Pamiętnik księżniczki 4 i pół.pdf

MEG CABOT

AKCJA KSIĘŻNICZKA

PAMIĘTNIK KSIĘŻNICZKI 4 i ½

Tytuł oryginału

THE PRINCESS DIARIES IV AND A HALF. PROJECT PRINCESS

Pytanie Co to właściwie jest ten Pamiętnik księżniczki 4 i 1/2 ?

Odpowiedz Numer 4 i 1/2 (to znaczy cztery i pól) mieści się między numerem 4 a

numerem 5, więc miejsce tej książki przypada po tomie 4 ale przed 5

Pamiętnika księżniczki.

Pytanie Jaki okres w życiu księżniczki Mii obejmuje?

Odpowiedź Marzec, wiosenne ferie szkolne. Innymi słowy, akcja toczy się pomiędzy

tomem 4 (grudzień - styczeń) a tomem 5 (kwiecień - maj).

Pytanie Dlaczego ta książka została wydana?

Odpowiedź Ponieważ nie chcemy opuścić ani jednego zdania z zapisków z

pamiętnika Mii!

Czwartek, 10 marca, poddasze

Jestem kompletnie wyczerpana. Nie wiem czemu, nie dość że muszę znosić

przekleństwo książęcego losu - chociaż o swoim pochodzeniu dowiedziałam się dopiero

niedawno - to na dodatek zostałam obarczona taką męczącą rodziną.

No bo już i tak wystarczy, że czekali, aż prawie skończę piętnaście lat, żeby rzucić

mimochodem: „Aha, tak przy okazji, jesteś księżniczką". A teraz nawet nie potrafią ustalić

między sobą, czy mogę spędzić ferie wiosenne w Zachodniej Wirginii, pracując jako

ochotniczka dla organizacji Domy Nadziei razem z całą resztą uczniów Liceum imienia

Alberta Einsteina chodzących na rozwój zainteresowań.

Jakby spełnianie dobrych uczynków względem bliźnich nieco mniej hojnie

obdarzonych przez los nie było właśnie zadaniem księżniczek!

No i dobra, rozumiem, czemu mój argument: „A księżna Diana i jej akcje przeciwko

stosowaniu min lądowych?!" nie trafił do Grandmére - która uważa, że już i tak za często

chodzę w rybaczkach - ale żeby moja MAMA? Przez całą poprzednią godzinę usiłowałam jej

wyjaśnić „teologię młotka" wyznawaną przez Domy Nadziei: otóż przyświecający ludziom

wspólny cel znakomicie ułatwia przekraczanie barier kulturowych. Na przykład kiedy osoby z

różnych środowisk religijnych i socjoekonomicznych zbiorą się razem, żeby wybudować

dom, znikają dzielące ich różnice, a dochodzi do głosu łącząca wszystkich idea.

Wspomniałam o tym, że każdy człowiek, nawet prosty i słabo wykształcony, może

wykorzystać młotek, obracając go w narzędzie, które zwiastuje pokój i miłość.

Moja ciężarna mama - która leżała w łóżku i oglądała Białą squaw na kanale

filmowym Life - time, a na swoim wielkim brzuchu trzymała pojemnik lodów czekoladowych

z kawałkami czekolady Haagen - Dazs (mimo że powinna przecież ograniczyć spożycie

nasyconych kwasów tłuszczowych do najwyżej dwudziestu gramów dziennie, bo przybrała na

wadze ponad piętnaście kilo w ciągu ostatniego pół roku) - spojrzała tylko na mnie i

powiedziała:

- Mia, czyś ty trafiła do jakiejś sekty?

O MÓJ BOŻE! Tylko skrajne zaburzenia równowagi hormonalnej, jakie nękają w tej

chwili moją matkę, mogą tłumaczyć fakt, że moją pracę dla zapewnienia porządnego dachu

nad głową ludziom biednym, żeby mogli żyć godnie i bezpiecznie, usiłuje podciągnąć pod

religijny fanatyzm.

Kiedy jednak powiedziałam to głośno, mama wrzasnęła:

- Frank! Chodź tu natychmiast! Mia trafiła do jakiejś sekty!

Dzięki Bogu, pan Gianini wszedł wtedy do sypialni - siedział przedtem w salonie i

ćwiczył grę na perkusji - i wyjaśnił mojej matce spokojnym, rozsądnym tonem, że Domy

Nadziei to nie żadna sekta, tylko bezwyznaniowa organizacja typu nonprofit, która próbuje na

całym świecie zwalczać bezdomność i wyeliminować budownictwo mieszkaniowe

niespełniające żadnych norm. Powiedział także, że on sam jako ochotnik jeździł na takie

wycieczki z uczniami Liceum imienia Alberta Einsteina przez ostatnie pięć lat i że w tym

roku nie wybiera się tylko dlatego, że nie chce zostawić mamy samej, w zaawansowanej

ciąży. Płci dziecka wciąż jeszcze nie znamy, bo mama twierdzi, że jeśli to chłopiec, nie będzie

miała motywacji, żeby przeć podczas porodu, ponieważ to mężczyźni są wszystkiemu winni.

Gdyby nie oni, takie organizacje jak Domy Nadziei w ogóle nie byłyby potrzebne. A to

dlatego, że politycy mężczyźni podejmują fatalne decyzje, kiedy już raz zostaną wybrani do

pełnienia publicznych funkcji, na przykład wszczynają kosztowne i niepotrzebne wojny, nie

upewniwszy się najpierw, czy wszyscy ich wyborcy mają porządny dach nad głową, i tak

dalej, i tak dalej.

No więc wtedy pozwoliłam sobie zauważyć, że Tina Hakim Baba, która nawet nie

chodzi na rozwój zainteresowań, a której ojciec jest właścicielem kilku szybów naftowych i

wiecznie się zamartwia, że Tina może zostać porwana przez zbirów nasłanych przez jakiegoś

konkurencyjnego szejka naftowego, dostała w drodze wyjątku pozwolenie na ten wyjazd. I że

Lilly Moscovitz, nasz szkolny geniusz i zarazem moja przyjaciółka, również jedzie. Tak samo

jej chłopak, Borys Pelkowski, wirtuoz skrzypiec (człowiek, który oddycha przez usta,

nawiasem mówiąc).

Potem dodałam, że mój własny chłopak, starszy brat Lilly, Michael, też wyjeżdża.

Usiłowałam nie okazywać zbytniego entuzjazmu, kiedy wymieniałam tę ostatnią informację.

No bo naprawdę nie ma potrzeby podkreślać, że Michael i ja spędzimy razem, bez nadzoru

rodziców, całe pięć dni w dzikich ostępach Zachodniej Wirginii. Mama na pewno nie byłaby

specjalnie zachwycona, gdyby zdała sobie sprawę, że to główny powód, dla którego tak

bardzo chcę jechać. Starałam się raczej sprawić wrażenie, że cały mój zapał wynika z

pragnienia niesienia pomocy tym, którym w życiu wiedzie się gorzej niż mnie.

Co się kompletnie, w stu procentach zgadza. Ale poza tym... No cóż, poza tym mam

ochotę pościskać się trochę z moim chłopakiem bez wiecznego zaskakiwania nas przez jego

rodziców albo moją matkę, albo ojczyma, albo babkę.

Powiedziałam mamie z naciskiem, że ten wyjazd jest w pełni aprobowany przez

szkołę i że będziemy cały czas pod opieką doktora Juana Gonzalesa, dyrektora północno -

wschodniego oddziału Domów Nadziei, dyrektorki Liceum imienia Alberta Einsteina, pani

Gupty, pani Hill, opiekunki naszych zajęć z rozwoju zainteresowań (nie żebym akurat JA

miała jakieś szczególne zainteresowania, ale niech tam), Mademoiselle Klein od francuskiego

i pana Wheetona, naszego trenera drużyny lekkoatletycznej uczącego nas zdrowego stylu

życia i przepisów bezpieczeństwa.

Aha, no i poza tym - Appalachy są odległe od Manhattanu o jedyne siedem godzin

jazdy autobusem, a cała wycieczka potrwa zaledwie pięć dni, więc Z CZEGO TU ROBIĆ

TAKI PROBLEM???

Ale moja mama nadal miała raczej sceptyczną minę...

...dopóki nie wspomniałam, że zdaniem Grandmére cała odpowiedzialność za mój

upór przy tym wyjeździe leży wyłącznie po stronie mojej mamy, bo wszystko zaczyna się od

tego, że nie powinna była mnie zapisywać do tej hipisiarskiej szkoły.

Kiedy powtórzyłam mamie słowa Grandmére, w jej oczach natychmiast pojawiło się

TO spojrzenie i rzuciła:

- Tak powiedziała twoja babka? Wiesz co, Mia? Możesz jechać. A teraz idź stąd, bo

zasłaniasz mi Janinę Turner.

To cud, że ja sobie tak dobrze daję radę w życiu mimo wszystkich przeciwności i

trudów, które muszę znosić na co dzień.

No, ale nieważne. Po wszystkich tych dyskusjach JADĘ DO ZACHODNIEJ

WIRGINII!!! Teraz muszę wykrzesać z siebie resztkę energii i powiedzieć miłości mojego

życia, jaka radość nas czeka:

G R L OUIE : Michael! Mama powiedziała, że mogę jechać!

L INUX R ULZ : Aha, no to super.

AHA, NO TO SUPER? I to WSZYSTKO? Tylko tyle uznania Michael gotów jest

wyrazić dla moich wysiłków i kunsztu dyplomatycznego? AHA, NO TO SUPER?

Może jeszcze nie dotarło do niego, co mówię.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: