Gerritsen Tess - Żniwo.pdf - Gerritsen Tess - ssaaggaa

Tess Gerritsen

Żniwo

Przekład Agnieszka Jacewicz

Jakubowi,

mojemu mężowi

i najlepszemu przyjacielowi

Rozdział pierwszy

Był mały jak na swój wiek, mniejszy od innych chłopców, którzy żebrali

w przejściu podziemnym w Nowym Arbacie. Miał jedenaście lat, a próbował już

niemal wszystkiego. Od czterech lat palił papierosy, kradł od trzech i pół, a od dwóch

robił sztuczki z kartami. Na tym ostatnim zajęciu specjalnie Jakowowi nie zależało,

ale wujek Misza kazał mu to robić. Przecież musieli jakoś zdobyć pieniądze na chleb

i papierosy. Jakow był najmniejszy i miał najjaśniejsze włosy ze wszystkich

chłopców wujka Miszy, na niego spadała więc największa część roboty. Klienci

zawsze woleli najmłodszych, jasnowłosych. Wydawało się, że nie przeszkadza im to,

iż Jakow nie miał lewej ręki; większość nawet nie zauważała martwego kikuta. Byli

oczarowani jego drobną figurką, jasną czupryną i śmiało patrzącymi niebieskimi

oczami.

Jakow bardzo chciał wreszcie skończyć z tym zajęciem i zacząć zarabiać na

utrzymanie drobnymi kradzieżami kieszonkowymi, tak jak więksi chłopcy.

Codziennie rano, kiedy budził się w mieszkaniu Miszy i wieczorem tuż przed

zaśnięciem, chwytał zdrową ręką za zagłówek łóżka. Wyciągał się i wyciągał, miał

nadzieję, że dzięki temu urośnie chociaż o milimetr. Wujek Misza mówił mu, że to

bez sensu. Jakow był mały, bo należał do tych, którym po prostu nie dane było

urosnąć. Kobieta, która siedem lat temu porzuciła go w Moskwie, też była mała.

Jakow ledwie ją pamiętał, niewiele pamiętał również z tego, co było, zanim trafił do

miasta. Wujek Misza trochę mu opowiadał o tamtych czasach, ale Jakow wierzył

tylko w część tych historii. Był mały, ale swój rozum miał.

Wrodzona nieufność sprawiała, że z niechęcią patrzył teraz na mężczyznę

i kobietę, którzy przyszli omówić interesy z wujkiem Miszą i siedzieli naprzeciwko

niego przy stole. Przyjechali dużym czarnym samochodem z przyciemnionymi

szybami. Gregor miał na sobie garnitur, krawat i buty z prawdziwej skóry, Nadia

była blondynką w kostiumie z cienkiej wełny, w ręku trzymała walizkę z okuciami.

Nie była Rosjanką – co do tego nikt nie miał żadnych wątpliwości. Mówiła po

rosyjsku płynnie, ale z wyraźnym obcym akcentem. Mogła być Amerykanką albo

Angielką.

Gdy mężczyźni obgadywali interesy przy butelce wódki, ona rozglądała się po

mieszkaniu. Były tam wojskowe prycze, ustawione rzędem pod ścianą, ze stertą

brudnej pościeli. W końcu spojrzała na chłopców stojących w milczeniu blisko

siebie. Jasnoszarymi oczami uważnie przyglądała się każdemu z osobna:

najstarszemu, piętnastoletniemu Piotrowi, potem trzynastoletniemu Stiepanowi

i dziesięcioletniemu Aleksiejowi. W końcu spojrzała na Jakowa. Był

przyzwyczajony, że dorośli często mu się przyglądają, więc spokojnie stał i patrzył

na Nadię. Zwykle dorośli ignorowali pozostałych chłopców. Ale tym razem większe

zainteresowanie wzbudził chudy i pryszczaty Piotr.

– Postępuje pan właściwie, Michaile Iwanisewiczu – powiedziała Nadia do

Miszy. – Dzieci nie mają tu żadnej przyszłości. My damy im szansę! – Uśmiechnęła

się do chłopców.

Niezbyt bystry Stiepan odwzajemnił uśmiech jak zakochany idiota.

– Ale oni nie znają angielskiego – powiedział wujek Misza. – Najwyżej kilka

słów.

– Dzieci szybko się uczą. Nie mają z tym żadnych trudności.

– Będą musiały mieć trochę czasu na naukę języka. Jedzenie...

– Nasza agencja ma doświadczenie w przystosowaniu dzieci do nowego

środowiska. Pracujemy z mnóstwem dzieci z Rosji. Przeważnie są to sieroty, tak jak

oni. Jakiś czas spędzą w specjalnej szkole, gdzie będą mogli przyzwyczaić się do

nowej sytuacji.

– A jeżeli im się nie uda? Nadia przez chwilę milczała.

– Takie przypadki również się zdarzają, choć bardzo rzadko. Najczęściej są to

dzieci, które mają problemy emocjonalne – jej wzrok prześliznął się po wszystkich

czterech chłopcach. – Czy martwi się pan o któregoś z nich szczególnie?

Jakow wiedział, że to on miał problemy, o których rozmawiali dorośli. To on

rzadko się śmiał i nigdy nie płakał, to jego wujek Misza nazywał „małym

kamiennym chłopcem”. Jakow nie wiedział, dlaczego nigdy nie płakał. Inni chłopcy,

kiedy ktoś ich skrzywdził, nie kryli łez. W takich chwilach on po prostu przestawał

myśleć, wyłączał się, tak jak ekran telewizora późno w nocy, kiedy kończy się

program. Żadnych myśli, żadnych obrazów, nic poza uspokajającą szarością.

– To dobrzy chłopcy. Wszyscy. Wspaniali chłopcy – powiedział wujek Misza.

Jakow spojrzał na swoich kolegów. Piotr miał nazbyt wystające łuki brwiowe

i zawsze pochylone w przód ramiona. Uszy Stiepana były małe i dziwnie

pofałdowane. Mózg umieszczony pomiędzy nimi nie mógł być większy od orzecha

włoskiego. Aleksiej ssał kciuk. A ja – pomyślał Jakow, patrząc na przedramię

zakończone kikutem – ja mam tylko jedną rękę.

Dlaczego oni mówią, że jesteśmy wspaniali? Tak właśnie twierdzi wujek Misza.

A kobieta przez cały czas mu potakuje. Byli najwyżej jako tako zdrowymi

chłopcami.

– Nawet zęby mają zdrowe! – zauważył wujek Misza. – Żadnych dziur.

A popatrzcie, jaki wysoki jest mój Piotr.

– Ten mi wygląda na niedożywionego – Gregor wskazał na Jakowa – co się stało

z jego ręką?

– Taki się już urodził.

– Promieniowanie?

– Poza tym wszystko z nim w porządku. Tylko dłoni mu brakuje.

– To nie powinno stwarzać jakichkolwiek problemów – stwierdziła Nadia

i wstała z krzesła. – Musimy iść, już czas.

– Tak wcześnie?

– Musimy trzymać się planu.

– Ale – ich ubrania.

– Dostaną ubrania z agencji. Lepsze niż te, które mają na sobie.

– A więc to ma się stać tak szybko? Nie mamy nawet czasu, żeby się pożegnać?

W oczach kobiety pojawił się wyraz zniecierpliwienia.

– Tylko chwilę. Nie możemy przegapić naszych połączeń.

Wujek Misza spojrzał na wszystkich czterech swoich chłopców. Nie byli

rodziną, nie łączyła ich nawet miłość, raczej wzajemna zależność, wspólna niedola.

Uściskał po kolei każdego ze swych podopiecznych. Jakowa mocniej przytulił

i przytrzymał trochę dłużej niż pozostałych. Wujek Misza pachniał cebulą

i papierosami, Jakow dobrze znał ten zapach. To był przyjazny zapach, ale mimo to

uwolnił się z uścisku. Nie lubił, kiedy ktoś go przytulał czy w ogóle dotykał,

nieważne kto.

– Pamiętajcie o swoim wuju – wyszeptał Misza. – Jak już będziecie bogaci w tej

Ameryce. Pamiętajcie, że się wami opiekowałem.

– Ja nie chcę jechać do Ameryki – powiedział Jakow.

– Tak będzie najlepiej dla was wszystkich.

– Ale ja chcę zostać z tobą wujku! Chcę zostać tutaj.

– Musisz jechać.

– Dlaczego?

– Ponieważ tak zadecydowałem. – Wujek Misza ujął go za ramiona i potrząsnął

mocno. – Tak zadecydowałem.

Jakow spojrzał na pozostałych chłopców, którzy uśmiechali się, i pomyślał: Im

się to wszystko podoba, dlaczego tylko ja mam wątpliwości? Kobieta wzięła Jakowa

za rękę.

– Zaprowadzę ich do samochodu. Gregor zostanie i skończy całą papierkową

robotę.

– Wujku! – zawołał Jakow. Ale Misza już się odwrócił i patrzył przez okno.

Nadia poprowadziła chłopców na korytarz i schodami w dół. Od ulicy dzieliły

ich tylko dwa piętra. Tupanie i hałas, jaki robili chłopcy, zbiegając w dół, wydawał

się odbijać echem od ścian pustej klatki schodowej. Byli już na parterze, kiedy

Aleksiej zatrzymał się gwałtownie.

Gerritsen Tess - Żniwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: