Baby Blue - Rozdział 4.pdf - Baby Blue - niebanalna4

Rozdział 4

Razem szybkim krokiem weszliśmy do domu, w korytarzu stał Jared.

Widząc, że podchodzimy w jego stronę, przybliżył się.

– Dostałem cynk od informatora, że zamierza zaatakować jedną z naszych szkół.

Niestety nie wiemy którą.

– Chce zaatakować szkołę?! - szok. Co ten dupek chce w ten sposób uzyskać?

Zamyśliłam się, coś mi tu nie pasowało. - Przecież dzisiaj jest sobota, szkoły są

pozamykane.

– Dzisiaj szkoły odrabiają jakiś dzień, więc są otwarte. - wyjaśnił blondyn.

– Dziwny ten facet. - wypaliłam. - Ja na jego miejscu wybrałabym któryś z dni

powszednich, a nie nadrabiany.

– Może o to chodzi, większość właśnie by tak postąpiła jak mówisz. Przez to, że

postąpi inaczej utwierdza nas tylko w przekonaniu, że jest nieobliczalny i możemy

się po nim wszystkiego spodziewać.

– Na to wygląda. - odpowiedział mi. - Niech pomyśle... Mamy pięć szkół w których

pracują i uczą się Istoty Cienia. Do pomocy możemy ściągnąć kilkoro naszych... -

zamyślił się Lucas.

– Cholera Lucas, czy tylko mi się wydaje, że mamy za mało ludzi aby obstawić

wszystkie szkoły? - skierował się do czarnowłosego z kalkulacją w oczach.

– Nie tylko tobie. - odpowiedział z rezygnacją.

– Czegoś tu nie rozumiem. Poco James miałby atakować szkołę? Co mu to da? -

spytałam patrząc na mężczyzn.

– W tych pięciu szkołach, tak jak już mówiłem pracują i uczą się Istoty Cienia. Na

to wygląda, że jego celem są nasi. Przynajmniej na początek. Jemu zagrozić mogą

tylko Istoty Cienia... - wyjaśnił. - Pytasz co mu to da. Dzięki takiemu atakowi

zasieje strach wśród naszych i ludzi. Musimy go powstrzymać, bo zapanuję

anarchia.

– Rozumiem... Czyli musimy znaleźć odpowiednią placówkę i zlikwidować

zagrożenie... - powiedziałam zamyślona.

– Nie możemy przecież losować. Ludzi wystarczy nam tylko do porządnej obrony

jednej szkoły. - wtrącił się Jared.

Zapadło milczenie. Usiadłam na murku okalającym zbiornik z wodą i się

zamyśliłam. Mężczyźni nerwowo wydeptywali ścieżki, próbując coś wymyśleć.

– Jakich rozmiarów są te szkoły? - przerwałam nerwową ciszę. Mężczyźni

zatrzymali się i spojrzeli na mnie.

– Czemu pytasz? - odezwał się Jared.

– Mam pewne przypuszczenie. - odparłam tajemniczo.

– Różne są. Jedna prywatna, dość mała. Trzy średnich rozmiarów i jedna z

największych placówek w mieście... - czarnowłosy zamilkł. - Boże, kobieto jesteś

genialna.

– Y... może by mi ktoś wyjaśnił, co mi umknęło? - spytał zdezorientowany Jared.

– Myślę, że James zaatakuje największą ze szkół. To oczywiste. Jeśli chce wywołać

histerię wśród mieszkańców miasta, to uda mu się to dzięki tej szkole. -

wyjaśniłam.

– Dobra musimy się przygotować. Za 15 minut w tym miejscu zbiórka.

Całą trójką skierowaliśmy się na piętro do swoich pomieszczeń. Weszłam

do sypialni i od razu poszłam do garderoby. Założyłam swój czarnoniebieski

skórzany strój, uzbroiłam się, związałam włosy w luźną kitę i wyszłam z pokoju,

kierując się do korytarza na miejsce zbiórki.

W korytarzu już na mnie czekali mężczyźni. Obaj ubrali się identycznie, na

czarno. Czarne wygodne do biegania buty, czarne jeansy, czarne bluzki i oczywiście

czarne kurtki. Kiedy się do nich podeszłam, Jared i Lucas zmierzyli mnie od góry do

dołu. Faceci. W ich oczach szło wyczytać zainteresowanie, podziw i coś jeszcze...

pożądanie? No pięknie Arantis, toś się teraz wkopała.

– Seksownie wyglądasz. - powiedzieli jednocześnie, po czym spojrzeli po sobie.

Zmierzyli się wzrokiem drapieżnika gotującego się do ataku. Szybka przerwałam

tą bitwę na wzrok.

– Yhm... Dzięki, może tak łaskawie zaczniemy działać, a nie tu sterczeć? - spojrzeli

w moją stronę.

– Masz rację, przepraszam. Ruszajmy. - powiedział Lucas.

Wyszliśmy przed dom, kierując się w stronę dużego garażu. Weszliśmy do

niego. Stoją w nim trzy samochody w tym mój i dwa wypasione motory. Lucas z

Jared'em na siebie spojrzeli i pokierowali się w stronę motorów.

– Zamierzacie jechać na motorach? - spytałam patrząc na maszyny.

– Tak, ty również na nim pojedziesz. - odparł spokojnie Lucas, pokazując ręką na

jeden z motorów. Lśniące czerwone cacko.

– Za mało jest maszyn, nas jest troje a motory są dwa. - odparłam bez

zastanowienia. Jared wybuchnął śmiechem, a Lucas ledwo się powstrzymuje od

pójścia w ślady za przyjacielem. Spojrzałam spod byka na Mężczyzn, widząc że

jestem poważna, uspokoili się.

– Pojedziesz razem ze mną. Wsiadaj. - czarnowłosy z szerokim przepięknym

uśmiechem na twarzy, poklepał wolne miejsce za nim.

Idiotka, kretynka, przecież to było jasne, że muszę z którymś jechać.

Cholera co się ze mną dzieje? Usiadłam za wskazanym miejscu. Kiedy się do niego

przytuliłam, napiął mięśnie lecz szybko się rozluźnił i ruszyliśmy z głośnym

warkotem silników z planem pokrzyżowania planów James'ow.

***

Pędzimy przez zatłoczone miasto z ogromną prędkością. Plusem

poruszania się jednośladem jest to, że można szybko prześlizgnąć się przez korki. Na

motorze jadę dopiero drugi raz w życiu. Pierwszy raz jechałam na nim kilka lat temu.

Namówiłam wtedy Thomas'a aby dał mi się przejechać. Wahał się, ale mi pozwolił.

Jak robiłam rundkę naokoło naszej willi, wyskoczył mi na drogę pies i mijając go

straciłam panowanie nad maszyną i wylądowałam w pobliskich krzakach. Od

tamtego incydentu, nikt już nie zgadzał się na pożyczanie mi jednośladu, a i ja się do

tego nie kwapiłam. Więc nic dziwnego, że nie czuję się komfortowo. Nie pomaga mi

też siedzenie na jednej maszynie z facetem, który bardzo mi się podoba. Powinnam

zachowywać się jak na profesjonalistkę przystało, lecz coraz częściej przyłapuję się,

iż nie patrzę na Lucas'a jak na zleceniodawcę, tylko jak na potencjalnego partnera. A

najdziwniejsze jest to, że im dłużej na niego patrzę, tym bardziej przypomina mi

kogoś. Czuję jakbyśmy się znali. Ale przecież faceta wcześniej nie znałam.

Pamiętałabym to, prawda? Chyba wpadam w paranoję. Z zamyślenia wyrwał mnie

głoś Lucas'a.

– Jesteśmy na miejscu. - zsiedliśmy z motoru.

Stanęliśmy przed ogromnym gmachem, zbudowanym z czerwonej cegły.

Rozejrzałam się naokoło. Przed budynkiem krążyli zamaskowani Nasi sprowadzeni

przed Jared'a, na rozkaz Lucas'a. Udają normalnych przechodniów. Wyjęłam swój

sztylet i wszyscy weszliśmy do środka cicho, gotowi w każdej chwili zaatakować.

Szkoła jest podzielona na dwa skrzydła. Jared z połową ludzi skierował się do

lewego, a ja z Lucas'em i trójką obcych mi Naszych poszliśmy na prawo.

Szliśmy wzdłuż głównego korytarza...

– Czy nie jest tu zbyt cicho, jak na czynną szkołę? - wyszeptałam w stronę Lucas'a.

– Masz rację. Jest stanowczo za cicho. To mi się nie podoba. - odpowiedział

również szeptem i zapadła głucha cisza.

Kierujemy się ostrożnie w stronę przeciwnego końca korytarza. Do każdej

mijanej klasy, trójka mężczyzn idąca z nami, wchodziła jak jednostka policji

antyterrorystycznej. Sprawnie i szybko, jednak bez wrzasków, które tylko

wyjawiłyby naszą pozycję wrogowi. Idziemy cały czas korytarzem, a ja mam coraz

silniejsze przeczucie, że się stało się coś przerażającego, że się spóźniliśmy. Kurdę,

nie mogę brać tego nawet pod uwagę, choć ta cisza nie wróży nic dobrego. Na końcu

korytarz skręca w lewo. Ostrożnie, wypatrując zagrożenia skręciliśmy i stanęliśmy

przed dwuskrzydłowymi drzwiami, prowadzącymi do sali gimnastycznej. Podeszłam

do drzwi i przytknęłam do nich ucho, próbując coś usłyszeć. Nic. Grobowa cisza.

Złowroga cisza. Spojrzałam w stronę Lucas'a i kiwnęłam głową, że nic nie słyszę.

Czarnowłosy kiwnął ręką w stronę mężczyzn i odsunął się robiąc im miejsce.

Mężczyźni przybliżyli się do wejścia na salę. Jeden z facetów, szatyn z kozią bródką,

stanął naprzeciwko wejścia i chwycił obydwie klamki. Pozostała dwójka ustawiła się

po bokach z bronią w rękach. Szatyn szybkim ruchem pociągnął za klamki i naszym

oczom ukazał się makabryczny obraz.

Cała sala gimnastyczna usiana jest ciałami dorosłych i dzieci. Jakaś połowa

ciał została rozczłonkowana i nadjedzona. Wszędzie gdzie się nie spojrzy, leżą

wnętrzności rozszarpanych ofiar. Można by pomyśleć, że ktoś zamierzał przystroić

sale na jakąś upiorną imprezę. Jednak zamiast balonów użył nerek, żołądków i

pęcherzy. Zamiast bibułowych i papierowych girland, sploty jelit... i ta wszechobecna

krew. Na podłodze, ścianach, oknach, nawet na lampach wiszących wysoko na

suficie. Krótko mówiąc rzeź. Tyle krwi w życiu nie widziałam. Na podłodze nie było

nawet skrawka czystej posadzki. Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że się

spóźniliśmy. Z zawiązanym na supeł żołądkiem, ostrożnie podeszłam do najbliższego

ciała. Była to kobieta po trzydziestce. Na pierwszy rzut oka wydawała się nietknięta.

Choć wiedziałam, że została z niej wyssana energia życiowa. Odgarnęłam ostrożnie

jej włosy zakrywające twarz i ukazał się zakryty puklami dziwny znak na czole.

Wycięty został ostrym narzędziem, nożem bądź sztyletem. Przypominał pentagram z

płomieniem przylegającym do górnego wierzchołka gwiazdy. Co to za znak?

Pierwszy raz spotykam się z czymś takim. Za mną stanął Lucas. Wyczuwałam go bez

problemu. Odwróciłam się w jego stronę i spytałam.

– Wiesz co to za znak? - pokazałam ręką czoło kobiety.

– Wiem, wszystkie ofiary mają takie znaki. - głośno wypuścił wstrzymywany

oddech.

– Więc? - nie dawałam za wygraną.

– Ten znak więzi duszę osoby naznaczonej. - odpowiedział grobowym tonem.

Doskonale wiedział jaką moc ma ten znak, widzę po jego twarzy, że doskonale

wie i wcale mu się to nie podoba.

– Poco James'owi dusze? - dopytuję się wstając do ciała kobiety.

– Obawiam się, że James nie tylko współpracuje z demonami, ale także praktykuje

czarną magię. Tego znaku używają czarni magowie aby schwycić i uwięzić dusze

w amulecie. Zapewne James posiada taki amulet. Dzięki niemu może czerpać

energię z uwięzionych dusz. - wyjaśnił wpatrzony w makabryczny obraz.

– Więc im więcej uwięzi dusz, tym staje się silniejszy? - upewniłam się. Lucas tylko

kiwną głową, że się nie mylę.

W rogu sali dobiegł nas jakiś szmer. Lucas skinął do mężczyzn, że mają iść

to sprawdzić. Poszli i po chwili trzymali na muszce jakiegoś faceta. Raczej demona w

skórze faceta. Podeszłam razem z czarnowłosym w stronę mężczyzn. Za stertą

zakrwawionych materacy chował się rudawy chłopak, trzymał w rękach tors jakiejś

dziewczynki. Zrobiło mi się niedobrze. Sęp, demon pożywiający się resztkami

pozostawionymi przez swoich pobratymców, żywiących się energią życiową albo

konkretnymi narządami. Jest jeszcze młody i niedoświadczony. Zapewne pod

wpływem instynktu i żądzy krwi, zajęty zaspokajaniem głodu, nie zauważył że został

sam. Kiedy do niego podeszłam, odrzucił w kąt truchło dziewczynki i spojrzał na

mnie z pogardliwym uśmieszkiem na twarzy.

– Proszę, proszę, kogo moje oczy widzą, niebieskowłosa zdzira i jej świta. - zaśmiał

się ochryple, paskudnie.

– Zamknij się! Powiedz lepiej gdzie jest twój pan. - powiedziałam ostro,

przybliżając się do chłopaka. Ten się ode mnie odruchowo odsunął pod ścianę.

Sam wpędził się w pułapkę.

– Nie powiem, możesz mnie torturować i tak nie puszczę pary z ust. - powiedział

zachrypniętym głosem.

– Jak nie powiesz po dobroci, to ciebie zmuszę do tego. - powiedziałam przez

zaciśnięte zęby.

Baby Blue - Rozdział 4.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: