Masterton+Graham+-+Uciec+przed+koszmarem.pdf

Graham Masterton

Uciec przed koszmarem

WSTĘP

Strach ma wiele twarzy. Może przybrać postać nieznajomego, który obserwuje cię z

nienaturalnym zainteresowaniem. Albo dawno straconego przyjaciela. Albo bestii o groźnym

spojrzeniu, która wynurza się z tapety czy słojów szafy, kiedy usiłujesz zasnąć. Kiedy indziej

zobaczysz przyciśniętą do szyby, przerażającą jak sam lęk, bladą twarz.

Zgromadziłem w tym zbiorze opowiadań różne opowieści o strachu pochodzące z rozmaitych

zakątków świata. Niektóre są dość subtelne. Inne erotyczne. Jeszcze inne tylko przerażające.

Chciałem pokazać, że życie także ma wiele twarzy — że są odmienne byty i rzeczywistości;

jedne budzące lęk, drugie magiczne i nieodparcie kuszące. Chciałem pokazać odwieczny strach, który

gnębi ludzi wywodzących się z różnych kultur — obawę przed paralelnym światem, gdzie żyją zmarli,

a wszelki wyobrażalny horror jest możliwy.

Chciałem pokazać, że nie wszystko w życiu jest tym, czym wydaje się pozornie być, że

powinniśmy zachować ostrożność w przyjmowaniu rzeczy po prostu takimi, jakimi są. Ogromną

ostrożność.

W „Uciec przed koszmarem" znajdziecie opowieść celtycką – o złowieszczym cudzoziemcu,

zdolnym was omotać sztuczkami i urokiem osobistym, obietnicą spełnienia tego, czego pragnie wasze

serce. Przeczytacie o walijskich ojcach i braciach — dawno umarłych, a przecież przechadzających się

po zamglonych dolinach. Poznacie angielską wieś — gdzie ściga was po lesie istota tak straszliwa, że

wolicie się nie oglądać. We Francji przekonacie się, że można wybrać śmierć ze strachu przed

zobaczeniem uwielbianej twarzy. Ameryka powita was lękiem przed nienasyconą zemstą i

samozniszczeniem; poznacie też to, co porażająco złe w magii Indian. W Szkocji zetkniecie się z

niedowiarstwem wobec cudu — świadectwem największej z obaw: obawą przed Bogiem.

Zanim zaczniecie czytać, spójrzcie w lustro. Przyjrzyjcie się własnemu obliczu. Ono także może

odbijać strach. A gdy skończycie — popatrzcie ponownie. Nie po to, by stwierdzić, czy się

zmieniliście, ale upewnić, czy spoza waszej nie wyziera inna twarz... że naprawdę jesteście sami.

Niebezpieczeństwo nie polega na tym, że nie zapomnicie o strachu. Prawdziwe

niebezpieczeństwo zawiera się w tym, że to strachy o was nie zapomną.

Graham Masterton

Obecność aniołów

Edynburg, Szkocja

Edynburg to moje miasto rodzinne, darzę więc je dużym sentymentem, niezależnie od tego, że jest jedną

z najpiękniejszych i najstarszych metropolii w Europie. Imponujący zamek, wzniesiony na skale, pełnił funkcję

fortecy już w czasach imperium rzymskiego, i wciąż stanowi ogromną atrakcję dla turystów, szczególnie że

rozciągają się stąd wspaniałe widoki na zatokę Firth of Forth i wzgórze Fife.

Osią starego Edynburga jest biegnąca skalnym grzbietem od zamku do pałacu Holyrood ulica,

zmieniająca nazwę z Canongate na Netherbow, High Street, Lawnmarket, Castle Hill, generalnie określana

mianem „Royal Mile". Stoją przy niej majestatyczne stare domostwa, poprzedzielane zaułkami. Jeśli zaułek jest

szeroki na tyle, by zmieścił się w nim pojazd — czyli na około dwa metry — określa się go mianem uliczki.

Edynburg jako stolica Szkocji ma bogatą historię społeczną i polityczną, jest także kolebką religii

prezbiteriańskiej. A jego religia — niezależnie od jej świetności i wspaniałego dekorum — odkrywa przed nami

pierwsze oblicze strachu.

OBECNOŚĆ ANIOŁÓW

Kochała go, jeszcze zanim się narodził, ogromną siostrzaną miłością, i nazwała Alice. Matka

pozwalała jej czasem położyć głowę na brzuchu i wsłuchać się w bijące w środku serce, niekiedy

czuła nawet silne falowanie jej ciała pod kopnięciami maleństwa. Za pieniądze, które dostała od

rodziców w dniu trzynastych urodzin, kupiła u Jennersa ozdobioną koronkowym kołnierzykiem

sukieneczkę w szkocką kratę i schowała, by sprawić siostrzyczce niespodziankę w dniu, w którym

przyjdzie na świat.

Tak była pewna narodzin dziewczynki, że odgrywała w wyobraźni wymyślone sceny, w

których uczyła Alice pierwszych baletowych kroków, a potem, by rozerwać rodziców, tańczyły przed

nimi pierwszą scenę z Córki źle strzeżonej. Wyobrażała sobie, że zabiera dziecko na spacer do pałacu

Mound w zimowe poranki, nieznajomi przystają, gaworzą z Alice i biorą ją, Gillie, za matkę, a nie za

starszą siostrę.

Któregoś styczniowego poranka usłyszała kobiecy krzyk, potem ojciec biegał w tę i z powrotem

po schodach i wreszcie pojechał z matką do kliniki Morningside; płatki śniegu wirowały wokół nich

jak białe pszczoły, gdy wychodzili, by ich wreszcie pochłonąć.

Spędziła ten dzień przy Rankeilor Street, w schludnym, zimnym domu pani McPhail, w którym

tykały zegary i mocno pachniało lawendową pastą do podłóg. Pani McPhail sprzątała u nich; była

drobna, niezbyt miła, a głowa chwiała jej się jak u kurczaka. Dała jej miseczkę szarawego gulaszu z

baraniny z cebulą i obserwowała chwiejąc głową, jak Gillie bezradnie usiłuje go w siebie wepchnąć,

patrząc na śnieg nawarstwiający się coraz wyżej za szybą kuchennego okna.

Na środku podwórza stała pod dziwacznym kątem obrotowa suszarka do bielizny, całkowicie

oblepiona śniegiem. Łudząco przypominała Gillie serafina z rozpostartymi skrzydłami; słońce

przedarło się przez chmury i serafin zalśnił: oślepiający, nieruchomy, wręcz tragiczny, zrośnięty z

ziemią, nie żywiący nadziei na powrót do nieba.

— Nie masz ochoty jeść? — spytała pani McPhail. Miała na sobie beżowy zmechacony

wełniany sweter i brązowy beret, choć przecież była w domu. Jej twarz kojarzyła się Gillie z talerzem

letniej owsianki, pokrytej kożuchem, w której ktoś zatopił dwie rodzynki w miejscu oczu i nakreślił

brzegiem łyżki zakrzywioną ku dołowi linię w miejscu ust.

— Przepraszam, pani McPhail. Chyba nie jestem głodna.

— Dobre jedzenie się zmarnuje. Świetna jagnięcina i kasza perłowa.

— Przepraszam — powtórzyła.

Pani McPhail, tak zwykle niesympatyczna, nieoczekiwanie się uśmiechnęła.

— Nie kłopocz się, kochanie — powiedziała. — Niecodziennie rodzi się ludziom dziecko,

prawda? No, co to będzie, jak myślisz? Chłopiec czy dziewczynka?

Myśl o chłopcu nigdy nie postała w głowie Gillie.

— Chcemy ją nazwać Alice — oświadczyła.

— A jeśli to będzie on?

Gilie odłożyła widelec. Po powierzchni gulaszu pływały liczne oka tłuszczu. Ale nie dlatego

poczuła przypływ mdłości. Wywołała je zupełnie nieoczekiwana możliwość, że jej matka mogła nosić

brata, nie siostrę. Brat! Syn, następca! Czy to nie z tego powodu utyskiwała babcia, ilekroć ją

odwiedzali? „Cóż za szkoda, że nie masz następcy, Donaldzie, syna, który by nosił nazwisko twego

ojca".

Syn i następca. Na pewno nie będzie się uczył baletowych kroków. Ani bawił z nią domkiem

dla lalek, który tak ostrożnie zniosła ze strychu, wyposażyła w nowe dywany i stół w jadalni,

postawiła na nim trzy talerze, a na nich ułożyła kiełbaski i smażone jajka z modeliny.

Oszczędzała tak długo na sukieneczkę w szkocką kratę, a przypuśćmy, że to będzie chłopiec...

Zaczerwieniła się na myśl o własnej głupocie.

— Wyglądasz na rozgorączkowaną, dziecko — odezwała się pani McPhail. — Nie jedz, jeśli

nie możesz. Odgrzeję ci to później. Chcesz trochę bardzo dobrej szarlotki?

— Nie, dziękuję — wyszeptała Gillie, potrząsając głową i usiłując się uśmiechnąć.

Słońce zaszło i niebo przybrało ponury wygląd, a suszarka na podwórzu coraz bardziej

przypominała wynędzniałego anioła. Myśl, że serafin musi pozostać tutaj przez całą noc, nie chciany,

samotny i niezdolny do lotu, była dla Gillie nie do zniesienia.

— Pooglądajmy telewizję — zaproponowała pani McPhail. — Nie mogę przepuścić

Wybierzmy High Road. Nie miałabym ani słówka do powiedzenia jutro przy bingo.

Usiadły na zwalistej brązowej kanapie i patrzyły na niewyraźny obraz w kupionym z

wypożyczalni telewizorze pani McPhail. Co jakiś czas Gillie zerkała przez ramię na anioła na

podwórzu, obserwując jak w miarę opadania płatków śniegu jego skrzydła stają się coraz większe i

mocniejsze. Może jednak będzie w stanie odlecieć.

— Na co tak spoglądasz, dziecinko? — spytała pani McPhail, z głośnym cmokaniem ssąc

karmelka.

Gillie zmieszała się. Czuła jednak, że pani McPhail można powiedzieć wszystko, bez różnicy.

Na pewno nie zostanie to powtórzone w sposób, w jaki kiedyś babcia zrelacjonowała mamie i tacie

uwagi Gillie na temat szkoły.

— Na pani suszarkę do bielizny. Wygląda jak anioł. Pani McPhail wykręciła cały tułów, by na

nią spojrzeć.

— Ma skrzydła, o to ci chodzi?

— To tylko śnieg.

— Nie, masz rację, dziecinko. Właśnie tak wygląda. Jak anioł, serafin albo cherubin. Zawsze

przybywają, gdy się rodzi dziecko, wiesz? Mają obowiązek się nimi opiekować, tymi najmniejszymi,

dopóki nie staną na swoich własnych dwóch nogach.

Gillie uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Nie rozumiała, o czym pani McPhail mówi, ale

przecież tego nie powie.

— Każde dziecko ma anioła stróża. Ty swojego, to nowe maleństwo swojego. Kimkolwiek się

okaże: nim czy nią.

Musi być Alice, pomyślała Gillie z rozpaczą, nie może być syn i następca.

— Chcesz cukiereczka? — zapytała pani McPhail podsuwając jej klejącą się, zmiętą torebkę.

Gillie potrząsnęła głową. Próbowała obywać się bez słodyczy. Jeśli nie zdoła zostać baletnicą,

będzie supermodelką.

O czwartej zapadł zmrok. Ojciec przyszedł o piątej. Stanął na ganku pani McPhail obsypany

śniegiem, czuła od niego whisky. Był wysoki i szczupły, miał cienkie rudawoblond wąsiki i oczy

koloru jasnoszarego, jak muszle, które znajdowała na plaży Portobello, zanim wyschły. Przerzedzone

na czubku głowy włosy sterczały zawadiacko.

— Przyszedłem zabrać cię do domu — powiedział. — Mama czuje się dobrze, dziecko też i w

ogóle wszystko w porządku.

— Oj, chyba pan świętował, panie Drummond — oświadczyła pani McPhail z udawaną

dezaprobatą. — No, ale miał pan wszelkie prawo — uśmiechnęła się. — Niech nam pan powie, co się

urodziło i ile waży.

— Masz braciszka, Gillie. — Położył obie ręce na ramionach córki i popatrzył jej w oczy. —

Ważył siedem funtów, sześć uncji. Chcemy go nazwać Toby.

Otworzyła usta, ale nie była w stanie się odezwać. Toby? Kto to jest Toby? I co się stało z

Alice? Jakby ją ktoś sekretnymi czarami usunął z ciepłego brzucha matki, by jej miejsce zajął ten

dziwaczny, okropny niemowlak, zupełnie Gillie obcy — ludzkie pisklę kukułki.

— Wspaniale! — wykrzyknęła pani McPhail. — Bez wątpienia zasłużył pan na whisky, panie

Drummond. Pewnie też były potrzebne cygara, nie ma się co dziwić.

— No, Gillie, czy to nie fascynujące? — zapytał ojciec. — Pomyśl tylko, ile będzie zabawy z

małym braciszkiem!

Gillie zadrżała, przepełniona uczuciem szczerego smutku. Łzy napłynęły jej do oczu i pociekły

po policzkach na szalik w szkocką kratę. Alice! Odebrali mi cię! Nie pozwolili ci żyć! — krzyczała w

myślach. Tak często o niej myślała, że wiedziała dokładnie, jak będzie wyglądać, w co się będą razem

bawić, o czym rozmawiać. A teraz nie ma Alice i nigdy nie będzie.

— Gillie, co się dzieje? — dopytywał się ojciec. — Dobrze się czujesz?

Czuła się tak, jakby połknęła w całości karmelek od pani McPhail.

— Kupiłam — zaczęła i musiała przerwać, ponieważ bolały ją płuca, a każdy oddech zamieniał

się w bolesny szloch. —Kupiłam... kupiłam jej sukienkę. Wydałam wszystko, co dostałam na

urodziny!

— No już dobrze, nie masz co sobie o to kłopotać tej maleńkiej główki! — roześmiał się ojciec

i uścisnął ją. — Pójdziemy do sklepu i wymienimy ją na dziecinny kombinezon, a może nawet na parę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: