Indiańska kołyska- Eagle Kathleen.pdf

Kathleen Eagle

INDIAŃSKA KOŁYSKA

Wysoko na niebie gromadziły się ciężkie, ołowiane

chmury. Carolina otworzyła drzwi i najpierw wyjrza-,

ła, a potem wyszła z chaty. Chciała przypatrzyć się

nadciągającej burzy, jej pierwszej burzy na prerii. Nad

postrzępioną linią horyzontu, pociętą pojedynczymi

pagórkami i falistym ciągiem wzgórz, niebo jarzyło się

przerażającym żółtosząrym blaskiem. Dziewczyna

skrzyżowała ramiona na piersi i niepewnym krokiem

ruszyła ku rzece, co chwila spoglądając na niebo.

Wtem zerwał się wiatr. Uniósł jej spódnicę i jak kor

kociągiem okręcił wokół kibici. Nowy, silny podmuch

przykrył twarz Carołiny kosmykami niesfornych wło

sów, które wydostały się z ciasno upiętego z tyłu gło

wy koka. Ściągnęła je na bok, by nie przeszkadzały

obserwować rozgniewanego wiosennego nieba. Pode

szła do rzeki i patrzyła, jak rosnące na brzegu w nie

wielkiej kępie topole, rozkołysane wiatrem, chwiały się

zgodnym rytmem. Nagle szybkość wiatru gwałtownie

się wzmogła, taniec topoli stawał się coraz dzikszy,

z trzaskiem łamały się gałęzie...

Zaczął padać deszcz. Bez żadnych pojedynczych,

ostrzegawczych kropli, od razu lunął z nieba gwał

towną ulewą. Carolina chciała zawrócić do chaty, ale

straszliwe uderzenie wiatru omal nie zbiło jej z nóg.

Słaniała się niczym zranione zwierzę.

Gdzieś za nią słychać było tętent końskich kopyt.

I'o eh w iii czuła już dyszenie konia za swoimi plecami.

Przy tej szybkości nie mogła dojrzeć, kim był jeździec.

Instynktownie podniosła dłonie, chcąc zasłonić twarz.

Przybysz otoczył ją w pasie ramieniem i jednym

szarpnięciem poderwał do góry. Brakło jej tchu. Zwi

sała przed nim bezwładnie, niczym worek mąki, a po

przez mgłę łez widziała tylko pokryte pianą przednie

nogi konia. Wciąż spazmatycznie łapała oddech.

- Trzymaj się mnie, trzymaj, bo cię zgubię!

Usiłowała odwrócić się do mówiącego, ale tkwiła

w zbyt ciasnym uścisku. Chwyciła go od tyłu za ra

mię, pozycja była niewygodna, ale na żaden inny ruch

nie mogła się już zdobyć. Mężczyzna otaczał ją ramio

nami, mimo to miała uczucie, że za chwilę spadnie

na ziemię. Kiedy koń, osuwając się po stromym zboczu

w głęboki jar, opuścił nisko głowę, Carolina przy

mknęła oczy.

O Boże! - pomyślała z lękiem — przecież ten czło

wiek w ogóle nie trzyma wodzy...

Dopiero gdy koń, schodząc w dół po skarpie, zaczął

się ślizgać, jeździec ściągnął wodze i osadził go w miej

scu, bezceremonialnie upuszczając Carolinę na ziemię.

W chwili gdy zwierzę uskoczyło w bok, spróbowała się

podnieść i wtedy mężczyzna gwałtownie poderwał ją

na nogi i wciągnął w przykrytą głazami wyrwę w skal

nym podłożu. Usłyszała przeraźliwe wycie wiatru, jakby

najeżdżała na nią z hukiem lokomotywa. Padła na ko

lana i zwinęła się w ciasny kłębek. Poczuła, że mężczy

zna przypiera ją swym ciałem do skały. Wycie wiatru

stało się nie do zniesienia. Miała wrażenie, że wichura

wymiata z jej mózgu wszystkie myśli.

Napór potężnych mas powietrza był tak ogromny,'

że trzęsła się cała preria... Instynkt życia, kryjący się

w zakamarkach mózgu Caroliny, kazał jej ratować cia

ło. Dlatego się skuliła, licząc, że je w ten sposób uchro-

ni przed szaleństwem żywiołu. Nie czuła nic, tylko

ryczący wiatr w uszach i lęk przed jego siłą.

- Jeśli śmierć mnie dopadnie, gdy będę nieprzy

tomna, racz, Panie Boże, przyjąć moją duszę! Jeśli

śmierć mnie dopadnie... Jeśli śmierć mnie dopadnie...

Racz, Panie Boże... - powtarzała wciąż na nowo. Nie

sione falą strachu słowa kołatały się po jej głowie, jak

kawałki drewna z rozbitych okrętów krążące po oce

anach.

- Już wszystko dobrze! Najgorsze mamy za sobą..-.

Głos mężczyzny dochodził do niej jakby z końca dłu

giego tunelu. Powoli wracała do przytomności. Dokoła

panował spokój. Miała wrażenie, że się łagodnie kołysze.

- Już wszystko dobrze, proszę pani - usłyszała po

nownie - burza przeszła. .

Nieśmiało uniosła głowę, otworzyła oczy i spojrzała

najpierw na ciemne chmury, które wciąż jeszcze kłębiły

się nad jej głową, a potem w stronę, skąd dobiegał głos.

Czarny Jastrząb siedział w kucki na piętach. Był za

skoczony widokiem jej bladej jak śmierć twarzy, która

ukazała mu się spod ciasno splecionych ramion i nóg.

Mokre włosy oblepiały głowę Caroliny, niebieskie oczy

omal nie wychodziły z orbit, a sine usta nie miały w so

bie kropli krwi. Z głową wysoko podniesioną na długiej,

smukłej szyi, wyglądała jak spłoszona łania, nadsłuchu

jąca, czy nie grozi jej skądś niebezpieczeństwo.

- Zabiorę panią do domu. Jeśli pani chata jeszcze

stoi, trzeba będzie zaraz rozpalić w piecu. Teraz trzęsie

się pani ze strachu, ale tylko patrzeć, jak będzie się

pani trzęsła z zimna. Chodźmy! - Klęcząc na jednym

kolanie, pochylił się nad nią i delikatnie wziął pod ło

kieć, chcąc pomóc jej wstać. Ale Carolina nadal pa

trzyła na niego szeroko rozwartymi oczami i nie ru-

szyła się z miejsca. Postanowił dać jej trochę więcej

czasu i zaczekać, aż oprzytomnieje.

- Widać wiatr wciąż jeszcze szumi pani w uszach

- powiedział ze zrozumieniem. - Mnie też - dodał

z uśmiechem. Po chwili przypomniał sobie niebezpie

czną jazdę, która przywiodła ich- w to miejsce. - Nie

jest pani ranna?

Wpatrywała się w niego, starając się zrozumieć, co

do niej mówi.

- Ranna? Nie! Nie sądzę.

Powoli rozprostowywała najpierw plecy, a potem

jeden po drugim zdrętwiałe członki. Próbowała się

podnieść, ale nogi odmówiły posłuszeństwa. Zastana

wiała się, czy to aby na pewno jej ręce i nogi, i czy

są z nią jeszcze jakoś połączone. W końcu udało jej

się wstać, ale zaraz znowu upadła na ziemię.

- Przepraszam! - szepnęła. - Straciłam równowa

gę... - Nie mogła mówić pełnym głosem. Wciąż drża

ła na całym ciele i to ją zawstydzało. Pomyślała, że

musi postarać się mówić rozsądnie i rzeczowo, gdyż

tylko w ten sposób odzyska poczucie godności.

- Nigdy przedtem nie widziałam takiej burzy -

stwierdziła.

- Burzy? A czy zwróciła pani uwagę na tę lejowatą

chmurę?

Potrząsnęła przecząco głową.

- Gdy zobaczyłem panią, stojącą na otwartej prze

strzeni, pomyślałem, że jest pani chyba niespełna ro

zumu.

Strząsnęła włosy z twarzy i przyglądała się z za

ciekawieniem mężczyźnie, który ocalił ją od śmiertel

nego niebezpieczeństwa. Nazwał je „lejowatą chmu

rą". Żałowała teraz, że nie przyjrzała się dokładniej

tej chmurze. Tyle słyszała o burzach na prerii... Zga-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: