Eddings David & Leigh - Marzyciele 01 Starsi Bogowie.pdf - Eddings David - amok10

David & Leigh

EDDINGS

STARSI BOGOWIE

MARZYCIELE: KSIĘGA PIERWSZA

Przełożyła

Agnieszka Barbara Ciepłowska

Prószyński i S-ka

Tytuł oryginału:

THE ELDER GODS

BOOK ONE OF THE DREAMERS

Ilustracja na okładce

Jacek Kopalski

Redakcja

Łucja Grudzińska

Redakcja techniczna

Anna Troszczyńska

Korekta

Bronisława Dziedzic-Wesołowska

Łamanie komputerowe

Aneta Osipiak

ISBN 83-7469-318-5

Fantastyka

Wydawca

Prószyński i S-ka SA

02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7

www.proszynski. pl

Druk i oprawa

ABEDIKS.A.

61-311 Poznań, ul. Ługańska 1

Przedmowa *

Jeśli wierzyć legendom dotyczącym Dhrallu, kontynent ten od początku czasu

znajdował się zawsze w tym samym miejscu. Choć Ojciec Ląd jest niespokojny, choć inne

ziemie wędrowały i ciągle wędrują poprzez bezmiar Matki Wody w poszukiwaniu nowego

miejsca spoczynku, Dhrall, jak sądzimy, od zarania dziejów zakotwiczony był w obecnym

miejscu, osadzony tam wolą panujących na nim bogów. Tam też pozostanie aż do końca

świata.

Jak powstał ten ląd oraz dlaczego, to kwestie wykraczające poza granice ludzkiego

pojmowania. Z legend wiemy jedynie, że stworzenie go było nawet dla bogów zadaniem tak

ogromnym, iż chociaż nieśmiertelni i wszechpotężni, znużyli się tą pracą.

W tym czasie pojawili się młodsi bogowie. Ulitowali się nad wyczerpanymi

stwórcami i nakłonili ich do odpoczynku, a sami przejęli ich obowiązki. Starzy bogowie byli

im wdzięczni, gdyż odczuwali już śmiertelne znużenie. Prędko zapadli w sen, a dzieło

stworzenia dokonywało się nadal, kształtowane rękoma młodszych bogów.

Starsi bogowie spali przez dwadzieścia pięć wieków. Kiedy się zbudzili, pełni sił i

gotowi wrócić do swoich zadań, ich młodsi następcy z chęcią udali się na spoczynek.

Ląd wypiętrzał góry, którym klimat i czas odbierały potęgę wysokości. W Matce

Wodzie powstało wiele form życia, niektóre istoty wyszły z oceanu, by szukać gdzie indziej

domu. Z czasem nowe otoczenie zmieniło je nie do poznania. Powstały nowe gatunki i

rodzaje. Stare wymierały, ustępując im miejsca.

Bogowie Dhrallu nie wpływali na rozwój żywych istot. W swej nieskończonej

mądrości zezwolili im swobodnie dostosowywać się do świata. Zaiste, wszystko się zmienia,

dlatego doskonała w jednej krainie istota, w innej nie ma szans na przetrwanie. Władcy

Dhrallu rozumieli, że zmiany zachodzące w żywych stworzeniach muszą być odpowiedzią na

wymagania stawiane przez naturę, a nie wynikiem boskich kaprysów.

Czas płynął, mijały kolejne cykle boskiej pracy i odpoczynku, a Matka Woda i Ojciec

Ląd przyglądali się temu w milczeniu.

Wreszcie bogowie podzielili kontynent między siebie; każdy z nich, młodszy czy

starszy, dostał we władanie jedną domenę. Na samym środku lądu pozostało ogromne

 Wyjątek z dzieła „Dhrall - charakterystyka kompletna", opracowanego przez Wydział

Teologii Porównawczej Uniwersytetu Kaldacińskiego.

Pustkowie; nie należało do żadnej z czterech nadbrzeżnych Krain: ani do Wschodniej, ani do

Zachodniej, ani do Północnej, ani do Południowej. Było nagie i brzydkie. Istniało tam życie,

lecz zupełnie inne niż na pozostałych ziemiach. Legendy prawią, że formy życia obecne w

centrum Dhrallu zostały stworzone przez Vlagha.

Co do pochodzenia Vlagha nie ma żadnej pewności. Wedle niektórych podań to istota

z sennego koszmaru, który nawiedził jednego ze starszych bogów w czasie ich pierwszego

długiego wypoczynku. Inne podania donoszą, że Vlagh jest bytem znacznie starszym niż

bogowie, że jego postać przypomina ludzką i że jest władcą kąsających insektów oraz

jadowitych gadów, które dawno już zniknęły z powierzchni ziemi i z morskiej otchłani.

Wszystkie przekazy zgodne są w jednym: Vlagh nie miał cierpliwości czekać, tak jak to

uczynili bogowie Dhrallu, aż wszelkie podległe mu stworzenie we właściwym czasie,

wskutek naturalnego procesu rozwoju, zmieni formę na najbardziej odpowiednią. Wolał sam

pokierować tokiem przemian, by w ten sposób zyskać jak najdoskonalsze sługi.

Spostrzegł, iż istota przystosowana do wykonywania jednej tylko funkcji spełnia

swoje zadanie lepiej niż organizm wszechstronnie rozwinięty.

Vlagh cyklicznie zaszywał się w kokonie, w ciemnym gnieździe pośrodku Pustkowia,

a gdy z niego wychodził, stanowił byt całkowicie odmienny od poprzedniego. Wówczas

sprawdzał możliwości nowej formy, by określić jej predyspozycje do wypełniania

poszczególnych zadań, poznawał jej mocne i słabe strony. Następnie znów ukrywał się w

kokonie, a gdy z niego wychodził ponownie, nie miał już żadnych słabości, a moc jego

wzrastała wielokrotnie.

W ten sposób, doświadczając kolejnych doznań, Vlagh zmieniał własną postać tak

długo, aż osiągnął formę najdoskonalszą. Wówczas odtwarzał ją w tysiącach, by mieć sługi

pomocne w osiągnięciu ostatecznego celu.

Wreszcie wracał do gniazda i rozpoczynał cały proces od początku, tworząc kolejny

byt przeznaczony do pełnienia następnej szczególnej funkcji.

Dlatego żaden twór spośród tych, które wyszły na świat z kokonu Vlagha, w niczym

nie przypomina stworzeń żyjących w krainach bogów Dhrallu. Stanowią one dziwaczne

krzyżówki, są zarazem insektami, gadami i zwierzętami ciepłokrwistymi, a każdy gatunek

służy Vlaghowi na swój sposób, wykonując sobie przydzielone, szczególne zadania.

Jedyną charakterystyczną cechą właściwą wszystkim bez wyjątku mieszkańcom

Pustkowia jest obsesyjna potrzeba rozszerzania włości Vlagha, który pragnie zagarnąć cały

kontynent Dhrall.

Vlagh wysyłał licznych poddanych do krain bogów Dhrallu, by tam szpiegowali i siali

niepokój. Następnie rozważał każdą, najbłahszą nawet wiadomość, aż po wielu latach

znajdował niedoskonałość, którą mógł wykorzystać w chwili przekazywania władzy

pomiędzy generacjami bogów.

Prawdą jest bowiem, iż w tym momencie starsi bogowie, znużeni i stęsknieni za

odpoczynkiem, stawali się roztargnieni, a młodsi mieli jeszcze resztki snu na powiekach.

Vlagh niecierpliwie czekał na ten moment. Snuł plany i przygotowywał wszystkie

podległe mu stworzenia do wojny, w czasie której zamierzał pokonać prawdziwych bogów

Dhrallu. Na bezdrożach Pustkowia marzył o dniu, gdy zapanuje nad urodzajnymi krainami

kontynentu, bo tam zyska obfitość pożywienia i tam jego pragnienie płodzenia nie będzie

wreszcie ograniczane przez niedostatek jadła. Miał jeszcze bardziej dalekosiężne cele. Tęsknił

do dnia, gdy cały świat zmieni się w jego gniazdo, gdy jego potomstwo będzie tak liczne, iż

nikt nie zdoła go porachować, a wszelkie inne stworzenie będzie stanowiło jego pokarm.

Dopiero wówczas Vlagh będzie zadowolony.

Tymczasem Ojciec Ląd i Matka Woda nie przywiązywali najmniejszej wagi do

poczynań bogów, ale też nie próżnowali. Na ich barkach spoczywał obowiązek utrzymania

przy życiu wszelkich stworzeń zamieszkujących ląd i wodę, więc biada każdemu -

człowiekowi czy bogu - który by zagroził ciągłości istnienia. Bo choć ziemia i ocean zdawały

się bezbronne, mogły przecież spowodować niewyobrażalne katastrofy, nieszczęścia i klęski,

gdyby miały bronić życia.

Dawno temu w Krainie Północnej mieszkał na wpół oszalały pustelnik. Miewał

prorocze wizje, a w nich widywał pogrążone we śnie dzieci, których marzenia mogły zmienić

plany Vlagha, ponieważ ich sny miały moc sprawczą, a Matka Woda i Ojciec Ląd musieli być

posłuszni rozkazom Marzycieli.

Większość ludzi zamieszkujących Dhrall szydziła z pustelnika oraz jego wizji,

wszyscy bowiem wiedzieli o jego szaleństwie. Tymczasem bogowie północy i południa,

wschodu i zachodu nie wyśmiewali się z niego wcale; widzenia pustelnika zapadły im

głęboko w serca, gdyż dostrzegli w nich prawdę. Troskali się prawdziwi bogowie Dhrallu, bo

przeczuwali, że przybycie Marzycieli odmieni cały świat i już nic nie pozostanie takie samo

jak dawniej.

Eddings David & Leigh - Marzyciele 01 Starsi Bogowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: