Rozdział 7.pdf

Rozdział 7

Autorka: mika2100

Osoba betująca: mommsen

Przytknęłam spocone czoło do zimnej szyby. Poczułam lekkie ukojenie, które zawładnęło

moim ciałem. Na zewnątrz, jak również w aucie było przeraźliwie ciemno. Jedynie światła

samochodu oświetlały jezdnię. Wciąż jeszcze miałam niespokojne ruchy, które doprowadzały

mnie na skraj wytrzymałości nerwowej.

– Jak długo już jedziemy? – Spytałam matkę, niemal słysząc moje głośno bijące serce.

Westchnęła.

– Około dwie godziny – odparła zwięźle, zaciskając wargi w wąską kreskę.

– A możesz mi chociaż powiedzieć dokąd nas wieziesz?

– Szukam jakiegoś motelu. Musimy się gdzieś przespać.

– Nie możemy pojechać prosto do Londynu?

– Nie. Tam będziesz jeszcze bardziej narażona na niebezpieczeństwo – westchnęła,

rzucając krótkie spojrzenie w moim kierunku. – Wiesz, że to dla twojego dobra. Nie wiem kto

porywa tych ludzi, ale naprawdę się o ciebie martwię. Nie jestem pewna, czy w hotelu

będziemy bezpieczne, ale na pewno bardziej, niż u nas w domu.

– Skąd wiedziałaś, że to akurat ja mogę być następna po Amandzie? – Zapytałam po

dłuższej chwili milczenia.

– Jesteście ze sobą zżyte niemal jak siostry. Istnieje wiele wyjaśnień na to, że ty… –

przełknęła głośno ślinę ze wzrokiem utkwionym w drogę – … możesz być następna. Jeśli ten

porywacz przeszukał dom Amandy, to z pewnością mógł natrafić na twoje zdjęcia, lub

cokolwiek z tobą związanego. Mógł już sobie obrać kolejny cel…

Przymknęłam oczy opierając głowę na zagłówku siedzenia. David wspominał, że każdy z

nich ma przeznaczoną jedną osobę, więc nie mógł mieć mnie i mojej przyjaciółki naraz.

Musiał się nią zająć ktoś inny… Sama nawet nie miałam pojęcia, co takiego mogą robić w

tym kręgu, o którym wspominał. Do głowy nie przychodziła mi ani jedna, logiczna myśl.

Jeszcze kilka dni temu nie spodziewałam się, że tak wszystko się potoczy. Nie wiedziałam, że

w tej chwili będę pędzić z matką samochodem gęstym lasem, na dodatek uciekając przed

kimś, kto na pewno mnie prędzej czy później odnajdzie.

– Mamo… – postanowiłam zadać pytanie, które dręczyło mnie już od dłuższego czasu.

– Tak?

– Co… – nabrałam głębokiego haustu powietrza. – Co to był za list, który wkładałaś pod

wycieraczkę?

Nasze spojrzenia skrzyżowały się ze sobą. Mama odwróciła głowę w moją stronę, patrząc

w moje oczy.

– To nic ważnego. Ciebie on nie dotyczył… – w jej głosie wyczułam dziwną nutę fałszu i

zdenerwowania.

W chwili, w której pomyślałam, że jakaś rzecz musi się za tym kryć, coś ciężkiego

uderzyło w maskę samochodu. Krzyknęłam wystraszona, a Kris natychmiast starała się

zapanować nad pojazdem. Spojrzała w przednie lusterko, zatrzymując pojazd. Silnik

zostawiła włączony po to, by oświetlić drogę i to, co potrąciła… Niepewnym ruchem

otworzyła drzwiczki, wychodząc na zewnątrz. Znikąd owionął mnie nieokiełznany chłód – a

może mi się tak tylko zdawało? Jednakże zaczęłam się martwić, gdy zalała mnie fala grozy.

Odwróciłam głowę za siebie, przyglądając się, jak mama wychodzi za samochód, stając

plecami do mnie, po części zasłaniając jakieś zwierzę, leżące na asfalcie.

– Mamo, proszę, chodź do samochodu… – powiedziałam głośno i błagalnie poprzez

otwartą szybę auta.

Niestety chyba mnie nie usłyszała, bo wciąż stała nieruchomo, patrząc w dół na coś,

czego ja dokładnie zobaczyć nie mogłam. Wzięłam głęboki wdech i powoli otworzyłam

drzwi. Chłodny powiew powietrza uderzył mnie w twarz. Z dużą ostrożnością wyszłam z

samochodu, po czym przeszłam kilka metrów, dzielących mnie od mamy. Poczułam, jak mój

żołądek wykonuje szybkie salto. Złapawszy się za brzuch w końcu zdołałam dostrzec, co leży

na jezdni. Była to sarna, na której ciele widniało wiele paskudnych ran, a jej kopyta były

wyraźnie złamane. Nie wiedziałam czy jest martwa, ale przeraziłam się ogromnie.

– Mamo… czy… ona żyje? – Spytałam, przełykając wielką gulę, która znikąd pojawiła

się w moim gardle.

Kris uklękła przed sarną, przykładając dłoń do jej tętna na szyi. Trwała tak około minuty,

po czym przymykając oczy, powiedziała:

– Nie.

Życie zwierząt uważała za równie wartościowe, jak życie ludzkie. Była wrażliwa na

każde cierpienie, które je dotykało. Dlatego śmierć sarny, zadana przez nią, bolała ją

najbardziej. Poprzez swoje własne przeżycia starała się pomóc niemal każdemu, ale wiadomo,

że nie zawsze było to możliwe. Albowiem robiła wszystko, na co było ją stać.

– Ona nie może zostać na ulicy – szepnęła.

– Co zamierzasz zrobić? – Spytałam, podchodząc bliżej.

Westchnęła.

– Musimy ją przenieść na pobocze, lub do lasu. Nie możemy tak jej zostawić, ani wziąć

ze sobą. Po prostu nie chcę, by ktoś ją potrącił, lub zrobił coś jeszcze gorszego…

Zatrzymywanie się w nocy na środku ulicy, prowadzącej przez ciemny i złowrogi las

wydało mi się dość idiotycznym pomysłem, ale nie mogłam mamie odmówić. Wiedziałam, że

tak czy inaczej, postąpi według własnego uznania i ja tego zmienić nie mogę.

Wypuściwszy głośno powietrze z płuc rzekłam:

– Dobrze, ale jak niby mamy to zrobić?

– Złap ją za nogi, ale proszę - ostrożnie.

Uczyniłam to, co miałam zrobić. Podniosłam tył sarny z ziemi uważając, by moje ruchy

nie stały się zbyt pochopne. Kris uniosła głowę zwierzęcia ku górze, po czym zaczęła

kierować się w stronę pobocza. Po kilku krokach dyszałam ze zmęczenia, bowiem sarna była

naprawdę ciężka. Opuściłam ręce w dół sprawiając, że jej ciało nieco zahaczało o asfaltową

powierzchnię.

– Emily… – wydusiła mama ze wzrokiem, błądzącym gdzieś nad moją głową.

– Co takiego?

W moim umyśle natychmiast pojawiły się jakieś wyobrażenia, że ktoś, lub coś za mną

stoi, wywołując na mojej skórze silny dreszcz lęku, potęgowany chłodem.

– Czy mogłabyś…? – spojrzała mi w oczy.

Zrozumiałam, co ma na myśli i z trudem podniosłam ramiona nieco wyżej, przez co

zwierzę nie ocierało się już o podłoże. Kris nieznacznie skinęła głową w moją stronę.

Doszłyśmy do linii lasu, a ja przełknęłam przekleństwa, które nasunęły mi się na język pod

wpływem kolejnej dawki grozy.

– Tutaj. Możesz ją położyć.

Z wolna opuściłyśmy ręce w dół, składając sarnę na miękkiej trawie, mokrej od

przezroczystych kropel rosy. Księżyc rzucał nikłe, srebrne promienie światła w stronę

miejsca, gdzie stałyśmy. Liście drzew zaszumiały lekko na wietrze, a ja zapragnęłam jak

najszybciej stąd iść. W milczeniu doszłyśmy do samochodu szybkim krokiem, nie oglądając

się za siebie. Weszłam do auta wypełnionego lekkim, ciepławym powietrzem oraz poczuciem

bezpieczeństwa. Zapięłam pas. Mama ostatni raz rzuciła krótkie spojrzenie w kierunku

zwierzęcia, po czym włączyła silnik, który wydał z siebie cichy warkot. Już po chwili znów

pędziłyśmy mroczną szosą, a ja pochyliłam się w bok, by dokładniej przyjrzeć się sklepieniu,

pełnemu gwiazd, które w mojej wyobraźni układały się w srebrzyste wstążki, ciągnące się aż

po horyzont.

***

Drzewa zaczęły się rozrzedzać, aż całkowicie zniknęły z pola mojego widzenia.

Mijałyśmy bary, z których ludzie, zataczający kółka pod wpływem silnej dawki alkoholu,

wychodzili na zewnątrz, głośno podśpiewując. Uliczne latarnie rzucały blade światła, które

raz znikały, a zaraz znów się pojawiały, aby dodać mi otuchy, o którą wciąż uparcie

walczyłam w duchu. Lecz po chwili mi ją odbierały. Nie miałam pojęcia, która może być

godzina, ale czerń nieba przytwierdzała mnie do miękkiego siedzenia w aucie.

– Amanda odezwała się od czasu wyjazdu? – Zapytała mama ni stąd, ni z owąd, nie bez

cienia zainteresowania.

Przełknęłam ślinę.

– Dziś ją spotkałam.

Zaskoczona, uniosła brwi ku górze.

– Byłyście umówione?

– Nie. Zauważyłam ją, gdy siedziałam w kawiarni. Ot tak, po prostu stała przed

przejściem przez jezdnię.

– A powiedziała ci wcześniej o tym, że jest w Bournemouth?

– Nie – powtórzyłam. – Wydawała się być taka… obca, inna. Powiedziała, że przyjechała

z mamą. Nawet nie wiem, z jakiego powodu.

– A może przyjechały w interesach? Kiedyś wspomniałaś, że Margaret często wyjeżdża.

– Amanda by mi to wyjaśniła. Ale ona nie wspomniała nic o tym, tylko nagle jej ton stał

się oschły, zaczęła… – spuściłam głowę w dół, czując na sobie przelotne spojrzenie mamy. –

Zaczęła mówić rzeczy, których nigdy by mi nie powiedziała.

– Co takiego?

Wypuściłam powietrze z ust, przypominając sobie naszą rozmowę.

– Powiedziała, żebym ją wymazała ze swojego życia. Tak samo, jak ona mnie.

Kris pokręciła głową zdumiona.

– Może miała zły dzień? Wątpię, by coś takiego naprawdę czuła. Jesteście już

przyjaciółkami od długiego czasu, a prawdziwa przyjaźń nigdy nie zanika.

– Wiem, ale ona mówiła to z takim przekonaniem… Zaczęłam się zastanawiać, czy ona

mnie nienawidzi.

– Do tego na pewno nie mogło dojść. Sprzeczałyście się przed wyjazdem?

– Nie. Nawet nie przypominam sobie, kiedy ostatnim razem się pokłóciłyśmy. Jeszcze

niedawno przekonywała mnie, że jestem jej bliską osobą, że tak bardzo nie chciałaby się ze

mną rozstawać… A teraz tak nagle to wszystko runęło. Powiedziała, że użalam się nad sobą,

żebym dorosła.

– Kochanie, nie bierz tego do siebie. Spójrz na to z innej strony. Może ona nie zrozumiała

ciebie dobrze, dlatego tak się zachowała. Być może starała się tobie pomóc, ale ty tego nie

potrzebowałaś. Odgradzałaś się całkiem od świata, skupiając się na wspomnieniach. Żyłaś

przeszłością, a ona chciała sprowadzić cię na twardy grunt.

Westchnęłam. Po tych słowach nie poczułam się lepiej. Nawet moja mama czasem nie

mogła zrozumieć moich rozważań i zachowania. Nie uważałam, że jest wstrętną matką, która

nie może rozwikłać problemów swojej córki, jak to myślą niektóre, puste nastolatki.

Zazwyczaj wiedziałam, że mogę otrzymać od Kris pomoc, ale niestety, nie w każdej sytuacji.

Niektóre wspomnienia i myśli zostawiałam wyłącznie dla siebie, z czego właśnie mogło

rodzić się moje odizolowanie i samotność.

– Czy mówiła coś jeszcze? – Spytała mama po długiej chwili ciszy.

Powróciłam myślami wstecz.

– Tak… Powiedziała, że dziś zaginęły dwie osoby z naszej szkoły – wzdrygnęłam się. –

Że teraz są ataki na naszą uczelnię.

Kris wstrzymała oddech, tracąc kontrolę nad kierownicą. Usłyszałam, jak ktoś głośno

trąbi za nami. Samochód zjechał niebezpiecznie na bok, lecz ona zdołała się ocknąć,

zapanowując nad autem.

– Mama Amandy mi o tym nie wspomniała. Powiedziała jedynie, że jej córka zaginęła

około godziny osiemnastej, nie zostawiając po sobie żadnego śladu.

– Ale poprosiła cię, byś na mnie uważała, tak?

– Tak.

Zapanowała grobowa cisza. Nie chciałam jej nawet przerywać. Zatracałam się w tej

błogiej głuszy, która przesiąkała mój umysł, przywołując melancholijne myśli. W taki stan

zapomnienia odchodziłam zazwyczaj w trakcie czytania książek, które były dla mnie niemal

jak świątynia. Czasem historie, które zaklęte były w papierowych stronach opasłego tomu

były dla mnie najlepszym darem, jaki kiedykolwiek pragnęłam dostać. Nie wyobrażałam

sobie życia bez czytania. Zaczynałam mieć wrażenie, że coś, jakieś nieopisane uczucie, wiąże

mnie z autorami powieści, które były dla mnie spisanym pięknem. Łączyła nas wrażliwość,

która wsiąkała w tekst jak atrament, który na zawsze pozostawia ślad po sobie. Wkrótce

zaczęłam pisać wiersze i opowiadania, które pewnego dnia pokazałam Kris. Jej reakcja była

dla mnie jak prezent od losu. Powiadała, że jest ze mnie dumna. Ucieszyłam się, że to, co

piszę podoba jej się. Jej opinia była dla mnie najważniejsza i poniekąd najbardziej mnie

przerażała. W oczach mamy starałam się być idealną córką, lecz zaczęłam rozumieć, że jest

coś, co warto kontynuować. Moje marzenia pojawiały się znikąd, napawając mnie

wewnętrznym ciepłem.

Przez to zamiłowanie do książek i moją spokojną naturę uczniowie z mojej szkoły

odwracali się ode mnie, a ja zostawałam na krańcu powieści, które obdarzałam nader wielką

miłością. Z czasem już z nikim prawie nie utrzymywałam kontaktu, całe dnie spędzałam przy

książkach. Moją jedyną przyjaciółką była Amanda, która, jak mi się zdawało, jako jedyna

potrafiła zrozumieć moją otchłań, z której nie chciałam się wydostawać. Bowiem tylko ta

czeluść potrafiła mi zapewnić szczęście, które czaiło się w owej samotności. Wspomnienie

Amandy zabolało tak, jakbym na powrót przeżywała ból, który rozlewał się po moim ciele,

podczas gdy ja powoli przecinałam żyletką cienką skórę na moim przegubie.

– Mamo… Sądzisz, że Amanda się jeszcze odezwie? – Zdawałam sobie sprawę, że to

niemal niemożliwe w sytuacji, gdy została porwana, ale moją słabością było dawanie sobie

nadziei, która znikała równie szybko, jak się pojawiała.

Ciche westchnięcie.

– Nie wiem, skarbie. Musisz dać jej czas do namysłu. Pewnie sama nie wie, co sądzić o

dzisiejszym dniu. Bądź cierpliwa.

Poczułam nieodpartą chęć powiedzenia mamie wszystkiego o Davidzie, o tym, że mnie

prześladuje… O tym, że być może już nigdy jej nie spotkam, zostając w tym kręgu, który w

pewnej mierze zdawał się być jakimś głupim żartem. „Oszukujesz się” – skarciłam się w

myślach. Nie mogłam powiedzieć Kris prawdy. Przeze mnie mogłaby wpaść w tarapaty, a

tego starałam się uniknąć. Pozostały mi jedynie ostatnie, spędzone z nią godziny.

– Mamo?

– Tak? – Zerknęła na mnie z ukosa.

– Kocham cię. Chcę, żebyś o tym wiedziała. Kocham cię, jak nikogo innego na świecie i

nic innego się dla mnie nie liczy – spojrzałam jej w oczy. – Zawsze mogłam na tobie polegać

i mam nadzieję, że to się nie zmieni – bez względu na to, co się stanie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: