Dziedzictwo Kryształowego Smoka.pdf

Dziedzictwo

KrysztaĀowego

Smoka

„Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie,

Jaki nam koniec gotują bogowie.”

~ Horacy ~

Dziedzictwo

KrysztaĀowego

Smoka

ROZDZIAĀ 1

Świat umiera.

Rozpada się na części.

A wraz z nim ginie wszystko, co dotychczas nazywaliśmy

światem.

Życie zatoczyło swój tajemniczy krąg i zatrzymało się w tej

fazie zawieszenia, pomiędzy światłem, a ciemnością.

Pomiędzy ziarnami dobra, a głazami zła.

Odwieczne przejawy człowieczeństwa są teraz tylko ulotnymi

okruchami, kurczowo trzymającymi się na powierzchni. I już nigdy

nic nie będzie takie, jak dawniej. Nikt nas nie ocali, nie ochroni, nie

uratuje. Nadzieja rozpłynęła się w powietrzu niczym ulotny pył.

Sami sobie byliśmy i jesteśmy oprawcami. To my stworzyliśmy

ten świat, to my sprawiliśmy, że wszystko umarło. A ONI byli tylko

katalizatorem popychającym nas do destrukcji. Która najwyraźniej

była nam pisana. Nigdy nie przypuszczałam, że to zawsze winien

będzie człowiek. Choć to takie oczywiste.

Jakież to smutne, że wizja Końca nigdy nie została poprawnie

przepowiedziana. Tak wiele interpretacji, domysłów i spekulacji.

Gdyby nie było tak beznadziejnie, można by się nawet śmiać z tych,

jakże nietrafionych wizji. Olbrzymia kometa, uderzająca w Ziemię,

wszechogarniająca powódź, pękająca skorupa ziemska, wsysająca całe

życie do wnętrza, seria kataklizmów, buntująca się potęga natury,

mnogość wybuchów atomowych, wojen, ataków terrorystycznych…

Nie.

Nic z tego się nie wydarzyło. Choć, zważywszy na sytuację,

powinno. Bowiem nikt by nie ocalał, nikt by nie czuł i nie widział

Nowego Świata. Ta nazwa i tak jest błędna, bo przecież jak można

ochrzcić coś mianem Nowego, skoro to umiera? Teraz absurdy mają

jeszcze szerszą skalę, lecz w chaosie i tak nikt nie zwraca uwagi na

takie nieistotne drobiazgi.

Bowiem nic już nie jest ważne.

Przetrwanie gatunku ludzkiego, ochrona ostatnich okruchów

człowieczeństwa i pozostałości z dóbr natury, kultury czy techniki,

miłość, wiara, Bóg. Tego już nie ma. Świat nie jest już tym światem,

który znaliśmy, do którego zwykliśmy przywyknąć. Wszystko stało

się… obce. Ludzie stali się źli, ale najgorsi i tak będą zawsze ONI.

Bowiem nie ma istoty, rozumnej czy też niemyślącej, która by nie

drżała przed tymi czarnymi cieniami, rzucanymi nagle na

powierzchnię. Teraz ONI są Bogami, władcami, przywódcami. Są

wszystkim. I będą.

Nasuwa, więc się odwieczne pytanie ówczesnej ludzkości. Po co

żyć, skoro nie ma cienia nadziei, po co walczyć, co dzień, co godzinę,

co minutę o przetrwanie, skoro egzystencja jest ulotna i pozbawiona

celów? Dokąd zmierzać, dokąd się udać, teraz, kiedy człowiek jest

sam? Kiedy nikomu nie można ufać, a wręcz przeciwnie – należy się

bać drugiego człowieka.

Zadając sobie to pytanie, nie przypuszczałam, że odpowiedź tak

szybko mnie dopadnie. Ta misja spadła na mnie, jak przysłowiowy

grom z jasnego nieba. Była zaskakująca, była kolejnym absurdem.

Jednak nie miałam już nic do stracenia. Ludzkość nie miała nic do

stracenia. To było moje przeznaczenie. Więc, dlaczego czuję teraz

strach?

Przytuliłam jajo mocniej do piersi, nakrywając je kawałkiem

materiału, który osunął się pod wpływem silnego wiatru. Spojrzałam

w taflę brudnego i spękanego kawałka lustra, zadając sobie serię

pytań, na które nawet ono nie znało odpowiedzi. Lecz muszę je

ochronić. Tylko istota, zaklęta w tej szarej skorupie jest naszą

nadzieją. Tylko ona może sprawić, że życie jeszcze będzie miało sens.

Że gatunek ludzki przetrwa. Ale… czy powinien? Może tu właśnie

popełniam błąd? Może pisana nam była śmierć, nam –

wszechmocnym ludziom, którzy przywłaszczyliśmy sobie bezkarnie

wszystko i wszystkich.

Oprócz Ciernistych Smoków.

Tylko one okazały się silniejsze. Być może były karą, naszą

osobistą apokalipsą, zesłaną przez Boga, zakładając, że on jeszcze

istnieje…

Nim poznam odpowiedzi, będzie za późno. A te pytania nie będą

miały już znaczenia. Choć byłam niepewna swojej decyzji, swojego

zadania, posłusznie szłam na przód, trzymając ostatnie jajo

Kryształowego Smoka. Stworzenia, które jest jedynym żywym

organizmem, mające moc ocalenia ludzkości.

Nazywam się Lana Chain. Mam dwadzieścia dwa lata. Żyję.

Oto moja historia.

ROZDZIAĀ 2

Właściwie, to nie wiem dokładnie, w którym momencie mojej

egzystencji zaczyna się ta historia. Bynajmniej nie przy narodzinach,

bowiem one były tak proste i materialnie czyste. A na wspomnienie

okresu wczesnego dzieciństwa chce mi się po prostu płakać.

Pamiętam jak przez mgłę wydarzenia sprzed wielu lat, jednak dobro z

nich bijące nadal rani.

Wszystko było takie… idealne.

Życie miało sens, a na moich barkach nie spoczywała jeszcze ta

przytłaczająca odpowiedzialność. Z drugiej strony ten fakt, że przed

początkiem Końca, wszystko było inne, a moje życie było pasmem

zabaw, uciech i archaicznych westchnień szczęścia, wydaje mi się

czymś nierealnym. Odległym, jak Słońce, które z każdą dekadą oddala

się od nas, odwracając swą świetlistą twarz. Jakby się nas wstydziło,

bądź jakby również i ono bało się ICH.

Kiedyś miałam rodzinę.

Miałam własne życie, którego, o ironio, nikt nie próbował mi

wówczas odebrać. Nie odpowiem wam na pytanie, jakie było ów

życie, bowiem te wspomnienia są zbyt bolesne, aby tak

bezceremonialnie je przywoływać i wypełniać moje smutne serce

ulotnymi i odległymi chwilami szczęścia. Jednakże byłam, jak każdy

inny kimś normalnym, prowadziłam wręcz banalne życie dziecka,

otoczonego trwałą miłością rodziców do potomstwa i sympatią w

oczach dorosłych, do małej, kruchej dziewczynki.

To wszystko odeszło.

Nagle, niespodziewanie i na zawsze.

Pękło, wraz z moim małym sercem, jak bańka mydlana. I już

nigdy żaden artysta nie zdoła stworzyć równie kulistej i mieniącej się

milionami kolorów ulotnej masy. Bo teraz jest tylko czerń… Ta

okropna, stateczna czerń, której boję się bezgranicznie. Której boją się

wszyscy. Bowiem w momencie zakończenia ułudy mojej ówczesnej

egzystencji, miliardy innych ludzi straciło bezpowrotnie tą ukochaną

teraz przez nas normalność. Świat stał się zły i obcy. Pokryty tymi

cieniami i cierniami… Każdy z nas ma swoją własną, mroczną

historię.

Trudny do pojęcia jest fakt, że w przeciągu tych kilku chwil,

nieliczonych żadną miarą czasową, współczesny świat i życie na nim

się zmieniło. Wydaje się to nierealne, a wręcz surrealistyczne. Jednak

obawiam się, że niedowierzanie nic tu nie pomoże, bowiem i tak

trzeba stawić czoło realnemu światu, który czeka z utęsknieniem na

ten ból zbłąkanych serc, na tą krew wsiąkającą w ziemię i na ulotne

dusze, unoszące się w przestrzeni.

Świat, który znaliśmy umarł bezpowrotnie. Przeobraził się

niczym gąsienica przeobraża się w barwnego motyla. Jednakże, w tym

wypadku była to odwrotna sytuacja. To piękny motyl, o skrzydłach

idealnych, których miliony istnień nie potrafiło docenić, przemienił

się w obłego i odrażającego robaka. Równie kruchego i smutnego, jak

owy konający motyl, który ostatni raz trzepocze zawzięcie

skrzydłami. Jednak nie wzbije się już ponad ziemię nigdy. Kolejny

absurd…

Dlatego nie warto już powracać do tych lepszych wspomnień,

idyllistycznych i pięknych, bowiem one powodują tylko ból. Nigdy

nie wrócą. I nie ma, co pogrążać się w melancholii, smutku, rozpaczy.

Nie ma, po co bić się w pierś i płakać nad rozlanym mlekiem. Teraz

liczy się tylko życie. Przetrwać – oto główny cel współczesnego

człowieka.

Wszystko zaczęło się 21 grudnia 2017 roku. Dokładnie pięć lat

po feralnym „końcu świata”, który nie nastąpił. Pamiętam, jak przez

mgłę ten strach w oczach ludzi i niepewność wymalowaną na

twarzach. W dzień owej daty, na którą tak wielu ludzi datowało

koniec wszystkiego. Miałam wówczas zaledwie pięć lat i nie byłam w

stanie pojąć tej nerwowości, strachu i infantylnych zachowań

niektórych ludzi. Jedni zachowywali się jak szaleńcy. Już na początku

2012 roku budowali olbrzymie arki, które to niby miały uratować ich

przed zagładą. Zaszywali się w zapomnianych przez Boga miejscach

w nadziei, że opatrzność ich nie zauważy. Z kolei inni, śmiali się

szyderczo z tych bredni, jak to nazywali. Podchodzili z cynizmem do

wizji Nostradamusa, czy feralnego kalendarza Majów. Ich

zachowanie, tak spokojne i opanowane, a wręcz butne, zdawało się

być jeszcze dziwniejsze, niż zachowanie ludzi obłąkanych wizją

końca, którzy bali się o własne życia. O własne dusze…

Ochrona życia jest podstawowym, wręcz prehistorycznym

odruchem ludzkości, zakorzenionym głęboko w naturze, w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: