List-encykl-pap-Benedykta-XIV.pdf

P R I MU M

Q U O

E N C Y K L I C Z N Y

S T

P A P I E Ż A

B E N E D Y K T A

PRYMASA, ARCYBISKUp6w I BISKUP6w POLSKICH,

OMAWIAJĄCY CO JEST ZAKAZANE DLA ŻYDÓW

MIESZKAJĄCYCH WSPÓLNIE

Z CHRZEgCIJANAMI

IOSIEDLACH 2

WMIASTACH

•

Z języka angielskiego,

z pracy ks.

prof.

Denisa Fahey, pt.

"The Rulers of Russia",

1939, str.

83-91, tlwnaczyl

Radzimir Grzmiwój.

1740-1758

Bullarium Romanum,

Vol.

26,

str.

297-300.

Słowo wstępne do encykliki "A quo primum" wypada rozpo-

cząć od stwierdzenia, że nasi przodkowie przynieśli Polsce

wielki wstyd, przed całą Europą, opuszczając się do tego

stopnia, iż Pap ieź Benedykt XIV był zmuszony interweniować:

chociażby z powodu rozpowszechniającego się niewolnictwa,

brudu i ruiny dawnej świetności obronnej. Istotnie, współ

mierne tamtym czasom "rozbrojenie" i "ekumenizm" były dob-

rym wstępem do rozbiorów Polski oraz następstw, tak tra-

gicznych dla naszego narodu. O ironio, jest tutaj analogia

do sytuacji w bibUjnym Izraelu. "Złoto sczerniało", Lewi-

ci zawiedli jako kapłani, a ich lud ugrzązł w hedoniźmie

i bałwochwalstwie. W konsekwencji, musiały przyjść ponow-

nie lata niewoli. - Cóż, nie na darmo przysłowie mówi, że

kto z kim przystaje, takim się staje. Idąc na łatwiznę, ku-

mając się z żydami, żyjącymi w diasporze, odtrąconymi przez

Boga, straciliśmy Ojczyznę i również przyszło nam żyć

w rozproszeniu. Zawsze, gdy dochodzi do mieszania się dwóch

cywilizacji, następuje równanie w dół.

~ydzi, przepędzani ze wszystkich krajów Europy, jedynie

w Polsce znaleźli schronienie. TYm samym, Polska stała się

dla nich nową ziemią KGnaan. W podzięce za to, zgodnie

z ich plemienną tradycją, do gościnnych gospodarzy odnosi-

li się z pogardą. Jak to celnie uwypuklił Papież Benedykt

XIV, mogli sobie pozwolić na jawne okazywanie pogardy,

gdyż szybko bogacąc się na bezetycznym handlu czym się da-

ło, z ludźmi włącznie, opanowywali wszystkie kluczowe po-

zycje gospodarcze i polityczne kraju ich osiedlenia.

W przychylnej dla nich Polsce nie mieli z tym żadnego pro-

blemu. Jak podaje Stefan Nowicki w książce "Wielkie niepo-

rozumienie", Sydney, 1970 r., na str. 31, zachwycony Polską

żyd bałkański Josyf Frank, namawiając współplemieńców do

osiedlania się w Polsce, wydał odezwę, w której głosił, iż

"szlachta polska, czego nam właśnie trzeba, jest dobra

i głupia, a jej królowie nigdy mędrsi od niej nie byli,

przeto ja bym ten kraj nazwał ziemią judzką, a nie polską,

a Kraków nową Jerozolimą żydowską". Były to lata drugiej

połowy XVIII wieku. Stąd wypływa wniosek oczywisty, że oj-

cowskie i złowieszcze ostrzeżenia Ojca Świętego poszły na

marne.

Zgodnie

z naszą smutną tradycją, co również pod-

kreślił Papież Benedykt XIV, albo niezwłocznie zapomnie-

liśmy o encyklice "A quo primum", albo ją zlekceważyliśmy.

Tym samym, łamiąc zobowiązania złożone w "Dagome iudex",

zostaliśmy ukarani utratą niepodległości.

Wywodzące się z Judei chrześcijaństwo, dzięki nielicz-

nym żydom, którzy porzucili Zakon Stary, dla Nowego, musia-

ło wejść w ostry konflikt z judaizmem, który nie tylko od-

rzucił Syna Bożego, ale Go ukrzyżowal! Przecież, to nie

żydzi robili tłok w szeregach pierwszych chrześcijan, ale

nawróceni poganie rzymscy i greccy. 2yd, upolityczniając

swoją misję religijną, brnął coraz to głębiej w wiodącą na

manowce wieloetyczność, szaleńczo kąsając boleśnie każdego

kto nawinął mu się pod rękę. OWe plemienne "magnum deli- '

rium" musiało prowadzić do ostrych konfliktów z otoczeniem.

Dokądkolwiek żyd zaklamany się nie udał, dla gospodarza,

oburzonego niewdzięcznością, stwarzał niezwłocznie dylemat:

Lać żyda perfidnego, ażeby przestał obrażać Pana Boga

i szkodzić ludziom, czy też nie lać? Cóż, ten odwieczny

problem wydaje się być nie do rozwiązania dla umysłu ludz-

kiego. Z encykliki dowiadujemy się, iż mnich Radulfus uwa-

żał, że trzeba lać; za to św. Bernard był zdania, żeby na-

wracać. Niestety, żaden z tych poglądów nie zdał: próby

czasu. Aby o tym się przekonać, wystarczy przeczytać prace

dwóch polskich profesorów: "Cywilizację żydowską" Feliksa

Koneczneqo oraz "Dwa światy" Michala

Pawlikowskiego.

Dobrze, to bylo dawno temu; a jak się sprawy mają obec-

nie? - Po Soborze Watykańskim II, modlitwa za "perfidnych

żydów, aby Bóg i Pan nasz zdjął zasłonę z ich serc i aby

uznali naszego Pana Jezusa Chrystusa", została zaniechana",

Widocznie Kościół rzymski stracił nadzieję, że jest możli

we, aby ich nawrócić, i jak to św. Bernard podkreślił, jest

'~łupim i bezcelowym aby modlić się za nich"? Jednak, po-

mimo lekcji życiowej, danej nam przez historię, pomimo na-

rzuconego nam przemocą żydowskiego systemu polityczno-gos-

podarczego,

który nas dręczy i

upadla,

znowu pojawili się

jacyś mędrcy, którzy proponują nam,

aby pozostałe w polsce

lOremus et pro perfidis Judaeis: ut Deus et Dominus 11OS-

ter au,[erat vetamen de corclibus eorumj

ut et ipsi agnos-

card: Jesum Christum Dominum nostrum.

pięć tysięcy żydów - ale co za jakość, jakie stężenie!

Sami nadzorcy! - traktować jako święte skarabeusze.

Ten

pomysł nijak nie przekonuje, pomimo przedstawiania nam

najwyszukańszych uzasadnień. Zbyt dużo w nich krętactwa,

niedorzeczności,czywręcz nieuctwa. Cóż więc robić? Lać,

czy nie lać siewców herezji? W jaki sposób uwolnić się od

tak bardzo uciążliwych natrętÓW? - Skoro właściwościq grze-

chu i zakłamania wszelkiego jest samozagłada, więc ufni

Panu Bogu miejmy nadzieję, iż ten problem z czasem sam się

rozwiqże. Jak nakazywał Papież Innocenty III,

nie usługujmy

im!

Pozostawmy ich samych sobie, a sczezną marnie.

Radzimir Grzmiwój

Czcigodni Bracia,

Pozdrowienie

i Błogosławieństwo Apostolskie.

W wyniku wielkiej dobroci Bożej i dzięki zabiegom

żarliwym księcia Mieszka oraz jego małżonki,

chrześcijanki Dąbr6wki, pod koniec dziesiątego

wieku, za czas6w Naszego Poprzednika Leona VIII,

w Kr6lestwie Polskim położono pierwsze fundamenty

dla Naszej Swiętej Wiary Katolickiej. Dowiadujemy

się o tym od Długosza, autora "Roc.zn1k.ów" (Księga II,

str. 94). Od tamtej pory, nar6d polski, zawsze

szczery i pobożny, pozostał niezachwiany w swojej

wierności wobec przyjętej przez

niego

wiary świę

tej

z odrazą unikał wszelkich

sekt.

Tak więc,

mimo iż sekty

nie szczędziły sił, aby pewnie

sta-

nąć w Kr6lestwie,

w celu

rozsiania

tam

ziarna

ich

błęd6w, herezji

i pogląd6w przewrotnych,

Polacy

coraz

lojalniej

energiczniej

opierali się

tym

zamierzeniom,

nieustannie dając obfite

dowody

swojej wierności.

Przytoczmy więc kilka przykład6w potwierdzających

tę wierność. W pierwszym rzędzie, należy wspom-

nieć o tych, kt6re wyjątkowo pokrywają się z Na-

szymi zamiarami oraz bez por6wnania są najważniej

sze. Jest to nie tylko przegląd chwalebnej pamię

ci, przechowanej w świętym kalendarzu Kościoła,

o męczennikach, spowiednikach, dziewicach, mężach

znakomitych, odznaczających się wyjątkową świę

tością, którzy urodzili się, wyrośli i dokonali

żywota w Królestwie Polskim, ale r6wnież uczcze-

nie wielu soborów i synod6w w tymże Królestwie,

które doprowadzono do pożytecznych postanowień

końcowych. Dzięki pracy

tych zgromadzeń, zostało

odniesione

wielkie

i błyskotliwe zwycięstwo nad

luteranami,

którzy

starali się wszelkimi środkami

wszelkie

sposoby,

aby

m6c wejść do

Kr6lest-

i stanąć w nim

pewnie.

Na przykład, warto

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: