyś potrzebowała pistoletu w środku dnia, podczas wizyty
u klienta. - W głosie Berta pobrzmiewał protekcjonalny ton. Mówił do mnie jak do dziecka. Ależ,
dziewczynko, zrozum, przecież to wszystko tylko dla twojego dobra. Bertowi nie chodziło o
moje dobro. Było mu ono obojętne. Tyle tylko, że nie chciał wystraszyć Gaynora. Facet

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin