Higgins Jack - Paul Chavasse 5. Mroczna strona ulicy.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

JACK HIGGINS

MROCZNA STRONA

ULICY

C YKL : P AUL C HAVASSE TOM 5

P RZEŁO¯YŁ : PAWEŁ WITKOWSKI

T YTUŁ ORYGINAŁU : DARK SIDE OF THE STREET

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

1. Zabawa w wojnê

Gdzieœ za wrzosowiskiem rozległy siê nagle dziwnie przytłumione w skwarze

południa złowieszcze odgłosy kanonady. Spowodowało to nagłe o¿ywienie wœród

rozebranych do pasa wiêŸniów, pracuj¹cych na dole w głêbi kamieniołomu.

Ben Hoffa pracował w cieniu północnej œciany, miêdzy zwałami wielkich

bloków łupku. Uniósł akurat nad głow¹ piêciokilogramowy młot. Przerwał pracê i

opuœcił go powoli, ¿eby popatrzeæ w górê, w kierunku odległych wzgórz, osłaniaj¹c

przy tym rêk¹ oczy od słoñca.

Był niskim mê¿czyzn¹ dobiegaj¹cym czterdziestki, dobrze umiêœnionym i

¿ylastym, o szerokich ramionach, przedwczeœnie posiwiałych włosach i oczach tak

zimnych i twardych, jak otaczaj¹ce go skalne bloki. Jego towarzysz, O’Brien, wysoki,

flegmatyczny Irlandczyk, rozluŸnił uchwyt łomu, który trzymał z lekkoœci¹

znamionuj¹c¹ ogromn¹ siłê, i wyprostował siê, marszcz¹c brwi.

- A có¿ to, u diabła, mo¿e byæ?

- Artyleria polowa - wyjaœnił mu Hoffa.

O’Brien spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Chyba ¿artujesz.

- Letnie manewry - wojsko odbywa je co roku mniej wiêcej o tej porze.

Obserwowali trzy samoloty transportowe, przesuwaj¹ce siê wzdłu¿ linii

horyzontu w pewnej odległoœci od nich i rz¹d jedwabistych czasz spadochronów,

które otwierały siê na niebie, gdy ¿ołnierze skakali w otwart¹ przestrzeñ, by

poszybowaæ lekko w dół, jak dmuchawce niesione łagodnym powiewem wiatru.

Wra¿enie całkowitej swobody i kontrast otwartej przestrzeni z ich sytuacj¹ był tak

dojmuj¹cy, ¿e O’Brien poczuł nagle bolesn¹ pustkê w ¿oł¹dku. Jego dłonie zacisnêły

siê konwulsyjnie na ¿elaznym dr¹gu, ale Hoffa pokrêcił przecz¹co głow¹.

- Nie ma szans, Paddy, nie zrobiłbyœ nawet dziesiêciu kilometrów.

O’Brien opuœcił łom na ziemiê i wierzchem dłoni otarł pot z czoła.

- A jednak taki widok kusi, zmusza do myœlenia o wolnoœci.

- Najgorsze jest pierwsze piêæ lat - powiedział Hoffa z niewzruszonym

wyrazem twarzy.

Na kamieniach za ich plecami zachrzêœciły buty - O’Brien obejrzał siê przez

ramiê i siêgn¹ł po łom.

- Parker - rzucił krótko.

Hoffa nie przej¹ł siê wcale ostrze¿eniem i nadal przygl¹dał siê

spadochroniarzom, opadaj¹cym bezwładnie gdzieœ nad wrzosowiskiem w odległoœci

około piêciu lub szeœciu kilometrów, podczas gdy młody funkcjonariusz wiêzienny

podchodził coraz bli¿ej. Pomimo upału stra¿nik zachował coœ ze specyficznej

elegancji umundurowanego słu¿bisty w sztywno wykrochmalonej koszuli z

naramiennikami wojskowego kroju i w sposobie noszenia nasuniêtej na oczy

mundurowej czapki.

Zatrzymał siê o metr czy dwa od nich, wygra¿aj¹c lekko trzyman¹ w prawej

rêce pałk¹.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

- A tobie, Hoffa, wydaje siê, ¿e gdzie niby jesteœ, do jasnej cholery? - zapytał

szorstko. - Na wycieczce ze szkółki niedzielnej? Hoffa odwrócił siê, spojrzał na niego

niedbale, po czym bez słowa splun¹ł w dłonie, wysoko uniósł w górê młot i z

bezczelnym spokojem opuœcił go prosto na ¿elazny łom, z niezwykł¹ precyzj¹ i

sprawnoœci¹ rozłupuj¹c blok na dwoje.

- Dobra, Paddy - odezwał siê do Irlandczyka - dawaj nastêpny.

Nie zwracał zupełnie uwagi na Parkera. Zachowywał siê tak, jakby stra¿nika

w ogóle nie było. Funkcjonariusz wiêzienny stał przy nich przez chwilê z poszarzał¹

z wœciekłoœci twarz¹, po czym nagle odwrócił siê i odszedł.

- Chcesz siê doigraæ, Ben - powiedział O’Brien. - Ten facet dostanie ciê w

koñcu. Nawet jeœli miałby czekaæ na okazjê przez cały rok, to kiedyœ ciê wreszcie

dostanie.

- Na to właœnie liczê - odparł Hoffa i nie zwracaj¹c uwagi na wyraz

zaskoczenia i zdziwienia, który pojawił siê na twarzy Irlandczyka, uniósł młot

wysoko ponad głowê i ponownie opuœcił go, uderzaj¹c z bezbłêdn¹ precyzj¹.

Dowódca warty, Hagen, stał z podpalanym owczarkiem alzackim przy nodze

obok jednego z land roverów na koñcu polnej drogi, prowadz¹cej do kamieniołomu,

i palił papierosa. Był wysokim, potê¿nie zbudowanym mê¿czyzn¹, w wieku prawie

emerytalnym, o miłej, opalonej na br¹z twarzy, z której nawet trzydzieœci lat

spêdzonych w ró¿nych wiêzieniach Jej Królewskiej Moœci nie starło wyrazu

naturalnej dobrodusznoœci.

Patrzył na zbli¿aj¹cego siê Parkera i wnioskuj¹c z układu jego ramion, ¿e coœ

siê stało, westchn¹ł ciê¿ko. Zadziwiaj¹ce, jak niektórzy sami utrudniaj¹ sobie ¿ycie.

- O co chodzi tym razem? - zapytał, gdy Parker podszedł do niego.

- Hoffa! - Parker uderzył mocno pałk¹ w lew¹ dłoñ. - Ten facet naprawdê

mnie dra¿ni.

- Co takiego zrobił?

- W Gwardii nazywa siê to niem¹ zuchwałoœci¹.

- To zarzut dobry w wojsku, tutaj nie przejdzie - stwierdził rzeczowo Hagen.

- Cholernie dobrze o tym wiem - Parker oparł siê o maskê land rovera, a

miêœnie prawego policzka drgały mu ze zdenerwowania. - Sprawy nie ułatwia tak¿e

to, ¿e ka¿dy skazany traktuje go tutaj jak Pana Boga Wszechmog¹cego.

- Jest dla nich kimœ.

- Ale nie dla mnie, o nie. To po prostu tylko jeszcze jeden nêdzny przestêpca.

- Chyba jednak niezupełnie - Hagen zaœmiał siê cicho. - Dziewiêæset tysiêcy to

spora sumka dla ka¿dego, a ani grosza dot¹d nie odzyskano - pamiêtaj o tym.

- I co na tym zyskał? - spytał Parker. - Piêæ lat za kratkami, a nastêpne

piêtnaœcie jeszcze przed nim. To rzeczywiœcie wymagało geniuszu.

- Biedny Ben - Hagen uœmiechn¹ł siê szeroko. - Za bardzo zaufał kobiecie.

Wielu porz¹dnych mê¿czyzn popełniło przed nim ten sam bł¹d.

Parker wybuchn¹ł gniewnie.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

- Na miłoœæ bosk¹, teraz jeszcze pan staje po jego stronie! Uœmiech znikn¹ł z

twarzy Hagena, jakby za dotkniêciem niewidzialnej ró¿d¿ki, a gdy odpowiadał, jego

głos był ju¿ zimny i twardy jak stal.

- Nie jest tak, jak pan mówi, ale staram siê go zrozumieæ, co stanowi jedno z

głównych zadañ w mojej pracy. W pañskiej równie¿, choæ wydaje mi siê, ¿e ten fakt

umkn¹ł, jak dot¹d, pañskiej uwagi. - Zanim młody stra¿nik zdołał odpowiedzieæ,

spojrzał na zegarek i dodał: - Trzecia. Proszê ich teraz zabraæ na herbatê, jeœli byłby

pan łaskaw, panie Parker.

Odwrócił siê i odszedł kilka kroków z owczarkiem przy nodze, a Parker stał w

miejscu patrz¹c za nim pełnym wœciekłoœci wzrokiem. Po chwili dopiero udało mu

siê nieco opanowaæ, wyj¹ł z kieszeni gwizdek i wydobył z niego przenikliwy dŸwiêk.

Na dole w kamieniołomie Hoffa odrzucił młot, a O’Brien wyprostował siê.

- Na pewno nie przed czasem - stwierdził i podniósł le¿¹c¹ obok koszulê.

WiêŸniowie we wszystkich czêœciach kamieniołomu schodzili siê do œcie¿ki i

wspinali w stronê land roverów, gdzie Parker czekał, aby wydawaæ im przydziałow¹

herbatê ze zbiornika z kranem stoj¹cego z tyłu jednego z pojazdów. Ka¿dy brał ze

stosu kubek i przechodził kolejno obok niego, podczas gdy Hagen i kilku innych

funkcjonariuszy stało razem pal¹c papierosy.

Hoffa wzi¹ł swoj¹ porcjê, całkowicie ignoruj¹c Parkera i wpatrywał siê w

horyzont, na którym pojawiło siê kilka helikopterów.

Podszedł do O’Briena, który równie¿ bacznie im siê przygl¹dał.

- Pomyœl no, czy nie byłoby ekstra, gdyby tak spadli tu niespodziewanie i

zgarnêli nas? - rzucił Irlandczyk.

Hoffa patrzył na unosz¹ce siê nad odległymi wzgórzami maszyny i pokrêcił

głow¹.

- Nie ma szans, Paddy. To Siły Powietrzne Wojsk L¹dowych. Helikoptery

zwiadowcze typu Augusta Bell. Oprócz pilota zabieraj¹ tylko jednego pasa¿era.

Potrzeba by ci było czegoœ wiêkszego. O’Brien przełkn¹ł łyk herbaty i skrzywił siê.

- Zastanawiam siê, z czego oni j¹ robi¹, z terpentyny?

Hoffa nie odpowiedział. Obserwował znikaj¹ce za horyzontem helikoptery,

po czym zwrócił siê do Hagena, który stał w odległoœci kilku metrów, rozmawiaj¹c z

innym funkcjonariuszem.

- Czy mógłbym dowiedzieæ siê, która jest godzina, panie Hagen?

- Czy zamierzasz siê gdzieœ wybraæ, Ben? - zapytał wesoło Hagen, powoduj¹c

ogólny wybuch œmiechu.

- Nigdy nie wiadomo. Hagen spojrzał na zegarek.

- Piêtnaœcie po trzeciej.

Hoffa skin¹ł głow¹ z podziêkowaniem, rzucił okiem na zawartoœæ

emaliowanego kubka, który trzymał w prawej rêce, po czym ruszył w kierunku land

rovera, gdzie Parker ci¹gle jeszcze stał przy zbiorniku z herbat¹. Na jego widok

Parker zmarszczył brwi. Wiêzieñ podszedł i wyci¹gn¹ł kubek przed siebie.

- Czy zechciałby mi pan łaskawie powiedzieæ, co to ma niby byæ, szanowny

panie Parker? - zapytał łagodnie.

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Wszystkie głosy z tyłu za nim ucichły nagle, a Hagen krzykn¹ł ostro:

- O co tu znowu chodzi, Hoffa?

- O odpowiedŸ na doœæ proste pytanie, panie Hagen - odparł Hoffa, nie

odwracaj¹c siê. Podsun¹ł Parkerowi kubek pod nos.

- Próbował pan tego, panie Parker?

- IdŸ do diabła, jeszcze czego! - rzucił Parker i zacisn¹ł praw¹ rêkê na

uchwycie swojej pałki, a¿ zbielały mu kostki kurczowo trzymaj¹cej j¹ dłoni.

- W takim razie s¹dzê, ¿e naprawdê powinien pan spróbowaæ - grzecznie

oznajmił Hoffa i chlusn¹ł zawartoœæ kubka w twarz funkcjonariusza.

Zapadła na chwilê pełna osłupienia cisza, a potem wszystko zaczêło dziaæ siê

nagle, jakby jednoczeœnie i bardzo szybko. Parker z rykiem wœciekłoœci zamachn¹ł

siê pałk¹ jak cepem, ale Hoffa uchylił siê, ciosem piêœci w ¿oł¹dek zgi¹ł go w pół i

kolanem waln¹ł w szczêkê. Z tyłu za nim rozległ siê pełen podniecenia ryk

pozostałych wiêŸniów. Ale po chwili Hoffa le¿ał ju¿ na ziemi, zwalony z nóg przy

pomocy poł¹czonych sił całej grupy stra¿ników.

Po krótkiej walce poderwano go z powrotem na nogi, z rêkami skutymi z

przodu kajdankami.

Owczarek alzacki uwi¹zany na łañcuchu, warcz¹c groŸnie, trzymał

podnieconych wiêŸniów z daleka, a Hagen nawoływał do porz¹dku. Gdy w koñcu

udało mu siê uspokoiæ wiêŸniów, odwrócił siê i podszedł do Hoffy z lekko

zmarszczonymi w zamyœleniu brwiami. Cały jego instynkt, całe doœwiadczenie

trzydziestu ciê¿kich lat mówiło mu, ¿e coœ tu jest nie tak.

- Ty cholerny durniu - powiedział miêkko. - Przepadło ci szeœæ miesiêcy

złagodzenia kary, no i po co ci to?

Hoffa z beznamiêtn¹ min¹ wpatrywał siê obojêtnie w przestrzeñ gdzieœ poza

nim. Hagen wzruszył ramionami i odwrócił siê do Parkera, który z twarz¹ zalan¹

krwi¹ opierał siê o land rovera.

- Nic siê panu nie stało?

- Mam złamany nos.

- Mo¿e pan prowadziæ?

Parker skin¹ł głow¹, trzymaj¹c chusteczkê przy twarzy.

- Chyba tak. Hagen zwrócił siê do jednego ze stra¿ników.

- Przekazujê panu dowództwo, panie Smith. Niech pan ich zapêdzi do roboty

i bez ¿adnych wygłupów. Gdy wrócê, chcê widzieæ pot na ich grzbietach.

WiêŸniowie zostali odprowadzeni do pracy, a Hagen spuœcił owczarka z

łañcucha. Pies podszedł do Hoffy, obw¹chuj¹c jego buty.

- No, dalej, teraz zajmiemy siê tob¹ - rzucił Hagen. - Na tył zielonego land

rovera. Tylko bez ¿adnych sztuczek, bo natychmiast poszczujê na ciebie psa -

gwarantujê ci to.

Hoffa ruszył bez słowa w kierunku samochodu pilnowany przez owczarka.

Wdrapał siê do œrodka, usiadł na jednej z ławek z tyłu wozu i czekał. Po chwili

doł¹czył do niego Hagen, zamykaj¹c za sob¹ tylne drzwi samochodu na klucz.

Higgins Jack - Paul Chavasse 5. Mroczna strona ulicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: