Dozois Gardner - Łańcuchy morza.pdf - Dozois Gardner - ssaaggaa

Łańcuchy morza

Gardner Dozois

Polskie tłumaczenie: Arkadiusz NAKONIECZNIK

Pewnego dnia, tak, jak się każdy tego od dawna spodziewał, Obcy po prostu

wylądowali. Spadli z błękitnego nieba w sam środek pogodnego, chłodnego dnia

listopadowego; cztery statki, cztery obce statki opadające niczym płatki śniegu,

na który zanosiło się już od przeszło tygodnia. Wylądowali w Ameryce,

wchodzącej właśnie w nowy, jasny dzień. Jeden osiadł w Dolinie Delaware, około

dwudziestu pięciu kilometrów na północ od Filadelfii, drugi w Ohio, trzeci na

pustynnych terenach Colorado, a czwarty, nie wiedzieć czemu, w Wenezueli, na

polu trzciny nie opodal Caracas. Ci, którzy widzieli sam moment lądowania,

odnieśli wrażenie, że statki nie tyle opuszczają się pod czyjąś świadomą kontrolą,

co raczej spadają na oślep. Niczym czarny gwóźdź, wbity nagle w niebo, nie

wiadomo skąd ani kiedy, niczym zawieszona wysoko w powietrzu skała,

błyszcząca przeraźliwie jasno w promieniach słońca: w pewnym momencie

chwyta ją siła grawitacji i skała zaczyna spadać, z początku jeszcze dostojnie i

powoli jak we śnie, rośnie, robi się coraz większa, ogromna, jak góra ciśnięta z

nieba na ziemię; spada z niesamowitą prędkością, obracając się w powietrzu raz,

drugi, coraz niżej... i stoi już, jakby nigdy nic, na ziemi; nie rozbiła się i chociaż

ani nie zahamowała, ani się nie zatrzymała, po prostu jest i nawet płatek śniegu

nie osiadłby na zamarzniętym błocie lżej od niej.

Natomiast dla tych samolotów zwiadu lotniczego, które akurat wtedy

przelatywały nad wschodnim wybrzeżem na wysokości dziesięciu tysięcy metrów,

dla sterowanych komputerami radarów we Wschodniej Bazie USADCOM oraz dla

tych z Kwatery Głównej USADCOM w Colorado Springs, chociaż tam akurat nie

mieli żadnych samolotów, które mogliby wysłać w celu dokonania jeszcze jednej

serii zdjęć, przebieg wydarzeń wyglądał zupełnie inaczej.

Szybkie kamery zarejestrowały lądowanie jako proces; wyglądało to tak, jakby

obce statki istniały jednocześnie w każdym punkcie swej trajektorii lądowania, od

stratosfery aż do samej powierzchni gruntu, jak płatki konfetti wyrzucone z okna,

albo jak uczennice żeńskiego liceum, które kołysząc biodrami schodzą po

schodach. Na filmach statki oddalały się od samolotów rozpoznania, zmniejszając

się zgodnie z prawami perspektywy, i to było w porządku, ale zmniejszały się

także z punktu widzenia obserwatorów we Wschodniej Bazie, a to już zupełnie nie

było w porządku. Najbardziej konstruktywna uwaga, jaką ktoś wygłosił na temat

owego zjawiska, brzmiała: „To dziwne”. Dziwne było także to, że zbliżających się

statków nie wykryły ani stacje obserwacyjne na Księżycu, ani satelity; tego też

nikt nie potrafił wytłumaczyć.

Od chwili pierwszego kontaktu do lądowania podbój Ziemi zajął niespełna

dziewięć minut. Po niecałych dziesięciu minutach cztery wielkie statki stały

pewnie w czterech różnych miejscach, otoczone gęstą parą — ale nie była to

wcale para pochodząca z zetknięcia ich rozgrzanych przejściem przez atmosferę

pancerzy z chłodnym powietrzem, jak początkowo przypuszczano; właściwie była

to nie tyle para, co raczej mgła: w promieniu piętnastu metrów od statków grunt

został zamrożony na sztywno, a teraz lód topił się pod wpływem temperatury

otoczenia. Przez obejmującą cały kontynent sieć komunikacyjną USADCOM

przebiegały alarmujące informacje; wybuch globalnej wojny atomowej wisiał na

włosku. Podczas gdy oszołomieni ludzie gadali o tym, czego nie rozumieli,

Sztuczna Inteligencja (SI) stworzona przez MIT i Laboratoria Bella włączyła się do

sieci superszybkich komputerów dwudziestej generacji oddanej na jej użytek z

chwilą ogłoszenia Czerwonego Alarmu; przez półtorej minuty opracowywała

dostępne jej dane, po czym postanowiła skontaktować się ze swoim

odpowiednikiem w Związku Radzieckim. Dysponowała w tym celu własnymi,

samodzielnie stworzonymi rozwiązaniami i udało się jej nawiązać łączność niemal

ód razu, choć w tym czasie Pentagon nie zdołał jeszcze połączyć się z Kremlem —

ale to nie miało żadnego znaczenia, bo i tu, i tam byli tylko ludzie, to zaś, co

naprawdę ważne, rozgrywało się na zupełnie innej płaszczyźnie. SI „rozmawiała”

z systemem radzieckim przez siedem minut, co w elektronicznej skali jest wręcz

niewyobrażalnie długim okresem czasu, i dzięki temu nie doszło do wybuchu

trzeciej wojny światowej. Obie Sztuczne Inteligencje ustaliły ostatecznie, że nie

mają pojęcia, co się właściwie dzieje. Władze ziemskie doszły do tego wniosku

dopiero wiele godzin później, ale nigdy się do tego nie przyznały.

Jedyny przejaw działania, jaki nastąpił w ciągu trzech minut, które minęły od

lądowania obcych statków do chwili, kiedy SI przejęła kontrolę nad całym

systemem obronnym, został wywołany przez spanikowanego generała w

Kwaterze Głównej USADCOM oraz usterkę w systemie zabezpieczającym (nigdy

dotąd nie używanym), która umożliwiła mu odpalenie małego taktycznego

pocisku jądrowego w kierunku statku, co wylądował w Colorado. Pocisk trafił

dokładnie w cel, tuż przy burcie statku, ale nie pojawiła się ani kula ognia, ani nie

nastąpiła eksplozja. Zamiast tego kadłub statku rozjarzył się do oślepiającej,

gorącej bieli, by potem zblednąć, sczerwienieć, aż wreszcie przez fiolet powrócić

do swego poprzedniego stanu. Identyczne zmiany barw nastąpiły w tym samym

czasie w bezpośrednim sąsiedztwie statku. Sam kadłub nie doznał najmniejszych

uszkodzeń. Wszystko odbyło się w idealnej, niczym nie zmąconej ciszy. Pocisk był

uzbrojony w głowicę neutronową, ale instrumenty nie zarejestrowały żadnego,

śladowego choćby promieniowania.

Dało to Dowództwu Obrony Powietrznej wiele do myślenia.

* * *

Tommy Nolan powinien już od pół godziny być w szkole, ale mimo to wcale mu

się nie śpieszyło. Szedł powoli boczną drogą, wspinającą się na wzgórze koło

starego tartaku, i obserwował dym wznoszący się z kominów stojących niżej

domów grubymi, czarnymi krechami, prostymi i nieruchomymi niczym maźnięcia

pędzla po czystym, porannym niebie. Szare i czerwone dachówki błyszczały w

promieniach słońca; spojrzenie chłopca ześlizgnęło się po nich dalej, aż do portu,

nad którym chmary mew zataczały szerokie kręgi, wznosiły się i opadały. Ich

krzyki docierały aż do niego, przelatując nad niezliczonymi dachami, kominami,

antenami i zwichrzonymi przez wiatr koronami drzew. Za portem, niczym

zmrużone błękitne oko wyglądające zza krawędzi świata, błyszczał ocean. Tommy

kopnął jakiś kamień, potem jeszcze raz, by wreszcie zamienić go na starą puszkę,

która brzęcząc i klekocąc toczyła się przed nim po drodze. Powiał mocniejszy

wiatr, targając futro jego kurtki i przynosząc ze sobą głośniejsze niż dotąd

wrzaski mew, by zaraz zabrać je z powrotem, nad dachy, a potem nad ocean.

Tommy kopnął puszkę tak, że potoczyła się poza krawędź drogi, i zatrzymał się

na moment, nasłuchując, jak koziołkuje w dół po zboczu. Pogwizdując bezgłośnie,

zdjął rękawiczki i wsadził je do kieszeni, chociaż jego matka specjalnie

powtarzała, żeby tego nie robił, bo jest bardzo zimno jak na listopad. Ciekawe, co

czuje taka puszka, przemknęła mu przez głowę myśl, kiedy tak spada po skarpie,

obijając się o krzaki i kamienie, by wreszcie znaleźć spokojne miejsce pod

wymytymi z ziemi korzeniami jakiegoś drzewa. Maszerował przed siebie, szurając

głośno butami po żwirze. Kiedy znajdował się już w połowie wzgórza, w tartaku

po drugiej stronie drogi uruchomiono piłę tarczową. Jej jęk i metaliczny jazgot

przeciął poranną ciszę, wbijając się chłopcu świdrującym bólem w zęby, by potem

przycichnąć zamieniając się w brzęczący pomruk, podobny do tego, jaki może

wydawać rozgniewany olbrzym. Albo jakieś zwierzę, pomyślał Tommy, chociaż

wiedział doskonale, że to tylko piła. Może dinozaur. Ciałem chłopca wstrząsnął

rozkoszny dreszcz. Dinozaur!

Tommy był dzisiaj specjalną maszyną przeznaczoną do przeskakiwania kałuż.

Dlatego właśnie droga z domu zajęła mu aż tyle czasu. W nocy spadł niewielki

deszcz pozostawiając po sobie rozrzucone tu i ówdzie kałuże; Tommy

skrupulatnie przeskoczył przez wszystkie, które dostrzegł po drodze z domu.

Wymagało to sporo czasu, ale on był niezwykle skrupulatny. Wyobrażał sobie, że

jest maszyną, pojazdem do przeskakiwania kałuż. Nieważne, że zamiast kół miał

nogi, a oprócz tego jeszcze ręce i głowę; siedział we wnętrzu maszyny wyglądając

na zewnątrz przez oczy i sterując nią za pomocą całego zestawu pedałów i

dźwigni. Manewrując ostrożnie podjeżdżał do kałuży, a kiedy znajdował się już w

odpowiednim miejscu, przełączał skrzynię biegów na pozycję SKOK, naciskał z

całej siły na gaz i zwalniał hamulec. Wiuuu, startował jak z katapulty, kałuża

ledwo co zdążyła mignąć pod spodem, łuuup, z powrotem na ziemię, wzbijając

spod kół fontanny żwiru. Zazwyczaj skoki były bezbłędne. Tylko raz zamiast żwiru

poleciały w górę fontanny wody, a przecież niektóre kałuże miały ponad pół metra

szerokości. Potem chwila przerwy na sprawdzenie, czy gdzieś na tablicy

przyrządów nie zapaliły się czerwone światła awaryjne. Wszystko w porządku.

Lewarek zmiany biegów na pozycję JAZDA i do przodu, powoli, rozglądając się

uważnie w poszukiwaniu następnej kałuży. Wszystko to zabierało sporo czasu, ale

nic dziwnego; nie można było przecież robić tego ot, tak sobie, na odczepnego.

Mama znowu będzie wściekła, przemykała mu od czasu do czasu niewyraźna

myśl, ale nigdy nie zostawała na dłużej, porwana byle podmuchem wiatru. Nawet

poranne śniadanie wydawało się już czymś, co wydarzyło się przed milionami

lat — stary, promieniujący ciepłem piecyk gazowy, syczący coś z zadowoleniem

do samego siebie, ciepła kasza ze smakowitymi zgęstkami, radio brzęczące cicho

o sprawach, o których nigdy nie chciało mu się słuchać, szare, zimne światło

padające przez okno na kuchenny stół.

Mama miała zapuchnięte oczy i cały czas kasłała. Znowu wieczorem do późna

oglądała telewizję i zasnęła na kanapce, nakryta swoim płaszczem jak kocem.

Wyglądała bardzo staro, kiedy Tommy przyszedł obudzić ją na śniadanie i

wyłączyć szumiący obraz kontrolny w telewizorze. Ojciec znowu krzyczał na nią

przy śniadaniu i Tommy poszedł do łazienki, gdzie mył długo i starannie ręce,

dopóki nie usłyszał, że ojciec wychodzi do pracy. Matka udawała, że wcale nie

płacze, kiedy przygotowywała mu kaszę i „kawę”, rozcieńczoną bezlitośnie

szklanką zimnej wody oraz toną mleka i cukru, „dla dziecka”, chociaż sama piła ją

dokładnie taką samą. Zdążyła już z powrotem włączyć telewizor, jak tylko ucichły

kroki męża, zupełnie jakby nie mogła znieść nawet chwili ciszy. Telewizor mruczał

sam do siebie w dużym pokoju, przeciskając się przez poranny program dla

dzieci. Nawet Tommy nie był w stanie się zmusić, żeby to oglądać. Matka

twierdziła, że włącza telewizor po to, by wiedzieć, która jest godzina i by wysłać

Tommy’ego do szkoły na tyle wcześnie, aby się nie spóźnił, ale to nie była

prawda. Tommy zawsze musiał jej przypominać, że już czas zapakować go w

palto, ciepłe getry i kalosze — to ostatnie wtedy, kiedy padało. Nigdy nie umiał

ich sam założyć, chociaż próbował i to nie raz. Zawsze jakoś wszystko mu się

plątało.

Kiedy dotarł do szczytu wzgórza, piła zakasłała raz i drugi, po czym umilkła,

pozostawiając brzęczącą, wibrującą ciszę. Tommy stwierdził, że kałuże się

skończyły, wobec czego natychmiast przeistoczył się w wielki czołg — taki, jakie

pokazywali nieraz w migawkach z różnych frontów — który mógł się poruszać na

gąsienicach albo na kołach, a nad zupełnie niedostępnymi terenami także na

poduszce powietrznej. Z rykiem silnika zjechał ze żwirowej drogi w gęsty las

jodłowy. Jechał wąską ścieżką, obalając drzewa i wduszając ich pnie w ziemię

swymi potężnymi gąsienicami. To go trochę zaniepokoiło, bo bardzo lubił drzewa,

więc zdecydował, że tylko przygina je do ziemi, a one prostują się od razu po jego

przejeździe, ale coś mu się nie zgadzało. Zatrzymał się, by to sprawdzić. W lesie

rozbrzmiewał delikatny, ledwie słyszalny pomruk, jakby wszystko, co w nim żyło,

oddychało spokojnie i rytmicznie. Tommy czuł się tak, jakby połknęła go jakaś

ogromna, przyjemnie zielona istota, nie po to, żeby go zjeść, tylko by dać mu w

swym żołądku schronienie. Nawet kilkuletnie siewki były już wyższe od niego.

Wsłuchując się w odgłosy lasu poczuł nagle wielką potrzebę, żeby wejść jeszcze

głębiej i porozmawiać z Thantami, ale wtedy w ogóle nie dotarłby do szkoły.

Korzenie mogą wplątać się w koła, pomyślał i włączył turbiny wytwarzające pod

czołgiem powietrzną poduszkę. Sunął nad ścieżką z maksymalną prędkością, jaką

mógł rozwinąć jego pojazd, ponieważ zaczynał się już lekko niepokoić, co się

stanie, jeżeli spóźni się trochę za bardzo.

Na skraju lasu wysunął znowu koła i wypadł prosto na Highland Avenue. Ruch był

bardzo duży; po szosie w jedną stronę do Bostonu, w przeciwną do Portland,

mknęły jedna za drugą ogromne ciężarówki. Dopiero po dziesięciu minutach udało

mu się przemknąć na przeciwległy chodnik. Matka powtarzała mu ciągle, żeby

nigdy nie chodził tą drogą do szkoły, więc chodził tędy prawie zawsze. Właściwie

mieszkał niewiele ponad kilometr od szkoły, na tej samej Walnut Street, ale

zawsze wybierał niesamowicie wręcz skomplikowaną trasę. On sam wcale tak o

niej nie myślał — po prostu odwiedzał swoje ulubione miejsca.

Teraz toczył się żwawo obok szosy. Po tej stronie znajdowało się dużo łąk

porośniętych trawą i zdziczałym, zbożem, zamieszkiwanych przez rodziny

Jeblingów, kursujących bezustannie między drogą (której nigdy nie odważały się

przekroczyć) a lasem po drugiej stronie łąki. Krzyknął do nich wychylając się z

wieżyczki swego czołgu, ale Jeblingi są bardzo nieśmiałe, a dzisiaj dodatkowo

wydawały się czymś spłoszone. Trudno było je dostrzec, podobnie jak w ogóle

cały Inny Ludek; czasem tylko migały gdzieś na skraju pola widzenia

wrzecionowate ciała, przypominające trochę kształtem kolby kukurydzy, ogromne

głowy, wąskie błyszczące oczy, niesamowicie długie i ruchliwe palce. Bezustannie

znajdowały się w ruchu — słyszał, jak buszują w gęstej trawie, a ich chrapliwy,

nerwowy chichot odprowadził go spory kawałek drogi. Żaden jednak nie wyszedł,

by z nim porozmawiać. Ciekawe, co było przyczyną tego poruszenia.

Kiedy zobaczył przed sobą szkołę, w górze, bardzo wysoko i bardzo szybko

przemknął klucz myśliwców. Pozostawiły za sobą równe białe kreski i głuchy

grzmot, który dotarł do uszu Tommy’ego dobrych parę sekund po ich przelocie.

Wkrótce potem pojawiła się spora formacja większych maszyn, lecących nieco

wolniej. Bombowce? domyślił się z dreszczem podniecenia i chyba strachu

Tommy, odprowadzając wzrokiem samoloty. Może będzie wojna. Ojciec ciągle

mówił o wojnie, że wszystko się skończy — a Tommy’emu taka perspektywa

wydawała się bardzo interesująca. Może właśnie dlatego Jeblingi były tak

podniecone.

W tej samej chwili rozległ się dzwonek oznajmiający koniec pierwszej lekcji. Jego

dźwięk podciął Tommy’ego niczym uderzenie biczem i przestraszył znacznie

bardziej niż jakiekolwiek rozważania o wojnie. No, ale dostanę, pomyślał zrywając

się do biegu, zbyt przerażony, by stać się czymś innym, a nie małym chłopcem,

lub zauważyć następną formację ciężkich bombowców, nadciągającą z północnego

wschodu.

Kiedy dotarł do szkoły, przerwa już się skończyła i od prawie pięciu minut trwała

druga lekcja. Jasne, puste, rozbrzmiewające wielokrotnym echem korytarze

przypominały oświetlone jarzeniówkami wnętrze jakiegoś grobowca. Tommy biegł

jeszcze przez chwilę, ale hałas, jaki powodował, był tak przerażający, że czym

prędzej zwolnił do marszu. To i tak nie miało już żadnego znaczenia. Dostanie za

swoje.

Kiedy wszedł do sali, zapadła w niej śmiertelna cisza i wszystkie oczy skierowały

się prosto na niego. Obezwładniony strachem Tommy stanął w drzwiach, marząc

o tym, by zapaść się pod ziemię albo stać się niewidzialnym, albo choćby stąd

uciec. Nie mógł jednak nic zrobić; stał bez ruchu z rumieńcem wstydu na twarzy,

patrząc na tych, którzy mu się przyglądali. Na twarzach kolegów malowała się

tylko złośliwa uciecha, radość, pogarda i wyczekiwanie. Jego dwaj koledzy, Steve

Edwards i Bobbie Williamson, uśmiechali się obrzydliwie, uważając jednak, by nie

dostrzegła tego nauczycielka. Wszyscy wiedzieli, co zaraz nastąpi, i nie mogli się

tego doczekać, czując z jednej strony świętoszkowatą wyższość, z drugiej zaś

zadowolenie, że to nie ich złapano. Panna Fredricks, nauczycielka, mierzyła go

bez słowa zimnym spojrzeniem. Tommy zamknął za sobą drzwi; drgnął nerwowo,

wydawało mu się bowiem, że zrobił to nieprawdopodobnie głośno. Panna

Fredricks pozwoliła mu dojść do ławki i usiąść — na moment ogarnęła go gorąca

fala nadziei — i dopiero wtedy podeszła do niego i kazała mu wstać.

— Spóźniłeś się, Tommy — powiedziała lodowatym tonem.

— Wiem, proszę pani.

— Bardzo się spóźniłeś.

Na jej biurku leżała karta spóźnień z poprzedniej lekcji. Kiedy mówiła, jej palce

bawiły się nią, zwijając ją i rozprostowując. Była to wysoka, przeraźliwie chuda

kobieta około czterdziestki, chociaż nie miało to żadnego znaczenia: równie

dobrze mogła mieć dwadzieścia albo sześćdziesiąt lat; jej życiowe soki wyschły

już dawno temu, pozostawiając ją niezmienną, niezniszczalną, nie starzejącą

się — po prostu mumię. Właściwie to wydawała się nie tyle zasuszona, co raczej

upieczona w starym piecu życia; została z niej tylko twarda, skórzana substancja,

podobnie jak z pozostawionego na słońcu świeżego mięsa zostaje wyschnięty

wiór. Jej skóra przypominała drobnoziarnisty, wysuszony, lekko żółtawy

pergamin, a obwisłe piersi wybrzuszały materiał sukienki tuż nad paskiem, ni-

czym jakieś tajemnicze naroślą czy guzy. Zamiast twarzy miała gładką, gumową

maskę.

— W tym tygodniu spóźniłeś się już dwa razy — powiedziała dobitnie, otwierając

usta tylko na tyle, na ile było to rzeczywiście niezbędne. — I trzy razy w zeszłym

tygodniu. — Napisała coś na kartce papieru i wezwała go skinieniem ręki, by

podszedł do biurka. — Daję ci kolejną uwagę. Masz ją pokazać matce i tym razem

przynieść mi podpisaną. Rozumiesz? — Patrzyła prosto na Tommy’ego. Jej oczy

były jak tunele, przez które mogło się dostrzec pusty ocean lodu. — A jeśli znowu

się spóźnisz albo będą z tobą jakieś inne kłopoty, poślę cię na dół, do psychiatry

szkolnego. On już się tobą zajmie. Teraz wracaj na miejsce, straciliśmy przez cie-

bie wystarczająco dużo czasu.

Tommy jak automat usiadł w ławce. Nie słyszał złośliwych chichotów ani nie

widział spojrzeń, jakimi obrzucali go koledzy z prawej i z lewej. Kartka papieru z

uwagą nauczycielki paliła go przez kieszeń żywym ogniem. Dopiero pod koniec

lekcji udało mu się oderwać od niej myśli, za sprawą dochodzącego zza okien,

narastającego hałasu. Inny Ludek mrowił się w lesie za szkołą, przenosząc się z

miejsca na miejsce, niczym fala przypływu, która nie może znaleźć ujścia. Zwykle

tak się nie zachowywali. Panna Fredricks i pozostałe dzieci niczego nie słyszeli, ale

Tommy wiedział, że coś się święci, i pomimo swoich kłopotów starał się wyjrzeć

za okno w chłodny, szary ranek. Coś było nie tak...

* * *

Pierwsze działania podjęte przez rządy składające się z ludzi — w odróżnieniu

od prawdziwej władzy, czyli SI i jej odpowiedników — polegały na próbie ukrycia

całego wydarzenia. Tendencja do utajniania wszystkiego była tak silna i tak

powszechna, że przerodziła się niemal w tropizm, wywołując odruch równie

automatyczny i niemożliwy do opanowania, jak ziewanie. Jest faktem, że Biały

Dom chciał ukryć fakt lądowania obcych statków, jeszcze zanim było wiadomo, że

chodzi właśnie o lądowanie, a dokładniej — jeszcze zanim ktokolwiek wiedział, co

właściwie ukrywa. Zdarzyło się coś doniosłego i bardzo nieoficjalnego, więc

instynktowna reakcja rządu sprowadzała się do tego, by czym prędzej to

schować, zanim ktoś się dowie. Czterdzieści lat zamętu koncentrującego się wokół

środków masowego przekazu nauczyło rząd jednego: ludzie nie powinni wiedzieć

o niczym co nie było jasno i wyraźnie przewidziane w scenariuszu. Jest również

faktem, że pierwsi oficjalni przedstawiciele rządu, którzy dotarli do miejsca

lądowania, zajmowali się głównie wyciszaniem szumu wokół tego wydarzenia,

podczas gdy oddziały wojska mające bronić ludność przed ewentualnym atakiem

przybyły znacznie później — w jednym przypadku dopiero po czterdziestu pięciu

Dozois Gardner - Łańcuchy morza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: