Dla dojrzałych rodziców najważniejszą książką, którą potrafią czytać i rozumieć,jest ich własne dziecko.
Towarzyszenie dzieciom w rozwoju to najpiękniejszy, najbardziej radosny, a jednocześnie najtrudniejszy, najbardziej skomplikowany proces, jaki jest udziałem człowieka. Dojrzałe towarzyszenie stwarza dzieciom szansę na to, że zrozumieją oraz pokochają siebie i innych ludzi i że te dzieci każdego dnia będą stawać się kimś większym od samych siebie.
Niestety wielu rodziców zajmuje postawy skrajne i błędne wobec dzieci. Niektórzy rodzice ulegają naiwnej wierze w to, że ich dziecko może rozwinąć się w sposób spontaniczny i bez większego wysiłku. Inni z kolei rodzice traktują dzieci jak kogoś, kogo trzeba głównie kontrolować i karać. Optymalna postawa rodziców wobec dzieci jest możliwa tylko wtedy, gdy rozumiemy dziecko w sposób realistyczny i całościowy i gdy odnosimy się do niego z miłością dostosowaną do potrzeb, wieku i zachowania danego dziecka.
Dojrzali rodzice rozumieją samych siebie - a przez to również ich dziecko - w sposób realistyczny i całościowy. Sytuację dzieci i młodzieży czytelnie symbolizują dwie opowieści biblijne: historia Józefa, sprzedanego przez braci do Egiptu oraz historia syna marnotrawnego, który opuszcza kochającego go ojca. Józef, młody i szlachetny syn Jakuba jest zagrożony z zewnątrz, ze strony swych najbliższych, którzy mu zazdroszczą i którzy chcą go skrzywdzić. Niektórzy z nich są naiwni i ulegają namowom gorszych od siebie. Inni okazują się okrutni i bezwzględni. Nie zabijają Józefa tylko dlatego, że mogą zarobić pieniądze, sprzedając go do niewoli.
Wiele osób, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży, znajduje się obecnie w podobnej sytuacji, gdyż są krzywdzeni przez innych ludzi. Bywają krzywdzeni przez niedojrzałych czy naiwnie dobrotliwych rodziców. Chodzi tu o mało krytycznych rodziców, którzy ulegają „poprawnemu” politycznie mitowi o wychowaniu bez stresów i wymagań czy o wychowaniu przez brak wychowania. Młodzi bywają zagrożeni przez niekompetentnych nauczycieli, którzy tolerancję stawiają ponad miłość i odpowiedzialność. Dzieci i młodzież coraz częściej są ofiarami cynicznych dorosłych, którzy chcą nimi manipulować i pragną szybko wzbogacić się ich kosztem. Mamy wśród polskich dziewcząt i chłopców wielu Józefów sprzedanych w niewolę różnego rodzaju uzależnień, w niewolę popędów i agresji, w niewolę toksycznych programów telewizyjnych i radiowych, w niewolę psychicznie trujących czasopism i obyczajów.
Opowiedziana przez Jezusa przypowieść o mądrze kochającym ojcu i o jego marnotrawnym synu ukazuje drugą prawdę o człowieku. Historia odchodzącego syna uświadamia nam fakt, że człowiek zagrożony jest nie tylko z zewnątrz, ale także od wewnątrz. Jest zagrożony przez samego siebie. Potrafi kierować się iluzjami i fałszywymi wartościami. Potrafi utracić wszystko: miłość, prawdę, zdrowie, radość życia, nadzieję na przyszłość. Potrafi kierować się szukaniem doraźnej przyjemności także wtedy, gdy prowadzi to do bolesnych konfliktów i krzywd. Syn marnotrawny nie został oszukany przez złych ludzi. Miał szczęście rosnąć u boku kochającego go ojca. Ale również w takiej sytuacji pozostaje kimś zagrożonym. Po grzechu pierworodnym każdy człowiek jest wewnętrznie zraniony. Łatwiej jest mu wybierać drogę przekleństwa i śmierci niż drogę błogosławieństwa i życia. Łatwiej jest czytać te książki czy gazety, które nie stawiają wymagań niż te, które ukazują miłość i prawdę. Łatwiej jest integrować się z ludźmi, którzy są prymitywni niż z tymi, którzy są szlachetni. Łatwiej praktykować demokrację i tolerancję niż miłość i prawdę.
Dojrzali rodzice rozumieją zarówno możliwości, jak i ograniczenia ich dzieci. Dostrzegają też wszystkie podstawowe sfery rozwijającego się dziecka, a zatem sferę cielesną, intelektualną, emocjonalną, moralną, duchową, religijną, społeczną, sferę wolności, wartości, marzeń, pragnień i ideałów. Wiedzą, że ich dziecko to ktoś wielki, kto może nauczyć się kochać, myśleć i pracować, ale to jednocześnie ktoś zagrożony z zewnątrz i przez samego siebie, kto potrzebuje wsparcia i pomocy, dyscypliny i wysiłku, czujności i wyciągania wniosków z obserwacji świata, a czasem cierpienia, które jest naturalną konsekwencją popełnianych błędów. Dojrzały rodzic to zatem ktoś, kto kocha i wymaga.
Kto realistycznie i całościowo rozumie sytuację dziecka, ten wie, że dojrzały rodzic to ktoś, kto jednocześnie kocha i wymaga. Dzięki miłości dzieci mają siłę, by się rozwijać, a dzięki mądrym wymaganiom, jakie stawiają im mądrzy rodzice, dzieci mobilizują się do rozwoju i korzystają z siły oraz radości, jaką wnosi w ich życie miłość rodziców.
Optymalna miłość rodziców wobec dziecka to jest możliwa wtedy, gdy każdy z rodziców kocha siebie samego w dojrzały sposób i gdy rodzice kochają siebie nawzajem. Dziecko czuje się kochane i bezpieczne jedynie wewnątrz miłości rodziców. Pierwszą zatem formą miłości rodziców wobec dziecka jest wzajemna miłość rodziców.
Gdy chodzi o wyrażanie miłości bezpośrednio do dziecka, to miłość rodzicielska przejawia się poprzez obecność, pracowitość i czułość. Dziecko potrzebuje fizycznej obecności rodziców, ich wysiłku i pracowitości na rzecz dziecka oraz ich codziennej czułości w słowach, spojrzeniach, gestach i zachowaniach.
Taka miłość sprawia, że dziecko ma optymalną szansę na to, by uczyć się myśleć, kochać i pracować.
Dziecko dojrzale kochane przez rodziców staje się kimś świadomym i wolnym. Brak świadomości i/lub wolności sposób blokuje rozwój i prowadzi do kryzysu. Zarówno świadomość jak i wolność nie rozwijają się w sposób spontaniczny. Podlegają rozlicznym zagrożeniom. Dziecko może używać swojej zdolności myślenia w błędny sposób. Aż tak błędny, że zaczyna myśleć po to, by uciekać od świata faktów w świat miłych fikcji i subiektywnych przekonań. Może też w błędny sposób korzystać z wolności. Może jej używać po to, by czynić to, co łatwe i doraźnie przyjemne, a nie to, co wartościowe i dojrzałe. W konsekwencji zaczyna używać wolności po to, by krzywdzić siebie i innych, a nie po to, by kochać.
Kształtowanie dojrzałego myślenia to trudne zadanie. Człowiek ma bowiem tendencję do tego, by używać zdolności myślenia po to, aby uciekać od świata faktów w świat subiektywnych fikcji i miłych iluzji. Człowiek nie zawsze potrafi postępować zgodnie z tym, co zrozumiał, że jest słuszne i dojrzałe. Gdy jednak jego myślenie o samym sobie i o własnym postępowaniu jest błędne, wtedy pozbawia się szans, by żyć w sposób dojrzały i święty.
Każdy człowiek ma możliwość posługiwania się dwoma odmiennymi strategiami myślenia. Z jednej strony mamy zdolność myślenia logicznego i precyzyjnego, które prowadzi do poznania prawdy. Potrafimy obiektywnie obserwować i analizować rzeczywistość, opisywać fakty, wyciągać prawidłowe wnioski z określonych doświadczeń. Z drugiej strony potrafimy być bardzo nielogiczni. Potrafimy „myśleć” w sposób magiczny, zaburzony, emocjonalny, życzeniowy, selektywny („pozytywny”).
Manipulowanie własnym myśleniem i oszukiwanie samego siebie nie jest zjawiskiem przypadkowym. Zwykle jego celem jest próba usprawiedliwiania własnych błędów. Kryzys postępowania prowadzi wtedy do kryzysu myślenia. W oszukiwaniu samego siebie może nie być granic. Przykładem takiej sytuacji jest myślenie ludzi uzależnionych od alkoholu. Gdyby uznali oni oczywisty fakt, że stracili kontrolę nad alkoholem, to powinni podjąć decyzję o abstynencji do końca życia. Ponieważ trwanie w abstynencji jest trudne, gdyż wymaga przezwyciężenia mechanizmów choroby alkoholowej oraz gruntownej przemiany życia, więc łatwiej wtedy o dostosowanie myślenia do błędnego postępowania. W przypadku alkoholizmu mamy do czynienia z systemem iluzji i zaprzeczeń. Oznacza to, że alkoholik łudzi się, iż nie ma problemu z alkoholem oraz zaprzecza najbardziej nawet bolesnym konsekwencjom sięgania po tę substancję.
Najgroźniejszą iluzją, jakiej może ulec człowiek, jest przekonanie, że istnieje łatwe szczęście: bez wysiłku i dyscypliny, bez respektowania wartości i norm moralnych, bez prawdy i miłości. Gdyby istniało takie łatwe szczęście, to wszyscy ludzie byliby szczęśliwi. Nie byłoby ani jednego człowieka uzależnionego, chorego psychicznie, załamanego. To bowiem, co jest łatwe (np. zdolność spożywania pokarmów czy poruszania się), osiągają wszyscy. Każdy człowiek stoi w obliczu wyboru między trudnym szczęściem, a łatwym nieszczęściem.
Ucieczka od faktów w świat naiwnej subiektywności jest syndromem naszej cywilizacji. Co w tej sytuacji powinni czynić dojrzali rodzice? Po pierwsze, powinni pomagać dzieciom, by myślały one o sobie w sposób całościowy i realistyczny. Rozumienie całościowe oznacza, że dziecko nie zawęża rozumienia siebie do niektórych jedynie wymiarów (np. ciało, popędy, emocje), lecz uwzględnia całość swego człowieczeństwa (sfera fizyczna, psychiczna, moralna, duchowa, religijna, społeczna). Z kolei rozumienie realistyczne oznacza, że dziecko staje się coraz bardziej świadome tego, że jest zagrożone własnymi słabościami oraz negatywnymi naciskami zewnętrznymi. Poczucie realizmu sprawia, że takie dziecko wie, iż potrzebuje wsparcia ze strony rodziców i własnego wysiłku.
Uczyć myśleć to także pomagać dziecku, by rozumiało ono, że nie da się odłączyć zachowań od ich naturalnych konsekwencji. Jeśli ktoś nie chce być alkoholikiem, to w wieku rozwojowym nie powinien sięgać po piwo czy inne napoje alkoholowe, a jako dorosły nie powinien tych substancji nadużywać. Jeśli nie chce być chorym na AIDS, to powinien uczyć się odpowiedzialności w sferze seksualnej. Jeśli nie chce cierpieć, to nie powinien czynić niczego, co wyrządza krzywdę jemu samemu lub innym ludziom.
Mądre myślenie nie wystarczy do tego, by dziecko stawało się dojrzałe i szczęśliwe. Konieczne jest także to, by uczyło się kochać. Życie poza miłością sprawia, że człowiek nie ma siły ani motywacji do tego, by żyć prawdą, którą odkrył i zrozumiał. Dorastanie do miłości nie jest procesem spontanicznym ani łatwym. Miłość jest najtrudniejszym ze wszystkich sposobów korzystania z wolności. Stawia największe wymagania. Z tego względu uczenie się dojrzałej miłości nie może nastąpić bez świadomego wysiłku.
Dorastanie do miłości obejmuje fazy, które powinni dokładnie znać i rozumieć rodzice. Faza pierwsza to więź emocjonalna dziecka z rodzicami. Im bardziej rodzice kochają siebie nawzajem i z im większą miłością przyjmują oni ich dziecko, tym bezpieczniej czuje się ono z nimi, tym łatwiej uwierzy w miłość i tym łatwiej będzie uczyć się miłości.
Faza druga to zakochanie, które oznacza intensywne zauroczenie emocjonalne w drugiej osobie. Początkom zakochania towarzyszą intensywne i radosne przeżycia. Oto on czy ona czują się coraz lepiej w obecności tej drugiej osoby. Chcą o tej drugiej osobie coraz więcej wiedzieć i pragną z nią coraz dłużej przebywać. Gdy zakochanie osiąga szczyt zauroczenia emocjonalnego, wtedy osoba zakochana czuje się ogromnie szczęśliwa. Z czasem jednak zakochanie odsłania inne, bolesne oblicze, które rzadziej ukazywane jest na ekranach kin czy w czasopismach dla młodzieży. Zakochani przeżywają nieporozumienia i rozczarowania. Pojawiają się wzajemne pretensje i emocjonalne zranienia. Zakochany ma coraz większą świadomość tego, że ta druga osoba wcale nie jest ideałem i doskonałością. Coraz częstsze są wtedy sprzeczki, łzy i myśli o rozstaniu. Zaczyna niepokoić zazdrość, która jest typowym elementem tej fazy zakochania. Zazdrość ta bywa bolesna. W ten sposób odsłania się analogia między zakochaniem a przywiązaniem dziecka wobec rodziców. Ono także chce mieć swoich rodziców tylko dla siebie i staje się zazdrosne o każde ich słowo czy gest skierowany do kogokolwiek innego.
Pod wpływem towarzyszącego zazdrości cierpienia, zakochany uświadamia sobie stopniowo, że nie może w tym stanie pozostać do końca życia. W ten sposób zakochanie staje się drugą, obok więzi dziecka z rodzicami, ważną lekcją życia. Młody człowiek odkrywa, że pomylił się sądząc, iż jest już całkiem dorosły i niezależny. Jego rosnąca niezależność emocjonalna od rodziców okazała się pokonaniem pewnego etapu zależności, a nie osiągnięciem całkowitej niezależności. Cierpienie, którego doznał w drugiej fazie zakochania, pozwala mu odkryć tę prawdę, że więzi oparte na zauroczeniu i na zaspakajaniu potrzeb emocjonalnych, nie przyniosą mu nigdy szczęścia, że takie więzi będą go ciągle na nowo niepokoiły i utrudniały dorastanie do miłości. Przeżycie zakochania pozwala na wyciągnięcie wniosku, że człowiek tęskni za miłością, która jest czymś więcej niż uczuciem czy fascynacją emocjonalną.
Zadaniem rodziców jest towarzyszenie swoim dzieciom w okresie zakochania. Najpierw trzeba pomagać im, by szukali kontaktów z wartościowymi rówieśnikami i grupami formacyjnymi, gdyż inaczej grozi im emocjonalne związanie się z takimi ludźmi, którzy krzywdzą i manipulują. A wtedy zakochanie nie jest drogą do miłości, lecz do krzywd i grzechów, np. na skutek inicjacji alkoholowej, narkotykowej czy seksualnej.
Kolejnym zadaniem jest wyjaśnianie dzieciom i nastolatkom istoty dojrzałej miłości, do której powinno prowadzić roztropnie przeżywane zakochanie. Istnieje wiele błędnych przekonań na temat istoty miłości. Należy zatem wyjaśniać, że miłość to nie współżycie seksualne (współżycie w oderwaniu od miłości może być wręcz przestępstwem), ani nie uczucie, bo uczucia są zmienne i nie można ich ślubować, a miłość jest trwała i wierna. Zwykle mamy do czynienia z podwójnym błędem: z redukowaniem miłości do uczuć oraz z redukowaniem bogactwa uczuć towarzyszących miłości do przyjemnych jedynie stanów emocjonalnych. Prawdą jest, że miłości zawsze towarzyszą uczucia. Nie oznacza to jednak, że miłość jest uczuciem, ani że wiąże się jedynie z przyjemnymi przeżyciami. Gdy kochamy, wtedy przeżywamy bardzo różnorodne uczucia i emocje: od radości, entuzjazmu, satysfakcji i poczucia bezpieczeństwa aż do lęku, rozgoryczenia, gniewu i przerażenia. Nasze przeżycia są bowiem termometrem tego, co dzieje się w nas i w naszym kontakcie z innymi ludźmi. A ponieważ z nami samymi i z innymi ludźmi, których kochamy, dzieją się różne rzeczy, toteż emocje towarzyszące miłości są różnorodne. Wyobraźmy sobie sytuację rodziców, których dorastający syn czy córka popada w narkomanię. Kochający rodzice będą wtedy przeżywali dramatyczny niepokój, żal, lęk, gniew, rozczarowanie i wiele innych bolesnych uczuć właśnie dlatego, że kochają.
Trzeba też wyjaśniać, że miłość to nie to samo, co akceptacja. Akceptacja oznacza, że kieruję do ciebie przesłanie: bądź sobą! Tego typu przesłanie jest skrajną naiwnością wobec ludzi w kryzysie. Blokuje także rozwój tych, którzy już są dojrzali, ale przecież powinni nadal się rozwijać. Tylko w odniesieniu do Boga miłość jest tożsama z akceptacją. Natomiast w odniesieniu do człowieka akceptacja powinna oznaczać uznanie prawdy o aktualnej sytuacji i postawie danej osoby, ale nie powinna oznaczać, że ta osoba ma zatrzymać się w obecnej fazie rozwoju. Ten, kto kocha, wie, że rozwój człowieka nie ma granic i dlatego mówi do siebie i do innych: stawaj się kimś większym od samego siebie, kimś większym niż jesteś tu i teraz!
Skoro miłość jest czymś więcej niż tylko uczuciem czy akceptacją, to pojawia się pytanie o to, co stanowi istotę dojrzałej miłości. Otóż miłość jest decyzją. Kochać to znaczy podjąć decyzję, by troszczyć się o rozwój drugiego człowieka. Kochać to tak być obecnym w życiu drugiego człowieka, by łatwiej mu było stawać się najpiękniejszą wersją samego siebie. Kochać to pomagać rosnąć. Także wtedy, gdy pomoc ta wiąże się z niepokojem, ze stawianiem twardych wymagań, z bolesnymi przeżyciami. Miłość w swej istocie jest troską o los drugiego człowieka, a nie szukaniem dobrego nastroju. Przeżywanie przyjemnego nastroju towarzyszy zakochaniu, natomiast owocem dojrzałej miłości jest trwała radość, która nie opuszcza nas nawet wtedy, gdy ponosimy cenę za kochanie niedoskonałych przecież ludzi.
Stwierdzenie, że miłość to decyzja, by troszczyć się o rozwój danego człowieka oraz działanie wynikające z tej decyzji, dobrze opisuje istotę miłości. Czyni to jednak w sposób ogólny, a przez to dopuszcza możliwość nieporozumień czy błędnych interpretacji. Uczenie się dojrzałej miłości wymaga uświadomienia sobie tego, w jaki konkretnie sposób tę miłość, która jest troską o człowieka, należy realizować w praktyce. Otóż miłości bliźniego wyraża się poprzez określone słowa i czyny. Kochać to w taki sposób i na takie tematy rozmawiać z drugim człowiekiem oraz tak wobec niego postępować, by to służyło jego rozwojowi, by wprowadzało go w świat dobra, prawdy i piękna. Miłość wyraża się poprzez wysiłek i aktywność, poprzez sposób postępowania. Miłość jest więc widzialna! Wprawdzie rodzi się ona we wnętrzu człowieka, w tajemnicy jego serca i jego ducha, lecz prowadzi do słów i czynów, które są widzialne z zewnątrz, które można sfilmować i sfotografować. Prawdziwa miłość jest miłością wcieloną w obecność, pracowitość i czułość. Najbardziej wymownym przejawem miłości widzialnej i wcielonej, na jaką potrafi zdobyć się człowiek na tej ziemi, jest miłość macierzyńska. Jest to bowiem sytuacja, w której kobieta-matka ofiaruje dziecku kawałek własnego ciała i część swojej krwi, aby podzielić się z nim życiem i miłością. Później dzień po dniu ofiaruje resztę ciała i krwi, siły, zdrowie i czas po to, by jej dziecko czuło się kochane i by mogło się rozwijać.
Miłość oznacza zatem troskę o dobro drugiego człowieka, wyrażaną w sposób widzialny, wcielony w konkretne słowa i czyny. Nie każde jednak słowo i nie każde działanie jest wyrazem miłości. Miłość to słowa i czyny dostosowane do zachowania drugiej osoby. A zatem jedynie niektóre - z reguły nieliczne - sposoby rozmawiania i postępowania są wyrazem miłości. Miłość to nie jakiegokolwiek działanie na rzecz drugiego człowieka, lecz jedynie takie, które służy jego rozwojowi. Każdy człowiek jest niepowtarzalny i postępuje w odmienny sposób. Z tego względu ta sama miłość powinna wyrażać się poprzez inne słowa i czyny w odniesieniu do poszczególnych ludzi. Za pomocą innych słów i czynów wyrażamy miłość wobec dziecka niż wobec dorosłego. Inaczej postępujemy wobec ludzi dojrzałych i uczciwych, a inaczej wobec zaburzonych czy przewrotnych. Inaczej wobec wrażliwych i stawiających sobie wymagania, a inaczej wobec egoistów czy uciekających od prawdy o sobie. Obowiązuje tu zasada: To, czy kocham ciebie, zależy ode mnie i od mojej dojrzałości, ale to, w jaki sposób wyrażam miłość, zależy od Ciebie i od twojego postępowania. Dojrzała miłość nie ma zatem nic wspólnego z naiwnością i dlatego kieruje się jeszcze jedną ważną zasadą: To, że kocham ciebie, nie daje ci prawa, byś mnie krzywdził.
Miłość wymaga zatem poznania drugiej osoby, czyli umiejętności empatycznego wsłuchiwania się w świat myśli i przeżyć drugiego człowieka. Słuchanie empatyczne to „wejście” do wnętrza drugiego człowieka, to wczucie się w jego subiektywny świat myśli i przeżyć. To popatrzenie na świat z perspektywy drugiej osoby, z perspektywy jej historii, jej wychowania, jej osobowości, jej potrzeb i obecnej sytuacji. Empatia nie oznacza jednak utożsamiania się z drugim człowiekiem, gdyż wtedy byłbym jedynie lustrem, a nie przyjacielem. Kochać dziecko to nie tylko wczuwać się w jego subiektywny świat myśli i przeżyć, ale również to rozumieć jego obiektywną sytuację. Jest to tym ważniejsze, im bardziej niedojrzałe jest dziecko, bo wtedy ono samo nie rozumie własnej sytuacji i motywów swego postępowania. Często dzieci nie rozumieją one tego, co jest dla nich dobre ani nie zdają sobie sprawy z tego, co im szkodzi. Pragną zwykle tego, co łatwiejsze, a nie tego, co wartościowsze. Rodzice nie kochaliby dojrzale swoich dzieci, gdyby tylko wczuwali się w ich subiektywne przeżycia czy pragnienia i bezkrytycznie starali się je zaspokoić. Tak "kochane" dzieci jadłyby tylko czekoladę i patrzyły na telewizję.
Dojrzała miłość wymaga tego, by przynajmniej czasami w taki sposób rozmawiać z dzieckiem i tak wobec niego postępować, że nie odpowiada to jego oczekiwaniom, a nawet powoduje protesty czy bunt. Miłość nie może unikać prawdy, ani stawiania wymagań. Troska o dobro dziecka powinna być zawsze ważniejsza niż dobry nastrój czy unikanie przykrych, ale koniecznych konfrontacji. Kochać to troszczyć się o rozwój dziecka także wtedy, gdy ono samo nie rozumie naszej miłości i gdy czyni wszystko, by nas do siebie zniechęcić.
Uczyć dzieci myśleć i kochać to podstawowe zadanie rodziców. Pracowitość jako trzeci cel wychowania to konsekwencja dorastania mądrości i miłości. Mądrość i miłość wyraża się na co dzień w ofiarnej pracowitości. Nie ma miłości bez wysiłku i dyscypliny. Zarówno miłość wobec samego siebie (troska o własny rozwój), jak i miłość wobec innych (troska o ich rozwój) wymaga działania i systematycznej pracy. Miłość bez pracowitości jest iluzją.
Potwierdzeniem miłości nie są sympatyczne nastroje czy romantyczne westchnienia, ale solidne wykonywanie codziennych obowiązków. Dla przykładu, narzeczony kocha wybrankę swojego serca bardziej przez to, że się solidnie uczy i pracuje, niż przez to, że myśli o niej z rozrzewnieniem, siedząc w wygodnym fotelu. Kto nie pracuje solidnie, ten nie jest w stanie zapewnić dobrej przyszłości ani sobie, ani tym, których chciałby kochać. Pracowitość jest nie tylko wyrazem miłości do innych ludzi, ale też do samego siebie. Aktywność i wysiłek jest nie tylko sposobem na czynienie sobie ziemi poddanej. Jest także nieodzownym warunkiem osobistego rozwoju i doskonalenia siebie. Pracowite zaangażowanie umożliwia nie tylko zdobycie wykształcenia i zawodu oraz podjęcie pracy zarobkowej, lecz jest również warunkiem ukształtowania w sobie dojrzałych cech charakteru. Tylko człowiek pracowity może przezwyciężyć lenistwo i budować harmonijne więzi z innymi ludźmi. To właśnie dlatego niezwykle groźna okazuje się bezczynność i bezrobocie. Taki stan kończy się często poważnym kryzysem życia oraz popadaniem w uzależnienia.
Pracowitość wiąże się z miłością nie tylko w tym znaczeniu, że jest potwierdzeniem miłości, ale też w tym znaczeniu, że bez miłości pracowitość staje się nieludzka i staje się nieznośnym ciężarem. Ci, którzy mało kochają, mało też pracują. Ci, którzy starają się pracować mimo tego, że nikogo nie kochają, czynią to wtedy z błędnych motywów (np. z chęci zrobienia kariery czy zdobycia pieniędzy) i nie rozwijają się, lecz popadają w uzależnienie od pracy (pracoholizm) oraz w problemy zdrowotne. Najważniejszym przejawem pracowitości jest formowanie w sobie szlachetnego charakteru.
Dzieci wierzą, że szklanki same się tłuką, a niektórzy rodzice wierzą, że dzieci same się rozwijają. Właśnie dlatego także tutaj - podobnie jak w odniesieniu do celów wychowania - obowiązuje kryterium integralności i realizmu. Integralność oznacza korzystanie z różnego rodzaju metod, a realizm oznacza, że metody te powinny wynikać z rzeczywistych możliwości i ograniczeń wychowanka. W oparciu o powyższe kryterium można przyjąć, że podstawowe metody wychowania dojrzałe postępowanie rodziców (modelowanie społeczne), pozytywne motywowanie dziecka do rozwoju, odpowiedni dobór języka i argumentów w komunikacji wychowawczej, demaskowanie typowych zagrożeń w rozwoju, stawianie dziecku koniecznych wymagań, a także egzekwowanie naturalnych konsekwencji jego błędnych zachowań i wychowawcze wykorzystywanie cierpienia.
Czytanie dziecku książek to jeden z niezwykle ważnych elementów okazywania dziecku miłości i dojrzałego wychowania. Czytanie książki to najpierw przejaw miłości rodziców wobec dzieci: to przejaw obecności, pracowitości i czułości. Czytanie dziecku książek to także sposób uczenia mądrości, miłości i pracowitości. Rodzice osiągają ten cel wtedy, gdy roztropnie dobierają rodzaj lektury i gdy mądrze komentują czytane teksty tak, by dziecko rzeczywiście mogło się uczyć myśleć, kochać i pracować, a nie tylko zaspakajać chwilową ciekawość.
Zadaniem rodziców jest jednak nie tylko czytać dziecku książki, ale również czytać w dziecku jak w książce: czytać w jego spojrzeniu, w jego myślach i przeżyciach, w jego radościach i lękach, w jego potrzebach i trudnościach. Czytanie dzieciom książek i czytanie w dziecku, jak w książce, to dwa wiążące się ze sobą i niezwykle ważne elementy więzi rodziców z dzieckiem i przejawy rodzicielskiej miłości, która wspiera i wychowuje.
madziewicz