wrogowie
Świnie rzeczne mają wielu naturalnych wrogów. Dla dorosłych zwierząt największe zagrożenie stanowią lamparty i wielkie węże dusiciele, które czyhają nieruchomo w lasach i atakują z drzew. Młode zwierzęta stają się łatwym łupem małych kotów drapieżnych, lwów, hien oraz orłów. Świnia rzeczna może być zaatakowana przez afrykańską zarazę świńską, przenoszoną przez kleszcze, która dla świń domowych jest śmiertelna. Atakuje ją również mucha tse –tse, która u ludzi wywołuje śpiączkę, a u bydła domowego śmiertelną chorobę nagano. W wielu regionach ludzie próbują wytępić świnię rzeczną, aby pozbyć się niebezpieczeństwa choroby wśród bydła.
POŻYWIENIE
Świnia rzeczna jest wszystkożerna, ale najbardziej lubi korzenie i bulwy roślin. Nie gardzi też spadłymi owocami, różnymi grzybami, paprociami i podobnymi do korzeni pędami traw, które wyrywa z ziemi całymi kępami. Korzenie i pędy wygrzebują z ziemi ruchliwy ryjem, zakończonym sztywną, skórzastą powierzchnią z nozdrzami. Dwoma krótkimi kłami (są to przedłużone kły dolne) wyrywa i wyrzuca korzenie z ziemi. Świnie rzeczne powodują też wielkie szkody na plantacjach. Wygrzebują orzeszki ziemne, niszczą korzenie kukurydzy, grochu i bobu, dlatego w regionach rolniczych uważane są za niepożądanych gości. W jadłospisie Świn rzecznych znajdują się też różne owady i ich larwy oraz małe kręgowce, na przykład płazy, jaszczurki i pisklęta. Ich smakołykiem są żuki gnojarki, które chętnie wydobywają z nawozu słoni. Świnie rzeczne zjadają też większe zwierzęta, a raczej padlinę. Zauważano, też potrafię zaatakować i uśmiercić małe antylopy oraz kozy i owce.
CZY WIESZ ŻE...
· Świnia rzeczna była pierwotnie jednym ssakiem, który występował na kontynencie afrykańskim i na wyspie Madagaskar.
· Świnie rzeczne nie pożerają wszystkich roślin na jednym terenie, ale pozostawiają część, tak że rośliny mogą nadal rosnąć.
· Świnie rzeczne bardzo dobrze pływają i umieją nawet nurkować, choć co 15 sekund muszą się wynurzyć i zaczerpnąć powietrza. Przy pływaniu ogonek trzymają nad wodą.
· Świnie wykorzystują kły do znakowania granic swego terytorium. Znaki żłobią w korze drzew. Ocierają też gruczoły zapachowe na głowie i szyi o pnie drzew lub o skórę innych członków stada, by umocnić w ten sposób związki w grupie.
legenda1