Bujold Lois McMaster - Cykl Barrayar 02 - Barrayar.pdf - Książki - koteczek50

Lois McMaster Bujold

Barrayar

Cykl: Barrayar tom 2

Przełożyła Paulina Braitner

Data wydania oryginalnego – 1991

Data wydania polskiego – 1996

Dla

Anne i Paula

Synopsis

Podczas misji zwiadowczej na nowo odkrytej planecie grupa badawcza komandor

Cordelii Naismith została zaatakowana przez oddział barrayarskich wojsk. Cordelia,

schwytana przez osamotnionego dowódcę Barrayarczyków, kapitana Arala Vorkosigana,

musiała zgodzić się na współpracę, aby ocalić ciężko rannego podporucznika Dubauera.

Podczas wędrówki do barrayarskiego magazynu wojskowego dawni wrogowie zaprzyjaźnili

się do tego stopnia, że ostatecznie Cordelia pomogła Vorkosiganowi odzyskać dowództwo

nad zbuntowaną załogą. Widząc rozmiary ukrytego magazynu domyśliła się, że

Barrayarczycy zamierzają zająć dziewiczą dotąd planetę. Już na pokładzie ich statku

Vorkosigan oświadczył się jej, jednak zważywszy możliwe polityczne konsekwencje

planowanego przez Barrayar ataku na Escobar, najbliższego sojusznika Kolonii Beta, oboje

uznali, że należy zaczekać.

Załoga Cordelii, zamiast - zgodnie z jej rozkazem - uciec, wróciła, pomagając

gromadce buntowników opanować statek Vorkosigana, “Generała Vorkrafta”; w wyniku ich

działań jeden z oficerów, podporucznik Koudelka, został ciężko ranny. Spłacając dług

honorowy, Cordelia przed ucieczką podstępnie obezwładniła napastników.

Niedługo potem Cordelia Naismith, awansowawszy do stopnia kapitana, wypełniając

tajną misję wojskową, znalazła się w przestrzeni nie opodal Escobaru. Schwytana przez

Barrayarczyków, trafiła w ręce sadystycznego admirała Vorrutyera, który próbował ją

zgwałcić, lecz w ostatniej chwili sierżant Bothari poderżnął mu gardło. Ukrywając się w

kabinie Vorkosigana Cordelia była świadkiem całkowitej klęski Barrayarczyków i śmierci

następcy tronu, księcia Serga. Dopiero po rozmowie z Vorkosiganem, odkrywszy, iż cały czas

wiedział on o przemyconej przez nią tajnej broni, która przesądziła losy wojny, Cordelia

pojęła, że inwazja na Escobar była tylko przykrywką - prawdziwy cel wojny, zaplanowanej

osobiście przez cesarza Ezara Vorbarrę, stanowiło pozbycie się księcia Serga i całego

stronnictwa wojennego.

Odesłana wraz z jeszcze jedną więźniarką, poprzednią ofiarą Vorrutyera, do obozu

jenieckiego, Cordelia mimo swych protestów została uznana za bohaterkę. Wkrótce potem na

planecie pojawił się Vorkosigan, przygotowując obóz do kapitulacji. Po rozmowie z nim

Cordelia postanowiła przed podjęciem ostatecznej decyzji wrócić do domu, na Kolonię Beta.

Tymczasem Escobarczycy, odebrawszy pierwszą partię więźniarek, odesłali Vorkosiganowi

szesnaście symulatorów macicznych, w których zamknięto płody, noszone przez ofiary

barrayarskich gwałcicieli, w tym sierżanta Bothariego. Vorkosigan zobowiązał się, że

dopilnuje, by wszystkie dzieci bezpiecznie przyszły na świat.

Po powrocie na Kolonię Beta, witana jak przystało na bohaterkę Cordelia wpadła w

depresję. Zdumieni jej zachowaniem przełożeni uznali, iż najprawdopodobniej została

poddana praniu mózgu przez Barrayarczyków i odesłana do domu jako szpieg. Odkrywszy to,

Cordelia obezwładniła przesłuchującą ją lekarkę i wykorzystując swoją nowo zdobytą sławę

uciekła na Barrayar. Już jako małżeństwo lord i lady Vorkosigan asystowali w Cesarskim

Szpitalu Wojskowym przy narodzinach córeczki Bothariego, Eleny. Wezwani do Pałacu

Cesarskiego, złożyli wizytę umierającemu cesarzowi, który zmusił Vorkosigana, by ten

przyjął po jego śmierci stanowisko regenta Barrayaru.

Rozdział pierwszy

Boję się.

Cordelia odsunęła zasłony w oknie salonu na trzecim piętrze Pałacu Vorkosiganów i

wyjrzała na zalane promieniami słońca ulice. Długi srebrny pojazd skręcał właśnie w

półkolisty podjazd przed budynkiem, mijając najeżone szpikulcami ogrodzenie oraz

importowane z Ziemi krzewy. Po chwili zahamował. To był pojazd rządowy. Tylne drzwi

otwarły się i ujrzała mężczyznę w zielonym mundurze. Mimo dość kiepskiego kąta widzenia

Cordelia natychmiast rozpoznała brązową głowę komandora Illyana, jak zawsze bez czapki.

Po sekundzie oficer zniknął jej z oczu, zasłonięty wystającym portykiem. Przypuszczam, że

nie muszę się martwić, póki cesarska służba bezpieczeństwa nie zjawi się tu w środku nocy .

Jednakże w ustach wciąż jeszcze czuła smak strachu. Czemu w ogóle przyjechałam tu, na

Barrayar? Co zrobiłam ze sobą, ze swoim życiem ?

Na korytarzu rozległy się ciężkie kroki i drzwi salonu uchyliły się ze skrzypnięciem.

Sierżant Bothari wsunął głowę do środka. Na widok Cordelii mruknął z zadowoleniem:

- Milady, czas na nas.

- Dziękuję, sierżancie.

Puściła zasłonę i odwróciła się, aby po raz ostatni sprawdzić swoje odbicie w lustrze

wiszącym ponad archaicznym kominkiem. Trudno uwierzyć, że miejscowi ludzie wciąż

jeszcze palą szczątki roślinne po to, by uwolnić zmagazynowane w nich chemicznie ciepło.

Uniosła podbródek nad sztywnym kołnierzem z białej koronki, poprawiła rękawy

żakietu i z roztargnieniem poruszyła długą szeroką spódnicą, przynależną kobietom z klasy

Vorów. Kasztanowej barwy tkanina idealnie odpowiadała odcieniowi żakietu. Kolor ten dodał

Cordelii otuchy - bardzo przypominał jasny brąz jej starego kombinezonu Betańskiego

Zwiadu Astronomicznego. Przygładziła dłonią rude włosy, rozdzielone na środku i

podtrzymywane parą emaliowanych grzebieni, i odrzuciła je do tyłu. Kaskada loków opadła

jej do połowy pleców. Z bladej twarzy w lustrze spoglądały na nią szare oczy. Nos odrobinę

zbyt kościsty, podbródek nieco za długi, w sumie jednak to dobra twarz, porządna,

praktyczna.

Cóż, jeśli pragnęła wyglądać delikatnie i filigranowo, wystarczyło jedynie stanąć obok

sierżanta Bothariego. Jego ciężka dwumetrowa postać wznosiła się nad nią, rzucając żałobny

cień. Cordelia uważała się za dość wysoką kobietę, jednakże czubek jej głowy sięgał zaledwie

do ramienia sierżanta. Bothari miał twarz kamiennego gargulca, nieodgadnioną, czujną, z

Bujold Lois McMaster - Cykl Barrayar 02 - Barrayar.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: