Majewska Aleksandra
Kosiorek Ewelina
Gr. III
DOGOTERAPIA
Definicje:
· dogoterapia - termin autorstwa Marii Czerwińskiej, po raz pierwszy użyty w 1996r.
· dogoterapia - jedna z metod rehabilitacji, w której odpowiednio przeszkolony PIES- Przyjaciel wspomaga terapeutę (często wolontariusza) w wieloprofilowym usprawnianiu dzieci i dorosłych a także pomaga osobom starszym czy zagubionym w zachowaniu lub wręcz nawiązaniu kontaktów ze światem zewnętrznym.
Historia dogoterapii w Polsce
W Polsce historia dogoterapii rozpoczyna się w 1987 roku, kiedy to przygotowująca do filmu "Widzę" Maria Czerwińska zauważa, jak wspaniale reagują niewidome dzieci na widziane przez nie dotykiem zwierzęta. Czworołapni aktorzy stają się częstymi gośćmi Zakładu dla Niewidomych w Laskach, potem Instytutu Głuchoniemych, Domu Pomocy Społecznej itd. Coraz więcej ludzi zauważa dobroczynny wpływ terapeutów czy wręcz „futrzanych lekarzy" i rewelacje o ich osiągnięciach trafiając do prasy.
W 1996 roku na konferencji prasowej zorganizowanej z okazji Targów Zoologicznych i Światowego Dnia Zwierząt, Maria Czerwińska wygłasza referat pt. „Dogoterapia", mówiący o swoich 9- letnich doświadczeniach w woluntarystycznej pracy z osobami niepełnosprawnymi, które odwiedzała w tym czasie wraz ze swoimi psami. Prasa podchwytuje nowy termin dogoterapia i wkrótce ukazuje się wiele artykułów na ten temat. Wokół Marii Czerwińskiej skupia się coraz więcej osób chcących „użyczyć" swoich psów, by wspomóc innych potrzebujących.
W 1998 roku zostaje formalnie zarejestrowana Fundacja Przyjaźni Ludzi i Zwierząt CZE-NE-KA, której głównym celem staje się nowopowstała w Polsce DOGOTERAPIA. W 2000r. za swoją dogoterapeutyczną pracę na rzecz dzieci, Maria Czerwińska zostaje pasowana przez Międzynarodową Kapitułę Orderu Uśmiechu na Kawalera Orderu Uśmiechu.
Termin „Dogoterapia" i metoda oraz sposób jej stosowania zaczyna być zauważany zarówno w kraju, jak i za granicą. Fundacja CZE-NE-KA jest jej ambasadorem.
Zainteresowanie prasy, liczne wywiady i prezentacje prowadzonych zajęć w TV i radiu rozpropagowały metodę i zainspirowały wiele osób w całym kraju by spróbować zrobić coś dobrego na swoim terenie, dlatego wkrótce zaczęły powstawać nowe organizacje: *Fundacja „Ama Canem”*Fundacja Pomocy Terapeutycznej „Cane Pro Humano”*Fundacja „Pies dla Stasia”,które dalej rozpropagowały dogoterapię i jej dobroczynny wpływ na osoby niepełnosprawne.
Pies towarzyszący i terapeutyczny: czy jeden pies może wykonywać obie te funkcje?
Wiele psów towarzyszących wykonuje obecnie podwójną pracę: jako asystenci swoich niepełnosprawnych właścicieli oraz jako psy terapeutyczne, będące elementem wspomagającej terapii z udziałem zwierząt.
Pies towarzyszący a pies terapeutyczny.
Psy towarzyszące szkolone są do wykonywania specyficznej pracy dla swoich opiekunów, jednak nie dla innych ludzi. Ich praca wymaga koncentracji na opiekunie, ignorowania innych ludzi oraz sprawności w różnych niesprzyjających warunkach. Generalnie psy towarzyszące wchodzą w interakcje z innymi ludźmi tylko na wyraźne polecenie swych opiekunów.
Psy terapeutyczne są szkolone do wykonywania zadań na rzecz ludzi innych niż ich opiekunowie, wchodząc z nimi w interakcje według wskazań swych opiekunów. Oczekuje się od nich skutecznej pracy dla innych, często w niesprzyjających warunkach.
Wszyscy badani opiekunowie psów terapeutycznych stwierdzili, iż cechy wyróżniające dobre psy towarzyszące czynią z nich równocześnie doskonałe psy terapeutyczne: np. zdolność koncentrowania uwagi na opiekunie oraz niezawodność reakcji na sygnały. Podobnie do dobrego psa terapeutycznego, który nie może skakać na odwiedzaną osobę lub nawiązywać z nią innego kontaktu, jeśli nie pada odpowiednie polecenie, pies towarzyszący uczony jest tego samego podczas swego szkolenia.
Wyszkolony pies terapeutyczny uczony jest również stałej koncentracji uwagi na opiekunie i reagowania na polecenia w niesprzyjających warunkach. Pies terapeutyczny może doświadczać wielu rozpraszających bodźców podczas pracy w ośrodkach zdrowia lub opieki: biegający dokoła ludzie, hałasujące wózki z jedzeniem, wszelkie dzwonienia, pobrzękiwania, gwizdy i pikania charakterystyczne dla przyrządów medycznych. Umiejętność pracy w takich warunkach jest najważniejsza, niezależnie od tego, czy pies pracuje dla swojego opiekuna czy, kierowany przez niego, dla innej osoby.
Podobnie dobry pies towarzyszący uczony jest ignorowania tego typu bodźców rozpraszających podczas pracy dla swego opiekuna. Pochylające się na zakrętach samochody z grzmiącą muzyką, strzelające z rury wydechowej autobusy, ludzie gwiżdżący i wołający w celu przyciągnięcia uwagi psa, terkoczące w pobliżu wózki zakupowe lub też dzieci znienacka łapiące psy za szyję i przytulające się do nich.
Podstawowy podział:
· AAA (Animal Assisted Activity)- Działalność z Towarzyszeniem Psa
AAA stwarza szansę uzyskania korzyści motywacyjnych, edukacyjnych, rekreacyjnych lub terapeutycznych dla polepszenia jakości życia. AAA może odbywać się w różnych miejscach, może być grupowa lub indywidualna i może być stosowana do osób w różnym wieku. Działalność ta może być stosowana przez specjalnie przeszkolonych profesjonalistów lub opiekunów psów, we współpracy ze zwierzętami spełniającymi specyficzne kryteria.
· AAT (Animal Assisted Therapy)- Terapia z Towarzyszeniem Psa
AAT jest celowym zabiegiem, w którym zespół zwierząt i opiekun spełnia specyficzne kryteria i stanowi integralną część procesu leczniczego. AAT jest kierowana lub prowadzona przez profesjonalnego pracownika służby zdrowia, specjalistę, w ramach jego zawodowej praktyki. AAT została opracowana w celu polepszenia fizycznego, społecznego, emocjonalnego lub poznawczego funkcjonowania człowieka. AAT może być prowadzona w różnych miejscach, może być grupowa lub indywidualna i może być stosowana do osób w różnym wieku.
· AAE (Animal Assisted Education)- Edukacja z Towarzyszeniem Psa
AAE jest celowym zabiegiem, w którym zespół zwierząt i opiekun, spełniający specyficzne kryteria, stanowi integralny element programu opracowanego w celu polepszenia funkcji poznawczych człowieka. AAE powinna być kierowana lub prowadzona przez profesjonalnego wychowawcę odpowiedniej specjalności, w ramach jego praktyki zawodowej. AAE może być stosowana w różnych miejscach, może być grupowa, lub indywidualna i może być stosowana do osób w różnym wieku.
Cechy psa-terapeuty:
• Łagodny
• Odporny na stres
• Posłuszny
• Wesoły, ale zrównoważony
• Cierpliwy, lubiący pieszczoty
• Lubiący przebywać poza domem i wśród dużej ilości osób
Cele dogoterapii:Prowadzenie zajęć z udziałem psa ma na celu między innymi:- przełamanie bariery lęku przed kontaktem z psem,- akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu,- nawiązanie i pogłębianie kontaktu z psem, - kształtowanie pozytywnych emocji dziecka,- pobudzanie zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku i węchu,- koncentrację uwagi,- rozpoznawanie części ciała człowieka i psa,- podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim,- naukę relaksacji w obecności psa,- umożliwienie dziecku wykonywanie wybranych czynności pielęgnacyjnych przy psie,- jeżeli to możliwe – rozwijanie mowy, wzbogacanie słownictwa oraz nazywanie własnych emocji,- wykonywanie czynności porządkowych w kontakcie z psem, - uczenie zasad bezpiecznego postępowania z psem, itp.
Podczas zajęć wykonuje się wiele rodzajów ćwiczeń i zabaw mających służyć podstawowemu celowi dogoterapii: rozwojowi dziecka, pobudzeniu jego zmysłów i pozytywnych emocji.
Korzyści płynące z dogoterapii:- przynosi radość i wywołuje uśmiech,- pozwala rozwijać kontakty społeczne,- poprawia komunikację,- pozwala myśleć o czymś innym niż własna osoba, wiek, choroba.- stymuluje ruch i aktywność, samodzielność i odpowiedzialność,- daje możliwość okazania uczuć,- wytwarza swoistą więź: człowiek – zwierzę,- podwyższa pewność siebie, nadaje życiu sens,- pomaga zdobyć nowych przyjaciół,- ułatwia przejść przez samotność, chorobę i depresję,- rozwija funkcje poznawcze, koncentrację uwagi, orientację przestrzenną,- uczy samoakceptacji.
Fundacja CZE- NE- KA
Słowo CZE-NE-KA to imię nieżyjącego już psa rasy Alaskan Malamute jednego z pierwszych z nieznanej wcześniej w kraju grupy psów zaprzęgowych.
Cele fundacji:
1. Upowszechnianie dogoterapii jako metody rehabilitacji w wybranych schorzeniach dzieci i młodzieży2. Umożliwienie odnalezienia radości życia poprzez dogoterapię, przygotowanie dzieci, młodzieży i dorosłych do startowania w zawodach specjalnych oraz w wyścigach otwartych dla wszystkich.3. Założenie placówki integracyjnej dziennego pobytu4. Organizowanie obozów, rajdów i wyścigów psich zaprzęgów dostępnych dla wszystkich, w tym imprez sportowych wśród dzieci i młodzieży5. Propagowanie właściwego stosunku do zwierząt, które są najwierniejszymi przyjaciółmi człowieka i mogą mu pomóc przetrwać najcięższe chwile życia, wspomóc w kalectwie, braku wzroku, słuchu, samotności itp. oraz pomóc w dostosowaniu się do normalnego i aktywnego życia.6. Propagowanie i animowanie działalności w zakresie kultury i sztuki.7. Prowadzenie badań nad wpływem zwierząt na życie ludzi8. Działania na rzecz rehabilitacji i aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych oraz przeciwdziałanie patologiom społecznym.
nitida