Higgins Jack - Lot orłów.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

JACK HIGGINS

LOT ORŁÓW

Mojej żonie Denise,

za ogromną pomoc,

jakiej udzieliła mi

przy pisaniu tej książki.

Oprócz wielu innych zalet,

które masz, jesteś również

nadzwyczajnym pilotem...

Kanał La Manche

1997

Kiedy straciliśmy prawy silnik, wiedziałem, że mamy kłopoty, ale cała ta wyprawa od

początku źle się zapowiadała.

Od kilku dni byliśmy z żoną w naszym domu na Jersey, na Wyspach Normandzkich,

gdy otrzymałem telefoniczną wiadomość, że pewien hollywoodzki producent jest

poważnie zainteresowany sfilmowaniem jednej z moich książek. Oznaczało to, że

musimy jak najszybciej wrócić do naszego domu w Chichester, a stamtąd do

Londynu. Zadzwoniłem do firmy lotniczej, z której usług zazwyczaj korzystałem, ale

nie mieli żadnego wolnego samolotu. Obiecali jednak zobaczyć, co się da zrobić.

Znaleźli mi cessnę 310 z Granville na wybrzeżu Bretanii i podstarzałego pilota,

niejakiego Duponta. Żebracy nie mają wyboru, więc bez wahania zarezerwowałem

lot, ponieważ prognoza meteorologiczna nie była zła i chcieliśmy jak najszybciej

mieć podróż za sobą. Usiadłem z tyłu, ale trzystadziesiątka ma podwójne stery, więc

moja żona jako doświadczony pilot usiadła na prawym przednim fotelu. I dzięki

Bogu.

Wyspy Normandzkie i kanał La Manche często nawiedzają mgły, które pojawiają się

niewiarygodnie szybko i natychmiast wszystko zasłaniają. Tak właśnie stało się tego

ranka. Wystartowaliśmy z Jersey przy dobrej pogodzie, lecz w ciągu dziesięciu minut

mgła spowiła wyspę, zasłaniając nie tylko wybrzeże Francji, ale także Guernsey.

Kierowaliśmy się ku południowym brzegom Anglii, do Southampton. Dupont na oko

dobiegał sześćdziesiątki, miał siwe włosy i lekką nadwagę. Obserwując go przy

pracy, zauważyłem, że pot spływa mu po twarzy.

Denise włożyła słuchawki i podała mi zapasowe, a ja je podłączyłem. Przez chwilę

pilotowała samolot, bo Dupont rozmawiał z wieżą kontroli lotów, potem przejął stery,

ona zaś odwróciła się do mnie.

- Jesteśmy na tysiącu ośmiuset metrach. Na dole paskudna mgła. Southampton

wykluczone, tak samo jak wszystkie inne lotniska na wschodzie. Próbujemy

Bournemouth, ale nie wygląda to najlepiej.

Uniknąwszy jako dziecko śmierci od bomb podkładanych przez Ira na Shankill w

Belfaście, a później wyszedłszy cało z paru niebezpiecznych sytuacji podczas służby

wojskowej, nauczyłem się przyjmować życie takim, jakim jest. Uśmiechnąłem się

mimo huku silników, ufając umiejętnościom mojej żony, znalazłem półlitrową

butelkę szampana Moet Chandon, który przewidująco umieścili w barku, po czym

nalałem go do plastikowej szklanki. Zawsze uważałem, że najważniejsze to zachować

spokój. Tym razem miało mi to przyjść z trudem.

Zgasł nam prawy silnik. Przez jedną, zapierającą dech w piersiach chwilę tryskał z

niego pióropusz czarnego dymu, a potem zniknął. Dupont wpadł w panikę, walcząc

ze sterami. Gorączkowo wyrównywał kurs, lecz bez powodzenia. Zaczęliśmy opadać.

Przerażony, zaczął krzyczeć po francusku do kontroli lotów w Bournemouth, lecz

moja żona uciszyła go machnięciem ręki i spokojnie, rzeczowo przejęła dowodzenie.

- Paliwa starczy nam mniej więcej na godzinę - zgłosiła. - Macie jakieś propozycje?

Na wieży kontrolnej w Bournemouth akurat miała dyżur kobieta i jej głos był równie

spokojny.

- Niczego nie gwarantuję, ale najlepsza będzie dla was Kornwalia. Mgła nie jest tam

tak gęsta jak tu. Cold Harbour, mały port rybacki opodal Lizard Point. Znajdziecie

tam stary pas startowy Raf-u z drugiej wojny światowej. Nieczynny od lat, ale

nadający się do użytku. Przekażę wiadomość wszystkim służbom ratowniczym.

Powodzenia.

Przez następne dwadzieścia minut zeszliśmy na tysiąc metrów i z trudem

utrzymywaliśmy łączność radiową, często przerywaną przez zakłócenia. Mgła

zgęstniała, a potem lunął deszcz. Dupont sprawiał wrażenie jeszcze bardziej

przerażonego, a twarz miał już wyraźnie zroszoną potem. W pewnej chwili znów

zatrajkotał po francusku i Denise ponownie podjęła rozmowę z wieżą. Usłyszeliśmy

chór niewyraźnych głosów, donośne trzaski, po czym samolotem zaczęło gwałtownie

rzucać - wlecieliśmy w sam środek burzy.

Denise bardzo opanowanym głosem podała naszą pozycję.

- Możliwe Mayday. Podchodzę do lądowania na pasie startowym Cold Harbour.

Nagle szumy ucichły i usłyszeliśmy głośno i wyraźnie:

- Tu Royal National Lifeboat Institution, [Królewskie Narodowe Towarzystwo Łodzi

Ratunkowych.] Cold Harbour. Mówi Zec Acland. Nie ma mowy o lądowaniu tutaj,

dziewczyno. Nie widzę nawet mojej wyciągniętej ręki.

Dla Duponta była to ostatnia kropla, która przepełniła czarę. Jęknął, zadygotał i

głowa opadła mu na bok. Samolot zanurkował, ale Denise przejęła stery i stopniowo

wyrównała lot. Przechyliłem się i pomacałem tętnicę szyjną pilota.

- Jest tętno, ale słabe. Wygląda mi to na atak serca.

Odepchnąłem go od Denise. Powiedziała spokojnie:

- Wyjmij spod jego fotela kamizelkę ratunkową i załóż mu ją, a sam włóż drugą.

Przestawiła trzystadziesiątkę na pilota automatycznego i też wciągnęła kamizelkę.

Zająłem się Dupontem, a potem wcisnąłem się w swoją.

- Będziemy pływać?

- Chyba nie mamy wyboru.

Wróciła na sterowanie ręczne. Próbowałem zażartować; taka drobna słabostka.

- Przecież jest marzec. Za zimno na kąpiel.

- Zamknij się! To nie żarty - ucięła i znów wezwała lotnisko, gdy zaczęliśmy opadać.

- Rnli, Cold Harbour. Będę musiała wodować. Pilot chyba dostał ataku serca.

Znów usłyszeliśmy ten tubalny głos.

- Wiesz, co robisz, dziewczyno?

- Tak. Mam jeszcze jednego pasażera.

- Zawiadomiłem już zespół Royal Navy Air Sea Rescue, [Powietrzne Ratownictwo

Morskie Marynarki Królewskiej.] ale w tej ich łupince niewiele mogą zrobić. Łódź

ratownicza z Cold Harbour już wyszła w morze. Jestem na pokładzie. Podaj mi jak

najdokładniej waszą pozycję.

Na szczęście samolot był wyposażony w Gps, satelitarny system geopozycyjny, z

którego odczytała współrzędne.

- Schodzę - powiedziała.

- Na Boga, dziewczyno, masz jaja. Będziemy tam, bez obawy.

Żona często rozmawia ze mną o lataniu, więc zdawałem sobie sprawę z problemów

związanych z wodowaniem na morzu lekką, dwusilnikową maszyną. Należy

podchodzić do lądowania ze schowanym podwoziem, na włączonych hamulcach

aerodynamicznych i nie tracąc mocy, co jest raczej trudne przy jednym zepsutym

silniku.

Przy słabym wietrze i małych falach trzeba lądować pod wiatr; przy silnych

podmuchach i grzywaczach, równolegle do nich. Tymczasem nie wiedzieliśmy, co

nas czeka na dole. Mieliśmy zerową widoczność.

Denise zmniejszyła ciąg silnika i zaczęliśmy opadać. Obserwowałem

wysokościomierz. Trzysta, potem sto osiemdziesiąt metrów. Nic - ni cholery - a

potem kilkadziesiąt metrów niżej mgła rozstąpiła się, zobaczyliśmy morze i

Higgins Jack - Lot orłów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: