Dumas Aleksander - Hrabina De Charny.pdf - Dumas Aleksander - ssaaggaa

Alexandre Dumas

(ojciec)

Hrabina de Charny

Tom I

Gospoda przy moście Sevres

Gdyby czytelnik zechciał sięgnąć po naszą powieść Anioł Pitou i otworzywszy jej

drugi tom rzucić okiem na rozdział zatytułowany „Noc z 5 na 6 października”,

odnajdzie tam kilka faktów, jakie należy uświadomić sobie przed rozpoczęciem

lektury tej książki, której akcja rozgrywa się właśnie rankiem szóstego października.

Zanim więc najkrócej streścimy fakty, które poprzedzić mają dalszy ciąg naszego

opowiadania, zacytujmy kilka istotnych akapitów tego rozdziału.

Oto one:

O trzeciej zatem wszędzie panował spokój. Nawet członkowie Zgromadzenia,

uspokojeni raportem woźnych, rozeszli się do domów. Łudzono się, że nic nie zakłóci

tego spokoju.

Mylne rachuby!

We wszystkich niemal ruchach ludowych poprzedzających wielkie rewolucje jest

chwila ciszy, kiedy wszystkim wydaje się, że to już koniec, że można spokojnie

usnąć.

Mylne przypuszczenie!

Za tymi, którzy wywołują pierwsze rozruchy, zjawiają się ci, co czekają, aż

dokonany zostanie pierwszy krok, a potem czekają, aż jego sprawcy, zmęczeni lub

zadowoleni, lecz nie pragnący pójść dalej, udadzą się na spoczynek.

Wtedy owi nieznani ludzie, tajemniczy agenci zgubnych namiętności, pod osłoną

mroków podejmują rozpoczęte dzieło. Prowadzą je aż do końca, niosąc grozę i

zakłócając sen tych, którzy utorowali drogę, ale spoczęli W połowie, sądząc, że

wędrówka już zakończona, a cel osiągnięty.

Trzech spośród tych ludzi wymieniliśmy w książce, z której przytoczyliśmy oto

kilka zdań.

Niech nam teraz wolno będzie wprowadzić na scenę, czyli na próg gospody przy

moście Sevres, postać, która choć jeszcze nie nazwana, odegrała przecież ważną rolę

owej straszliwej nocy.

Był to mężczyzna w wieku czterdziestu pięciu czy czterdziestu ośmiu lat, ubrany

jak robotnik w welwetowe spodnie, które osłaniał skórzany fartuch z kieszeniami,

taki, jaki noszą kowale lub ślusarze. Na nogach miał szare pończochy i skórzane

trzewiki z miedzianą klamrą, na głowie zaś rodzaj mechatej czapki, podobnej do

przeciętego na pół ułańskiego czaka. Wydobywała się spod niej gęstwa siwiejących

włosów opadających na szerokie brwi, na wpół zasłaniających wielkie wyłupiaste

oczy, inteligentne i ruchliwe, w których migotały tak zmienne i żywe błyski, iż trudno

było ustalić, czy są zielone czy szare, błękitne czy czarne. Reszty oblicza dopełniał

dość wydatny nos, grube wargi, białe zęby i śniada cera.

Choć niezbyt wysoki, człowiek ten był świetnie zbudowany: miał cienkie

przeguby, drobne stopy, a jego małe dłonie mogłyby uchodzić nawet za delikatne,

gdyby nie brązowawy odcień, właściwy robotnikom mającym do czynienia z

żelazem. Ale przyglądając się tym rękom do łokcia i powyżej, w miejscu gdzie

zawinięty rękaw koszuli pozwalał dostrzec zarys silnego umięśnienia, łatwo było

zauważyć, że mimo wyraźnego rysunku muskułów skóra była tam cienka, delikatna,

niemal arystokratyczna.

Człowiek ten miał przewieszoną przez ramię bogato inkrustowaną złotem

strzelbę–dwururkę, a na jej lufie odczytać było można nazwisko Leclère’a,

zbrojmistrza, który od pewnego czasu cieszył się znacznym powodzeniem wśród

arystokratycznych myśliwych Paryża.

Zapytani, w jaki sposób tak piękna broń trafiła do rąk prostego robotnika,

odpowiemy, że w dniach zamętu, a chwalić Boga widzieliśmy niejedno, najlepsza

broń nie zawsze trafiała w najdelikatniejsze ręce.

Człowiek ten opuścił Wersal niecałą godzinę wcześniej i doskonale wiedział, co

się tam zdarzyło, bowiem na pytania, jakie zadał mu oberżysta, stawiając przed nim

flaszkę wina, której nawet nie zaczął, odpowiedział:

Że królowa nadjeżdża z królem i delfinem;

Że wyjechali koło południa;

Że wreszcie zdecydowali się zamieszkać w pałacu Tuileries, co sprawi, iż w

Paryżu nie powinno w przyszłości zabraknąć chleba, gdy miasto gościć będzie w

swoich murach piekarza, piekarzową i małego piekarczyka.

Oraz że on sam czeka na przejazd orszaku.

To ostatnie stwierdzenie mogło być prawdziwe, choć łatwo było dostrzec, że z

większą ciekawością spoglądał w stronę Paryża niż w stronę Wersalu, co pozwalało

mniemać, iż nie czuje się w obowiązku dokładnie wyjaśniać własnych zamiarów

oberżyście, który pozwolił sobie o to zapytać.

Zresztą po krótkim czasie jego oczekiwania wydały się zaspokojone. Na

wzniesieniu, które przesłaniało horyzont drogi, ukazał się człowiek podobnie ubrany i

na pozór należący do tego samego zawodu.

Człowiek ten wyglądał na wędrowca, który przebył długą drogę. W miarę jak się

zbliżał, rozpoznać można było jego rysy i określić wiek. Mógł mieć tyleż lat co nasz

nieznajomy, czyli, jak mówi lud, z pewnością można było stwierdzić, że był „po

gorszej stronie czterdziestki”. Jeśli zaś chodzi o rysy, zdawał się być człowiekiem z

gminu o niskich skłonnościach i złych instynktach.

Nieznajomy wpatrywał się weń ciekawie, z dziwnym wyrazem twarzy, jakby

jednym spojrzeniem chciał zgłębić całe zło i podłość, jakie kryć mogło serce tego

człowieka.

Kiedy ów nadchodzący od strony Paryża robotnik znalazł się o dwadzieścia

kroków od osobnika czekającego przy drzwiach, ten wszedł do środka, do jednej z

dwóch szklanek stojących na stole nalał wina z nie tkniętej dotąd butelki i wróciwszy

na próg ze szklanką w ręce, zawołał:

— Ej, kamracie, na dworze jest zimno, a droga długa, czy nie wypijemy kieliszka

wina, aby się trochę pokrzepić i rozgrzać?

Przybyły z Paryża rozejrzał się wokoło, jakby chcąc się upewnić, czy zaproszenie

jego dotyczy.

— To do mnie mówicie?

— A do kogo, jeśli łaska, skoro jesteście sami?

— I fundujecie mi szklaneczkę? — Czemuż by nie?

— Ach!

— Zdaje się, że należymy do tego samego zawodu? Robotnik patrzył chwilę na

nieznajomego.

— Wszyscy — powiedział — możemy należeć do tego zawodu, ważne tylko, czy

w tym zawodzie jest się czeladnikiem, czy majstrem.

— Możemy to zaraz sprawdzić, gawędząc przy winie. — Niech będzie — odrzekł

robotnik kierując się ku drzwiom gospody.

Nieznajomy wskazał mu stół i podał szklaneczkę.

Robotnik wziął ją, przyjrzał się butelce wina, jakby wzbudziła w nim jakąś

nieufność, która zniknęła, gdy nieznajomy napełnił swoją szklankę po brzegi. Zapytał

jednak:

— Jak to? Czyżbyście nie raczyli wypić z tym, kogo zapraszacie?

— Ależ nie, na honor. Zdrowie narodu!

Szare oczy robotnika spoczęły na chwilę na człowieku, który wzniósł ten toast. Po

czym powtórzył:

— Ech, dalibóg, dobrze mówicie: zdrowie narodu!

I jednym haustem wypił zawartość szklaneczki. Następnie otarł usta rękawem i

rzekł:

— Ho, ho, toż to burgund!

— I to omszały. Polecono mi tę gospodę. Wstąpiłem przechodząc i wcale nie

narzekam. Ale siadajcie, kamracie, w butelce zostało jeszcze co nieco, a gdy

zabraknie, znajdzie się inna w piwnicy.

— Chyba że tak — powiedział robotnik. — A co wy tu robicie?

— Widzicie przecież. Przybywam z Wersalu i czekam na orszak, aby towarzyszyć

mu do Paryża.

— Jaki orszak?

— No, orszak króla, królowej i delfina, którzy wracają do Paryża w towarzystwie

przekupek i dwustu członków Zgromadzenia, pod ochroną Gwardii Narodowej i pana

de La Fayette’a.

— A zatem Obywatel postanowił udać się do Paryża?

— Musiał.

— Domyślałem się tego, kiedy dziś o trzeciej rano wyruszyłem do Paryża.

— Wyruszyliście dziś o trzeciej rano i opuściliście Wersal ot, tak sobie, nie

interesując się tym, na co się tam zanosi.

— Pewno, że chciałem wiedzieć, co się stanie z obywatelem, tym bardziej, że nie

chwaląc się, to mój stary znajomy. Ale rozumiecie, robota przede wszystkim! Mam

żonę i dzieci, trzeba to wszystko wyżywić, zwłaszcza teraz, kiedy już nie będzie

królewskiej kuźni.

Nieznajomy nie podjął obu tych aluzji.

— Mieliście więc jakąś pilną robotę w Paryżu? — nalegał dalej.

— Faktycznie, i to dobrze płatną — dodał robotnik, pobrzękując monetami w

kieszeni — chociaż pieniądze dał mi zwykły lokaj, i to lokaj Niemiec, co nie jest zbyt

uprzejme i sprawiło, że nie mogłem uciąć sobie najmniejszej pogawędki.

— Lubicie sobie pogawędzić, co?

— Czemu nie. Zawsze to rozrywka, jeśli nie obmawia się innych.

— A co dopiero, jak się obmawia, hę?

Obaj mężczyźni wybuchnęli śmiechem, nieznajomy ukazując białe zęby, robotnik

zaś — zepsute.

— Tak więc wykonaliście pilną i dobrze płatną robotę — podjął nieznajomy, jak

człowiek posuwający się krok za krokiem, nieustępliwie, którego nic nie może

powstrzymać.

— Właśnie.

— I pewnie była to trudna robota?

— Tak, trudna.

— Sekretny zamek, co?

— Tajemne drzwi… Wyobraźcie sobie dom, którego właściciel ma jakiś interes,

żeby się ukrywać, no nie?… Ktoś dzwoni. Lokaj otwiera drzwi. „Zastałem pana?” —

„Nie ma go.” — „Ależ wiem, że jest.” — „To proszę poszukać!” Szukają. I dobranoc.

Niech no kto spróbuje znaleźć pana. Żelazne drzwi, uważacie, obramowane

równiutkim gzymsem. Na to warstwa starego dębu, tak że nie sposób odróżnić

drewna od żelaza.

— A opukując?

— Gdzie tam. Warstwa drewna na żelazie grubości jednej dwunastej cala, akurat

taka, żeby dźwięk był wszędzie jednakowy… puk, puk, puk, puk… Po skończonej

Dumas Aleksander - Hrabina De Charny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: