The Caged Bird 1-10.pdf

THE CAGED BIRD

Autor: Kristen Nicole

Tłumaczenie: Bells15, Glamooorous, Rainbows(Domi_)

Beta: marcia993

Spis treści

Prolog – 3 str

1. Calypsos – 8 str

2. Prelude IV – 14 str

3. Song – 20 str

4. Killing the Love – 27 str

5. Dark House – 34 str

6. XXIV – 40 str

7. A Song in the Front Yard – 47 str

8. Untitled – 55 str

9. The Abandonem Valley – 63 str

10. Wild Geese – 72 str

11. Live My Life In Growing Rings

12. Forever

13. Wariation on the World Sleep

14. How Can I Tell

15. Poems of our Climate

16. Growing Up

17. A Box of Sun

18. Nothing from Nothing

19. Blue Bird

20. Sleep

21. Boston

22. Colours

23. Novel

24. Out There

25. Crossing

26. Strike Sparks

27. Keats Untitled

Epilog After a While

PROLOG

The caged bird sings

with a fearful trill

of things unknown

but longed for still

and his tune is heard

on the distant hill

for the caged bird

sings of freedom .

- Maya Angelou

Wszystko zaczęło się od książek.

Kiedy zrozumiałam zamysł języka angielskiego, rozpoczęła się moja fascynacja

słowem pisanym. Gdy miałam cztery lata, znalazłam u mamy w szafie starą,

obszarpaną książkę z bajkami i nauczyłam się czytać. Te historie były dla mnie

wszystkim. Fantazyjni książęta, odważne walki na miecze, mistyczne stwory – dzięki

nim przenosiłam się do pięknych, zalanych słońcem krain, gdzie ludzie nigdy,

przenigdy ze sobą nie walczyli.

Zupełnie inaczej niż w moim domu.

Wszechobecny mrok Forks idealnie komponował się ze wszystkimi naszymi

postawami życiowymi. Mieszkając z ciągle zaciągniętymi zasłonami (według mojej

mamy robiliśmy to, by odgrodzić się od oczu ciekawskich sąsiadów), czułam się tak,

jakbyśmy żyli w zmierzchu. Pamiętam, jak przez całe wczesne dzieciństwo

zastanawiałam się, czy różnica między dniem a nocą jest taka, za jaką ją uważałam.

Dla Swanów wszystko miało po prostu różne odcienie szarości.

Mimo żebyłam przedwcześnie gotową do nauki sześciolatką, moja matka, Renee,

odwlekała zapisanie mnie do publicznej szkoły, tłumacząc to tak zwaną „świecką

naturą”. Kiedy mój ojciec, Charlie, z tego powodu się z nią pokłócił (co robili dość

często, przez co miałam wrażenie, że to ja jestem przyczyną wszystkich kłopotów),

wstąpiła w nią wściekłość.

- Żadne boże dziecko nie może pójść do szkoły, gdzie nie pozwalają się modlić! –

wrzeszczała, a jej policzki oblały się mocno kontrastującym z jej uporządkowanymi,

delikatnie złotymi włosami szkarłatem. Mama była piękna. Miała smukłą sylwetkę,

którą stale ukrywała pod zbyt nakrochmaloną, zapinaną pod szyją bluzką oraz

przesadnie długimi spódnicami.Jednak okazjonalnie mogłam zobaczyć w błysku jej

zmiennych, morskich oczu kobietę atrakcyjną oraz kochającą zabawę. Dokładnie

taką, która dawno temuna kościelnym piknikuzłapała w swoje sidła mojego ojca.

Tata przebiegł zmęczoną dłonią po kilkudniowym zaroście.

- Dziewczynki muszą chodzić do szkoły, Renee. Tak stanowi prawo. Jakby to

wyglądało, jeśli córka szefa policji łamałaby zasady? – Wpatrując się w moją mamę,

wziął głęboki oddech i posłał mi szczęśliwy uśmiech oraz mrugnięcie.

Gdybyśmy postawili Renee w roli surowego strażnika wszystkich dobrych i

zdrowych rzeczy w naszym domu, to tata zdecydowanie byłby inicjatorem każdej

psoty. Kiedy wracał po długim, spędzonym w policji Forks dniu, pędziłam wprost w

jego ramiona, a on wyrzucał mnie w powietrze i łaskotał swoimi wąsami.

Krzyczałam i śmiałam się, po czym po jednym zerknięciu na moją matkę odstawiał

mnie z powrotem na podłogę. Marszczyła brwi i mówiła, że takie brutalne zabawy

nie są dobre dla delikatnych, małych dziewczynek. Całe szczęście uciekało z jego

oczu, a ja stawałam się bardziej szara i smutna.

Mama, bardzo zamyślona, wepchnęła ręce w ogromne kieszenie spódnicy i wyjęła

lekko sfatygowaną Biblię. Kiedy w zadumie wodziła palcem po skórzanej okładce,

nagły błysk natchnienia ukazał się w jej oczach.

- Sama będą ją uczyć – oświadczyła stanowczymtonem, kiwając głową. – Łatwiej

jej będzie przyswajać wiedzęw swoim własnym domuniż w rozpadającej się szkole.

Schowała Pismo Święte do kieszeni, nim pochyliła się, równając się ze mną i

twardo chwyciła mojewątłe ramiona w swoje zgrubiałe dłonie.

- Nie chcesz tego, moja mała Bello? Całe dnie zostawać w domu z mamusią i

uczyć się o cudach Jezusa, naszego Pana i Zbawiciela?

Lekko mną potrząsnęła, bo nie odpowiedziałam jej od razu. Chciałam pójść do

szkoły z dziećmi w moim wieku. Mieć przyjaciół, imprezy urodzinowe, nocować u

koleżanek.

Spojrzałam w rozszerzone oczy matki, a potem przeniosłam wzrok na ojca.

Wyglądał na kompletnie wykończonego cała tą kłótnią.

- Tak mamusiu. Chcę zostać w domu i uczyć się z tobą – odparłam automatycznie.

Zrobiłabym wszystko, byleby oczy mojego ojca nie wionęły taką pustką. A ja nie

mogłam już dłużej wytrzymać tej sprzeczki.

Natychmiast mnie puściła i odwróciła się do Charliego.

- Widzisz? Ona też tego chce, więc możesz już przestać wygadywać te wszystkie

bzdury o szkole publicznej. – Uśmiechnęła się tryumfująco i udała się w kierunku

kuchni, aby przygotować obiad.

- Och, Bello – zawołała znad ramienia, a ta piękna iskierka znów pojawiła się w jej

oczach – jutro wybierzemy się do biblioteki i wyrobimy ci kartę.

~ ~ ~

W ten właśnie sposób odnalazłam siebie i swoje własne sanktuarium. Szłyśmy w

deszczu, a kiedy przekroczyłam próg podwójnych drzwi jedynej w Forks biblioteki,

odkryłam piękny, nowy świat.

Rzędy książek, barwne malunki na ścianach, szczęśliwe dzieci, całkowicie

pochłonięte przez czytanie i wyobrażanie sobie przygód… Dokładnie tak, jakbym

wreszcie znalazła prawdziwy dom.

- Witam – zaświergotał słodki głos, przerywając moje rozmyślania. Otrząsając się

z dziwnej zadumy, spojrzałam na twarz ciemnowłosej kobiety z najsłodszym

uśmiechem, jakikiedykolwiek widziałam. Stał się on jeszcze szerszy, gdy wyciągnęła

do mnie rękę i potrząsnęła nią. – Jestem panna Angela z biblioteki dziecięcej. Mogę

wam w czymś pomóc?

Odwzajemniłam jej gest, ponieważwidywałam go u dorosłych, z którymi miałam

styczność.

- Nazywam się Isabella Swan, w zdrobnieniu Bella. Jestem tutaj, żeby wyrobić

moją pierwszą kartę biblioteczną – oświadczyłam dumnie.

Matka uniosła brwi, ostrożnie usunęła moją rękę z uścisku panny Angeli i

odchrząknęła.

- My – głośno sprecyzowała – jesteśmy tutaj, żeby wypożyczyć kilka książek o

domowym nauczaniu oraz chrześcijańskich obyczajach.

Wypuściła moja spoconą dłoń, po czym zaczęła wycierać swoją o wyblakłe wzorki

na spódnicy. – Mogłaby pani wskazać nam właściwy kierunek?

Oczy bibliotekarki nieznacznie się zwęziły, ale jej uśmiech w cudowny sposób

pozostał nienaruszony.

- Oczywiście, proszę pani. – Obróciła się i zakrzywiwszy jeden palec, zaczęła na

nas kiwać. – Tędy.

Podążyłyśmy za panną Angelą po ciemnym dywanie głównej czytelni, dopóki nie

dotarłyśmy do drzwi z wyraźnym napisem „Pokój Dziecięcy”. Kobieta nagle się

zatrzymała i spojrzała na moja matkę.

- Możliwe, że lepiej będzie, jeśli zostawimy Bellę tutaj, kiedy będziemy szukać

żądanych książek – zasugerowała bibliotekarka, prowadząc mnie w kierunku

wejścia. – W dziale literatury faktu dzieci często stają się zbyt głośne i niesforne. To

przeszkadza innym gościom.

Mama zatrzymała się, zamyśliła i w końcu kiwnęła głową w geście aprobaty. Gdy

panna Angela odchodziła, odwróciła głowę w moją stronę i mrugnęła do mnie

figlarnie. Wolny uśmiech rozszerzał się na mojej twarzy, kiedy zdawałam sobie

sprawę, że naprawdę znalazłam swoje własne sanktuarium, a dodatkowo także

nową przyjaciółkę.

~~~

Lata mijały, zakrywając się delikatną mgiełką, a ja nadal znajdowałam ukojenie w

bibliotece. Kiedy mój ojciec wreszcie porzucił ducha dawnej miłości i zostawił swoją

żonę, płakałam jak głupia nad stronami „ Wichrowych Wzgórz” , zastanawiając się,

dlaczego małżeństwo moich rodziców nie potrafiłobyć wieczne jak obsesyjna miłość

Heatcliffa i Catherine. Wtedy matka zdała sobie sprawę, że mogłabywysłać mnie do

Chrześcijańskiej Akademii Forks i nie musiałaby płacić czesnego (jeżeli harowałaby

jak wół przez sześć dni w tygodniu w biurze porad). Pociągnęła za wszystkie

niezbędne sznurki, żeby przyjęli mnie tam od razu. Poszłam do szóstej klasy i byłam

okropnie przerażona na samą myśl o tym, że inne dzieci mogłyby pomyśleć, że

jestem jakimś uczącym się w domu dziwakiem. Me serce wyrywało się do panny

Angeli, a ona uspokajała mnie, mówiąc głosem pełnym zdumienia, że nikt o

zdrowych zmysłach nie potrafiłby niezakochać się wmojej życzliwości.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: