Korewicki Bohdan - Przez ocean czasu 01.pdf - Korewicki Bohdan - izebel

Ilustrował MAT EUSZ GAWRYŚ

Redak t or Hal i na Czer nuszyn

Redak t or techn. Edwar d Wawr zyni ak

R O Z D Z I A Ł I

Dominik Konarczyk podejmuje ważką decyzję

Państwowe Wydawnictwo Literatury Dziecięcej „ Nasza

Księgarnia", Warszawa 1957 Wydanie I

N a południe od jednej z małych stacyjek kolejki wąskoto-rowej

Warszawa — Radzymin szedł przez las młody mężczyzna. Kroczył na

przełaj bez pośpiechu, wdychając z rozkoszą świeże powietrze ciepłego

wrześniowego popołudnia. Sosnowy las o ubogim podszyciu kończył

się opodal, otwierając widok na polankę porosłą miejscami wrzosem,

miejscami ciemno-oliwkowym mchem. Pomarańczowe promienie

skłaniającego się ku zachodowi słońca potęgowały barwy krajobrazu

nadając mu ciepły koloryt. Zwłaszcza młode pojedyncze brzózki

odcinały się jaskrawą, lekko złotawą bielą na tle ciemniejszych barw

pobliskiego zagajnika dębowego.

Dominik przystanął spostrzegłszy wiewiórkę, która zbliżała się

skokami do samotnie stojącej sosny. Ostrożnie, aby nie płoszyć

zwierzątka, począł wyjmować z futerału aparat fotograficzny. Rozległ

się lekki trzask, wiewiórka zwinnie wskoczyła na drzewo; zanim

nastawił odległość, szybkość i przesłonę, była już na szczycie.

Dominik usiadł na kępce wrzosu o kilka kroków od drzewa i czekał,

aż wiewiórka powróci.

Jakiś ptak świergotał beztrosko. Delikatne jak koronka smugi

obłoków zastygły w bezruchu na błękicie nieba. Dominik sprawdził,

Nakład 10 000 + 205 egz. Ark. .wyd. 22,5. Ark. druk. 28.75 Papier drukowy mat. kl. VII 70 g.

86X122/32 z fabryki papieru w Częstochowie Oddano do składania 30.1. 57. Podpisano do

druku i . VI. 57 Druk ukończono w czerwcu 1957 Drukarnia Techniczna, Bytom, ul.

Przemysłowa 2 Zam. 155. R-14

czy aparat jest dobrze nastawiony. Był zapalonym fotoamatorem.

Miał już nawet za sobą pewne osiągnięcia w tej dziedzinie.

Szczególnie pasjonowało go fotografowanie żywych stworzeń w

ruchu. Niejednokrotnie całe godziny spędzał na tych bezkrwawych

łowach.

Nagle wiewiórka kilkoma susami zeskoczyła z drzewa i popędziła

do lasu. Jednocześnie Dominik usłyszał za sobą szelest kroków.

Obejrzawszy się ujrzał wychylającą się z zagajnika postać w

szarym kombinezonie. Dominik ze zdziwieniem zauważył, jego

niezwykły, lecz harmonijny krój i materiał. Dopiero w następnej

chwili zwrócił uwagę na odsłoniętą jasną głowę młodej kobiety.

„Jakaś fantastyczna letniczka!" — pomyślał.

Nieznajoma, ujrzawszy go, przystanęła jakby zakłopotana; zaraz

jednak odrzuciła spadający na czoło lok i zbliżyła się do Dominika.

— Przepraszam — rzekła z wahaniem miękkim głosem —

proszę mi powiedzieć, jaki dziś jest dzień.

Dominik, nieco zdziwiony tym pytaniem, poinformował nie-

znajomą, że jest czwartek.

— Nie... chodzi mi o datę.

— Dziś jest piętnasty.

— Sierpień? — spytała rozglądając się dokoła. Dominik zaśmiał

się ubawiony taką ignorancją nieznajomej.

— Musiała pani długo błądzić po tym zagajniku, żeby aż stracić

rachubę czasu. Czy pani dawno mieszka w tej okolicy? —

zaryzykował pytanie, aby nawiązać rozmowę. Twarz nieznajomej, a

zwłaszcza oczy wydały mu się teraz nieprzeciętnie piękne.

— Ja tu nie mieszkam — odparła.

— Więc przyjechała pani z Warszawy prawdopodobnie, aby

odwiedzić krewnych lub znajomych, i korzystając z pięknej pogody

wybrała się, jak i ja, na samotny spacer?

Dominik zauważył, że dziewczyna nie uśmiechnęła się ani razu.

Z jej zachowania się widać było, że chodzi jej o coś bardziej dla niej

ważnego niż przelotna pogawędka.

Zapanowała chwila milczenia. Żeby podtrzymać rozmowę, Dominik

zaczął opowiadać, iż lubi fotografować zwierzęta i że właśnie przed

chwilą uciekła mu wiewiórka, na którą polował z aparatem.

Blondynka słuchała go z widocznym roztargnieniem, ale nie

odchodziła. Nagle przerwała, pytając, czy nie ma przy sobie

kalendarza. Dominik szybko wyjął z kieszeni notes-kalendarzyk i

podał go jej.

Zaczęła pośpiesznie przerzucać kartki, znalazła sierpień, potem

odwracała stroniczkę po stroniczce aż do połowy wrze-śnia, gdzie się

kończyły notatki i dalsze stroniczki nie były już zapisane ołówkiem.

Zamknęła notes, spojrzała na okładkę i oddała właścicielowi z

podziękowaniem. — Przepraszam, że przerwałam miłą rozrywkę

fotografowania fauny * — dodała. — Rozumiem, że można to lubić.

Wkrótce sama będę się tym zajmować. Fotografia stanie się niejako

moim fachem.

Mówiąc to skierowała się w stronę zagajnika. Ale oczarowany nią

Dominik postanowił nie dać za wygraną.

— Jak mi miło — zawołał z ożywieniem — że spotkałem pokrewną

duszę, i to tak uroczą. Domyślam się, że należy pani do związku

artystów fotografików i być może oglądałem pani zdjęcia na którejś z

wystaw. Od dawna marzyłem, by poznać kogoś z tego grona. Pozwoli

pani, że się jej przedstawię: jestem Dominik Konarczyk.

Nie zwalniając kroku podała mu rękę, którą chciał pocałować. Nie

pozwoliła, cofnąwszy ją dość stanowczo.

— Ja się nazywam... wszystko jedno; i tak pan mnie więcej nie

zobaczy. Zresztą... nazywam się Delio, Monika Delio. Niech pan dalej

ze mną nie idzie! Do widzenia!... Właściwie — do niezobaczenia —

dodała odchodząc — za godzinę lub dwie przestanę dla pana istnieć!

* Przypisy do wyrazów oznaczonych gwiazdką znajdzie czytelnik na

końcu książki; aparaty i pojęcia wymyślone i nazwane przez autora

objaśniane nie będą.

Korewicki Bohdan - Przez ocean czasu 01.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: