Kearney Paul - Boze monarchie 03 - Zelazne_wojny.pdf - Kearney Paul - ssaaggaa

Paul Kearney

Żelazne wojny

The Iron Wars

Księga III cyklu Boże Monarchie

Przełożył: Michał Jakuszewski

Wydanie oryginalne: 1996

Wydanie polskie: 2004

Ta książka jest z szacunkiem dedykowana

pamięci Richarda Evansa

CO WYDARZYŁO SIĘ

PRZEDTEM

Przed pięcioma stuleciami ukształtowały się dwie wielkie religie, które

zdominowały cały świat. Ich podstawą były nauki dwóch ludzi: na zachodzie

Świętego Ramusia, na wschodzie proroka Ahrimuza.

Ramusiańska wiara zrodziła się w czasie rozpadu wielkiego, obejmującego cały

kontynent imperium Fimbrian. Fimbrianie byli najwspanialszymi żołnierzami, jakich

widział świat, ale wplątali się w krwawą wojnę domową, co pozwoliło podbitym

prowincjom po kolei odzyskać niezależność i przerodzić się w Siedem Królestw.

Fimbria stała się cieniem swej dawnej chwały. Jej armie nadal budziły lęk, ale

całkowicie pochłaniały ją problemy wewnętrzne. A Siedem Królestw rosło w potęgę

– aż do chwili, gdy pierwsze hordy Merduków wylały się zza Gór Jafrarskich,

zmniejszając liczbę królestw do pięciu.

Tak właśnie zaczął się wielki bój między mieszkającymi na zachodzie

ramusianami, a przybywającymi ze wschodu Merdukami, brutalna wojna, która

ciągnęła się, z przerwami, przez pokolenia, a w szóstym wieku ramusiańskiego

kalendarza zbliżyła się do punktu rozstrzygającego.

Aekir, największe miasto zachodu i siedziba ramusiańskiego pontyfika, uległ w

końcu w roku 551 naporowi najeźdźców ze wschodu. Ze splądrowanego miasta

zdołało uciec dwóch ludzi, których ocalenie wywarło wielki wpływ na dalszy bieg

wydarzeń. Jednym z nich był sam pontyfik, Macrobius, uważany za nieżyjącego

przez mieszkańców pozostałych ramusiańskich królestw oraz ocalałą hierarchię

kościelną. Drugim był Corfe Cear-Inaf, skromny chorąży kawalerii, który

zdezerterował, ulegając rozpaczy, gdy jego żona zaginęła w tumulcie upadającego

miasta.

Ale ramusiański Kościół zdążył już wybrać nowego pontyfika, Himeriusa, który

postanowił oczyścić Pięć Królestw z niedobitków ludu dweomeru – tych, którzy

władają magią. Ta czystka skłoniła młodego króla Hebrionu, Abeleyna, do zgody na

desperacki krok, jakim było wysłanie ekspedycji na najdalszy zachód w

poszukiwaniu legendarnego Zachodniego Kontynentu. Dowódcą tej wyprawy był

lord Murad z Galiapeno, ambitny i bezlitosny kuzyn królewski. Murad skłonił

szantażem sławnego żeglarza, niejakiego Richarda Hawkwooda, do podjęcia się roli

nawigatora. Pasażerowie – przyszli koloniści – byli uchodźcami wywodzącymi się z

hebriońskiego ludu dweomeru. Jednym z nich był niejaki Bardolin z Carreiridy. Gdy

jednak dotarli w końcu na legendarny zachód, przekonali się, że od stuleci istnieje

tam kolonia magów i wilkołaków pod egidą nieśmiertelnego arcymaga Aruana.

Wysłany na zwiady oddział wycięto w pień. Ocaleli jedynie Murad, Hawkwood i

Bardolin.

Tymczasem w Normannii doszło do rozłamu w ramusiańskim Kościele. Trzy z

Pięciu Królestw uznały Macrobiusa za prawdziwego pontyfika, natomiast pozostałe

wolały nowo wybranego Himeriusa. Wybuchła religijna wojna. Trzej tak zwani

królowie-heretycy – Abeleyn z Hebrionu, Mark z Astaracu i Lofantyr z Torunny –

musieli użyć siły, by zachować swe trony. Wszystkim trzem udało się osiągnąć ten

cel, ale najtrudniejszą walkę stoczył Abeleyn. Był zmuszony wziąć szturmem własną

stolicę, Abrusio. Atak przeprowadzony z morza i od strony lądu spowodował

zniszczenie połowy miasta.

Dalej na wschód, torunnańska forteca zwana Wałem Ormanna stała się głównym

celem merduckiego szturmu. Corfe okrył się chwałą w jej obronie, awansowano go i

przyciągnął uwagę torunnańskiej królowej wdowy, Odelii, która powierzyła mu misję

stłumienia rebelii szlachty w południowej części królestwa. Corfe poprowadził do

boju obdartą, marnie uzbrojoną zgraję byłych galerników, bo król nie chciał mu dać

nic więcej. Dręczyło go wspomnienie o utraconej żonie, ale szczęśliwie nie zdawał

sobie sprawy z tego, że przeżyła ona upadek Aekiru i jest obecnie ulubioną konkubiną

samego sułtana Aurungzeba.

Pamiętny rok 551 miał się ku końcowi. W Almarku umierający król Haukir

zapisał swe królestwo w spadku himeriańskiemu Kościołowi, czyniąc zeń wielką

doczesną potęgę. A w Charibonie dwaj skromni mnisi, Albrec i Avila, przypadkiem

odkryli starożytny dokument, biografię Świętego Ramusia, w której napisano, że był

on tym samym człowiekiem, co merducki prorok Ahrimuz. Mnisi uciekli z

Charibonu, ale przedtem przeżyli makabryczne spotkanie z naczelnym bibliotekarzem

klasztornego miasta, który okazał się wilkołakiem. Umknęli w zimową zamieć i

ostatecznie, brnąc przez bezkresne śniegi, stracili przytomność.

A teraz na całym kontynencie Normannii armie znowu maszerują na wojnę.

Kearney Paul - Boze monarchie 03 - Zelazne_wojny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: